Państwo

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 22 grudzień 2020

Odsłony: 1339

 

Czytaj więcej: Bzdurne obostrzenia: głupota rządzących czy część większego planu?

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 12 grudzień 2020

Odsłony: 1118

Bąkiewicz o oddaniu resztek suwerenności w ręce UE i zdradzie interesu narodowego.

Czytaj więcej: Robert Bąkiewicz: Utraciliśmy suwerenność!

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 15 grudzień 2020

Odsłony: 1088

Polska zagrała razem z Węgrami o dużą stawkę. Jedni twierdza, że tę walkę przegraliśmy, inni, że daliśmy się rozegrać Orbanowi, który miał do załatwienia konkretne sprawy i to mu się udało. Chodzi o to, że Orban obawiał się, że powiązanie praworządności z funduszami unijnymi dotyczy przede wszystkim kwestii ich wydawania, a wobec Węgier wysuwa się zarzuty natury korupcyjnej.

Polski to nie dotyczyło, bo uznaje się, że jesteśmy w tej kwestii bardzo skrupulatni. Skoro tak, to nad nami nie wsiał żaden brukselski miecz, wisiał zaś nad Węgrami. Przy okazji tej rozgrywki obie strony, polska i węgierska, powoływały się na sentymenty historyczne, mocno zakorzenione zwłaszcza u nas. Kult Węgier jest u nas bardzo silny i ma długą historię. Przeze wiele dziesiątków lat polski obóz romantyczno-insurekcyjny uznawał Węgrów za najbliższych przyjaciół (wspólna walka w 1848 czy 1863). Po 1918 roku piłsudczycy, nienawidzący Czechów – usilenie dążyli do osłabienia państw czechosłowackiego i wzmocnienia pozycji Węgier. Jednak problem z Węgrami polegał na tym, że były one od połowy XIX wieku coraz bardziej progermańskie, co skończyło się tym, że w obu wojnach światowych walczyły po stronie Niemiec. Z punktu widzenia myśli geopolitycznej Narodowej Demokracji Węgry były więc państwem znajdującym się we wrogim Polsce obozie. Roman Dmowski zawsze wolał Czechów od Węgrów, a tzw. stara endecja do Węgier podchodziła nader ostrożnie. Dopiero w latach 30. radykalny odłam obozu narodowego ulokował Węgry tam, gdzie sanacja.

Czytaj więcej: Viktor Orban i Polska

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 23 październik 2020

Odsłony: 1082

Dzisiejszy tekst piszę głównie dla siebie, tak ku pamięci, żeby zostawić ślad swojego myślenia o dziejących się wydarzeniach. Mam poczucie jakiegoś dramatycznego momentu. Tym dramatem nie jest nawet epidemia koronawirusa, ale to, co dzieje w związku z nią i obok niej.

Mam wrażenie, że wchodzimy w okres zapaści cywilizacyjnej, która będzie mieć skutki doraźne i takie, które ujawnią się w dłuższym czasie.

Pisałem już, że pierwszymi strukturami państwa, które się posypią będą opieka medyczna i szkolnictwo. I tak się niestety już dzieje. Upadek systemu opieki medycznej widać już gołym okiem. Pewnie nie będzie to miało wymiaru „umierania na ulicy”, ale „umieranie w domach” bez szans na lekarską pomoc już się zaczyna. I mam na myśli głównie ludzi nie chorujących na koronawirusa. Tu skutki są zarówno doraźne, jak i będą długofalowe.

Skutki rozkładu systemu szkolnictwa będą głównie długofalowe. Za kilka lat do szkół średnich, na wyższe uczelnie i na rynek pracy dotrze fala młodzieży i młodych ludzi niedouczona i mająca braki nie tylko w konkretnej wiedzy i umiejętnościach, ale nie mająca tego czegoś, co wynikało z wdrożenia w pewne rygory i zrozumienia czym jest życie w grupie oraz poczucie odpowiedzialności za siebie i tym bardziej za innych. Skutki tego będą tylko złe, a wielu nie jestem w stanie sobie nawet wyobrazić.

Pisałem również, ze każdy kryzys jest jednocześnie szansą. Nie znam się na tyle na systemie opieki zdrowotnej, żeby zobaczyć w obecnym kryzysie jakąś szansę. Może takiej nie ma?

Czytaj więcej: Andrzej Szlęzak: Rozsądek w czasach pandemii