Wiara

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 24 sierpień 2009

Odsłony: 2550

Ocena użytkowników: 5 / 5

Bp Mariusz Leszczyński

Podczas Mszy św. na cmentarzu w Porycku kazanie głosił bp Mariusz Leszczyński, obok – bp Marcjan Trofimiak
Ks. Andrzej PuzonKazanie wygłoszone podczas Mszy św. na cmentarzu w Porycku (Pawliwce) na Wołyniu 12 lipca 2008 r., w 65. rocznicę zabicia Polaków przez UPA

„Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj”
(Rz 12, 21).

Gdy w niedzielne południe 11 lipca 1943 r. nasi Bracia i Siostry w wierze przybyli do swego kościoła parafialnego w Porycku na Mszę św., nie przypuszczali, że tak dosłownie spełnią się na nich i na ich duszpasterzu słowa modlitwy, którą wówczas wypowiadał kapłan i lud Boży w czasie Liturgii Eucharystycznej na ofiarowanie darów chleba i wina: „Módlcie się, bracia, aby moją i waszą ofiarę przyjął Bóg Ojciec wszechmogący... Niechaj Pan przyjmie ofiarę z rąk twoich na cześć i chwałę imienia Swojego, ku pożytkowi również naszemu i całego swego Kościoła świętego” (Mszał Rzymski, Poznań 1963, s. 603-605).
Pod postaciami chleba i wina uobecnia się w Eucharystii Jezus – żywy i prawdziwy Bóg. Przychodzi do ludzi dobrej woli, do nas, aby dać nam swoją miłość i łaskę zbawienia; by karmić nas sobą, ożywiać naszą wiarę, nadzieję i miłość oraz nam pobłogosławić; przychodzi i uczy, abyśmy stawali się na co dzień darem dla naszych braci i sióstr.
Jezus ukryty w Najświętszym Sakramencie jest źródłem niewyczerpanej mocy dla każdego, kto chce być na co dzień wierny Ewangelii i odziedziczyć życie wieczne. Taki jest najgłębszy sens Eucharystii – bezkrwawej ofiary Jezusa, uobecniającej Jego krwawą ofiarę krzyża na Golgocie, ofiarę, „która jest darem, jaki Jezus Chrystus czyni z samego siebie, objawiając nam nieskończoną miłość Boga wobec każdego człowieka” (Benedykt XVI, „Sacramentum caritatis”, nr 1).
W imię tej miłości, w imię wiary świętej, pamięci i wierności dziedzictwu polskich wieków stajemy dziś przy mogiłach naszych najbliższych, którzy 65 lat temu na tej ziemi złożyli swoje życie w ofierze, razem z Jezusem, Bogu Ojcu.
„Wielką mądrością jest umiejętność czerpania z doświadczeń przeszłości. Aby się ostać, musicie sięgnąć do tych sił w Narodzie, dzięki którym trwa on od wieków, mimo tylu niebezpieczeństw, cierpień i wojen” – uczył sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński, Prymas Polski (Warszawa, 16 sierpnia 1970 r.).
Trzeba tu także przywołać doniosłe dla córek i synów narodu ukraińskiego i narodu polskiego pamiętne słowa sługi Bożego Jana Pawła II, wypowiedziane podczas Mszy św. 27 czerwca 2001 r. we Lwowie. Słowa te brzmią bowiem jak testament, który Papież pozostawił obu Narodom do wypełnienia w duchu prawdy, pokoju i miłości. Ojciec Święty, odwołując się do swych osobistych doświadczeń z lat II wojny światowej, mówił: „Ja sam byłem w młodości świadkiem tej swoistej «apokalipsy». «Moje kapłaństwo już u samego początku było w jakiś sposób naznaczone wielką ofiarą niezliczonych mężczyzn i kobiet mojego pokolenia»” („Dar i Tajemnica”, s. 38). „Pamięć o nich nie może zaginąć, bo jest błogosławieństwem. Należy im się nasz podziw i wdzięczność. Niczym ikona ewangelicznych błogosławieństw, przeżywanych aż do rozlewu krwi, są oni znakiem nadziei dla naszej epoki i dla przyszłych czasów. Dowiedli, że miłość jest silniejsza od śmierci. W ich zmaganiach z tajemnicą zła zajaśniała – mimo ludzkich ułomności – moc wiary i łaski Chrystusa (por. 2 Kor 12,9-10). Ich niezłomne świadectwo okazało się zasiewem nowych chrześcijan (por. Tertulian, «Apol.», 50, 13: CCL 1, 171).

Czytaj więcej: Krwi ofiarnej cześć!