Krzysztof Baliński: GDZIE JEST MSZ, czyli groteska goni groteskę

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 17 czerwiec 2019

Odsłony: 205

Gdzie jest Ministerstwo Spraw Zagranicznych? – pytaliśmy, gdy Polska była opluwana, gdy Israel Katz mówił o Polakach, że „antysemityzm wyssali z mlekiem matki”? Takie pytanie ciśnie się na usta, gdy słyszymy o „polskich obozach”. Dlaczego polscy dyplomaci nie walczą z kłamstwami, nie odpierają dyplomatycznych machinacji Izraela? Powód jest prosty – w urzędzie do tego powołanym, głos mają ci, którzy kłamstwa wytwarzają. Powód jest też inny – polityką zagraniczną zajmują się wszyscy, tylko nie MSZ. Polskę dwukrotnie zaatakowano. Przyglądając się, jak z dnia na dzień daliśmy się uwikłać w izraelską kombinację dyplomatyczną, nie trudno było dostrzec nędzy polskiej dyplomacji. Z Warszawy zaczął wychodzić chaotyczny, wzajemnie wykluczający się wielogłos. Polityką zagraniczną zajmowali się wszyscy z wyjątkiem... ministra spraw zagranicznych.

Gdy Polskę brutalnie atakowano Jacek Czaputowicz skupił się na pacyfikowaniu głosów krytyki i oburzenia w Polsce. Dezercja MSZ była tym bardziej naganna, że od samego początku wiadomo było, że celem działań Izraela nie jest bynajmniej „prawda historyczna”, lecz grabież polskiego mienia, że chodziło o precedens otwierający drogę do kolejnych aktów kapitulacji, o rezygnację z resztek suwerenności i uchwalenie, przy pomocy takiej samej kombinacji dyplomatycznej, ustawy reprywatyzacyjnej. Dlaczego MSZ nie informowało, że to taktyka negocjacyjna Żydów? Dlaczego nie uprzedziło na czas o zbliżającej się nawałnicy? Jak to możliwe, że z ambasady w Tel Awiwie nie docierały sygnały, że Izrael coś szykuje? Zamiast spełniać swe konstytucyjne obowiązki, szef MSZ merdał ogonkiem; kłamał, że jedynym powodem napięć jest „problem w komunikacji”, że nie postrzega tego jako świadomej akcji Państwa Izrael.

Czytaj więcej: Krzysztof Baliński: GDZIE JEST MSZ, czyli groteska goni groteskę

ks. Mateusz Gaudron FSSPX: Katechizm o kryzysie w Kościele

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 11 czerwiec 2019

Odsłony: 153

Katechizm o kryzysie w Kościele

Wprowadzenie

Przedmowa autora

Niniejsza książka powstała z inicjatywy Przełożonego Generalnego Bractwa Św. Piusa X.

Ten katechizm pragnie wyjaśnić najważniejsze z atakowanych obecnie katolickich prawd i bronić je przed współczesnymi błędami. Po każdym pytaniu następuje krótka i jasna odpowiedź, która później – w pomniejszonej czcionce – jest bliżej uzasadniona. Przy tym uzasadnieniu zrezygnowano wprawdzie z jednej strony z ściśle naukowego poziomu, pragnąc wszakże z drugiej strony nie być zbyt powierzchownym i ująć trafnie sedno problemu. Często odsyła się w tekście lub przypisach do szczegółowej literatury.

Czcigodnemu Księdzu Schmidbergerowi dziękuję za przejrzenie i poprawienie rękopisu.

Oby ta książka w dzisiejszych czasach zamieszania przyczyniła się do tego, że katolicka prawda będzie lepiej znana i bardziej kochana!

ks. Mateusz Gaudron FSSPX

Zaitzkofen
w Święto Wniebowstąpienia Pańskiego
8 V AD 1997

Katechizm o kryzysie w Kościele

1. Czy w Kościele jest kryzys?
2. Czy ten kryzys jest kryzysem wiary?
3. Czy ten kryzys jest kryzysem moralnym?
4. Czy kryzys jest kryzysem duchowieństwa?
5. Czym różni się obecny kryzys od wcześniejszych kryzysów Kościoła?
6. Co to jest wiara?
7. Jak przychodzi do nas wiara?

   Czytaj więcej: ks. Mateusz Gaudron FSSPX: Katechizm o kryzysie w Kościele

Krzysztof Zagozda: Ukryta prawda o “Ustawie 447”

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 31 maj 2019

Odsłony: 343

Każdy, kto choć trochę interesował się historią ruchu syjonistycznego i jego zdywersyfikowanej aktywności ukierunkowanej na budowę żydowskiego państwa w Palestynie, musi docenić jego niezwykłą skuteczność. Wielu mówi wręcz o wirtuozerii radzenia sobie z sytuacjami na pozór beznadziejnymi. Wśród nich za prawdziwy majstersztyk uważam namówienie Turcji do przyłączenia się do I wojny światowej po stronie – przegranych już – państw centralnych.

Skutkiem tego była utrata osmańskiego panowania nad Palestyną i objęcie brytyjskiego nad nią zwierzchnictwa. Tak, to była koronkowa robota. Dlaczego teraz o tym piszę? Ano dlatego, że wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że ta historia może się powtórzyć z Polską, zamiast Palestyny, w roli głównej. Właśnie wchodzimy w etap najważniejszy: usankcjonowania żydowskiego statusu w kraju nad Wisłą.

Oczywiście Żydzi nie muszą martwić się o akceptację swoich “praw” przez Wielkich Tego Świata i tzw. międzynarodową opinię publiczną. To mają zagwarantowane zawsze i wszędzie. Jedynym twardym orzechem do zgryzienia jest uzyskanie takiej akceptacji od… Polaków.

To zadanie karkołomne, ale – jak wykazałem wyżej – do udźwignięcia przez sprytną i bezwzględną strategię żydowską. Powiem więcej: oni przeszli właśnie do ostatniego etapu realizacji tego zadania. Nie ma tu miejsca na analizę wszystkich działań podejmowanych przez nich na przestrzeni setek lat. Zatrzymam się tylko na krótko przy słynnej amerykańskiej “Ustawie 447”.

Czytaj więcej: Krzysztof Zagozda: Ukryta prawda o “Ustawie 447”

Prof. Miroslaw Matyja: Kto da więcej?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 30 maj 2019

Odsłony: 244

Prof. Miroslaw Matyja

Kto da więcej?

W ostatnich dniach w polskich i polonijnych mediach coraz częściej stykamy sie z tekstami dotyczacymi porownania rekompensaty bankow szwajcarskich na rzecz amerykanskich organizacji zydowskich przed 20 laty z aktualna „afera“ dyplomatyczno-emocjonalna wokol ustawy 447 Act JUST. Czy to porownanie ma w ogole sens? Niniejszy tekst powinien pomoc Czytelnikowi w znalezieniu odpowiedzi na to pytanie.

Jak bylo w Szwajcarii

Proces obejmujący rekompensate dla żydowskich ofiar banków szwajcarskich nazywany w skrócie Swissbankclaims, miał na celu zrekompensowanie utraconych przez Żydow ich aktywów w bankach szwajcarskich w latach 1933–1945. W 1996 r. w Stanach Zjednoczonych rozpoczęła się dyskusja zainicjowana przez Światowy Kongres Żydowski i adwokata Eda Fagana na temat działalności szwajcarskich banków w czasie II wojny światowej. Organizacja ta domagała się rekompensaty za zatrzymanie przez banki szwajcarskie żydowskich aktywów, ktorych wlasciciele wygineli w czasie wojny.

Poczatkowo banki szwajcarskie odmówiły organizacjom żydowskim odpowiedzi na ich roszczenia, uzasadniając swoje stanowisko wypłatą odszkodowania w wysokości 250 milionów CHF w latach 1946/47. Chodzi tu dokladnie o tzw. reparacyjną umowe paryska, na mocy której ofiary Holocaustu żydowskiego pochodzenia otrzymały rekompensaty od państwa szwajcarskiego. Również sama Konfederacja Szwajcarska odrzuciła zdecydowanie w 1996 jakąkolwiek (dodatkową) wypłate rekompensat dla Żydów.

Czytaj więcej: Prof. Miroslaw Matyja: Kto da więcej?