Nad realizacją tych degenerujących młode umysły systemów oświaty czuwają światowe mondialistyczne gremia, które nie wywodzą się z naszej łacińskiej kultury, z kultury Zachodu. Wykonawcy tej oświatowej polityki w Polsce nie wywodzą się z plemion słowiańskich.
Narodowa polityka edukacyjna
Kształcenie obywateli Narodowego Państwa nie może polegać tylko na przekazywaniu im niezbędnych informacji. Musi także polegać na doskonaleniu moralnym, charakterologicznym, społecznym, obywatelskim, naukowym i zawodowym. Wymaga to stworzenia odpowiednich ram prawnych i instytucjonalnych oraz współpracy i współdziałania rodziny, Kościoła katolickiego jako instytucji (jeśli porzuci posoborowy modernizm i przejdzie na pozycje narodowe), szkoły, wojska, organizacji młodzieżowych i całego społeczeństwa.
Właściwe wykształcenie to nie tylko umiejętność rozwiązywania problemów zawodowych, ale świadoma potrzeba budowania szanującego godność osoby ludzkiej narodowego państwa, w oparciu o naukę Kościoła, zasady demokracji, to poczucie patriotyzmu wobec własnej Ojczyzny, potrzeba prawdy w życiu społecznym.
Należy wykluczyć z wpływu na edukację finansowane z obcych źródeł wszystkie organizacje i stowarzyszenia, których cele zawsze będą sprzeczne z naszym interesem narodowym. Decyzje dotyczące poziomu, zakresu i treści nauczania w polskim szkolnictwie nie mogą także należeć do osobników rekrutujących się z przypadkowych mniejszości etnicznych i religijnych.
Musimy zrozumieć, że dobrze wykształceni obywatele są najważniejszym (obok posiadanego terytorium - ziemi) czynnikiem tworzącym dochód narodowy i takie też jest nowoczesne pojmowanie nauki makroekonomii.
Podstawą kształcenia obywateli w Polsce musi być szkolnictwo publiczne państwowe (każdego szczebla), zapewniające każdemu takie same warunki i możliwości kształcenia. Szkolnictwo prywatne jako uzupełniające, realizujące program nauczania zatwierdzony przez Min. Oświaty musi być rekompensowane przez państwo tym wszystkim, których dochody uniemożliwiają takie kształcenie.
W procesie kształcenia młodzieży (od przedszkola do szkoły średniej włącznie) nie mogą uczestniczyć osoby z zaburzeniami psychicznymi osobowości, byli przestępcy kryminalni, osoby o preferencjach homoseksualnych. Dla prawidłowego psychicznego zdrowia, dla prawidłowego rozwoju osobowego człowieka i życia w rodzinie ogromnie ważne jest przekazywanie młodzieży normalnych wzorców osobowych.
Trzeba przywrócić kształcenie dwustopniowe (podstawowe i średnie) i zrezygnować z klas profilowanych w szkołach średnich (młodzież nie ma jeszcze sprecyzowanych zainteresowań, obniża to także ogólny poziom intelektualny). Konieczne jest kształcenie zawodowe na poziomie średniej szkoły zawodowej (technika i szkoły pomaturalne) - już dziś odczuwalny jest na rynku pracy brak absolwentów z takim wykształceniem.
Ogromne oszczędności budżetu państwa na systemie oświaty wynikłe ze spadku przyrostu naturalnego należy wykorzystać właśnie na reformę oświaty w celu zwiększenia efektywności kształcenia i podniesienia jego poziomu. Warto, więc w szkolnictwie wykorzystać spadek przyrostu naturalnego do tworzenia klas kilkunastoosobowych. Uzyskamy dzięki temu znacznie lepsze efekty wychowawcze i edukacyjne przy nieznacznie zwiększonych nakładach finansowych w stosunku do obecnego trzystopniowego systemu kształcenia - inwestycje w edukację są zawsze opłacalne, ponieważ uzyskane dzięki temu efekty w gospodarce przewyższają wielokrotnie poniesione nakłady (pod warunkiem prowadzenia narodowej polityki rozwoju kraju).
Należy zaniechać tworzenia szkół integracyjnych. Jest to błędny kierunek, ponieważ o wspólnym uczestnictwie w nauce osób pełnosprawnych i niepełnosprawnych winien decydować wyłącznie taki stopień niepełnosprawności, który nie wpłynie na obniżenie poziomu nauczania. Celem winien być, więc poziom i jakość kształcenia, a nie pozorna integracja na siłę, której ceną będzie obniżenie tego poziomu. Państwo oczywiście powinno dbać o integrację osób niepełnosprawnych w społeczeństwie, ale nie wyłącznie przez budowę wind i odpowiednio przystosowanych łazienek w szkołach, tylko przede wszystkim przez zabezpieczenie miejsc pracy i świadczeń socjalnych osobom niepełnosprawnym.
Ta pozorna integracja ma w rzeczywistości przesłonić kompleksowe działania dezintegracyjne w społeczeństwie rozpoczynające się już na poziomie szkoły podstawowej. Tym procesom służy właśnie „reforma” szkolnictwa w myśl, której zamiast nauczania dwustopniowego, podstawowego i średniego, wprowadzono trzystopniowe. Skrócono, zatem wspólny czas przebywania grup młodzieży celem ograniczenia możliwości nawiązywania trwałych znajomości i przyjaźni. Dodatkowo wydłużono młodzieży czas przebywania w szkole z jednoczesnym ograniczeniem czasu wolnego poza lekcjami z powodu nadmiernej ilości bezwartościowych edukacyjnie zadań domowych – to wszystko dzieje się przy ograniczeniu edukacyjnych treści programowych! Podobną sytuację możemy obserwować w szkołach wyższych, w których wprowadzenie licencjatów skróciło czas studiów i faktycznie zamieniło szkoły wyższe w szkoły pomaturalne. Dodatkowym, szkodliwym efektem jest obniżenie poziomu wiedzy absolwentów wyższych uczelni.
Niezbędne staje się opracowanie właściwych programów nauczania z położeniem nacisku na kształtowanie postaw społecznych, patriotycznych, narodowych - a więc, nauka prawdziwej historii Polski i świata, język polski z właściwym doborem lektur, z elementami retoryki, nauka o mediach (ich polityczne znaczenie i metody manipulacji społeczeństwem), ważna jest również matematyka ucząca abstrakcyjnego i racjonalnego myślenia (logika), na lekcjach religii oprócz zasad wiary, etyki katolickiej powinno się młodzieży przybliżyć zasady społecznej nauki Kościoła - zaniechania w tym względzie są szkodliwe.
Niedopuszczalne jest utrzymywanie bałaganu edukacyjnego i stosowanie wielu podręczników do tego samego przedmiotu. Ze względów edukacyjnych i ekonomicznych należy opracować na każdy rok nauki jeden komplet podręczników, który będzie obowiązywał w całym kraju i przez kilka kolejnych lat. Pojawiające się nowe informacje można wprowadzać drukując suplementy do obowiązujących podręczników.
Ceny podręczników (dla wszystkich poziomów nauczania) należy skalkulować na poziomie kosztów wytworzenia, ale mogą być od niego niższe. Zysk dla gospodarki narodowej to wykształcony człowiek. Oszczędności w procesie kształcenia można i należy szukać, będą nimi właśnie niskie ceny podręczników, co zmniejszy społeczne koszty kształcenia - i to jest właściwy kierunek oszczędzania.
Ogromnego znaczenia nabiera również poprawa (podwyższenie) poziomu kształcenia na uczelniach wyższych, a zwłaszcza na kierunkach technicznych. Dobrze byłoby osiągnąć poziom (oraz przywrócić niezbędną część kierunków kształcenia) z końca lat 70-tych XX wieku, oczywiście z uwzględnieniem wszystkich osiągnięć nauki z ostatnich dwudziestu pięciu lat. Polska gospodarka narodowego państwa będzie ponownie potrzebowała inżynierów.
Odpowiednie agendy rządu i instytucje powinny analizować stan i zapotrzebowanie polskiej gospodarki na absolwentów różnych kierunków i poziomów kształcenia, a to winno przekładać się na ilość miejsc w uczelniach i rozwój odpowiednich kierunków kształcenia.
Kształcenie na poziomie wyższym dużej części młodzieży na kierunkach ekonomicznych i pokrewnych jest właściwie marnotrawieniem społecznych pieniędzy i trudno (lub w ogóle) przekłada się na wzrost dochodu narodowego (występują problemy ze znalezieniem odpowiadającej wykształceniu pracy - nadprodukcja absolwentów). Młodzież uczy się tam głównie ekonomii liberalnej - żydowsko-masońskiej ,,religii", obciążonej negatywnymi doświadczeniami kilku minionych wieków. Czy któryś z młodych ekonomistów słyszał choćby o społecznej nauce Kościoła, o doktrynie kredytu społecznego, o zasadach ustroju katolicko-narodowego, o ekonomii fizycznej?
Zadaniem polityki narodowego rządu musi być, więc zmiana tej sytuacji i dostosowanie jej do potrzeb gospodarki narodowej, choć trzeba uznać i szanować wolny wybór kierunku nauki przez młodzież.
Na przeszkodzie rozwoju polskiej oświaty i nauki stoją ustalenia Traktatu Akcesyjnego do UE i aktualna polityka UE w dziedzinie nauki.
Już w 2005 r. polscy parlamentarzyści z UE informowali, że większość środków na badania naukowe będzie przeznaczona dla placówek naukowych spełniających unijne wymogi, a są to uczelnie i instytuty najbogatszych państw UE. Potwierdza się, więc to, o czym była mowa na konferencji poświęconej nauce w UE, która odbyła się w Bristol (Wlk. Brytania) w marcu 2003r (biuletyn informacyjny AGH z Krakowa z 04.2003 r.) - że Polsce wystarczy tylko kilka wyższych uczelni.
Trzeba uznać za niezbędne zwielokrotnienie wydatków z budżetu państwa na rozwój nauki polskiej. Zanim uzyskamy pierwsze efekty polityki rozwoju gospodarczego konieczne środki można pozyskać z likwidacji zbędnych rad nadzorczych spółek skarbu państwa, ze zwiększenia opodatkowania firm i banków zagranicznych oraz częściowo ze zmniejszenia składki do budżetu UE lub z zaprzestania jej płacenia, do czego i tak zmusza tragiczna sytuacja gospodarcza kraju.
Jednym z zasadniczych celów polityki narodowej jest dbałość o jak najlepsze wykształcenie możliwie najszerszych warstw społeczeństwa. Dobrze i właściwie wykształcony naród stanowi gwarancję rozwoju, dobrobytu i suwerenności własnego państwa.
Do pełnego ukształtowania postaw społecznych, patriotycznych, narodowych niezbędne są także narodowe media, jako naturalne uzupełnienie szkolnej edukacji. Dlatego polityka narodowa realizująca interes narodu i społeczeństwa musi wyeliminować w przyszłości wszystkie antypolskie, antynarodowe media i umożliwić budowę prawdziwie polskich, narodowych mediów.
Dariusz Kosiur