Dlatego też w felietonie pt. "Prezydent kontra chłopi" w najnowszej "Gazecie Polskiej" napisałem:
"Sygnatariusze wyrazili również zaniepokojenie informacją, że kancelarie prezydentów Polski i Ukrainy, bez jakiejkolwiek konsultacji z rodzinami pomordowanych Kresowian, chcą przygotować na koniec sierpnia br. tzw. oficjałkę, w ramach której ma być postawiony znak równości pomiędzy zagładą polskich wsi Ostrówki i Wola Ostrowiecka na Wołyniu a tragicznymi wydarzeniami w Sahryniu k. Hrubieszowa. Ten znak równości jest całkowicie fałszywy.
W pierwszym wypadku UPA dokonało ludobójstwa na bezbronnej ludności polskiej. W obu wioskach 30 sierpnia 1943 r. wymordowano w barbarzyński sposób 1058 osób, głównie kobiet i dzieci.
W drugim wypadku chodzi o akcję oddziałów AK i BCh, które 10 marca 1944 r. uderzyły na uzbrojoną bazę ukraińskich żandarmów, będących na żołdzie Hitlera. W akcji tej, wbrew wyraźnym rozkazom dowódców, padły niestety ofiary wśród ludności cywilnej, ale sprawa ta w żaden sposób nie może być traktowana jako ludobójstwo. Takie jest też stanowisko IPN. W ostatnią niedzielę, w czasie pielgrzymki na Jasną Górę, środowisko Kresowian zaprotestowało przeciwko takiej manipulacji historią."
Takie stanowisko reprezentuje także Instytut Pamieci Narodowej. Podaję w całości odpowiedż na pytanie mniejszości ukraińskiej w sprawie Sahrynia. Pismo to zostało doręczone wszystkim członkom Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowej. Podkreślenia są moje.
Zobacz także doskonały program telewizyjny "Było ... nie minęło" o ludobójstwie w Ostrówkach:
http://www.tvp.pl/historia/magazyny-historyczne/bylo-nie-minelo/wideo/2506/4675546
Wydarzenia w Sahryniu, choć tragiczne w skutkach, nie były więc ludobójstwem. Co więcej, strona ukraińska nie wniosła do sprawy zażalenia, przez co decyzja uprawomocniła się.
Instytut Pamięci Narodowej
Główna Komisja
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2011 r.
Ko 141/10
W związku z posiedzeniem Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych w dniu 20 kwietnia 2011 roku oraz kierowanymi przez Prezesa Związku Ukraińców w Polsce pytaniami, odnoszącymi się do ustaleń, poczynionych w toku śledztw, prowadzonych przez prokuratorów IPN w sprawie zbrodni popełnionych na obywatelach polskich narodowości ukraińskiej w Pawłokomie i w Sahryniu, uprzejmie przedstawiam:
- Oddziałowa Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Rzeszowie prowadziła, pod sygnaturą akt S 52/01/Zi, wszczęte w dniu 20 września 2001 roku śledztwo w sprawie zabójstwa w dniach 1-3 marca 1945 roku w Pawłokomie 368 obywateli polskich narodowości ukraińskiej przez członków polskich oddziałów partyzanckich oraz w sprawie napadów rabunkowych w lutym i w dniach 1-2 marca 1945 roku na szkodę mieszkańców Pawłokomy, tj. o przest. z art. 148 §1 kk, art. 280 § 2 kk, art. 191 §1 kk i inne.
Po przeprowadzeniu szeregu czynności procesowych w tej sprawie oraz wyczerpaniu inicjatywy dowodowej, postanowieniem z dnia 19 marca 2010 roku śledztwo w tej sprawie umorzono na zasadzie art. 17 § 1 pkt. 5 kpk (wobec śmierci ustalonych sprawców), art. 17 § 1 pkt 7 kpk (wobec prawomocnego przeprowadzenia postępowania w tej sprawie w przeszłości przeciwko ustalonemu sprawcy – na zasadzie powagi rzeczy osądzonej) oraz na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk (wobec braku ustawowych znamion zbrodni przeciwko ludzkości i przedawnienia karalności czynu) oraz na podstawie art. 322 § 1 kpk (wobec niewykrycia sprawców przestępstwa).
Postanowienie o umorzeniu śledztwa - zgodnie z wymogami procesowymi -doręczono ustalonym w toku postępowania 42 pokrzywdzonym. Do chwili obecnej do Oddziałowej Komisji nie wpłynęły zażalenia od stron tego postępowania.
- Oddziałowa Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Lublinie kontynuowała pod sygnaturą akt S 54/07/Zi, wszczęte w dniu 17 marca 1998 roku przez byłą Okręgową Komisję Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Lublinie śledztwo w sprawie akcji, przeprowadzonej w dniach 9 i 10 marca 1944 roku w Sahryniu, Łaskowie, Szychowicach i innych miejscowościach położonych na terenie powiatu hrubieszowskiego przez Oddziały Armii Krajowej oraz Batalionów Chłopskich, skierowanej przeciwko zgrupowaniom Ukraińskiej Powstańczej Armii, w następstwie której zginęła bliżej nieustalona liczba ludności cywilnej, w tym narodowości ukraińskiej, tj. o przest. z art. 225 § 1 kk z 1932 roku i inne.
Śledztwo zostało wszczęte na podstawie wniosku złożonego przez Mikołaja Siwickiego, autora 3 tomowego opracowania pt. „Dzieje konfliktów polsko- ukraińskich”.
Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2010 roku prowadzone w tej sprawie śledztwo umorzono o przest. z art.148 § 1 kk w zw. z art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 roku o IPN-KŚZpNP (przyjmując odpowiadającą aktualnym unormowaniom – kodeks karny z 1997 roku oraz ustawa o IPN-KŚZpNP – kwalifikację prawną) – wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera ustawowych znamion czynu zabronionego (art.17 § 1 pkt 2 kpk).
Stosownie do dyspozycji art. 100 § 1 kpk odpis postanowienia o umorzeniu śledztwa doręczono ustalonym pokrzywdzonym, spośród których nikt nie złożył zażalenia na podjętą decyzję merytoryczną w związku z czym uprawomocniła się ona z dniem 27 grudnia 2010 roku.
Uwzględniając fakt, że dokonana w toku wymienionych postępowań rekonstrukcja ustalonego stanu faktycznego oraz przyjęta w odniesieniu do tych zdarzeń kwalifikacja prawna, zawarte w uzasadnieniach decyzji o umorzeniu tych śledztw, dostępne są – zgodnie z zasadami procesu karnego – tylko stronom tych postępowań – w posiedzeniu Komisji Wspólnej udział weźmie prokurator, który nie naruszając interesu stron postępowania, udzieli członkom Komisji Wspólnej ewentualnych dalszych informacji w tym zakresie, w oparciu o ustawę o dostępie do informacji publicznej.
Prokurator Głównej Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu
Antoni Kura
Za: Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski