Londyn 1977

Nakładem autora. Adres: Ł75 Carlingford Road, Loindyn Nl'5 3ET. Cena 20 pensów brytyjskich lub 40 centów amerykańskich za egzemplarz. Autor b e sprzedaje ilości mniejszych niż 5 egzem­plarzy i nie udziela nikomu rabatu księgarskiego.

---

Broszura niniejsza ma na celu zwię­złe poinformowanie tych Polaków, któ­rym sprawa losu i przyszłości ich oj­czyzny leży na sercu, czym jest czoło­wy i pognębiony dziś obóz polityczny polski, mianowicie obóz narodowy; poinformowanie, jakie są idee przewodnie, które obóz ten głosi, jakie są jego osią­gnięcia dziejowe i jaka jest droga, wio­dąca ku przyszłości, którą on wskazuje.

Ma zarazem na celu wezwanie ko­chających ojczyznę Polaków, by się wokół tego obozu skupili. Treść tej broszury podzielona jest na cztery rozdziały.

Printed in England Printed by Veritas Foundation Press, 4 Pread Mews, London, W.2.

ODWRÓCENIE STRATEGII

Obóz narodowy jest przede wszyst­kim tym kierunkiem politycznym w Pol­sce, który dokonał przekształcenia po­litycznej strategii polskiego narodu; a w rezultacie doprowadził do odbudo­wania Polski po 123 latach rozbiorów. Przez cały prawie wiek XIX uważano w Polsce że głównym wrogiem Polski jest Rosja i że należy skierować główny wysiłek polskiego narodu na walkę z Rosją (najlepiej metodą walki zbrojnej typu powstańczego), a walka ta ma do­prowadzić do zbudowania niepodległe­go państwa polskiego, wykrojonego z części ziem zaboru rosyjskiego; być może ,później także i inne zabory będą się mogły do tej niepodległej, Polski przyłączyć. Także i w wieku XX nie­którzy Polacy myśleli tak samo. Przy­wódcą tak pomyślanej polityki był w szczególności Józef Piłsudski.

WALKA O POLSKĘ ZJEDNOCZONĄ

WALKA Z NARODEM NIEMIEC­KIM.

Obóz narodowy, którego wodzem był Roman Dmowski (1864-1939), doszedł do przekonania, że należy tę strategię odwrócić. Po pierwsze, i głównym, naj­bardziej niebezpiecznym i najtrudniej­szym do pokonania wrogiem Polski jest naród niemiecki i są państwa Niemiec­kie (Prusy, Rzesza Niemiecka, Austria) i należy główny wysiłek walki skierowany przeciwko nim. Po drugie, budo­wanie przeciwko nim z małej części ziem polskich nie pro­wadzi do celu. Jest zresztą w praktyce niewykonalne. Należy przede wszyst­kim dążyć do odbudowania Polski, to znaczy kraju unicestwionego przez roz­biory, kraju obejmującego razem wszy­stkie trzy zabory, sięgającego od gór aż do morza i oddzielającego Niemcy od Rosji. Gdy Polska sianie się na no­wo Polską, to znaczy jednym zjedno­czonym krajem, w sposób nieuniknio­ny stanie się ona także i państwem nie­podległym, albo od razu, albo nieco póź­niej. To znaczy: należy dążyć poprzez zjednoczenie ku niepodległości, a nie przez niepodległość małego państewka ku zjednoczeniu. (Uwaga przy okazji: małych państewek polskich było pod zaborami kilka: Księstwo Warszawskie, Królestwo Kongresowe, Wolne miasto Kraków, ale niepodległość z nich nie wyrosła. Warto także zauważyć, że „niepodległościowcy", to znaczy zwo­lennicy zbudowania jak najprędzej ma­łego niepodległego polskiego państewka w istocie o zjednoczeniu Polski, a więc o zbudowaniu Polski prawdziwej, zgoła nie myśleli. Nie traktowali oni wszyst­kich ziem polskich na równi: chodziło im o niepodległość Warszawy, może także i Krakowa, ale Poznań, Gniezno, Gdańsk, a także Śląsk, Lwów i Wilno 'były dla nich mniej ważne).

Owo odwrócenie strategii, a w kon­sekwencji odbudowanie Polski, doko­nało się w następujących etapach.

POLITYKA CAŁEGO POLSKIEGO NARODU

 Przed 19114 rokiem obóz narodowy miał w polskiej opinii publicznej druz­gocącą przewagę, co wyraziło się mię­dzy innymi w wyborach do parlamen­tów państw zaborczych. Przedstawiciel­stwa polskie („Koła" polskie) w rosyj­skiej Dumie (Petersburg) i w niemiec­kim Reichstagu (Berlin) były w ręku obozu narodowego, tylko w Kole Pol­skim w Reichlsracie austriackim (Wie­deń), obóz narodowy był w mniejszo­ści, a władza była w ręku innych pol­skich stronnictw. Ta⁽k więc obóz naro­dowy poczuwał się do odpowiedzialno­ści za politykę polskiego narodu jako całości i miał prawo ten naród, mając znaczną większość w jego politycznym przedstawicielstwie, reprezentować. Ro­man Dmowski, na swym stanowisku prezesa Koła Polskiego w Dumie pe­tersburskiej, przyjął na siebie rolę nie­oficjalnego ministra spraw zagranicz­nych polskiego narodu.

O MIEJSCE NARODU POLSKIEGO W OBOZIE ALIANCKIM W 'NADCHODZĄCEJ WOJNIE

W roku )1907, po zawarciu angielsko- rosyjskiego porozumienia, co uzupełni­ło trójkąt Francja-Anglia-Rosja i ozna­czało zbliżającą się wojnę światową, Roman Dmowski zarządził, by Koło Polskie w Dumie głosowało za uchwa­leniem ustawy o poborze znacznie zwiększonego kontyngentu rosyjskiego rekruta, co przechyliło szalę wbrew ro­syjskiej lewicy, która głosowała przeciw temu poborowi. Motywem tego osten­tacyjnego aktu było spowodowanie, by Rosja na ubliżającą się wojnę była na- należycie uzbrojona; a zarazem był to akt demonstracji, że w zbliżającej się wojnie naród polski stoi po stronie alianckiej. W tymże czasie Roman Dmowski dał inicjatywę do utworzenia tzw. ruchu neosłowiańskiego, który był wyrazem solidarnego frontu antyniemieckiego Polaków, Czechów, Słowian Południowych i Rosjan.

 

DEKLARACJA JAROŃSKIEGO. "DRUGI GRUNWALD" I BITWA NAD MARNĄ

 

Gdy wojna wybuchła, Koło Polskie w Dumie petersburskiej złożyło w dniu 8 sierpnia ^!1914 roku deklarację (usta­mi posła Wiktora Jarońskiego), że na­ród polski stoi w tej wojnie po stro­nie alianckiej, że życzy sobie nowego Grunwaldu (to znaczy złamania potęgi niemieckiej) i stawia sobie za bezpośredni cel złączenie wszystkich trzech zaborów w jeden polityczny organizm. Rząd rosyjski odpowiedział na to w 6 dni później, dnia '14 sierpnia, manifes­tem do Polaków, podpisanym przez ro­syjskiego wodza naczelnego, wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza (stryja cesarskiego), stwierdzającym, że Rosja dąży do nowego Grunwaldu, oraz że stawia sobie za cel w wojnie zjednocze­nie polskich trzech zaborów w jeden polityczny organizm, politycznie samorządny. Obóz narodowy poparł mobi­lizację rosyjską w zaborze rosyjskim, wskutek czego mobilizacja ta została sprawnie przeprowadzona i Rosja mo­gła przeprowadzić w Prusach Wschod­nich natychmiastową ofensywę przeciw­ko Niemcom, przy pomocy wojsk zło­żonych w znacznej części z polskich re­zerwistów. (Z głębi Rosji nie mogli oni zdążyć). Ofensywa ta zakończyła się klęską rosyjską i Niemcy ironicznie na­zwali -tę bi:wę drugą bitwą grunwaldzką (Tannenberg), ale bitwa ta uratowała Francję, gdyż Niemcy przerzucili do Prus Wschodnich 2 korpusy i 1 samo­dzielną dywizję z frontu zachodniego, dzięki czemu Francja mogła wygrać bitwę nad Marną co rozstrzygnęło o dalszym przedbiegu wojny.

 

ANTYAUSTRIACKI BUNT „LEGIONU WSCHODNIEGO"

Równocześnie w Galicji obóz naro­dowy przeciwstawił się polityce tworze­nia zbrojnych oddziałów polskich (le­gionów), gotowych walczyć po stronie niemieckiej i doprowadził do antyaust­riackiego buntu w tzw. Legionie Wscho­dnim, czyli w połowie „Legionów". Le­gion ten został rozwiązany, co było wielką demonstracją politycznej solidarności polskiego narodu i jego proalianckiej postawy.

 

ETAPY WALKI O ZJEDNOCZENIE I NIEPODLEGŁOŚĆ

Gdy w czerwcu roku 19H5 rząd ro­syjski zwołał w Petersburgu polsko-ro­syjską naradę celem ustalenia zasad autonomii przyszłej zjednoczonej Pol­ski pod berłem rosyjskiego cesarza, Dmowski sparaliżował dążenie do po­wzięcia jakichkolwiek wiążących decy­zji, dążył bowiem nie do autonomii pod zwierzchnictwem rosyjskim, lecz do niepodległości. Jesienią 1915 roku wy­jechał do zachodniej Europy, ustana­wiając tam główne centrum swego po­litycznego działania i w dniu 2 marca 1916 roku złożył noty rządowi rosyj­skiemu ii rządom aliantów zachodnich, w których stwierdził, że w ogólnym interesie obozu alianckiego leży utwo­rzenie Polski całkowicie niepodległej, zjednoczonej z trzech zaborów, Dnia 25 grudnia 1916 roku cesarz rosyjski w manifeście do Armii i Floty zapo­wiedział powstanie „wolnej Polski, zło­żonej z wszystkich trzech części dotąd rozdzielonych"; w urzędowym komen­tarzu do tego manifestu oświadczył na­stępnie, że zgadza się, by ta Polska miała „własny ustrój państwowy z wła­snymi izbami ustawodawczymi 'i wła­sną armią". Dnia 29 marca 1917 roku rząd Rosji już republikańskiej ogłosił deklarację, stwierdzającą, że Rosja zga­dza się na to, by Polska była „całko­wicie niepodległa" na terytorium „zło­żonym ze wszystkich ziem na których ludność polska stanowi większość" Niektórzy znawcy prawa międzynarodo­wego uważają, że ta deklaracja rosyj­skiego Rządu Tymczasowego była już aktem narodzin Polski niepodległej, oz­naczała bowiem zrzeczenie się przez jedno z państw zaborczych zagarnięte« go przez siebie terytorium, choć dekla­racja ta nie określała granicy polsko- rosyjskiej, a więc nie oznaczała w spo­sób dokładny, których ziem zaboru ro­syjskiego Rosja się zrzeka. 

 

POLSKI RZĄD EMIGRACYJNY

 

Dnia 15 sierpnia 1917 roku utworzo­ny został w Lozannie, w neutralnej

Szwajcarii, pod prezesurą Romana Dmowskiego, Komitet Narodowy Pols­ki, który pomimo swojej skromnej naz­wy był już w istocie rządem emigracyj­nym Polski niepodległej. Komitet ten składał się z przedstawicieli wszystkich trzech zaborów (głównie- członków Kół Polskich w trzech parlamentach państw zaborczych) i mając za sobą upoważ­nienie stronnictw, posiadających wyka­zaną aktami wyborczymi większość w polskim narodzie (nie samej tylko „en­decji", lecz i niektórych innych, z któ­rych część miała swoich przedstawicie­li w samym Komitecie), był prawowi­tą władzą naczelną w polskim narodzie i jako rząd prawowity miał prawo ocze­kiwać ze strony całego narodu posłu­chu. Dnia 22 sierpnia 1917 roku Ko­mitet ten przeniósł swą siedzibę do je­dnej z głównych stolic alianckich, mia­nowicie do Paryża. Komitet ten został następnie, szeregiem kolejnych aktów, uznany przez poszczególne państwa alianckie (przez Francję już 20 wrześ­nia 1917 roku) jako tymczasowy ośro­dek władzy politycznej polskiej; więk­szość tych aktów uznania miała charak­ter ograniczony co do zakresu prawne­go, ale jedno z państw alianckich, mia­nowicie jeszcze raz Francja, dodatko­wym aktem z dnia 13 listopada 1918 roku stwierdziło formalnie, że uznaje ten Komitet za polski rząd „de facto".

 

POLSKA NIEPODLEGŁA I ZJEDNOCZONA JAKO PAŃSTWO ALIANCKIE.

 

Dnia 3 czerwca 1918 roku trzy pań­stwa alianckie, mianowicie Francja, An­glia i Włochy, ogłosiły tzw. „deklarację wersalską", przez którą uznały, że wa­runkiem przyszłego pokoju musi być „utworzenie Polski zjednoczonej i nie­podległej, z dostępem do morza". Je­szcze wcześniej, dnia 8 stycznia 1918 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Wil­son wygłosił przemówienie, formułujące zasady przyszłego pokoju, w którym w określeniach z prawnego punktu wi­dzenia nieco powściągliwszych wymie­nił Polskę, obejmującą wszystkie ziemie „zamieszkałe przez bezspornie polską ludność" i z dostępem „wolnym- i bez­piecznym" (a więc niekoniecznie terytorialnym) do morza jako jedną z tych zasad.

Aktami z sierpnia 1918 roku (Fran­cja), 15 października 1918 roku (An­glia), października 1918 roku (Włochy) i 1 listopada 1918 roku (Stany Zjedno­czone), mocarstwa alianckie uznały ar­mię polską, podlegającą władzy Pol­skiego Komitetu Narodowego za armię suwerenną, sprzymierzoną i współwalczącą, co było już aktem uznania nie­podległości Polski, oraz uznania jej za państwo alianckie, będące w stanie wojny z Niemcami i z Austrią. W dniu 4 października 1918 r. Polski Komitet Narodowy mianował generała Józefa Hallera wodzem naczelnym armii pol­skiej, walczącej z Niemcami.

 

POKÓJ WERSALSKI.

 

Po zakończeniu wojny, Polska, repre­zentowana przez Komitet Narodowy w Paryżu, została dopuszczona do u- działu w konferencji pokojowej w roli państwa, należącego do zwycięskiej koalicji. Konferencja paryska nie była kongresem pokoju, w którym uczestni­czyłyby na równych prawach obie stro­ny dotąd ze sobą walczące (tak jak to miało miejsce np. na kongresie wiedeń­skim 1815 r.). Była ona tylko kon­ferencją państw zwycięskich. Warunki pokoju opracowane zostały w rokowa­niach, w których uczestniczyły tylko tę państwa. Głównym negocjatorem pol­skim i wybitnymi uczestnikiem tych ro­kowań był Roman Dmowski. Opraco­wany tekst Traktatu został następnie doręczony rządowi 'niemieckiemu. (Rząd niemiecki zaproponował do tego tekstu kilka zasadniczych poprawek, niekorzystnych dla Polski i poprawki te zostały do tekstu wprowadzone przed podpisaniem traktatu). Traktat wersal­ski między Niemcami a państwami koa­licji podpisany został dnia 28 czerwca 1919 roku; w imieniu Polski podpisali go Roman Dmowski i Ignacy Padere­wski. Traktat ten zwrócił Polsce zabór pruski i utworzył Wolne Miasto Gdańsk. Konferencja wersalska miała także decydujący głos w sprawie zwró­cenia Polsce zaboru austriackiego, oraz uważała się za kompetentną do roz­strzygnięcia także i sprawy wschodniej granicy Polski, toteż traktat ryski z ro­ku 1921, który ustanowił granicę pol­sko-rosyjską, oraz uchwały sejmu wileń­skiego i sejmu warszawskiego z roku 1922 o przyłączeniu Wileńszczyzny do Polski nabrały ostatecznej mocy praw­nej dopiero w roku 1923 z chwilą uzna­nia ich przez mocarstwa zachodnie.

Traktat wersalski był wielkim, histo­rycznym zwycięstwem Polski. Nie tyl­ko zwrócił nam zabór pruski, ale w sposób dla nas korzystny urządził Eu­ropę. Jego kamieniem węgielnym było zwrócenie Polsce Pomorza. Polska prawdziwie niepodległa nie może ist­nieć bez dostępu do morza; bez do­stępu do Bałtyku państwo polskie mo­że być i tylko fikcją. W XV-tym wieku, by odzyskać Pomorze od Krzyżaków* Polska musiała najpierw pobić ich pod Grunwaldem (1410), a potem walczyć z nimi przez trzynaście lat w wojnie 1454-1466 roku. W Wersalu odzyskała Pomorze drogą zwycięstwa dyplomaty­cznego.

Traktat wersalski był w dziele budo­wania niepodległości Polski osiągnięciem głównym i zasadniczą podstawą.

 

ZWYCIĘSTWO DYPLOMATYCZNE.

 

Nie trzeba zapominać, że nowy po­rządek po wielkich wojnach ustalany jest przez decyzje zwycięzców, lub kon­ferencje pokojowe. Tak jak porządek europejski po epoce napoleońskiej usta­lony został przez kongres wiedeński 18115 roku, a porządek światowy po drugiej wojnie światowej przez konfe­rencje w Jałcie i w Poczdamie w 1945 roku, tak porządek po pierwszej woj­nie światowej ustalony został przez konferencję wersalską 1918/1919 roku. Odbudowanie w owych czasach Polski całkowicie niepodległej, obejmującej trzy zabory, sięgającej od gór aż do morza i od Odry (pod Raciborzem) do Dźwiny (pod Dzisną) i Zbrucza było przede wszystkim polskim zwycięstwem dyplomatycznym. Zwycięstwo było niemal wyłącznym dziełem obozu na­rodowego i osobiście: Romana Dmo­wskiego; obozy, które zwalczały poli­tykę Dmowskiego, a więc grupa Piłsu­dskiego (obóz tzw. „niepodległościowy", którego dążenia ograniczały się tylko

do niepodległości, ale bez zjednoczenia i który chciał faktycznej, lub tylko no­minalnej niepodległości małego (państe­wka, wykrojonego z części zaboru ro­syjskiego), „stańczycy" krakowscy (zwolennicy programu „Wielkiej Gali­cji", to znaczy przyłączenia części Kró­lestwa Kongresowego do Galicji i za­mienienia tej ostatniej w trzeci człon imperium Habsburgów obok Austrii i Węgier) i grupa tzw. Rady Regencyjnej (ściśle współpracująca z Niemcami i zmierzająca do zbudowania państewka wokół Warszawy, znajdującego się pod niemieckim protektoratem) nie tylko akcji Dmowskiego nie dopomagały, ale przeszkadzały jej i gwałtownie ją zwal­czały.

(Zwolennicy polityki Piłsudskiego twierdzą, że niemiecko-austriacki akt 5 listopada 1916 roku o utworzeniu pol­skiego państewka, wykrojonego z czą­stki zaboru rosyjskiego, był ważnym etapem na drodze do wyzwolenia Pol­ski, gdyż stanowił posunięcie w „licy­tacji" mocarstw w sprawie polskiej. Pił­sudski przyjął ten niemiecki „dar" wstę­pując do mianowanej przez Niemców i Austrię Tymczasowe} Rady Stanu. W istocie, „licytacje" takie »nie mają żad­nego znaczenia. Przykładem tego co są warte twory polityczne, organizowane przez państwo przegrywające wojnę, jest niepodległa Słowacja i niepodległa Chorwacja w drogiej wojnie światowej i Ukraina Naddnieprzańska i Zachodnia w pierwszej).

 

STWORZENIE I WYZYSKANIE KONIUNKTURY.

 

Trzeba pamiętać, że tego rodzaju zwycięstwo dyplomatyczne nie mogło być tylko owocem szczęśliwej politycz­nej koniunktury (jak to niektórzy Po­lacy dzisiaj twierdzą). Po pierwsze, ko­niunkturę, jeśli się pojawi, trzeba umieć wyzyskać. Po wtóre, koniunktury nie zjawiają się same: trzeba dopomóc do ich stworzenia. Gdyby błędy politycz­ne, popełnione przez niektóre grupy po­lityczne w okresie pierwszej wojny świa­towej znalazły były większe poparcie szerokich kół polskiego narodu, ko­niunktura do odbudowania Polski zgo­ła by się w latach 1918 i 19119 nie by­ła pojawiła, albo pojawiwszy się, była­by się 'rozchwiała.

 

ROLA UCHWAŁ PARLAMENTAR­NYCH.

 

Ważnymi aktami, które dopomogły Dmowskiemu w jego polityce, były uchwały Kół polskich w parlamencie au­striackim i niemieckim. Dnia 28 maja 1917 Koło Polskie parlamentu austria­ckiego powzięło uchwałę, opracowaną przez narodowca, profesora Głąbińskie- go, a postawioną jako wniosek przez ludowca Tetmajera, popierającą polity­kę Dmowskiego, a mianowicie głoszą­cą postulat „niezależnego państwa pol­skiego, złożonego ze wszystkich pol­skich ziem z dostępem do morza". W parlamencie niemieckim jawne wystą­pienie z tak wyraźnie antyniemieckimi postulatami stało się możliwe dopiero w październiku 1918 roku: 5 paździer­nika, na więcej niż miesiąc przed nie­miecką kapitulacją w wojnie, prezes Koła Polskiego, narodowiec Władysław Seyda, oświadczył z trybuny niemiec­kiego parlamentu o „dążeniu narodu polskiego do zjednoczenia wszystkich ziem polskich we własnym państwie", oraz o 'tym, że to państwo ma mieć „własne wybrzeże morskie". Dnia 25 października, na 17 dni przed niemiec­ką kapitulacją, narodowiec (w latach późniejszych członek stronnictwa chrześcijańskiej; demokracji), poseł Wojciech Korfanty, wyliczył z tejże trybuny terytoria pod panowaniem nie­mieckim, których zwrotu Polska się do­maga.

 

STRONA WOJSKOWA.

 

Oczywiście, akcja dyplomatyczna miała także i swoją stronę wojskową.

W roku 1914 Dmowski dążył do zor­ganizowania odrębnych polskich for­macji wojskowych w ramach armii ro­syjskiej w sile 200 do 300 tysięcy żoł­nierza, napotkało to jednak na sprze­ciw rządu rosyjskiego. Owocem tych wysiłków była mała tzw. Legia Puław­ska, utworzona 18 października 19114 roku, która 13 października 19(15 roku

przekształciła się w Brygadę Strzelców Polskich, a 21 lutego 19ll7 r., jeszcze pod rządami carskimi, w Dyw. Strzel­ców Polskich, która już po wybuchu rosyjskiej rewolucji zamieniła się w wy­śmienity I Korpus Polski na Białorusi, liczący 23.661 żołnierza i dowodzony przez gen. Dowbór-Muśnickiego, bę­dący w istocie całkowicie niezależnym wojskiem polskim. (Niektóre jego puł­ki, odtworzone w Polsce niepodległej, wśród nich słynny, I Krechowiecki Pułk Ułanów, należały do najlepszych for­macji armii polskiej). Obóz narodowy dążył w roku 1917 do stworzenia w Rosji armii polskiej, w sile 700 lub 800 żołnierza, co było zupełnie wykonalne, gdyż I było w Rosji około miliona Po­laków, żołnierzy w armii rosyjskiej, oraz jeńców z armii austriackiej i nie­mieckiej i tylko nieduża ich część za­rażona była nastrojami rewolucyjnymi. Ale aby to zrobić w warunkach rewo­lucyjnych trzeba było wielkiej solidar­ności wszystkich Polaków. Przeszkodzi­ła temu akcja obozu piłsudczyków, kie­rowana (na rozkaz otrzymany z kraju drogą przez Sztokholm) przez Franci­szka Skąpskiego, komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej na Rosję, który sprzeciwił się tworzeniu wojska polskie­go po stronie alianckiej. Udało się w Rosji utworzyć tylko stosunkowo nie­duże polskie oddziały wojskowe, któ­re lakiem 1918 roku liczyły w sumie 34.821 żołnierza. Znaczna ich część zo­stała zniszczona przez Niemców, lub skapitulowała przed nimi. Jesienią 191>8 roku istniały w Rosji już tylko dwie polskie dywizje (jedna na Syberii, dru­ga na Kaukazie) i jeden mniejszy od­dział (na Murmanie), które wszystkie wchodziły już w skład Armii Polskiej pod władzą Komitetu Narodowego w Paryżu.

 

ARMIA POLSKA WE FRANCJI.

 

Znacznie większe rezultaty dało or­ganizowanie Armii Polskiej we Francji,

pod bezpośrednim nadzorem Dmow­skiego. Utworzona tam armia polska osiągnęła w zimie z 1-18 na 1919 i  roku siłę z górą 90 000 żołnierza w składzie świetnie wyposażonych dywizji, która w tym składzie i liczebności powróciła wiosną 1919 roku pod dowództwem pierwszego wodza naczelnego niepod­ległej Polski, generała Józefa Hallera do kraju i odegrała potem dużą rolę w doprowadzeniu do zwycięskiego końca toczonych przez Polskę wojen z Ukra­ińcami i z Rosją. Armia ta biła się z Niemcami na zachodnim froncie w ro­ku 1918, ale tworzona była przede wszystkim z myślą o udziale w wiel­kiej, alianckiej ofensywie przeciwko Niemcom, która była planowana na rok 19119, oraz o wkroczeniu do Pol­ski celem obsadzania jej po usunięciu Niemców. (Przeszkodziła takiemu prze­biegowi wypadków kapitulacja niemiec­ka, dokonana już w listopadzie 1918 roku: Niemcy zdali sobie sprawę, że wojny nie wygrają i postanowili unik­nąć pełnej klęski przez przerwanie dzia­łań wojennych w^! chwili, gdy są jeszcze dosyć silni. Dzidki temu uniknęli oku­powania przez aliantów swojego tery­torium i utrzymali się w roli niezależ­nej, znacznej sⁱły także i w okresie ro­kowań pokojowych i potem). Trzeba pamiętać, że w czasie pierwszej wojny światowej I kraj tak potężny jak Stany Zjednoczone przysłał do Francji 34 dywizje wojska (co przechyliło szalę zma­gania wojennego), a więc tylko pięć i pół raza więcej niż liczyła Armia Pol­ska w tymże czasie na tymże samym tylko zachodnim froncie, nie licząc swoich części składowych w Rosji. Tak więc polska armia, utworzona przez Polski Komitet Narodowy w Paryżu, by­ła całkiem poważną armią aliancką i odgrywała swoją rolę w kalkulacjach sztabów obozu alianckiego.

 

PORÓWNANIE

 

Warto przy okazji zrobić następują­ce porównanie: Legiony Piłsudskiego, utworzone w roku 1914 po stronie au­striackiej, liczyły w kulminacyjnym momencie swego liczebnego rozwoju w roku 1915 22 000 żołnierza. „Armia Polska", utworzona przez Niemców w Warszawie, nad którą z woli Niemców Piłsudski objął dnia 11 listopada 1918 r. władzę jako „wódz naczelny" (konku­rencyjny wobec mianowanego 4 paź­dziernika 1918 roku w Paryżu Hallera), liczyła dnia 11 listopada 1918 roku 9 373 żołnierza.

ORGANIZOWANIE WOJSKA W KRAJU

 

Obóz narodowy brał potem znaczny udział także i w organizowaniu wojska polskiego w kraju. W dniu 11 listopa­da 1918 roku, gdy Piłsudski obejmował dowództwo nad „armią" Rady Regen­cyjnej, liczącą nieco ponad 9000 żoł­nierza, istniało już w Krakowie i w za­sięgu krakowskiego lokalnego rządu (Komisja Likwidacyjna b. Galicji, póź­niej Komisja Rządząca, w której głos decydujący mieli solidarni ze sobą na­rodowcy i ludowcy), polskie wojsko, złożone po części z byłych oddziałów austriackich, a po części z zaimprowi­zowanych oddziałów ochotniczych, li­czące 8520 żołnierza. W oblężonym Lwowie, dowodzonym przez narodo­wca, Czesława Mączyńskiego, 'biło się 4956 zaimprowizowanego żołnierza. W byłej „okupacji austriackiej" w południowym Królestwie, przejętej z rąk au­striackich przez tymczasową admini­strację, na której czele stał narodowiec Juliusz Zdanowski, było 11 500 żołnierza eks austriackiego lub ochotniczego. (Administracja ta została wkrótce po­tem obalona przez zwrócony przeciw­ko niej lubelski zamach stanu socjali­stów i piłsudczyków pod dowództwem pułkownika Rydza-Śmigłego, (który podporządkował to terytorium władzy Piłsudskiego). Największym osiągnę- ciem wojskowym w kraju było utwo­rzenie armii wielkopolskiej, proporcjo­nalnie największej ze wszystkich sił wojskowych polskich, choć wystawio­nej przez jedno tylko województwo, a zarazem -najlepszej. Utworzona ona by­ła w ogniu walki powstania wielkopol­skiego, zwróconego przeciwko Niem­com (które wybuchło 28 grudnia 191'8 r.), podlegała władzy rządu dziel­nicowego w Poznaniu (Naczelna Rada Ludowa) składającego się niemal wyłącz­nie z narodowców, początkowo niczym nie związanego z ośrodkiem władzy Piłsudskiego w Warszawie i uznającego Komitet Narodowy w Paryżu, a dowo­dzona była i organizowana przez gene­rała Józefa Dowbor-Muśnickiego, by­łego dowódcę I korpusu wojsk polskich w Rosji. Liczyła ona jako armia po­lowa 25 792 żołnierza w końcu stycz­nia 'l 919 r., a 93 686 żołnierza dnia 1 września 1919 roku. Armia ta wysłała od początku silne kontyngenty do wal­ki z Ukraińcami pod Lwów, a potem brała wybitny udział w polskiej wojnę z Rosją. Ponadto, Wielkopolska wy­stawiła milicje lokalne w sile 120 000 ludzi do obrony w pierwszym rzucie na wypadek nowej inwazji niemieckiej. (Tak więc razem wystawi¹ a z górą 200 000 żołnierza).

 

BUDOWANIE PAŃSTWA

 

Samo zbudowanⁱe państwa, to zna­czy objęcie władzy z rąk wycofujących się zaborców i zorganizowanie aparatu państwowego, było rzecz prosta wspól­nym dziełem całego narodu i owocem zbiorowego wysiłku. W wysiłku tym bez wszelkiej wątpliwości narodowcy odegrali rolę czołową, choć nikt nie przeczy, że także i przedstawiciele in­nych obozów politycznych, także i przeciwnicy obozu narodowego, mieli w tym swój znaczny udział.

Należy jednak rozróżnić między stworzeniem ram dla zbudowania pań­stwa przez zwycięstwo dyplomatyczne, a samym faksem zbudowania tego pań­stwa. Każde państewko afrykańskie, z chwilą, gdy wycofanie się mocarstw ko­lonialnych to umożliwiło, potrafi zor­ganizować sobie jakiś rząd, jakieś woj­sko, jakąś policję, jakąś dyplomację i jakiś aparat administracyjny. Nie jest niczym podziwu godnym, że potrafili to w latach 1918/119 także i Polacy. Istotnym osiągnięciem po 123 latach niewoli, było zwycięstwo dyplomatycz­ne, którego poprzednie pokolenia osią­gnąć nie potrafiły. Było ono dziełem Dmowskiego i jego politycznej strategii.

 

ETAPY BUDOWANIA PAŃSTWA

 

Warto przy okazji przypomnieć daty poszczególnych etapów budowania pol­skiej państwowości. Pierwsza uwolniła się Galicja Zachodnia wraz z Krako­wem: 30 października 19(18 roku. Po­tem okupacja austriacka w Królestwie (Lubelskie i Kieleckie), 31 października, oraz Cieszyńskie (tego samego dnia). Potem Lwów: 2 listopada. Potem War­szawa i północne Królestwo 11 listopada.

Potem Poznańskie (poczynając od 28 grudnia). Potem Wilno: 3'1 gru­dnia, Morego wolność trwała jednak tylko 5 dni, gdyż została obalona przez najazd sowiecki. Pomorze, oraz niektórej skrawki Poznańskiego odzyskane zostały dopiero w wyniku traktatu Wersalskie­go, to samo dotyczy Górnego Śląska. Galicja Wschodnia oraz Ziemie Wscho­dnie zaboru rosyjskiego odzyskane zo­stały w ogniu walki 'zbrojnej, przy czym w walce tej na ziemiach kresowych zaboru rosyjskiego, ale nie w Galicji, dużą rolę odegrał Piłsudski. Nie chciał on jednak przyłączenia tych z em, ani Galicji Wschodniej do Polski i zamie­rzał oddać te ziemie (nawet: Lwów i Wilno), Ukrainie, Litwie i Białorusi. Przyłączenie tych ziem do Polski było zwycięstwem „inkorporacyjnego" pro­gramu Dmowskiego. (Dmowski chciał ustalenia granicy wzdłuż tzw. „linii Dmowskiego", obejmującej także Ka­mieniec Podolski, Mińsk, Bobrujsk i Dyneburg, ile nie zdołał tego wszyst­kiego osiągnąć. Miasta te były już w posiadaniu Polski, ale Piłsudski jeszcze przed wyprawą kijowską samowolnie podarował Kamieniec Ukrainie, a Dy­neburg Łotwie, Mińsk zaś i Bobrujsk utracone były w wyniku wyprawy ki­jowskiej w kompromisowym pokoju ryskim).

 

GŁÓWNA PRZESZKODA

 

Główną przeszkodą na drodze do zbudowania prawdziwej, niepodległej, zjednoczonej Polski z dostępem do morza była polityka Piłsudskiego. Nie chciał on przyłączenia do Polski ani Pomorza, ani Śląska, ani Lwowa i Wil­na, ani nawet Poznania.

 

PIŁSUDSKI W 1914 ROKU W SŁU­ŻBIE STRATEGII NIEMIECKIEJ

 

W roku 1914 usiłował on wszcząć polskie powstanie w zaborze rosyjskim (w Kieleckiem), zwrócone przeciwko Rosji, a gdy po 10 dniach usiłowań przekonał się, że tego powstania wy­wołać nie zdoła, gdyż ogół narodu opo­wiada się po stronie antyniemieckiej, zamienił swoje oddziały w legion po­siłkowy w ramach armii austriackiej i złożył przysięgę na wierność cesarzowi austriackiemu, przyjmując iż rąk au­striackich nominację na brygadiera (ge­nerała brygady). Zarówno owo nieuda­ne powstanie w Kieleckiem, jak utwo­rzenie owego legionu przygotował on przed wojną kilkuletnią, tajną współ­pracą ze sztabem austriackim. Było od kilkudziesięciu lat uzgodnionym pla­nem Niemiec i Austrii wywołać w ra­zie wojny polskie powstanie przeciw­ko Rosji, po to, by sparaliżować Ro­sję (albo przeciągnąć ją na swoją stro­nę) i dzięki temu móc bez przeszkód rozbić osamotnioną Francję i wygrać wojnę. Inicjatorami tego planu 'byli nie­miecki kanclerz Bismarck i niemiecki szef sztabu marszałek WaJldersee. Pił­sudski, poprzednio organizator socjali­stycznego, rewolucyjnego ruchu podziemnego, zwróconego przeciwko Ro­sji, był w istocie wykonawcą tego nie­mieckiego planu. Gdyby się /Piłsudskie­mu jego zamiary były udały, nie byłoby o niepodległej Polsce mowy, a na­ród polski zostałby przez Niemców zmiażdżony.

Piłsudski ściśle współpracował i z Au­strią i z Niemcami także i w latach 1915-11917, a gdy przekonał się, że utra­cił w narodzie polskim jakiekolwiek resztki popularności, sam poprosił wła­dze niemieckie, by go aresztowały, chciał bowiem tę popularność odzy­skać. Niemcy internowali go na z górą rok w twierdzy w Magdeburgu.

 

PLANY NIEMIECKIE W LISTOPA­DZIE 1918 ROKU

 

Gdy Niemcy zdali sobie z tego spra­wę, że nie są w stanie wygrać wojny, zdecydowali się zakończyć tę wojnę dostatecznie wczesną kapitulacją, w ta­ki sposób, by ponieść skutki klęski tyl­ko na zachodzie (utracić Alzację-Lotaryngię, utracić kolonie, utracić flotę), ale utrzymać .się w roli zwycięzcy we wschodniej Europie. Gotowi byli do­prowadzić do utworzenia małego pol­skiego państewka, wykrojonego z czę­ści zaboru rosyjskiego, a obok tego i inne państewka w swoim politycznym zasięgu (Litwę, Kurlandię, Ukrainę), ale chcieli nie dopuście do tego, by po­

wstała Polska naprawdę silna i zjedno­czona, a już w szczególności nie chcie­li dopuścić do tego, by odzyskała ona zabór pruski (może poza drobnymi je­go skrawkami). W 'tym celu chcieli przekreślić rolę Polski jako państwa wchodzącego w skład koalicji i obalić Komitet Narodowy w Paryżu, oraz chcieli przeforsować tezę, że Polska jest krajem „neutralnym", a więc nie będącym w wojnie z nimi.

Posłużyli się w tej polityce Piłsudskim.

 

UKŁAD KESSLER-PIŁSUDSKI I JEGO SKUTKI

 

Rokowania z Piłsudskim przeprowa­dził w imieniu rządu niemieckiego nie­miecki dyplomata, hrabia Harry Kes­sler. Odwiedził on 'Piłsudskiego w twier­dzy magdeburskiej i zawarł z nim układ, ustny, ale potwierdzony przez Piłsudskiego słowem honoru, wedle którego rząd niemiecki dostarczy (Pił­sudskiego do Warszawy i umożliwi mu tam objęcie władzy i stworzenie ośrod­ka rządowego, a Piłsudski zapewni na­danie Polsce cechy państwa neutralne­go, czyli nie należącego do koalicji państw zwycięskich, oraz dopilnowanie, by Polska nie żądała „ani cala" zaboru pruskiego, z tym jednak zastrzeżeniem, że (będzie miała prawo przyjąć jakieś części tego zaboru, o ile ofiarowane jej zostaną bez żądania z jej strony, „jako prezent". W myśl 'tej umowy Niemcy przywieźli następnie Piłsudskie­go pociągiem specjalnym do Warszawy i mianowana przez nich tzw. Rada Re­gencyjna mianowała go w dniu 11 lis­topada wodzem naczelnym zorganizo­wanej przez Niemców mikroskopijnej polskiej armii, właśnie przez tychże Niemców pod zwierzchnictwo Rady Regencyjnej przekazanej, a w następ­nych dniach (14 listopada) mianowała go Naczelnikiem Państwa z władzą dyk­tatorską i sama się rozwiązała. Opera­cja została przeprowadzona tak zgrabnie, że wielu Polakom się wydawało iż nastąpiła w Warszawie antyniemiecka rewolucja, pod wodzą socjalisty­cznego przywódcy, otoczonego aureolą męczeństwa doznanego jako więzień magdeburski z rąk niemieckich, podczas gdy w istocie wykonany został tylko program polityki niemieckiej zbudowa­nia maleńkiej Polski, „neutralnej", nie żądającej zaboru pruskiego. Piłsudski jako Naczelnik Państwa natychmiast nawiązał stosunki dyplomatyczne z Niemcami, manifestując (tym, że Polska nie jest z nimi w wojnie. Posłem niemieckim w Warszawie został ten sam hrabia Kessler, który poprzednio zawarł z Piłsudskim tajną umowę z ramienia rządu niemieckiego. Piłsudski wysłał także swoją delegację do Paryża, któ­ra miała za zadanie ponad igłową Ko­mitetu Narodowego nawiązać stosunki z państwami koalicji w imieniu Polski jako państwa neutralnego, ale to się Piłsudskiemu nie udało, gdyż alianci uznawali Komitet Narodowy. Wkrótce jednak Piłsudski doznał poparcia ze strony Anglii: po kapitulacji niemiec­kiej (rozejmie z 11 listopada 1918 ro­ku), Anglia przestała uważać Niemcy za swojego głównego wroga, a w kon­sekwencji zaczęła się nieprzyjaźnie od­nosić do Polski. Powodem tego było, że obawiała się ona wyrośnięcia Francji do roli wielkiej potęgi, a wobec tego wolała, by Niemcy nie uległy zbyt wiel­kiemu osłabieniu. Polska była przeciw­niczką Niemiec, Anglia zaczęła więc pragnąć, by Polska była jak najsłabsza i wobec tego zaczęła popierać Piłsuds­kiego i jego ośrodek polityczny i trak­tować oba rządy polskie: niezależny paryski i powołany do życia przez Niemców warszawski na równej stopie. Za narzędzie intrygi angielskiej dał się użyć zasłużony, ale naiwny i ambitny artysta i polityk, członek Komitetu Na­rodowego w Paryżu, Ignacy Paderew­ski, -który z inicjatywy brytyjskiej udał się do Polski i udzielił poparcia Pił­sudskiemu.

 

KOMPROMIS DMOWSKI - PIŁSUDSKI

Dmowski uważał, że dopuszczenie do Wielkiej rozgrywki czy walki wewnętrz­nej może doprowadzić Polskę do klę­ski dyplomatycznej i wobec tego zde­cydował się uznać władzę Piłsudskiego w Warszawie, pod warunkiem, że Pol­ska utrzyma się w roli państwa alian­ckiego i będzie uczestniczyć w konferencji pokojowej, żądając zaboru prus­kiego. Sprawy ułożyły się na zasadzie kompromisu, którego mocą Piłsudski rządził w Warszawie i w całej Polsce, a Dmowski prowadził wedle własnej koncepcji rokowania w Paryżu i wal­czył o traktat wersalski.

 

SEJM USTAWODAWCZY

 

W rozpisanych przez Piłsudskiego wyborach sejmowych w Polsce zwycię­żył obóz narodowy, ale to już nie zmieniło sytuacji Piłsudski utrzymał się w podwójnej roli Naczelnika Pań­stwa i wodza naczelnego i niedopu­ścił do utworzenia rządu, wyłonionego p-rzez narodową większość sejmową.

 

RZĄDY PARLAMENTARNE I ZAMACH MAJOWY

 

Dopiero po zakończeniu wojny i uchwaleniu konstytucji Piłsudski odsunię­ty został od swojej quasi-dyktatorskiej władzy w wyniku nowych wyborów sejmowych. W nowym jednak sejmie „języczkiem u wagi" stały się mniejszo­ści narodowe (Niemcy, Żydzi, Ukraiń­cy i nacjonaliści białoruscy), które po­pierały lewicę i stojącego za nią Pił­sudskiego. Gdy jednak w maju 1926 ro­ku obóz narodowy zawarł porozumie­nie ze stronnictwem ludowców (stano­wym ruchem chłopskim, na którego czele stał zasłużony chłopski polityk Wincenty Witos), co stworzyło silną, czysto (polską i patriotyczną większość sejmową i pozwoliło na mianowanie przez prezydenta Wojciechowskiego rządu narodowo - ludowego z Wito­sem jako premierem, Piłsudski odpo­wiedział na to zbrojnym rokoszem nie­których oddziałów wojskowych, oraz socjalistycznych związków zawodowych robotniczych. Po trzydniowej wojnie domowej, w której poległo wiele setek Polaków, zarówno żołnierzy, jak ludno­ści cywilnej, prezydent Rzeczypospoli­tej i rząd, dowiedziawszy się o tym, że i Niemcy i Rosja «gromadzą wojska na granicach Polski i w sposób oczywisty chcą do Polski wkroczyć, doszli do wniosku, że trzeba wojnę domową przerwać i podali się do dymisji, odda­jąc władzę w ręce Piłsudskiego.

 

RZĄDY POMAJOWE

 

Od owej chwili przez następnych lat 13 Polska rządzona 'była po dyktatorsku przez Piłsudskiego, a po jego śmier­ci (1935) przez klikę jego stronników.

Rokosz Piłsudskiego doszedł do skut­ku dzięki zakulisowemu poparciu Wiel­kiej Brytanii , został przez tę ostatnią zainicjowany i sfinansowany.

Do roku 1926 pomimo roli jaką Pił­sudski w Polsce odgrywał obowiązywa­ła w polityce polskiej w liniach ogól­nych strategia polityczna narodowa (Dmowskiego), to znaczy uznawanie Niemiec za najniebezpieczniejszego wroga Polski, walka z komunizmem, walka z separatyzmem ukraińskim i li­tewskim, oraz dążenie do rozsądnego rozgraniczenia terytorialnego z Rosją. Ale pod rządami nieograniczonej dyk­tatury Piłsudskiego po roku 1926, stra­tegia polityczna Polski uległa zmianie. Zaczęto odtąd uważać Rosję (każdą, nie tylko sowiecką), za głównego wro­ga Polski i dążyć do przyjaźni z Niem­cami!. Popierana tę politykę Anglia, któ­ra w owych czasach dążyła do zrewi­dowania traktatu wersalskiego.

 

OBALENIE SYSTEMU WERSALSKIEGO I KATASTROFA WRZEŚNIOWA

 

W rezultacie, już pod kierownictwem politycznym ministra Becka, ucznia Piłsudskiego, Polska poszła w roku 1938 z Hitlerem przeciwko, Czechosłowacji, przykładając ręki do jej zniszczenia, a tym samym do zapoczątkowania oba­lenia systemu wersalskiego. (Miało to miejsce już od wiosny, a nie tylko po akcie monachijskim).

Owocem strategii politycznej Piłsuds­kiego i Becka była samotna kampania wrześniowa i nowy rozbiór Polski w 1939 roku. Wojna z Niemcami groziła Polsce jako coś co prędzej lub później będzie musiało przyjść, już od dnia pod­pisania traktatu wersalskiego, ale Pił­sudski i Beck pragnęli kompromisu i przyjaźni z Niemcami, oraz pragnęli rozbioru Czechosłowacji, rozbioru Ro­sji i utworzenia niepodległej Ukrainy. W roku 1938, gdy Niemcy (zaatakowali Czechosłowację, Polska powinna była stanąć od pierwszej minuty po stronie Czechosłowacji. Wojna 'byłaby wtedy wybuchła o ro.k wcześniej, a Polska, Czechosłowacja, Jugosławia i Rumuna byłyby się biły razem i stawiany razem przez nie opór mógł być skuteczny. Ale polityka Becka skazała Czechosło­wację na zagładę, popchnęła Jugosławię i Rumunię ku neutralności, zniechęciła do Polski Francję (która w rezultacie nie przyszła Polsce w 1939 roku ze skuteczną pomocą) i stworzyła taką sy­tuację polityczną, że Niemcy mogły się sprzymierzyć z Rosją. Rezultatem tego było osamotnienie Polski i polska sa­motna wojna na dwa fronty. W doda­tku, rządy Piłsudskiego i jego następ­ców, które były bardzo złymi rządami, wyniszczyły Polskę gospodarczo i nie przygotowały 'jej wojskowo. Polska miała w roku (1939 o wiele mniej sa­molotów niż w roku 1926, była źle uz­brojona, pozbawiona planów strategi­cznych wojny z Niemcami i miała na stanowiskach dowódczych ludzi niekompetentnych, a często niesumien­nych. Rezultatem była druzgocąca klę­ska. I to pomimo że polski żołnierz, za­równo jak oficer liniowy bił się bardzo dobrze.

 

PROPAGANDA PRZEINACZAJĄCA PRAWDĘ

 

W latach powojennych prowadzona jest na emigracji (a także i w kraju, np., przez zachodnie stacje radiowe, a trochę i przez tolerowane przez cenzu­rę wydawnictwa w kraju drukowane) propaganda, usiłująca przekonać polski naród, że system Piłsudskiego' („sanacyj­ny") był systemem dobrym, że Piłsuds­ki i członkowie jego kliki (Beck, Rydz- Śmigły, Mościcki, Sławoj-Skladkowski, Kasprzycki i inni) byli ludźmi zasłużo­nymi i umiejętnymi sternikami polskiej nawy państwowej i propaganda ta spra­wiła iż wielu Polaków zaczęło w to wszystko wierzyć. Siłą tej propagandy jest poparcie, jakim się dawny obóz Piłsudskiego cieszy w świecie: ma on po swojej ,skronie wpływy niemieckie, oraz poparcie Anglii, wpływowych kół amerykańskich i światowej potęgi ży­dowskiej. 'Ma on także jeden bardzo

ważny atut: środki finansowe i władzę w różnych polskich instytucjach. Obóz sanacyjny sprawował do roku 1939 w Polsce władzę, a polskie wojsko i apa­rat polskiej dyplomacji były w znacz­nym stopniu w ręku ludzi tego obozu do roku ,1945. Toteż także i w okresie powojennym mógł on położyć rękę na tworzonych przez wojsko i dyplomację polskich placówkach, drukarniach, re­dakcjach gazet, instytucjach, zarządach stowarzyszeń, zachowanych fundu­szach. Korzystał także i korzysta z poparcia rządów państw anglosaskich (np. jego aparatów radiowych).

DWA POGLĄDY NA POLSKĄ POLITYKĘ

 

A jednak zasadnicze różnice w po­glądzie na strategię polityczną każą także i dzisiaj rolę tego obozu oceniać ujemnie. Obóz ten jest pod względem światopoglądowym podszyty pojęciami socjalistycznymi i doktryną Marksa, ale zarazem uważa, że głównym wro­giem Polski jest Rosja. Otóż obóz na­rodowy jest niezachwianie wrogi ko­munizmowi!!, socjalizmowi i filozofii marksowskiej, ale uważa, że z narodem rosyjskim jako takim, naród polski po­winien dążyć do zgody. (Oczywiście, obóz narodowy nigdy nie zapomni o Lwowie i Wilnie. Ale myśli o tych /mia­stach i dzielnicach ze względu ma Pol­skę, a nie ze względu na sprzyjanie dą­żeniom Litwinów i Ukraińców).

Obóz byłych piłsudczyków chanie zrobiłby znów jakieś powstanie prze­ciwko Rosji Obóz narodowy jest temu jak najbardziej stanowczo przeciwny, uważając, że tylko Niemcy odmyliby z tego korzyść.

Obóz piłsudczyków szuka przyjaźni z Niemcami i trzyma się klamki ame­rykańskiej i angielskiej. Obóz narodo­wy nadal uważa Niemcy na dalszą, a może :i na dość bliską metę, za groź­nego wroga Polski, z którym rzeczy­wista przyjaźń jest niemożliwa, oraz nie ma zbyt wielkiego zaufania także i do polityki amerykańskiej -i angielskiej.

 

 

II. Ideologia obozu narodowego

 

IDEOLOGIA SŁUŻBY BOGU I OJCZYŹNIE

 

Obóz narodowy to jest nie tylko strategia polityczna i koncepcja polity­ki zagranicznej, ale to jest także i ide­ologia.

Jest to przede wszystkim idea naro­dowa. Przedmiotem troski tego obozu nie jest interes tej czy innej klasy spo­łecznej, nie jest także zaspokojenie po­trzeb poszczególnej jednostki, nie są wreszcie cele międzynarodowe, ale jest) dobro narodu. Można by polską ideę narodową — to znaczy ideologię „en­decji" — nazwać nacjonalizmem, gdy­by nie to, że słowo to nabrało w dzisiejszych czasach nieco innego znacze­nia.

Ale dobro narodu nie jest w poję­ciu polskiego obozu narodowego do­brem najwyższym. Dobrem najwyższym jest Bóg. Dobro narodu, tak samo', jak dobro poszczególnej rodziny, podpo­rządkowane być musi prawu moralne­mu. Ideologia obozu narodowego to jest ideologia Boga i ojczyzny.

 

ODWIECZNE POLSKIE TRADYCJE

 

W pewnym sensie, polska idea naro­dowa jest dalszym ciągiem tysiącletniej tradycji polskiego narodu, której zna­mieniem był d uch katolickiej} prawo - wierności. Obóz narodowy czuje się duchem związany z obroną Częstocho­wy, z Sobieskim pod Chocimiem i Wie­dniem, z tradycjami Bolesława Chro­brego, z Łokietkiem, z królową Jadwi­gą, także z Janem Długoszem, kardy­nałem Hozjuszem, Piotrem Skargą, Pa­włem Włodkowicem, kardynałem Ole­śnickim, Spytkiem z Melszityna. Nato­miast przeciwstawia się ideologii talk zwanego „odrodzenia stanisławowskie­go" i powstań XIX stulecia..

 

PRZECIWKO „FILOZOFII" XVIII WIEKU, LIBERALIZMOWI, MASONERII I MARKSIZMOWI

 

W erze, gdy Polska żyła wciąż je­szcze wspomnieniami „filozofii" osiem­nastego wieku i rewolucji francuskiej, narodziny obozu narodowego były na­wrotem do o wiele dawniejszych pol­skich tradycji. Ale zarazem były one także reakcją i aktem odruchowego o- poru przeciwko modnym wówczas prądom ekonomicznego liberalizmu, katolickiego modernizmu, a zwłaszcza: socjalizmu. Obóz narodowy był zawsze i w sposób niezachwiany przeciwnikiem doktryny Marksa we wszystkich jej odmianach.

Dzisiaj, polska „endecja" jest wyrazicielką ducha tradycjonalizmu, wier­ności ideałom chrześcijańskim i naro­dowym. Jest ona, oczywiście, przeciw­niczką komunizmu; komunizmu zaró­wno sowieckiego, jak i maoistowskiego, trockistowskiego czy titowskiego. Ale jest także przeciwniczką wszystkich od­mian socjaldemokracji (takich jak pol­ska P.P.S.) oraz socjalizmu narodowe­go (a więc faszyzmu i hitleryzmu). Jest przeciwniczką prądów międzyna­rodowych, liberalizmu kapitalistyczne­go, masonerii i światowej polityki ży­dowskiej.

 

IDEOLOGIA NARODOWA, I NIE KLASOWA

 

Należy tu przy okazji sprostować jedno fałszywe (wyobrażenie o polskim obozie narodowym szerzone przez ko­munistów i innych uczniów Marksa. Głosiciele teorii, że przebieg -wydarzeń historycznych, a więc i tok życia po­litycznego jest tylko przejawem zmaga­nia się ze sobą interesów materialnych, twierdzą w konsekwencji, że każde stronnictwo polityczne jest wyrazicie­lem interesów jakiejś klasy 'społecznej i wobec tego starają się także i obóz narodowy do jakiejś jednej tylko, okre­ślonej klasy społecznej przypisać. Ko­muniści i socjaliści — to są rzekomo partie robotnicze. Ludowcy — to par­tia chłopska. Konserwatyści — to ary­stokracja i ziemiaństwo. Ale czymże jest „endecja"? Endecja to jest najwidoczniej mieszczaństwo.

Oczywiście, to nieprawda że np. ko­muniści to jest parcia robotnicza. Te wszystkie Marksy, Leniny, Staliny, Troccy, Róże Luksemburg, Unszlichty, Dzierżyńscy itd. to nie byli żadni ro­botnicy, ale kawiarniana, inteligencka i półinteligencka cyganeria. A dzisiej­sze Breżniewy i Gierki to są technokra­ci i biurokraci. Chyba jedni tylko lu­dowcy byli w Polsce naprawdę stron­nictwem Masowym.

Ale obóz narodowy nie jest i nigdy nie był stronnictwem klasowym; faktycznie, ani z zasady. Jego celem i ideałem było dobro narodu jako cało­ści, a nie jednej tylko jakiejś jego czę­ści. Jego główną siłę liczebną stanowi­ły zawsze wielkie masy patriotycznych polskich chłopów, ale należało do jego szeregów także i bardzo wielu robotni­ków fabrycznych, bardzo wielu mie­szczan, bardzo widie inteligencji, bar­dzo wielu księży, trochę ziemiaństwa i kilku wybitnych przedstawicieli arysto­kracji (wśród nich hr. Maurycy Za­moyski, książę Czartoryski, książę Czetwertyński).

Nazwa „endecji" (narodowej demokracji) wzięła się stąd, że obóz naro­dowy wystąpił najpierw do walki z kie­runkiem konserwatywnym, w którego szeregach (przeważali przedstawiciele ziemiaństwa i arystokracji, a więc za­znaczył się jako ruch zarazem narodo­wy i demokratyczny.

 

III. Historia obozu narodowego

 

NARODZINY OBOZU NARODOWEGO: „GŁOS" I J.L. POPŁAWSKI

 

Należy 'tu podać 'trochę informacji o historii obozu narodowego.

Za datę narodzin tego obozu można przyjąć rok 1886, gdy założone zosta­ło w Warszawie czasopismo „Głos", wyrażające nowe idee, nazwane później .„endeckimi", Istotnym twórcą obozu narodowego i jego ideologii był (głę­boki myśliciel i pisarz polityczny, Jan Ludwik Popławski (1854-/1908). Młod­szy od niego o 10 lat Roman Dmo­wski (1864-1939), późniejszy wódz obo­zu narodowego, tak samo jak i on myśliciel /i pisarz, ale zarazem także działacz praktyczny, dyplomata i mąż stanu, był w istocie jego uczniem. Po­pławski pierwszy wystąpił z tezą, że głównym wrogiem Polski są Niemcy, a więc walczyć należy w pierwszym rzędzie z Niemcami, a dopiero na drugim planie z Rosją, oraz że zabór pruski, a zwłaszcza Pomorze, wraz z Gdańskiem, stanowią najważniejsze zie­mie jakie są Polsce do odbudowania bytu państwowego potrzebne; także, że ważne są dla Polski nie tylko Po­znań i Gdański, lecz również Opole i Królewiec. Sformułował on ideę naro­dową, zwalczał socjalizm i prądy mię­dzynarodowe i klasowe. Krytykował strategię i ideologię antyrosyjskich po­wstań. Głosił pogląd, że tir zęba trakto­wać sprawę polską jako całość i wal­czyć o wszystkie placówki życia pol­skiego, we wszystkich dzielnicach pol­skich bez wyjątku. Już wkrótce zaczął na łamach „Głosu" pisywać także i Roman Dmowski.

 

LIGA POLSKA I LIGA NARODOWA, ROMAN DMOWSKI

 

Z założeniem „Głosu" niemal się zbiegło w czasie założenie tajnej or­ganizacji patriotycznej, działającej we wszystkich trzech (zaborach, noszącej nazwę „Liga Polska", w roku 1887. Inicjatywa do założenia tej organizacji wyszła z 'kół polskiej emigracji na za­chodzie; jej głównym założycielem i głową stał się pułkownik Zygmunt Miłkowski (zarazem wybitny powieściopisarz, pisujący pod pseudonimem Teo­dora Tomasza Jeża), mieszkający w Szwajcarii. Szeregi tej organizacji w kraju zapełniły się przede wszystkim zwolennikami Popławskiego i Dmow­skiego i czytelnikami „Głosu" i to dla nich organizacja ta stała się narzędziem zorganizowanego, pol tycznego działa­nia, zwróconego równocześnie przeciw­ko wszystkim¹ trzem państwom zabor­czym. W ciągu sześciu lat a doszli oni do wniosku, ze kierownictwo emigracyjne im nie odpowiada i że różnią się od tego 'kierownictwa w politycznych poglądach. Roman Dmowski, w imieniu kadr krajowych, zażądał od władz emigracyjnych organizacji jej zupełnego zreorganizowania, a gdy żądane to pozostało 'bez odpowiedzi, zarządził w roku 1893 rozwiązanie „Ligi Polskiej" i założył na jej miejsce nową organi­zację pod nazwą, „Liga Narodowa", do której przystąpił także i Zygmunt Miłkowski.

Liga Narodowa stała się następnie wielką, ogólnopolską (trójzaborową), tajną organizacją polityczną, która przez z górą dwadzieścia lat kierowała polityką polskiego narodu w trzech zaborach, a w okresie pierwszej wojny światowej i w pierwszych latach po niej kierowała polityką wojenną pol­skiego narodu .i pracą nad odzyskaniem zjednoczenia i niepodległości. To ona przeprowadzała, wybory polskich po­słów do parlamentów państw zabor­czych, a zwłaszcza do Dumy rosyjskiej i Reichstagu niemieckiego- organizo­wała walkę z rosyjskim uciskiem unitów na Chełmszczyźnie i Podlasiu, a w szczególności tajne, masowe misje dla unitów po lasach, oraz pielgrzymki u- nitów do Papieża do Rzymu; zainau­gurowała ruch narodowy na 'Górnym Śląsku, przeciwstawiając się ugodowej polityce współpracy z niemieckim, ka­tolickim stronnictwem „Centrum", wy­suwając w osobach Wojciecha Korfan­tego i towarzyszy, narodowych kandy­datów na posłów do Reichstagu i poli­tycznie przyłączając Górny Śląsk (dziel­nicę, która nie by a w istocie częścią „zaboru pruskiego", gdyż w chwili roz­biorów do Polski nie należała) do Poz­nańskiego, Pomorza i Warmii; prze­ciwstawiła się separatyzmowi ukraiń­skiemu we Wschodniej Galicji i litewskiemu na Litwie i zorganizowała wal­kę narodową polskiego narodu w tych dzielnicach. (To nie oznaczało jednak zwalczania odrębności etnicznej Rusi­nów i Litwinów: Dmowski w ro­ku 1895 ogłosił artykuł, w któ­rym stwierdził, że język litewski jest jednym z polskich języków narodo­wych i należy go bron ć na równi z ję­zykiem polskim przed prześladowaniem przez rząd rosyjski).

Liga Narodowa wydawała we Lwowie i Krakowie, gdzie warunki polityczne były w owym czasie swobodniejsze, kilka wpływowych czasopism, wśród nich miesięcznik polityczny „Przegląd Wszechpolski", oraz popularniejszy 'ty­godnik Polak", czytany zwłaszcza przez chłopów. Czasopisma te. były w dużych nakładach przemycane także i do zaboru rosyjskiego (gdzie były za­kazane) i szeroko kolportowane przy pomocy rozgałęzione], tajnej sieci or­ganizacyjnej.

 

„ENDECJA"

 

W roku 1896 Liga Narodowa zało­żyła w Galicji (pod zaborem austria­ckim) jawne Stronnictwo Demokratyczno-Narodowe, które mogło brać u- dział w akcji wyborczej bez narażenia się ze strony zaborcy na zarzut pro­wadzenia działalności wywrotowej. To samo zostało następnie zrobione w obu pozostałych zaborach.

(Od owego czasu przyjął się w Pol­sce zwyczaj nazywania narodowców „endekami": N.D. czyli Narodowa De­mokracja. »Nazwa ta zdobyła sobie w języku polskim prawo obywatelstwa w podobny sposób, jak nazwa „torysów" w Anglii, „faszystów" we Włoszech, „jakobinów" we Francji oraz „kade­tów'' i „bolszewików" w Rosji. Nie ma powodu, by, tej nazwy unikać).

Ważnym wydarzeniem w życiu obo­zu narodowego było ukazanie się w ro­ku 1903 książki Dmowskiego „Myśli nowoczeisneg'0 Polaka", w której sformułowana została ideologia narodowa i zasady polskiego działania na ówcze­sne warunki. Do drugiego wydania tej książki Dmowski napisał przedmowę, w której wypowiedział przekonanie, że zbliżają się dla Polski czasy burzliwe, gdy nie będzie chodzić ani o cierpliwe znoszenie obcego ucisku, ani o drobiną poprawę losu w rodzaju uzyskania autonomii, ale o osiągnięcie wielkich narodowych celów, a więc trzeba na­ród do wielkich zadań przeorganizować i stworzyć „rząd w narodzie".

 

PODRÓŻ DMOWSKIEGO DO JAPONII

 

Wśród ważniejszych etapów działal­ności politycznej obozu narodowego we wczesnym okresie wymienić należy podróż Dmowskiego do Japonii w ro­ku >1904 w czasie wojny rosyjsko-japoń­skiej. Dmowski pojechał tam, by prze­konać Japończyków, że nie powinni dążyć do wywołania polskiego powstania przecinko Rosji, osłabiliby tym bo­wiem doszczętnie naród polski, a ni­czego większej miary by nie osiągnęli, zaś osłabienie narodu polskiego w ich interesie nie leży. Dmowski przekonał Japończyków, ale nie zdołał przekonać Piłsudskiego, który wkrótce po Dmo­wskim także tam: przyjechał i usiłował namówić Japończyków właśnie do te­go by dopomogli do wywołania w Polsce antyrosyjskiego, polskiego powstania. Słynna, wielogodzinna rozmowa Dmowskiego z Piłsudskim w Tokio sta­nowiła skonfrontowanie dwóch strate­gii politycznego działania w Polsce, a zarazem najbliższe zetknięcie się ze so­bą dwóch ludzi, z których jeden dążył do zbudowania Polski zjednoczonej i naprawdę niepodległej, a drugi do ta­kiej, choćby najmniejszej Polski, w któ­rej i mógłby — choćby przy pomocy ob­cych — sprawować dyktatorską władzę.

 

PRZECIWKO REWOLUCJI

 

Innym ważnym etapem w historii obozu narodowego był rok rewolucji rosyjskiej 1905-ty, gdy Piłsudski równo­legle do rosyjskiego ruchu rewolucyj­nego zorganizował w Królestwie zbroj­ną ruchawkę, zwracając się i zarówno przeciwko władzom rosyjskim, jak prze­ciwko polskim „burżujom" i szlachcie, rabując kasy zarówno rządowe jak pry­watne i zabijając zarówno rosyjskich policjantów, jak polskich ziemian, in­teligentów i działaczy narodowych (tak­że i narodowców-robotników). Obóz narodowy odpowiedział na to zbrojną samoobroną, staczając szereg utarczek z bojówkami socjalistycznymi' i odno­sząc w tej maleńkiej, podziemnej woj­nie domowej zwycięstwo.

 

POLSKA W PIERWSZEJ WOJNIE ŚWIATOWEJ

 

W roku 1907/ Dmowski napisał i wy­dał książkę p.t. „Niemcy, Rosja i kwe­stia polska", w której! dał do zrozumie­nia miedzy wierszami, że zbliża się wⁱelka wojna i że w wojnie tej naród polski stać będzie po stronie alianckiej. Przenikliwa analiza stanu Rosji i Nie­miec, beznadziejnej słabości rosyjskiej, oraz: niemieckiej potęgi zawarta w tej książce, nie utraciła i dzisiaj wartości, jako dokument historii początków XX stulecia w Europie. Dmowski wydał tę książkę zarówno po polsku, jak w przekładach francuskim i rosyjskim, była ona jakby polską notą dyploma­tyczną, zwróconą do państw rodzącej się koalicji i zgłaszającą polski udział w tej koalicji

(Warto zauważyć przy okazji, że wy­nika jasno z tej książki, iż Dmowski nie uważał Rosji za niezwalczoną po­tęgę, o którą trzeba się oprzeć, ale przeciwnie, uważał ją za państwo sła­be, którego opór przeciwko polskiej niepodległości nie będzie stanowił po­ważnej przeszkody. W istocie, w książ­ce tej przewidział upadek carskiej Ro­sji, choć tego wyraźnie nie napisał. Na­tomiast piłsudczycy uważali Rosję za najgroźniejszą potęgę).

O polityce Dmowskiego poczynając od 1907 roku i o odbudowaniu niepo­dległego i zjednoczonego państwa pol­skiego pisałem już w pierwszym roz­dziale. Ograniczam się tu do zwróce­nia uwagi na wielkie dzieło polskiej li­teratury politycznej, jedno z czołowych dzieł tej literatury na przestrzeni wie­ków, jakim jest ogłoszone w 1925 roku sprawozdanie Dmowskiego o przepro­wadzonej przez niego akcji i o przeło­mowym okresie polskiej historii, pt. „Polityka polska i odbudowanie pań­stwa",

(Z innych prac, oświetlających histo­rię obozu narodowego zarówno w o- kresie wcześniejszym, jak w czasach pierwszej wojny światowej i potem, zwracam uwagę na książki następują­ce: Stanisław Kozicki „Historia Ligi Narodowej"; Marian Kułakowski „Ro­man Dmowski w świetle listów i wspo­mnień", Marian ,Seyda „Polska na prze­łomie dziejów", Walter Recke „Die pol­nische Frageals Problem der euro­päischen Politik", oraz moje: „Rola dziejowa Dmowskiego", „Tragizm lo­sów Polski" i szereg rozpraw, ogłoszo­nych w roiku 1970/711 w pierwszym to­mie „Komunikatów Towarzystwa imie­nia Romana Dmowskiego").

 

WOJNA POLSKO-BOLSZEWICKA I BITWA WARSZAWSKA

 

W latach wojny polsko-rosyjskiej 19,19/20 roku formalne dowództwo wojskowe należało do Piłsudskiego, ale najlepsze - narodowców zapełniły wojsko Polski odrodzo­nej i to obóz narodowy przeforsował z początkiem '19!l9 roku przeprowadze­nie w całej Polsce powszechnego po­boru szeregu roczników (wbrew Pił­sudskiemu i socjalistom, którzy dużego wojska ogólnonarodowego tworzyć nie chcieli). W decydujące)] bitwie tej wojny, 'bitwie sierpniowej warszawskiej, rzeczywistym wodzem naczelnym;, za­równo autorem planu bitwy, jak orga­nizatorem koncentracji i przegrupowania, jak wreszcie kierownikiem opera­cji w samej, bitwie, był szef sztabu, gen. Rozwadowski, ongiś zawodowy generał armii austriackiej i człowiek nie należą­cy do żadnego stronnictwa, ale zarówno sympatiami! jak bliskimi węzłami ro­dzinnymi związany z obozem narodo­wym. (Piłsudski zrzekł się naczelnego dowództwa pisemnym aktem z dnia 12 sierpnia, doręczonym premierowi Wi­tosowi. W bitwie warszawskiej nie brał udziału. W trakcie bitwy wyjechał pod Kraków zobaczyć się z żoną. Natomiast po zakończeniu tej bitwy dowo­dził grupą armii, dotąd pozostającą w rezerwie, która pomaszerowała — zgo­dnie z planami i rozkazami i gen. Roz­wadowskiego — na tyły pobitego nie­przyjaciela i odcięła mu odwrót. Pił­sudski rozpoczął swój marsz później niż Rozwadowski tego od niego żądał i wskutek tego rezultaty tej operacji by­ły połowiczne: wymknęła się z okrąże­nia duża część armii sowieckich, które, gdyby Piłsudski był zdążył uderzyć w nie z flanki zanim odmaszerowały, mo­gły były ulec unicestwieniu. Wystarczy czytać choćby samą tylko książkę Pił­sudskiego „Rok 1920" by zdać sobie sprawę, jak mały był osobisty udział Piłsudskiego w całej ówczesnej opera­cji i kampanii).

 

OBÓZ NARODOWY ODSUNIĘTY OD WŁADZY

 

W latach aż po roik 1926 obóz na­rodowy, mimo że był największym' u- grupowaniem w sejmie, a w okresie początkowym miał w nim nawet zna­czną większość absolutną, nie sprawo­wał w Police władzy. Dmowski, mimo że był przywódcą największego w Pol­sce stronnictwa, nie był ani przez jeden dzień premierem. (Był tylko, w 1923 roku, przez siedem tygodni ministrem

spraw zagranicznych). Rządziły Polską albo „gabinety zaufania marszałka Pił­sudskiego", albo też gabinety „koali­cyjne", wyłom one wspólnie przez stron­nictwa zarówno prawicy, jak lewacy. Obóz narodowy stalle uczestniczył w tych rządach, sprawując urzędy, wyma­gające systematycznej, konstruktywnej pracy (np. skarbu, oświecenia, przemy­słu i handlu, rolnictwa, kolei, poczt i telegrafu, robót publicznych, sprawie­dliwości), ale nie mając wpływu na sprawowane rzeczywistej władzy. Obóz narodowy miał duży udział w dwóch rządach, obu pod premierostwem Win­centego Witosa, wyłonionych przez po­rozumienie narodowo-ludowe, z których jeden (w foku 1923) istniał sześć miesięcy i został obalony przez zbrojną rebelię socjalistyczno-piłsudczykowską w Krakowie i serię zamachów bombowych, co spowodowało rozłam w Stronnictwie Ludowym i utratę przez rząd większości w sejmie; oraz drugi (w roku 1926), który istniał tylko 5 dni i został obalony przez zamach majowy.

 

ZABÓJSTWO PREZYDENTA NARUTOWICZA

 

Należy tu objaśnić sprawę zabójstwa Prezydenta Gabriela Narutowicza, czę­sto wysuwaną, jako ciężkie oskarżenie przeciwko obozowi narodowemu.

W drugim sejmie, obranym w roku 1922, obóz narodowy był najliczniej­szym stronnictwem, ale nie miał abso­lutnej większości. (Miał absolutną wię­kszość, i to znaczną, wśród posłów-Po- laków, ale blisko situ posłów to byli na­cjonaliści niemieccy, żydowscy, ukraiń­scy i białoruscy). Sejm dzielił się na cztery nierówne części*, narodowców (prawicę), ludowców Witosa (centrum), opierającą Piłsudskiego lewicę i mniej­szości narodowe. W wyborach na Pre­zydenta, Rzeczypospolitej kandydat prawicy, Maurycy hr. Zamoyski, b. wi­ceprezes Komitetu Narodowego w Pa­ryżu i ambasador tamże, uzyskał wię­kszość głosów polskich, ale nie został wybrany, gdyż ludowcy, nie chcąc głosować na wybitnego polskiego obszar­nika, rzucili swoje głosy na kandydata lewicy i mniejszości narodowych, Narutowicza, który tym sposobem został wybrany. Dodatkowymi okolicznościa­mi, które sprawia y, że wybór ten wpra­wił w osłupienie narodowo usposobio­ną opinię publiczną, było to, ze był to człowiek niewierzący, uchodzący za masona, i w dodatku rodzony brat Sta­nisława Narutowicza, członka kowień­skiej „Taryby", a więc jednego z przy­wódców litewskiego separatyzmu. Obóz narodowy zajął publiczne stanowisko, że Kandydat, przeciwko któremu głoso­wała większość Polaków i którego wy­bór doszedł do skutku tylko dlatego, że głosowali na niego Niemcy i Żydzi, powinien wyboru nie przyjąć; zorgani­zowane przez obóz narodowy manife­stacje uliczne wzywały go do abdykacji. Gdy jednak Narutowicz wybór przyjął i złożył, jako Prezydent Rzeczypospolitej przysięgę, obóz narodowy uznał, że fakt/ się stał i że jest to prawowity pre­zydent. Przedstawiciel sejmowego zgru­powania narodowego, profesor Stani­sław Gląbiński, złożył mu wizytę, jako prezydentowi, zapewniając go o goto­wości do lojalnej Współpracy.

W tydzień później jednak, na wysta­wie obrazów w Warszawie, artysta ma­larz Eligiusz Niewiadomski, zastrzeli prezydenta Narutowicza wystrzałem z rewolweru. (Sam się natychmiast oddał w ręce policji i został następnie skaza­ny wyrokiem sądowym na śmierć i roz­strzelamy). Był on znany jako sympatyk obozu narodowego i motywował swój czyn argumentami, będący, mi powtó­rzeń em narodowych haseł sprzed tygo­dnia, gdy wzywano Narutowicza do nieprzyjęcia wyboru. Powszechnie przy­jdą oceną było, że to obóz narodowy ponosi pośrednią winę za tę śmierć i obóz narodowy, mimo że czynu tego nie spowodował i nie pragnął, od pe­wnego rodzaju moralnej odpowiedzial­ności za ten czyn się nie uważał za możliwe uchylać.

Okazuje się jednak, że sprawa nie przedstawiała się talk prosto. Niewia­domski, człowiek niezrównoważony, był nie tylko sympatykiem obozu narodo­wego, ale i byłym urzędnikiem oddzia­łu II Sztabu Generalnego i był podatny na podszepty też i z tamtej strony. Jest, dziś wiadome, że w kolach oficerskich, piłsudczykowskich w Sztabie wiedziano na kilka godzin przed zamachem, że Narutowicz będzie zabity. Jest także wiadome — dzięki licznym relacjom pamiętnikarskim i także dzięki opraco­waniu historyka-piłsudczyka, Wł. Pobóg-Malinowskiego, — że piłsudczycy i socjaliści szykowali na ten dzień zamach stanu, objęcie dyktatury przez Piłsuds­kiego i rzeź polityków narodowych. Zostało wreszcie ujawnione, że wybór Narutowicza był zdecydowanie niewy­godny także i dla Piłsudskiego. Wnio­sek, jaki się z tego wszystkiego nasuwa, brzmi, że to nie, kto inny, tylko Pił­sudski, brutalny i pozbawiony skrupu­łów rewolucjonista i kandydat na dy­ktatora chciał sprzątnąć Narutowicza, ale wolał dokonać tego przez spowodo­wanie podburzenia do tego czynu czło­wieka, którego wina obciąży obóz na­rodowy, co będzie zarazem dobrym pre­tekstem do zrobienia dyktowanego rze­komym oburzeniem zamachu stanu. (Zanalizowałem całą tę sprawę w oso­bnej' rozprawie w „Komunikatach To­warzystwa im. R. Dmowskiego", tom I, 1970/7,1).

 

OBÓZ WIELKIEJ POLSKI

 

Gdy Piłsudski w maju 1926 roku ob­jął drogą zamachu stanu i krótkiej woj­ny domowej władzę dyktatorską, Ro­man Dmowski powołał w grudniu te­goż roku do życia Obóz Wielkiej Pol­ski, organizację, przystosowaną do wal­ki opozycyjnej pod rządami dyktator­skimi. Organizacja ta została w roku 1933 przez Piłsudskiego rozwiązana, a wielu jej członków przeszło przez za­łożony przez Piłsudskiego obóz kon­centracyjny w Ber ozie Kartuskiej. Sej­my okresu dyktatury lat 1926-1939 obierane były w wyborach, które nie by­ły wolne; obóz narodowy był w nich w (mniejszości, lub bojkotował je i był w nich nieobecny, Ale wybory samorzą­dowe (do rad miejskich i wiejskich) wykazywały stale, że obóz ten miał za sobą większość polskiej opinii publi­cznej.

 

KRYZYS DZIEJOWY 1938 ROKU

 

W roku 1938 obóz narodowy stał sympatiami po stronie likwidowanej przez Hitlera, Anglików i Becka Czechosłowacji, ale nie zdołał polityki Becka sparaliżować. Natomiast bez wszelkiej wątpliwości był głównym opra­wcą zwrotu w polskiej opinii publicz­nej — także i w części obozu piłsudczyków, a między innym w korpusie oficerskim — przeciwko Niemcom już po upadku Czechosłowacji, zwrotu, który zmusił Becka i sanacyjny rząd do zaniechania współdziałania z Niemcami i do stawienia Niemcom w 1939 'roku zbrojnego oporu.

 

DRUGA WOJNA ŚWIATOWA

 

W czasie wojny, obóz narodowy był więcej niż jakikolwiek inny obóz poli­tyczny w Polsce prześladowany zarów­no przez Niemców, jak przez Sowiety. Cala elita polityczna tego obozu zosta­ła przez te dwa państwa wymordowana.

Między innymi, rozstrzelany został przez Niemców przedwojenny, do wio­sny /1939 roku prezes Stronnictwa Na­rodowego, Kazimierz Kowalski.

Obóz narodowy zorganizował w cza­sie wojny dwie tajne organizacje woj­skowe „Narodową Organizację Wojsko­wą" i „Narodowe Siły Zbrojne", które obie weszły potem w skład Armii Kra­jowej. Liczyły one więcej żołnierzy niż reszta Armii Krajowej razem.

Po wojnie, wielu narodowców w Pol­sce spędziło długie lata w więzieniach komunistycznych, a niektórzy zostali pomordowani lub porozstrzeliwani. Wszelka działalność narodowa w kraju została uniemożliwiona.

 

NA EMIGRACJI

 

Natomiast na emigracji obóz narodo­wy wytworzył żywotne ośrodki polity­cznego i kulturalnego (naukowego, wy­dawniczego' itd.) działania. Są one zwal­czane, bojkotowane i przemilczane przez emigracyjne „siły ustanowione", popierane przez mocarstwa zachodnie i temu w znacznym stopniu zawdzię­czające swą pozycję i siłę.

W chwili obecnej,, obóz narodowy wydaje na emigracji dwa przede wszy­stkim pisma, mianowicie dwutygodnik „Myśl Polska", organ urzędowy Stron­nictwa Narodowego, w Londynie, oraz wydawnictwo seryjne, ukazujące się w nieregularnych odstępach czasu, ale zwykle po kilka razy do roku, „Opo­ka", także w Londynie, wydawane przez autora niniejszej broszury.

 

„GAZETA WARSZAWSKA"

 

Na szczególną uwagę zasługuje wy­dawnictwo „Gazety Warszawskiej".

Pismo to było przed pierwszą wojną światową, oraz w okresie międzywojen­nym naczelnym organem Stronnictwa Narodowego, względnie Ligi Narodo­wej, Stronnictwa Demokratyczno-Na­rodowego, Obozu Wielkiej Polski itd., tradycje jego są jednak starsze.

Założone ono zostało w roku 1774» a więc w dwa lata po pierwszym rozbiorze Polski i w rok po kasacie zako­nu jezuitów przez dotychczasowego członka zakonu jezuitów, ks. Stefana Łuskinę. Pod redakcją tegoż wychodzi­ło ono przez lat .19 w końcowym okresie Polski (przedrozbiorowej pod rzą­dami Stanisława Augusta. Zostało zam­knięte przez Targowicę, odrodziło się w czasie powstania Kościuszki i potem wychodziło, z bardzo krótkimi przer­wami', powodowanymi przez represje władz zaborczych, do roku 1909 jako własność trzech pokoleń rodziny Lesznowskich, której najstarszy członek, Antoni (1769-.1820) objął „Gazetę War­szawską" po śmierci Łuskiny. Ostatni Lesznowski, Stanisław (1848-11909) prze­kazał pismo Lidze Narodowej. Pismo wychodziło następnie jako organ obozu narodowego (przez czas krótki nawet pod osobistą redakcją Romana Dmo­wskiego) pod własną nazwą do roku 1935, a pod zmienioną nazwą, jako „Warszawski Dziennik Narodowy", po zamknięciu .„Gazety Warszawskiej" przez rząd sanacyjny, do wkroczenia Niemców do 'Warszawy we wrześniu 1939 roku. Zarówno w wieku XIX jak XX pismo to było jednym z czołowych pism codziennych polskich, odgrywając czołową rolę zarówno w polskim ży­ciu kulturalnym jak politycznym.

Pismo to poprzedziło swoim powstaniem o więcej niż sto lat oficjalną datę narodzin obozu narodowego (założenie Ligi Polskiej i pisma „Głos"), ale w is­tocie, przez cały czas swego istnienia wyrażało poglądy identyczne z poglą­dami obozu narodowego i wobec tego obozu¹ prekursorskie. Ksiądz Łuskina założył to pⁱsmo by zwalczać „filozo­fię" XVIII stulecia, o masonerię. By­ła to postawia, którą obóz narodowy potem przez cały czas swego istnienia głosił i po dziś dzień głosi. (Zwalczanie ateistycznej i rewolucyjnej, „filozofii" czasów epoki rewolucji francuskiej wy­dawało się współcześnie „wstecznictwem" i wolnomularskie siły ustanowione w ówczesnym życiu polskimi wy­robiły księdzu Łuskinie reputację przed­stawiciela „ciemnoty". W istocie, był to człowiek należący do szczytów in­telektualny na miarę nie tylko pol­ską, lecz i europejską). Także i w wie­ku XIX, pod kierunkiem rodziny Lesz- nowskich, „Gazeta Warszawska" głosi­ła poglądy, które predestynowały ją do stania się całkiem oficjalnie czołowym pismem narodowym: nawet w czasach, gdy Dmowski się jeszcze nie narodził, głosiła postulat zachowania narodowe­go charakteru polskiej kultury, walczyła (z wpływem żydowskim w Polsce i przestrzegała przed niebezpieczeństwem niemieckim.

W roku 1974 przypadła dwóchsetna rocznica założenia tego pisma. W Lon­dynie mieszka trzech ludzi, (którzy na­leżeli przed wojną do jego czołowego zespołu redakcyjnego. Uznali oni, że nie można dopuścić do tego, by ta czci­godna instytucja życia narodowego pol­skiego, jedno z najstarszych pism w świecie, starsza o 11 lat od londyńskie­go „The Times" i o 87 lat od rzym­skiego „Osservatore Romano", przesta­ła istnieć. Wznowili więc to pismo, po­stanawiając wydawać je na emigracji już nie jako pismo codzienne, rzecz prosta, lecz jato dodatek do londyńskiej: „Myśli Polskiej". Jak dotąd, uka­zał się numer jubileuszowy tego pisma na dwustolecie w roku 1974. Przerwa 35-leitnia w wychodzeniu tego pisma ((1939-11974) jest wprawdzie przerwą dłu­gą, nie przerywa jednak ciągłości ist­nienia! tego pisma, gdyż wznowili je ci sami ludzie, którzy je redagowali do roku 1939, a w ciągu owych długich lat ani oni osobiście nie milczeli, ani nie milczał obóz, do którego „Gazeta Warszawska" należała i liczne pisma (także i „Myśl Polska”), które w owych latach wychodziły czy to na emigracji, czy też w konspiracji w kraju, w istocie podtrzymywały ciągłość ideową i wydawniczą także i „Gazety".

 

IV. Obóz narodowy wskazuje Polsce drogi przyszłości

 

LATA KLĘSKI

 

Lata po H945 roku były latami zmierz­chu polskiego obozu narodowego. By­ły to lata klęski Polski — a klęska Pol­ski oznaczała nieuchronnie także i klę­skę obozu narodowego.

Polska, stawiła się w roku 1939 czoło na­jazdowi niemieckiemu — i było to wy­razem postawy i polityki obozu naro­dowego, który uważał od początku, że za traktat wersalski i za odbudowanie niepodległej i zjednoczonej Polski przyj­dzie niemiecki odwet, na co trzeba być przygotowanym i czemu trzeba się bę­dzie umieć odważnie przeciwstawić, w taki sam sposób, jak w bojach Bole­sława Chrobrego Polska przeciwstawi­ła się naporowi średnio wiecznego nie­mieckiego cesarstwa, pod Grunwaldem naporowi krzyżackiemu i w czasach „potopu" szwedzkiego naporowi zjed­noczonej potęgi protestanckiej, której kierownictwo było szwedzkie, ale któ­rej rdzeniem była niemczyzna. Ale Pol­ska rządzona była przez długie lata przez wrogów obozu narodowego — i dlatego- stanęła do tej^: walki nieprzygo­towana, w złej sytuacji politycznej, osamotniona, bez przyjaznych sąsiadów i bez rzeczywistych sojuszników, niena­leżycie przygotowana wojskowo, wyni­szczona gospodarczo. II wojna świa­towa miała za wynik druzgocącą klęskę potęgi niemieckiej, ale początkiem tej wojny było zwycięstwo niemieckie nad Polską. A po tym początkowym niemieckim zwycięstwie nastąpiły długie lata wyniszczającej niemieckiej okupacji, zakończonej nową polską straszliwą klęską: niepotrzebnym i szkodliwym, wbrew sprzeciwowi obozu narodowego wywołanym, powstaniem warszawskim.

Ostatecznym rezultatem wojny było powalenie na szereg lat potęgi niemieckiej. Ale Polska nie wyszła z tej woj­ny, jako zwycięzca. Przeciwnie, wyszła, jako naród pokonany.

 

ZWYCIĘSTWO POLSKI NAD NIEMCAMI

 

To prawda, że spór polsko-niemie­cki został w wyniku drugiej wojny światowej rozstrzygnięty w sposób dla Polski tryumfalny. Wojnę z Niemcami Polska mimo wszystko wygrała, wy­starczy spojrzeć na mapę, by się o tym przekonać. Nie ma już ani wolnego miasta Gdańska, ani pomorskiego „korytarza", które tak leżały solą w oku Niemcom zarówno epoki weimarskiej, jak hitlerowskiej. Polskie wybrzeże Bał­tyku ciągnie się od Fromborka do Świnoujścia, Polska wróciła nie tylko politycznie, lecz nawet i etnicznie na granice zbliżone do granic Bolesława Chrobrego, Wrocław i Szczecin stały się na nowo miastami polskimi,

 

ZWYCIĘSTWO OBCYCH NAM SIŁ W ŚWIECIE

 

Ale Polska przegrała, wojnę ze Zwią­zkiem Sowieckim, sojusznikiem Hitlera z lat 1939-41;, oraz z całym światem. Utraciła takie twierdze polskości i og­niska polskiej kultury jak Wilno i Lwów. Została zepchnięta niżej w hie­rarchii narodów świata, stając się pań­stwem i narodem niższej niż przedtem rangi o mniejszym znaczeniu, mniej­szej politycznej roli i mniejszym pres­tiżu. A co najważniejsze utraciła pozy­cję państwa naprawdę suwerennego, stała się satelitą ościennego mocarstwa, stała się krajem, w którym zapanował duch obcy (jej tradycji i ideologii, i w którym rządzi klika, zarazem posłuszna ternu ościennemu mocarstwu i narzu­cająca Polsce, jako „religię panującą" doktrynę jak najbardziej obcą temu, co jest treścią polskości, mianowicie dok­trynę Marksa i Lenina.

Druga wojna światowa była klęską Niemiec, oraz klęską narodowo-socjalistycznego obozu hitlerowski ego, ale nie była ani rzeczywistym zwycięstwem Polski, ani zwycięstwem tych ideałów i tego światopoglądu i tego w świecie obozu, które Polska wyraża: chrześci­jaństwa, cywilizacji łacińskiej (to zna­czy prawdziwie zachodniej) i Europy. Cywilizowana Europa została przez tę wojnę zmiażdżona i powalona. Zwycię­żyły w świecie siły niechrześcijańskie i antychrześcijańskie, a zarazem nie europejskie, lub (w samej Europie), antyeuropejskie. Zwyciężyła antychrześcijańska, komunistyczna Rosja. Zwycię­żyła rządzona w duchu masońskim, an­tykatolicka, w dużym stopniu opano­wana przez wpływ żydowski Amery­ka. W samej Europie ostała się przede wszystkim pod widu względami podo­bna do Ameryki Anglia, a stworzone zostały warunki do stopniowego odro­dzenia się także i dla potęgi niemiec­kie¹]'.

 

KLĘSKA OBOZU NARODOWEGO

 

W takiej sytuacji, także i polski obóz narodowy znaleźć się musiał na dwie klęski. Nie tylko dlatego, że jego elita przywódcza, zarówno jak wielotysięcz­ne szeregi jego stronników zostały wy­mordowane. Przede wszystkim, dlatego, że w świecie, który się wyłonił z chaosu wojny światowej nie było dla niego miejsca. Obóz ten znalazł się — i w kraju i na emigracji i— w świecie, któ­ry nie był jego światem. W świecie, w którym tryumfowały siły jak najbar­dziej mu obce i wrogie.

 

JUDEOPOLONIA

 

W kraju rządziła w sposób pełniej­szy jeszcze niż za czasów Piłsudskiego doktryna Marksa, która stała się obo­wiązującą filozofią w szkodach w literaturze, nauce, prasie, radiu i telewizji, w ustroju prawnym i wymiarze sprawiedliwości, w głoszonych pojęciach moralnych, w życiu gospodarczym w strukturze życia społecznego, narzuca­na metodą wzorowaną na dawnej nie­mieckiej zasadzie: cuis regio e'us re­ligio (czyje rządy tęgo religia). Ale to nie tylko ta religia czy doktryna rzą­dziła: rządzili ludzie obcy Polsce. Stalin, obejmując władzę nad Polską, po­służył się do tego celu nie tylko Rokossowskimi, to znaczy Rosjanami pol­skiego pochodzenia i o polskich naz­wiskach: posłużył się przede wszystkim Żydami. Przez długie lata, odbudowa­na pod auspicjami komunistycznymi i nowa Polska była, mimo swej nazwy Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i mimo swych ostentacyjnie polskich, zewnętrznych pozorów, w istocie państ­wem, rządzonym przez komunistów- Żydów. To nie Bierut; był rzeczywistym dyktatorem- komunistycznej Polski w pierwszym okresie jej istnienia; był nim w istocie nazywany jego „szarą eminencją" wicepremier, Jakub Berman, przed wojną główny delegat Kominternu na Polskę, syn współwłaściciela czo­łowej, przedwojennej gazety „Haijnlt" w Warszawie, wydawanej w języku „jidysz" i mającej kierunek syjonistyczny, oraz rodzony brat Adolfa Bermana, polityka, po ale - syjonistycznego w przed­wojennej¹ Polsce, a po wojnie polityka w Izraelu, posła do izraelskiego parla­mentu, Obok niego, czołowymi rząd­cami Polski byli tacy, dobrze znani po­litycy i dygnitarze komunistyczni jak Roman Zambrowski (syn rabina), dyk­tator polskiego życia gospodarczego Hi­lary Minc i dyktatorzy polskiego ży­cia kulturalnego Jerzy Borejsza i Ste­fan Żółkiewski. Jeszcze dobitniej niż na szczytach hierarchii państwowej i politycznej zaznaczał się żydowski cha­rakter państwowości komunistycznej i jej ustroju na szczeblach niższych tej hierarchii. W policji i wymiarze sprawiedliwości, w administracji, w życiu gospodarczym, w dyplomacji, w prasie,

w cenzurze wydawnictw i we wszystkich innych dziedzinach życia rzeczy­wistą władzę sprawowały nieprzeliczone zastępy Żydów, o nazwiskach przewa­żnie pozmienianych na brzmiące po polsku, ale -ani trochę nie spolszczonych, nienawidzących Polski, polskiego narodu, polickiego ducha i kultury, a już zwłaszcza religii polskiego narodu: chrześcijaństwa i katolicyzmu. Bardzo często zresztą władza ich była osłonię­ta pozorami: nieraz Żyd, sprawujący rzeczywistą, pełną i niczym nieograniczoną władzę, był formalnie wicedyre­ktorem, a nawet tylko sekretarzem przy dyrektorze Polaku, bodącym figu­rą dekoracyjną, często z „awansu spo­łecznego", nic nie rozumiejącym, lub po bizantyńsku posłusznym i biernym. Nieraz również wpływ żydowski zaznaczał się tylko pośrednio: przez żony Żydówki. (Nawet tacy dygnitarze, ko­muniści bezspornie polskiej narodowo­ści, jak Gomułka i Ochab, mieli żony Żydówki). Ci Polacy, którzy przetrwa­li komunistyczne więzienia pierwszych kilkunastu lat powojennych, twierdzą jednogłośnie, że urzędnicy Bezpieki, oraz prokuratorzy, sędziowie śledczy, strażnicy więzienni itd., którzy ich are­sztowali, oskarżali, męczyli na śledź - wach, torturowali i więzili, to byli bez wyjątku Żydzi. Polska by a w istocie krajem o warstwie rządzącej żydow­skiej i rządzonym w duchu pojęć i in­teresów żydowskich. Znakomity polski historyk i filozof historii Feliks Koneczny (1862-1949) nie na darmo napisał w październiku 1945 roku, że „na na­szych oczach" tworzy się „Judeopolonia".

Cała ta kadra komunistyczno-żydowska urodziła się w Polsce i wychowa­na była w polskich szkołach i na pol­skich uniwersytetach, ale przetrwała i skrystalizowała się w Rosji, dokąd w łatach 1939-1941 lub wcześniej uciekła i skąd w roku 1945 do Polski powró­ciła.

Te rządy żydowskie w Polsce nale­żą już dziś do przeszłości choć wpływy żydowskie tu i ówdzie nadal przerwa­ły. Zwłaszcza rok 1968, rok konfliktu Sowietów i całego obozu komunistycz­nego z Żydami na tle spraw arabskich i palestyńskich, przyniósł ze sobą zała­manie się roli warstwy rządzącej żydowskiej w Polsce. Polska na ogół od­zyskała polskie oblicze. Ale duch Mark­sa, a więc duch żydowski, nadal w Pol­sce panuje.

Oczywiście, w owej „Judeopolonii", miejsca dla polskiego obozu narodowe­go nie było. A raczej było ono, jak na przykład dla Doboszyńskiego, czy Marciszewskiego, tylko na szubienicach lub przed plutonami egzekucyjnymi, albo jak dla licealnych zastępów narodowców nie  mniej znakomitych, w więzie­niach.

 

NA ZACHODZIE

 

Ale także i poza Polską, w krajach polskiej politycznej emigracji na: zacho­dzie, panował w owym trzydziestoleciu powojennym i dotąd panuje, duch ob­cy tradycyjnym pojęciom polskim,, za­równo jak pojęciom polskiego obozu narodowego. Rządzą w świecie zacho­dnim mocarstwa, które _w roku 1945 sprzedawały Polskę w' Jałcie, a które nawet już na przełomie lat 1939 i 1940 zastanawiały się, czy nie zawrzeć po­koju kompromisowego, sprzedając Pol­skę Hitlerowi (a także i Żydom, którzy mieli ochotę zbudować w całkiem dobrej zgodzie z Hitlerem i drogą maso­wych przesiedleń, drugie obok Palestyny państwo żydowskie w polskiej Lubelszczyźnie, tym samym zadając cios śmiertelny nie tylko polskiej niepodle­głości, lecz i Polsce jako przez tysiąc lat historii uformowanemu tworowi ge­opolitycznemu). Zza kulis potęgi poli­tycznej wielkich mocarstw rządzą świa­tem zachodnim międzynarodowe wiel­kie kapitały, zarówno jak międzynaro­dowe, poufne i na pół poufne komite­ty, w których dźwignie władzy spoczywają w ręku Żydów, lub ludzi, na in­ny sposób wrogich chrześcijaństwu. Co więcej, odradza się, jako jedna z pod­staw politycznej struktury świata za­chodniego potęga niemiecka: wszak Niemcy Zachodnie są dziś największym pod względem liczby ludności pań­stwem w Eu/ropie (i  poza Rosją), stały się już czwartą (po Stanach Zjednoczo­nych, Związku Sowieckim i Japonii) potęgą gospodarczą w świecie i wyra­stają na wielką potęgę militarną. W istocie, świat zachodni jest na inny spo­sób równie Polsce i polskim ideałom i interesom obcy, jak Sowiecka Rosja. Spójrzmy ile jest w świecie zachod­nim niechęci i wręcz nienawiści do Pol­ski! Jaka w nim panuje antypolska propaganda! I ile jest wskutek tego rozpowszechnionych w szerokich masach uprzedzeń i niezrozumienia! „Polskie żarty" w Ameryce, które przedstawia­ją Polaków jako uosobienie głupoty, chamstwa i brutalności — to jest tylko odzwierciedlenie tego, jak „siły ustano­wione " siwiała zachodniego chcą nasz naród widzieć. Nie istniejemy dla tego świata jako idea, jako tradycja, jako kultura, jako osobny nurt w życiu Eu­ropy i świata. Były czasy, gdy cały świat cywilizowany rozczytywał się w Sienkiewiczu i słuchał muzyki Padere­wskiego. Czy polska literatura ii kultu­ra mają dziś w świecie zachodnim ja­kiś oddźwięk? Nie mają żadnego. Je­steśmy zabici milczeniem. Bo chciano by, by nas nie było. Chciano by nas unicestwić, zniszczyć całkowicie. Najbardziej by się w świecie cieszono, gdy- by Niemcy wytopili naród polski bom­bami atomowymi, choćby pod pretek­stem słynnej, projektowanej „bariery atomowej na Wiśle".

Filozofią życiową dzisiejszego świa­ta zachodniego jest najczystszy materializm, są wygoda, dobrobyt, pienią­dze, produkcja i konsumpcja, używa­nie życia, troska tylko o szczęście do­czesne, wyrażone w rozpanoszonej sek­sualności, rozkładzie życia rodzinnego, braku poczucia obowiązku, braku pa­triotyzmu, braku uczciwości, egoizmie i braku miłości bliźniego, oraz gotowo­ści do wszystkich zbrodni, z morder­stwem i gwałtem 'na czele. Poziom mo­ralny dzisiejszego świata zachodniego już zapewne stanął na równi z biblijną Sodomą i Gomorą.

 

W OBOZIE KATOLICKIM

 

Nawet w obozie katolickim w świecie zwyciężyły dziś siły, które patrzą na Polskę krzywym okiem. Panuje wśród katolików w świecie zachodnim prąd tak zwany postępowy, który widzi do­datnie pierwiastki w doktrynie Marksa, uważa, że zadaniem Kościoła jest prze­rabiać dzisiejszy świat i być siłą refor­matorską, lub po prostu rewolucyjną w (dzisiejszym pokoleniu, a nie myśleć o sprawach wiekuistych, patrzy pobła­żliwie na szerzące się rozprzężenie mo­ralne i na panowanie grzechu. Prąd ten rzecz prosta krytykuje katolicyzm polski, jako rzekomo staroświecki, za­cofany, za bardzo wpatrzony w Boga, za bardzo wierny Matce Boskiej, za mało skłonny do wdania się w radosny taniec nowej teologii, nowej filozofii* nowego życia społecznego, nowej moralności i nowego nabożeństwa, zwró­conego twarzą ku Ludzkości, Społe­czeństwu i Wolności.

W takim świecie nie ma miejsca ani dla sprawy polskiej, ani dla polskiego obozu narodowego.

 

„SIŁY USTANOWIONE'' NA EMIGRACJI

 

Także i na polskiej emigracji zapa­nował „mowy świat". Od trzydziestu lat utrwalały się na polskiej politycznej emigracji polskie „siły ustanowione" (nie zawsze całkiem polskie, bo gęsto po-przetykane Żydami, lub kosmopolitami o polskiej kulturze, lecz żydowskiego lub częściowo żydowskiego pochodze­nia), które zawładnęły życiem zbioro­wym tej emigracji i nadają jej ton, a ostatnio coraz wyraźniej są opanowy­wane przez „nową emigrację" z kraju, żydowską i marksowską. Czerpały one i czerpią swoją siłę głównie stąd, że pasują do dzisiejszego świata, że „jak za panią matką pacierz" głoszą to, co jest dziś w świecie modne. Ale nie tyl­ko stąd, także i stąd, że są przez, mo­żnych tego świata popierane. Ileż pie­niędzy spłynęło na polską emigracją choćby z Radia Wolnej Europy, o któ­rym dziś wiemy oficjalnie, że jego bud­żet pochodził z kas amerykańskiego wywiadu. Oczywiście ci, na których te pieniądze — jakże obficie — spływały, silniejsi byli od tych, co prowadzili swą działalność za swe własne, ciężko zapracowanie pieniądze: łatwiej mogli zwyciężać w konkurencji, łatwiej mo­gli swoją siłę „ustanowić". Jak w sta­ropolskiej (piosence: „twoje siodło, a mój koń, teraz-że się ze miną goń; mo­ja szabla, a twój kij, teraz-że się ze miną bij". Ileż funduszów, pozostałych po polskim rządzie emigracyjnym i po polskich siłach zbrojnych zasiliło kasy zasoby, domy, drukarnie, instytucje emigracyjnych „sił ustanowionych", tych, co w chwili zakończenia wojny ostały się na placu.

Za symbol polskiej politycznej emi­gracji można by uznać Józefa Retin­gera, polskiego emigranta, który za naszych czasów wybił się najbardziej; i osiągnął najwięcej], — z rasy czystej krwi Żyda, z narodowości i kultury Po­laka, z formalnej przynależności wy­znaniowej katolika, z poglądów li uczuć kosmopolity i obywatela całego świata. — człowieka, który miał dostęp do wszystkich możnych tego świata, czło­wieka, który stał u kolebki tylu insty­tucji międzynarodowych, od europej­skiego „wspólnego rynku" zaczynając, a na „grupie Bilderberg" kończąc, a zawsze bez związku z dobrem i intere­sami Polski, o ile nie /jawnie wbrew nim. A czy całe zastępy „znakomitych Polaków" na emigracji nie były i nie są do niego podobne? Polskie „siły u-stanowione" na emigracji, dlatego spra­wowały tę skromną władzę, jaką na emigracji sprawować w ogóle można, że stały za nimi „siły ustanowione" światowe.

 

NADCHODZI WIELKI NAWRÓT

 

Ale oto — świat zaczyna się zmie­niać.

Przecież trzeba być ślepym, by nie widzieć — że świat trzeszczy w posa­dach. Za lat trzy, może za lat pięć, za lat dziesięć — świat będzie wyglą­dać zupełnie inaczej niż wygląda dzi­siaj.

Żyjemy w atmosferze światowej wojny domowej. Staje się jasnym dla każ­dego, że talk dalej być nie może. We wszystkich mniej więcej krajach świata coraz powszechniejszą jest świadomość, że świat musi z dzisiejszej drogi zawró­cić, bo stoczy się w przepaść.

Nadchodzi chwila, gdy narodzą się wszędzie siły, które przeciwstawią się rewolucji, przeciwstawią się anarchii, przeciwstawią się doktrynie Marksa, przeciwstawią się panowaniu żydow­skiego pieniądza, przeciwstawią się demoralizacji, przeciwstawią się używaniu życia, przeciwstawią się gwałtom i bez­prawiu, porywaniu zakładników, skrytobójstwom i terrorowi.

Świat dzisiejszy jest chory. Toczą go bakterie rozkładu. Ale świadomość tej choroby się szerzy. A trafna diagnoza jest najczęściej początkiem kuracji. Zdrowe siły odrodzą się spontanicznie. Nastąpi to szybciej, niż niektórzy my­ślą.

 

NOWE DROGI PRZED POLSKIM NARODEM

 

Także i naród polski potrzebuje no­wych dróg. Potrzebuje nowego, świe­żego ducha, i nowego politycznego i ideowego kierunku. A także: nowego* kierownictwa. Nowych lodzi i nowych ośrodków woli, czynu, myśli i ideału.

Tym nowym, a zarazem bardzo sta­rym kierunkiem i kierownictwem mo­że być tylko obóz narodowy.

Obóz ten wyznaje ideał Boga i oj­czyzny. To znaczy wiary chrześcijańskiej oraz opartego o nią porządku moralnego. A zarazem miłości ojczy­zny, tej ojczyzny, która wraz z rodziną, jest maturalną formacją życia zbiorowe­go, jest gniazdem, do którego najeży­my, jest źródłem naszych doczesnych obowiązków, jest przedmiotem naszej wierności.

 

POLSKI PROGRAM

 

Oto drogi, które obóz narodowy pol­skiemu narodowi wskazuje.

Filozoficznie, stać musimy na trady­cyjnym gruncie pojęć chrześcijańskich, wiary i moralności, prawa naturalnego. Przeciwstawiać się musimy wszystkim odmianom marksizmu, zarówno jak ha­słom rewolucji francuskiej i „filozofii" osiemnastego stulecia, zarówno także jak „liberalizmowi", który jest świato­poglądem d doktryną świata „kapitali­stycznego".

Gospodarczo, dążyć musimy do wol­ności gospodarczej, do upowszechnienia własności, do zabezpieczenia niezależ­ności gospodarczej chłopa i w ogóle rolnika, do odrodzenia rzemiosła i dro­bnej, prywatnej wytwórczości przemy­słowej i handlu, przy zachowaniu jed­nak gospodarki państwowej tam, gdzie zastąpić ją trudno, a zwłaszcza w cięż­kim przemyśle i wielkim transporcie. Troszczyć się także musimy o dobro­byt warstw uboższych, broniąc je przed wyzyskiem i chroniąc ich interesy, a także dając im i pole do samopomocy i samoobrony.

Ustrojowo, dążyć musimy — najle­piej w myśl godnych uwagi (przemyśleń ustrojowych Dmowskiego — do harmonijnego połączenia wolności jednostki i społeczeństwa z siłą i autorytetem sprawiedliwej i dobro narodu mającej na względzie władzy.

Politycznie, uznawać musimy za punkt wyjścia polskiej polityki fakt ist­nienia formalnie niepodległego polskie­go państwa na ziemi polskiej, jakim jest Polska Rzeczpospolita Ludowa. Mimo wszystkiego, co nam się w obliczu, polityce, administracji i duchu tego pań­stwa nie podoba, uważać musimy, że trzeba tego państwa strzec jak oka w głowie, trzeba troszczyć się o jego si­lę, postęp, rozwój i gospodarczy dobro­byt, trzeba za wszelką cenę uniknąć wszystkiego, co by jego byt mogło na­razić na szwank, a w szczególności mo­gło mu grozić nowym rozbiorem, a wreszcie trzeba dążyć do tego, by to państwo stopniowo się uniezależniało, unaradawiało, wewnętrznie reformowa­ło, oraz by odradzała się w nim wol­ność — zwłaszcza wolność religii i Ko­ścioła, a także wolność rozwoju naro­dowej kultury.

W polityce zagranicznej musimy mieć świadomość, że główne niebezpieczeń­stwa grożą Polsce przede wszystkim ze strony odradzającej, się potęgi niemiec­kiej i że świadomość tego niebezpie­czeństwa stanowić musi podstawę orien­tacji polskiego narodu w polityce świa­towej. Trzeba przy tym stwierdzić, że rola Polski w polityce światowej; może być w przyszłości duża; większa, ani­żeli wielu dziś myśli. Bo Rosja jest co­raz bardziej zagrożona w swej świato­wej pozycji przez fakt wyrośnⁱęcia chiń­skiej potęgi i przez różne inne przyczy­ny i dlatego jej wpływ na sprawy europejskie mimo możliwości przelot­nego wdania się przez nią może nawet w czasie bardzo bliskim w europejską politykę awanturniczą, która jednak trwale Europy nie przekształci — bę­dzie z biegiem czasu malał. A z dru­giej strony, potęga niemiecka bardzo w Europie rośnie, i to rośnie także i dlatego, że po raz pierwszy w dziejach Francja, Anglia i Włochy, nie mówiąc już o krajach skandynawskich, czy Holandii, skłonne są poddawać się niemie­ckiej hegemonii. W tych warunkach Polska będzie głównym w Europie ba­stionem oporu przeciwko niemieckiej przewadze i ośrodkiem krystalizacyjnym dla tych sił europejskich, którym ich wolność jest droga. Oczywiście, za­pleczem polskimi w takiej sytuacji bę­dzie z natury rzeczy Rosja. Ale będzie to w sposób nieunikniony zaplecze, co­raz bardziej przyjazne i dyktowane in­teresem w podtrzymaniu polskiej siły i niepodległości, a nie chęcią panowania.

Modlić się przy tym musimy o to, by się Rosja nawróciła na wiarę chrześci­jańską i zerwała z szatańską, antychrześcijańską doktryną Marksa i Lenina. Pragnąć także musimy, by nam z czasem zwróciła Wilno i Lwów.

Powyższe wskazania dyktowane są zdrowym rozsądkiem — i każdy my­ślący Polak musi przyznać im słuszność.

Ale tylko obóz narodowy jest w sta­nie prowadzić politykę, zgodną z tymi wskazaniami.

Czytelniku! Zastanów się nad tym. I wyciągnij z tego wnioski.

 

KONIEC

 

 

 

Z OSTATNIEJ CHWILI

 

Wydarzenia ostatniego roku w Pol­sce wskazują w sposób szczególnie wy­raźny jak dalece konieczne jest odro­dzenie się obozu narodowego w życiu polskim, oraz w jego opinii publicz­nej.

Polska jest dziś ogarnięta wrzeniem rewolucyjnym, podobnym do wrzenia lat 1967/68 w Czechosłowacji. Źródłem tego wrzenia, obok uzasadnionego nie­zadowolenia ogółu ludności, jest agita­cja grup marksistowskich, chcących obalić klikę, obecnie będącą w Polsce u władzy w partii komunistycznej i w rządzie, po to, by tę władzę zdobyć dla siebie. Nie wiem, czy KOR (Komi­tet Obrony Robotników, względnie Rewolucjonistów) ma za sobą, czy nie ma, poparcie jakichś klik na Kremlu, ale jest jasne, że siły, których jego akcja jest wyrazem zarówno w kraju, jak w toczonej w jego imieniu propagandzie na zachodzie, nie wyrażają rzeczywis­tych dążeń i ideałów polskiego narodu i zmierzają do tego, by rządom komunistycznym w Polsce nadać oblicze być może nieco bardziej od obecnych liberalne („komunizm z ludzką twa­rzą"), ale zarazem nadal na wskroś komunistyczne, a przy tym bardziej żydowskie i silniej powiązane z obo­zem żydowskim w polityce światowej. Jest zresztą wielkim pytaniem, czy gdyby obóz KOR'u doszedł w Polsce do władzy (na przykład drogą przew­rotu, podobnego do przewrotu z paź­dziernika 1956 i grudnia 1970 roku), je­

go rzekomy liberalizm i rzekoma go­towość do ustosunkowania się w spo­sób tolerancyjny do Kościoła i religii u- trzymałyby się długo.

Jest oczywiste, że rzeczywisty opór polskiego narodu przeciwko systemowi komunistycznemu nie może znajdować głównego wyrazu w akcji opozycyjnej klik polsko-żydowskiej lewicy o obliczu marksowskim, ale musi być ożywiony ideałami Boga i ojczyzny, to znaczy chrześcijańskimi i narodowymi.

 

 

DODATEK

Grupa osób, zamieszkałych. w Wiel­kiej Brytanii, rozesłała 2 maja I977 ro­ku do Polskiej prasy emigracyjnej za­łączony poniżej protest:. Ukazał się on tylko w nielicznych czasopismach.

 

Do polskiej opinii publicznej.

Niniejszym [pozwalamy sobie zwró­cić się do polskiej opinii publicznej na emigracji, a także i w kraju, z protestem przeciwko kampanii oszczerczej, od dłuższego już czasu pro­wadzonej na wielką skalę w polskim społeczeństwie przez dość szeroki, samozwańczy front, roszczący sobie pretensje do monopolu na rzekomy polski patriotyzm, którego osią za­czyna się coraz wyraźniej stawać nowa emigracja marksistowska z kraju — kampanii, zwróconej przeciwko pols­kiemu obozowi narodowemu, stanowią­cemu tradycyjnie bardzo poważny od­łam liczebny polskiego narodu, a repre­zentującemu wielkie, historyczne za­sługi.

W tych dniach kampania ta wyra­ziła się w sposób szczególnie jaskrawy i niedopuszczalny w manifeście zbiorowym¹ grupy neomarksistów i eksmarksistów, za który wziął osobi­stą odpowiedzialność p. L. Kołakow­ski, zaopatrując swoim nazwiskiem oświadczenie, że przekazuje ten ma­nifest do opublikowana. Manifest ten wydrukowany został w dniu 23 kwiet­nia w wydawnictwie "Dziennik Pol­ski — Tydzień Polski", w Londynie, zajmuje całą jego pierwszą stronę,

pod wielkim; tytułem, oraz podtytu­łem, który brzmi: "Tradycja niepod­ległościowa i jej wrogowie".

Manifest ten, obok niektórych rze­czy słusznych, zawiera treść zasługu­jącą z wielu względów na stanow­czy protest. Pomijamy tu jednak inne punkty tego manifestu i ograniczamy się do wymienienia zawartych w nim słów następujących.

„W roku il'905 i podczas I woj­ny światowej przywódcy Naro­dowej Demokracji głosili konie­czność wyrzeczeń ;a się mrzo­nek o "absolutnej niepodległości", pogodzenia się z istniejącym u- kładem sił i starania o autonomię w ramach cesarstwa rosyjskiego. Atakowali wówczas niepodległoś­ciowe hasła Polskiej Partii Socja­listycznej {. ..) za „awanturniczą politykę, narażającą Polskę na gniew Rosji".

Stwierdzamy, że słowa powyższe są niegodziwym oszczerstwem, obra­żającym nie tylko polski obóz naro­dowy, ale polski naród.

Nikt w Polsce, ani w roku 1905, ani w 11914 nie głosił konieczności wyrzeczenia się "mrzonek o absolutnej, niepodległości", nikt także spoś­ród Polaków, którzy nie wyrzekli się swej polskości, nie głosi ich dzisiaj.

Polska została odbudowana w wyniku polityki, popieranej przez zna­czną większość polskiego narodu, na której czele stał przywódca Narodo­wej Demokracji, Roman Dmowski. Po­lityka ta wychodziła z założenia, że nie należy dążyć do ograniczonego celu, jakim była nominallna niepodleg­łość zaboru rosyjskiego, czy też Kró­lestwa Kongresowego, ale do odbudo­wania Polski niepodległej i zjednoczo­nej, obejmującej wszystkie trzy za­bory i rozcierającej się od gór aż do morza. Do tego potrzeba było pobi­cia Niemiec i Austrii, a więc znalezie­nia się narodu polskiego w obozie alianckim, którego jednym z członków była też Rosja.

Polski obóz narodowy nie dążył a- ni do autonomii zaboru rosyjskiego, ani do autonomii Polski zjednoczo­nej. Znane są wielokrotnie udokumen­towane poufne wypowiedzi Dmows­kiego z lat przed 1914 rokiem, gdy formułował program akcji, mającej, za cel odbudowanie Polski .zjednoczonej i niepodległej, a wśród nich i odez­wanie s ę, że Królestwo nigdy autono­mii nie uzyska, a Polska odzyska nie­podległość. Na przełomie lutego i marca 1916 roku niepodległość jako celi polityki Dmowskiego przestała już być tajemnicą ze względów taktycz­nych ukrywaną, gdyż cel ten został przez Dmowskiego oficjalnie zako­munikowany rządowi rosyjskiemu w ustnej rozmowie z ambasadorem ro­syjskim Izwolskim w Paryżu w lu­tym i w pisemnymi memoriale, dorę­czonym temuż ambasadorowi, a tak­że i rządom francuskiemu i angiel­skiemu w dniu 2 marca. Rezultatem polityki¹ Dmowskiego była obecność Polski na konferencji wersalskiej i pod­pisanie przez nią traktatu wersalskiego w roli jednego z państw zwycięskich. Traktat ten nie tylko wyzwolił za­bór pruski i dał Polsce granicę za­chodnią, ale w sposób dla Polski ko­rzystny urz11ądził Europę. Polska nie uczestniczyła w żadnym kongresie pokoju w wieku XVIII i XIX, w szcze­gólności w (kongresie wiedeńskim 11 $15 roku; nie była także obecna w Locarno, Monachium, Teheranie, Jałcie i w istocie i w Poczdamie. Alle w Wersalu była dzięki Dmowskiemu obecna. A decyzje, dotyczące trwałego porządku politycznego, pobierane są na międzynarodowych konferencjach. W pewnym sensie, dzieło Wersalu trwa po dziś dzień: Polska od gór aż do mo­rza, obejmująca Gniezno, Kraków i Warszawę istnieć nie przestała, a¹ obecne

ograniczenie jej wolności jest faktem przejściowym. Budowniczym państwa polskiego odrodzonego po »123 latach niewoli, był Dmowski.

Twierdzenia, które ogłoszone zostały pod nazwiskiem p. Kołakowskiego, nie mają nic wspólnego z historyczną pra­wdą i stanowią zarówno przeinaczenie faktów, jalk w podstawowych punktach jawne oszczerstwo.

Zwracamy się do polskiej prasy z prośbą o wydrukowanie niniejszego na­szego protestu.

Londyn, 2 maja -1977. Podpisy:

Władysław Akajewicz, M. Bek, W. Białoskórski, Magdalena Dubanowiczowa, W. Dubiel, Tadeusz Gabryś, Józef Gajek, Stan. Gajek, Janina Giertychówna, Jędrzej Giertych, Maria Giertycho­wa, ks. J. Gołąb, Tadeusz Hobler, S. Janikowski, J. Jarosz, 'S. Knapik, B. Kuśmierzowa, R. Kuśmierz, Stefan Mika, C. Mroczek, Orłowski, Paweł Owsianik, M. Prugar, Antoni Radomski, R. Ra­domski, J. Rokitnicki, Antoni,Romszajd Ignacy Sienkiewicz, M. Sokołowski. Czesław Sylwanowicz, J. Sterna, Kle­mentyna Sylwanowieczowna. Michał Sylwanowicz, Tympalski, W. Wójcicki, Zasucha.

 

Dopisek JĘDRZEJA GIERTYCHA

 

Do jakiej zuchwałości dochodzi kam­pania oszczercza zwrócona przeciwko obozowi narodowemu, świadczy naj­świeższe wystąpienie wydawanego w Londynie, niewielkiego pisma, noszącego tytuł „Rzeczpospolita Polska", będące­go organem kliki piłsudczyków, rosz­czącej sobie pretensję do nazwy „rzą­du polskiego", jako rzekomej kontynua­cji rządu emigracyjnego z lat wojennych. 'W numerze z września 1977 roku, piórem jakowegoś p. Jerzego Łęczyckie­go, pismo to, obok szeregu innych za­dziwiających rzeczy, pisze dosłownie: Dmowski „na pewno nie myślał o nie­podległości w czasie wybuchu I wojny światowej, gdy nawoływał rodaków do całowania kopyt koni kozackich za to, że bronią nas przed socjalistami! :Nie myślał i w roku 1915, gdy interwe­niował w Anglii celem aresztowania A. Zaleskiego i oddania go w ręce carskiej policji".

Można pominąć milczeniem owo „ca­łowanie kopyt kozackich". Ta półinteligencka wypowiedź jest interesująca tyl­ko z tego względu, że dobitniej niż co innego świadczy o poziomie ludzi, któ­rzy coś takiego uznali za stosowne wydrukować, a którzy usiłują występo­wać w roli polskiego rządu emigracyj­nego. Czy w sposób równie inteligent­ny i przekonywujący argumentują oni w rozmowach z biorącymi ich za dob­rą monetę cudzoziemcami, z którymi wciąż jeszcze miewają kontakty? Ładne pojęcie wyrabiają sobie ci cudzoziemcy o Polakach i o poziomie polskiego ży­cia politycznego!

Ale owo twierdzenie o Dmowskim i Zaleskim w 19il5 roku w Anglii warto jednak odeprzeć.

Zaleski przyjechał do Londynu w mar­cu 19)15 roku. Już w kwietniu, a także i

w październiku tegoż roku jeździł z Londynu do Szwajcarii, oczywiście nie bez cichej zgody władz brytyjskich, które popierały stale Piłsudskiego, mi­mo, że w owej chwili stał on w wojnie po nieprzyjacielskiej stronie. Jeździł mianowicie celem odbycia rozmów z przedstawicielem Piłsudskiego, Sokolnickim.

Dmowski od stycznia do czerwca 19(15 roku przebywał w Warszawie, od czerwca do listopada w Petersburgu (z krótkimi wyjazdami do Wilna i Mińska), w końcu listopada i w pierwszych dniach grudnia był przez czas krótki w Londynie, przez większą część grud­nia był w Paryżu i w Szwajcarii. Zapy­tuję: kiedy mógł w Londynie dokonać owego wystąpienia, zwróconego prze­ciwko Zaleskiemu?

 

 

Koniec

Za:  https://sites.google.com/site/krzysztofcierpisz/polski-oboz-narodowy-1