John F. Kennedy mając na myśli prawdopodobnie grupę spiskową z Bohemian Grove napisał: „Na całym świecie działa przeciwko nam monolityczny i bezwzględny spisek bazujący przede wszystkim na ukrytych środkach, by rozszerzyć swą strefę wpływów przez infiltrację zamiast inwazji, poprzez działalność wywrotową zamiast wyborów, poprzez zastraszanie zamiast wolnego wyboru. Jest to system, który powołał ogromne ludzkie i materialne zasoby, dla budowy silnie zjednoczonej i wysoce skutecznej maszyny łączącej operacje militarne, dyplomatyczne, wywiadowcze, ekonomiczne, naukowe i polityczne. Jej przygotowania są ukrywane, a nie ogłaszane, jej pomyłki są ukrywane, a nie publikowane, jej przeciwnicy są uciszani, a nie wychwalani. Żaden wydatek nie jest kwestionowany, żaden sekret nie jest ujawniony”.
Z racji wyboru kardynała Wojtyły na papieża, organ światowej potęgi finansowej „Wall Street Journal”, w swoim numerze z dnia 9 listopada 1978 roku, przypomniał, że w swoim ostatnim przemówieniu, wygłoszonym w Ameryce jeszcze, gdy był tam jako kardynał, a mianowicie we wrześniu 1976 roku (zacytowanym w piśmie „The New York City News”) kardynał Karol Wojtyła powiedział: „Stoimy teraz w obliczu największej historycznej konfrontacji, z jaką ludzkość miała kiedykolwiek do czynienia. Nie sadzę by szerokie koła amerykańskiego społeczeństwa, albo szerokie koła chrześcijańskiej społeczności zdawały sobie w pełni z tego sprawę. Stoimy teraz w obliczu ostatecznej konfrontacji między Kościołem i anty-Kościołem, Ewangelii i antyewangelii. Konfrontacja ta leży w planach Boskiej Opatrzności: jest to próba, przez która cały Kościół, a polski Kościół w szczególności, musi przejść” (Arnaud de Lassus, „Masoneria – czyżby papierowy tygrys?”).
Brytyjski pisarz i dziennikarz Adam Lebor, mieszkający w Budapeszcie, odkrył raport wywiadu amerykańskiego (US Military Intelligence) oznaczony symbolem EW-Pa 128, znany również jako „The Red House Report”. Lebor ogłosił publicznie swe odkrycie w gazecie „Daily Mail”, oraz na www.adamlebor.com. William F. Wertz, Jr w pisze, że informację o raporcie podał „Reuters” w 1996 roku.
Raport został sporządzony przez francuskiego szpiega, który był na tajnym nazistowskim posiedzeniu w Strasburgu w 1944 roku. Dokument ten o nazwie EW-Pa 128 szczegółowo opisuje tajne spotkanie wysoko postawionych nazistów w hotelu Maison Rouge w Strasburgu 10 sierpnia 1944 roku. Spotkanie zostało zorganizowane przez Martina Bormanna, zastępcy Hitlera. Borman jednak nie brał osobiście udziału w zebraniu, ale reprezentował go Obergruppenführer SS dr Friedrich Scheid, który zajmował ważną pozycję w Ministerstwie Alberta Speera.
Po klęsce Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej w Bitwa o Midway 4-7 czerwca 1942 roku, oraz po klęsce Niemców w bitwie pod Stalingradem 3 lutego 1943 roku, oraz zawiązanie angielsko-amerykańskiego sojuszu, dla Bormana było już jasne, że Hitler przegra wojnę.
Wiedząc, iż wojna jest już praktycznie przegrana, naziści opracowali główne zasady stworzenia Czwartej Rzeszy, czyli paneuropejskiego imperium gospodarczego opartego nie na czym innym, ale na europejskim wspólnym rynku. Przedstawiciele Volkswagena, Kruppa, Friedricha Flicka, BMW, Siemensa, Messerschmitta, urzędnicy z marynarki wojennej i Ministerstwa Uzbrojenia, postanowili wspólnie, że IV Rzesza Niemiecka, w przeciwieństwie do swojego poprzednika, będzie ekonomicznym, a nie wojskowe imperium.
Obergruppenführer SS dr Scheid polecił czołowym niemieckim przedsiębiorcom zakładanie za granicą firm, które miały być bazą do odtworzenia w przyszłości partii nazistowskiej, przy jednoczesnym pozowaniu na demokratów celem łatwiejszej penetracji ekonomicznej danego kraju. Scheid otrzymał specjalne pozwolenie od Bormanna, aby powiedzieć zgromadzonym, że przyszłość Rzeszy była zagrożona. Nakłaniał przemysłowców do „nawiązania kontaktów i nawiązanie współpracy z firmami zagranicznymi, ale trzeba to robić indywidualnie i bez zwracania wszelkich podejrzeń”. Mówił, aby po wojnie przemysłowcom pożyczać znaczne kwoty z zagranicy. Były to przede wszystkim do wykorzystania finanse tych firm niemieckich, które już były wykorzystywane jako fronty penetracji gospodarczej za granicą, powiedział Scheid, powołując się na amerykańskich partnerów giganta stali Krupp jak Zeiss, Leica i Linie Żeglugowe Hamburg-America.
Później, gdy przemysłowcy opuścili salę hotelu, odbyła się druga część zebrania pod przewodnictwem dr Bosse z Uzbrojenia Ministerstwa. Na tym spotkaniu zapadła decyzja o przerzuceniu finansów posiadanych przez SS (Schutzstafel) do neutralnych krajów, a między innymi do Hiszpanii, Argentyny, Portugalii, SzweTurcji i Szwajcarii. Otto Skorzeny, który uczestniczył w spotkaniu, został wyznaczony na dowódcę przeprowadzenia tej operacji.
Następnie Bosse wymienił etapy strategii IV Rzeszy, które miały zostać utajnione. Pierwszy etap zakładał przygotowanie przemysłowców do finansowania partii nazistowskiej, która będzie zmuszona zejść do podziemia. Etap drugi to podział dużych sum dla niemieckich przemysłowców do ustanowienia po wojnie bezpiecznych Fundacji w innych krajach, podczas gdy istniejące rezerw finansowe muszą być oddane wygranym, ale po porażce musi być tworzone silne niemieckie imperium. W trzecim etapie firmy niemieckie stworzyłyby sieć agentów za granicą, którzy mieli brać udział przy badaniach wojskowych i wywiadowczych, aż naziści powrócą do władzy. Bosse ogłosił, że „Istnienie ich ma być znane tylko niewielu ludziom w każdej branży i szefom partii nazistowskiej”. „Każdy urząd będzie miał agenta do współpracy z partią. Jak tylko partia stanie się wystarczająco silna, i przywróci kontrolę nad Niemcami, przemysłowcy będą im wypłacać za ich wysiłek i współpracę pieniądze z koncesji i zamówień.
Raport przedstawia szczegółowo plany niemieckich przemysłowców do angażowania się w działalność konspiracyjną. Wywożone fundusze miały być przekazywane za pośrednictwem dwóch banków w Zurychu, lub za pośrednictwem agencji w Szwajcarii, która kupiła tam nieruchomość. Friedrich Scheid uciekł z Berlina w kwietniu 1945 roku. Był internowany przez radzieckie siły okupacyjne od czerwca 1945 do 31 grudnia 1945 roku. Zmarł w 1949 roku.
Lebor pisze, że Trzecia Rzesza została pokonana militarnie, lecz mający nazistowskie korzenie potężni bankierzy, przemysłowcy i urzędnicy państwowi, przepoczwarzeni na „demokratów”, bardzo szybko zaczęli ponownie prosperować w nowych Niemczech Zachodnich. Pracowali dla nowej sprawy: europejskiej integracji gospodarczej i politycznej.
Lebor podaje ciekawy przypadek potężnego bankiera nazistowskiego Hermanna Absa, który wszedł do zarządu Deutsche Bank za czasów nazistów, zarazem będąc członkiem Rady Nadzorczej firmy I.G. Farben, znanej z produkcji zabójczego gazu Cyklon B. Herman Abs został po wojnie osobą odpowiedzialną za dysponowanie środkami płynącymi z planu Marshalla, mającymi służyć odbudowie niemieckiego przemysłu. W 1948 roku to on praktycznie zarządzał rekonstrukcją powojennej gospodarki w swym kraju. Abs został również członkiem Europejskiej Ligi Współpracy Gospodarczej (European League for Economic Co-operation), elitarnej grupy wywierającej intelektualny nacisk na wzmocnienie tejże współpracy – czyli mówiąc prościej: grupy lobbystów na rzecz stworzenia wszecheuropejskiego imperium gospodarczego. Zasady integracji europejskiej, jakie Liga wypracowała, są niemal identyczne z nazistowskimi. Organizacja ta, która powstała w 1946 roku, istnieje zresztą do dziś, a na jej czele stoi Anton van Rossum z Holandii. Kiedy Konrad Adenauer, w 1949 roku został pierwszym kanclerzem RFN, Hermann Abs był jego najważniejszym doradcą finansowym.
Już podczas wojny przywódcy SS, tacy jak Otto Ohlendorf, myśleli perspektywicznie. Jako dowódca Einsatzgruppe D, która działała na froncie wschodnim pomiędzy 1941 a 1942 rokiem, Otto Ohlendorf był odpowiedzialny za zamordowanie 90 tys. mężczyzn, kobiet i dzieci. Wykształcony, inteligentny prawnik i ekonomista, Ohlendorf z wielka troską dbał o samopoczucia psychiczne swoich podwładnych podczas mordowania ludzi, a mianowicie rozkazał, że powinni oni strzelać równocześnie do ofiar, tak aby uniknąć poczucia osobistej odpowiedzialności. W zimie 1943 roku został przeniesiony do Ministerstwa Gospodarki, gdzie Ohlendorf pozornie skoncentrował się na eksporcie, ale jego rzeczywistym priorytetem było utrzymanie przez SS paneuropejskiego imperium gospodarczego po klęsce Niemiec.
W planach Ohlendorfa, który później został powieszony w Norymberdze, szczególne znaczenie odgrywał niemiecki ekonomista Ludwig Erhard, który planował, w jaki sposób będzie funkcjonowała gospodarka po wojnie po klęsce Niemiec. Ohlendorf, który był również szefem SD, nazistowskiej służby bezpieczeństwa, zgadzał się z poglądami Erharda na ustabilizowanie powojennej niemieckiej gospodarki. Ohlendorf i Erhard obawiali się hiper inflacji, takiej jak ta, która zniszczyła niemiecką gospodarkę w latach dwudziestych. Taka katastrofa uczyniłaby gospodarcze imperium SS niemal bezwartościowe.
Obaj zgodzili się więc, że po wojnie musi nastąpić szybka stabilizacja walutowa przez ustanowienie stałej waluty. Taką jednostką stała się marka niemiecka, która została wprowadzona w 1948 roku. To był zdumiewający sukces, który otworzył drogę dla niemieckiej gospodarki. Dzięki stabilnej walucie, Niemcy ponownie stały się atrakcyjnym partnerem handlowym, ale też głównie dzięki wojnie, która była niezwykle korzystna dla gospodarki niemieckiej. W 1948 roku, mimo trwającego sześć lat konfliktu, alianckie bombardowania i wypłaty odszkodowań wojennych, kapitał, taki jak urządzenia i budynki, był większy niż w 1936 roku, głównie dzięki wzrostowi w dziedzinie zbrojeń. Erhard zastanawiał się, w jaki sposób niemiecki przemysł mógłby rozszerzyć swój zasięg na cały kontynent europejski. Znalazł odpowiedź w postaci ponadnarodowego tworu, na rzecz którego państwa dobrowolne zrzekną się suwerenności narodowej.
Niemcy i Francja uchodzą za głównych inspiratorów założenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS), prekursora Unii Europejskiej. Rokowania przedstawicieli 6 państw: Belgii, Holandii, Francji, RFN i Włoch rozpoczęły się w czerwcu 1950 roku i zakończyły się 18 kwietnia 1951 roku podpisaniem układu, który powoływał do życia Wspólnotę. Pierwszym przewodniczącym tej organizacji został mason Jean Monnet.
Ale zanim doszło do utworzenia wspólnego rynku, przemysłowcy nazistowscy musieli zostać ułaskawieni, aby doszło do ponownej integracji przemysłowców, bankierów i urzędników. W 1951 roku John J. McCloy, amerykański Wysoki Komisarz do Niemiec, ogłosił więc amnestię dla przemysłowców skazanych za zbrodnie wojenne. Dwaj najbardziej najpotężniejsi przemysłowcy nazistowscy, a mianowicie Alfred Krupp z Krupp Industries i Friedrich Flick, zostali zwolnieni z więzienia po odbyciu zaledwie trzech lat. Krupp i Flick byli czołowymi osobami w nazistowskiej gospodarce. Ich przedsiębiorstwa traktowały robotników przymusowych jak bydło. W 1955 roku Alfred Krupp odzyskał swoje zakłady.
Historyk dr Michael Pinto-Duschinsky, doradca byłych żydowskich robotników przymusowych mówi, że „Dla wielu czołowych postaci przemysłowych współpracujących z nazistowskim reżimem, Europa stała się przykrywką dla realizacji niemieckich interesów narodowych po klęsce Hitlera”.
Rodney Atkins w swej książce „Europe’s Full Circle” przytacza listę nazw proponowanych przez nazistów i ich uderzające podobieństwo do obecnego nazewnictwa Unii Europejskiej, na przykład:
Europaische Wirtshaftsgemeinschaft - European Economic Community
European Currency System - European Exchange Rate Mechanism
Europabank (Berlin) - European Central Bank (Frankfurt)
European Regional Principle - Committee of the Regions
Common Labour Policy - Social Chapter
Czy to możliwe, że Czwarta Rzesza, przewidziana przez niemieckich przemysłowców z okresu nazizmu, realizuje się, przynajmniej częściowo, na naszych oczach? – pyta Lebor. Te trzy napisane na maszynie kartki (chodzi o raport EW-Pa 128) zwracają nam uwagę, jak bardzo współczesne dążenia do stworzenia z Europy federalnego państwa są powiązane z planami niemieckich przemysłowców i SS stworzenia Czwartej Rzeszy. Nie ulega wątpliwości, iż nazizm i EU wykazują niepokojące podobieństwa, gdyż korzenie Unii Europejskiej tkwią właśnie w nazizmie.
Współczesne podstawy budowy Unii Europejskiej oraz wprowadzenia wspólnej waluty zostały sformułowane przez Grupę Bilderberg w połowie lat 50. XX wieku, co wynika z dokumentów, jakie przeciekły na zewnątrz tej organizacji. Natomiast ideologia Unii Europejskiej powstała już w latach 1940, kiedy to czołowi niemieccy ekonomiści naszkicowali plan budowy wspólnoty gospodarczej w Europie, który starannie wykonywano po zakończeniu wojny.
Walter Funk, minister gospodarki nazistowskich Niemiec i przestępca wojenny, w wydanej w 1940 roku książce pisał o konieczności powołania „Centralnej Unii Europejskiej” i „Europejskiego Obszaru Gospodarczego” oraz podporządkowaniu własnych interesów narodowych interesom Unii. Gustav König stwierdził, iż „mamy przed sobą zadanie zbudowania prawdziwej Wspólnoty Europejskiej…Jestem przekonany, iż wysiłki w tym kierunku nie skończą się po wojnie”. Wśród innych nazistów, nawołujących do stworzenia federalnego superpaństwa, należy wymienić Ribbentropa, Quislinga i Seyss-Inquarta, który stwierdził, iż w Europie pozbawionej granic szybko wzrośnie zamożność społeczeństwa.
Wreszcie sam Joseph Goebbels, mistrz i nauczyciel euro-propagandzistów, w 1940 roku nakazał ekonomiczną unifikację Europy na wielką skalę, twierdząc iż za 50 lat ludzie nie będą już myśleli w kategoriach własnego państwa lub narodu.
Jest to oczywiste, że kiedy 7 lutego 1992 roku powstała traktatem z Maastricht Unia Europejska, to właśnie Niemcy dyktowali, w jakim kierunku powinna ona pójść. 6 kwietnia 1999 roku „Frankfurter Allgemeine Zeitung” opublikował obszerny artykuł profesora dra Udo Di Fabio, kierownika katedry prawa publicznego historii konstytucji na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium, pt. „Czego związek państw może dokonać”. Autor spokojnym tonem i naukowo udowadnia, że należy zreformować Unię Europejską na wzór USA. Dalej pisał, że Europa winna mówić jednym głosem a zatem konieczny jest jeden prezydent i jeden rząd dla całej Europy. Helmut Schmidt (kanclerz Niemiec w latach 1974-1982) w grudniu 1986 roku został jednym z założycieli komitetu wspierającego powstanie Europejskiej Unii Monetarnej i powołania Europejskiego Banku Centralnego.
CDN...
Stanisław Bulza
Za: http://www.konserwatyzm.pl/publicystyka.php/Artykul/6702
Za: http://dakowski.pl//index.php?option=com_content&task=view&id=2364&Itemid=138438434287
