PrzypominamyTrwa – i trwać będzie czas jakiś – spór, czy do UE weszliśmy wolą znacznej większości, czy też w gruncie rzeczy Unię odrzuciliśmy, a przegraliśmy wskutek socjotechnicznych zabiegów i manipulatorskich kryteriów. Trwają też spory o to, czy Unia będzie dla Polski szansą, czy ostateczną klęską w paśmie klęsk po 1989 r. Trwają one oczywiście tam, gdzie ludziom wciąż o Polskę chodzi. Tych ludzi jest, niestety, z dnia na dzień mniej. Ale nie tylko ów malejący odsetek myślących po polsku napawa niepokojem. Jest coś gorszego – stan świadomości tych ludzi, często autentycznej inteligencji, przedstawicieli wolnych zawodów, ludzi ze sfer biznesu, świadomych świata i tego, co się w nim dzieje. Wystarczy bowiem wejść w toku rozmowy na sprawę akcesji, sytuacji wewnętrznej Polski, naszych perspektyw – by spotkać się z agresywnymi ripostami bądź kpinami.
Jakie jest tego podłoże? Łatwo to ustalić, gdy się mimo wszystko spróbuje uzyskać od takich ludzi odpowiedź na kilka zasadniczych pytań o niedawną przeszłość i teraźniejszość. Co poraża – to ignorancja. Nie tylko niewiedza dotycząca faktów, ale niechęć do ich rzeczywistej interpretacji, do namysłu nad tym, co się stało w Polsce po 1989 r. Co ciekawe – ludzie ci często np. zaniepokojeni są własną sytuacją materialną, ale nie są w stanie połączyć tego z głównymi trendami politycznymi ostatnich lat. „Zostaw politykę” – mówi ten i ów – „skoncentruj się na gospodarce”. Na uwagę, że nie ma jednego bez drugiego, reagują gestami zniecierpliwienia. Pytani o fakty – podają najczęściej ich gazetowo-telewizyjne interpretacje, o wielu rzeczach po prostu nie wiedzą. A uświadamiani – odrzucają to co słyszą. Oni po prostu nie chcą wiedzieć. Uciekają od wiedzy, od świadomości, bo i jedna i druga wiąże się z psychicznym dyskomfortem: wymaga myślenia, analizowania, być może dokonywania zasadniczych przemyśleń własnego systemu wartości, zrewidowania dokonywanych w życiu wyborów. A to wszystko jest trudne. Do tego potrzeba cywilnej odwagi spojrzenia w oczy... sobie samemu.
By ów ozdrowieńczy proces utrudnić – dysponenci mediów wszelakich dzień i noc bombardują kłamstwem i „oficjalnymi stanowiskami”, poglądami z „giełd towarzyskich”, opiniami „autorytetów moralnych” (których u nas właściwie już nie ma). Pokusa wzięcia tych poglądów za własne jest silna, poza tym – tak sądzą „ludzie mądrzy”, tak myśli „elita”, dlaczegoż ja miałbym myśleć inaczej? Dla przeciętnego Polaka, którego poziom wykształcenia i sytuacja cywilizacyjna nie pozwalają mu rozumieć ok. 60 proc. wiadomości podawanych w gazetach, telewizji bądź radiu, takie „umysłowe gotowce” zastępują proces samodzielnego myślenia. Znajduje w nich świat objaśnialny, optymistyczny, niewolny oczywiście od konfliktów, ale w sumie „idący do przodu” i zapraszający, by mu towarzyszyć. Stąd od dwóch kadencji mamy prezydenta, który nie ma osobowości, nie ma programu, zaś zamiast inteligencji posiada aktualizowaną stale „bazę danych”, z której w potrzebie „ściąga” to, co właśnie potrzebne: gładkie, beztreściowe formułki, zadowalające wszystkich. Człowiek ten, powołany, by być arbitrem (czyli mieć własne zdanie i cywilną odwagę jego głoszenia oraz obstawania przy nim w sytuacji konfliktu), złożył sprawę publicznego dialogu o publicznych sprawach w Polsce w ręce naczelnego jednej z gazet, Adama Michnika, człowieka organicznie niezdolnego do uznania innej niż własnej wizji świata nawet teoretycznie, intelektualnie. Ci dwaj ludzie nadają ton naszemu życiu na wszelkich płaszczyznach. Jest to możliwe wyłącznie dlatego, że większość obywateli nie chce znać prawdy o sobie, swoim kraju, swoich perspektywach. Chętnie też zapomnieli oni, że przed tym, co jest dziś, było coś innego, co na kształt teraźniejszości miało wpływ zasadniczy.
Wojciech Piotr Kwiatek, „Nasza Polska”, 1 lipiec 2003 rok.
Za: http://osn14.50webs.com/sal1.html
