Banksterem rewolucji bolszewickiej był urodzony w Berezino, 90 mil na wschód od Wilna, dr Aleksander Izrael, Lazarewicz Helphand-Gelfand, który używał początkowo pseudonimu „Parvus”. Urodził się on 27 sierpnia 1867 roku i umarł z powodu ataku serca 12 grudnia 1924 roku jako najbogatszy człowiek w Berlinie. Był on autorem podstawowego planu eliminacji frontu wschodniego za pomocą finansowania przez rząd niemiecki rewolucji w Rosji przez finansowe poparcie dla Lenina, który żył w Szwajcarii jako uciekinier chory na syfilisa. Lenin został zwerbowany do działania jako agent rządu w Berlinie. Celem głównym Niemców było zniszczenie sił Rosji i powiększenie sił Niemiec na terenie Francji wobec przystąpienia USA do wojny.

Prezydent USA zdecydował się wystąpić do Kongresu o wypowiedzenie wojny Niemcom. Posiedzenie rozpoczęło się 21 marca, a 2 kwietnia Senat podjął decyzję o wypowiedzeniu wojny. Tego samego dnia rząd Stanów Zjednoczonych wypowiedział Niemcom wojnę. Decyzja dotyczyła tylko Niemców – decyzja o wojnie przeciwko Austro-Węgrom została podjęta dopiero osiem miesięcy później – 7 grudnia 1917 roku.

Powszechnie przyjmuje się, że wszystkie państwa biorące udział w wielkiej wojnie po stronie Wielkiej Brytanii i Francji należały do Ententy. Praktycznie tak, ale od strony formalnej tak nie było, a Stany Zjednoczone były jedynie państwem stowarzyszonym, a nie sprzymierzonym.

Amerykański wkład w przyszłe zwycięstwo był znaczny. Moce produkcyjne amerykańskich stoczni pozwalały zrekompensować znaczne straty spowodowane działalnością niemieckich okrętów podwodnych, a towary przemysłowe jeszcze szerszym strumieniem płynęły do Europy. Łącznie w czasie I wojny światowej Amerykanie wysłali do Francji 1,1 miliona żołnierzy skupionych w 42 dywizjach. Była to ogromna pomoc dla wyczerpanych czteroletnimi walkami państw Ententy. Dodatkowo na morzach pojawiło się niemal trzysta amerykańskich okrętów, które transportowały przez Atlantyk wszystkie niezbędne towary, a dodatkowo zwalczały okręty podwodne przeciwnika. Na ich pokładach służyło niemal sto tysięcy ludzi.

Generał Erih Ludendorff (ur. 9 kwietnia 1865 w Kruszewni koło Poznania, zm. 20 grudnia 1937 w Tutzing), był czołowym dowódcą w czasie I wojny światowej, który popierał finansowanie przez rząd w Berlinie rewolucji bolszewickiej w Rosji. Ludendorf był szefem sztabu 8. Armii pod dowództwem Hindenburga i miał udział w spektakularnyh zwycięstwach nad Rosjanami pod Tannenbergiem i nad Jezioram Mazurskimi. W sierpniu 1916 roku, po przejściu Hindenburga na stanowisko szefa sztabu generalnego, Ludendorff został mianowany generalnym kwatermistrzem armii niemieckiej. Wspólnie z Hindenburgiem odgrywał w tym czasie wiodącą rolę w państwie, nie tylko w administracji wojskowej, ale i cywilnej. Ważną rolę odegrał w zawarciu pokoju z Rosją w Brześciu nad Bugiem w marcu 1918 roku. Przygotował następnie plan tzw. ofensywy wiosennej na froncie zachodnim. Po jej niepowodzeniu i przegraniu drugiej bitwy nad Marną był on zwolennikiem zawieszenia broni. Lekkomyślne poparcie przez Ludendorff’a finansowania rewolucji bolszewickiej przez skarb w Berlinie przyczyniło się do sukcesu Parvus’a, znanego już od 1900 roku z takich publikacji jak „Socjalna rewolucja narzędziem proletariatu w zniszczeniu kapitalizmu”, ”Rewolucja celem głównym” czy „Tylko siła stosowana bezwzględnie liczy się”. W 1903 roku Parvus uczył Leona Trotsky’ego, a w 1906 roku żył “na wiarę” z Rosą Luxemburg (ur. Luksemburg pod Zamościem), działaczką komunistyczną w Niemczech.

Bankster rewolucji bolszewickiej, dr Aleksander Izrael (Lazarewicz Helphand-Gelfand) uzyskał nieograniczone fundusze od imperialnego rządu w Berlinie dla uczynienia z kliki konspiratorów potęgi rewolucyjnej w Rosji. Popierał niepodległą Ukrainę oraz wraz z Rosą Luxemburg był zdecydowanym przeciwnikiem niepodległości Polski. Został on obywatelem pruskim w 1916 roku jako „nosiciel kultury niemieckiej”.