Czujemy się zaszczyceni sposobem, w jaki jesteśmy podejmowani w Watykanie – powiedział Radiu Watykańskiemu rabin David Rosen. Dyrektor Departamentu Spraw Międzyreligijnych w Amerykańskim Komitecie Żydowskim przypomniał, że wczoraj podczas inauguracji delegacja żydowska, jako jedyna spośród religii niechrześcijańskich, została imiennie pozdrowiona przez Ojca Świętego. Jesteśmy pewni, że za pontyfikatu Papieża Franciszka relacje katolicko-żydowskie będą wyjątkowo dobre – mówi rabin Rosen.
„Nigdy dotąd nie było Papieża, który utrzymywałby tak żywe relacje ze wspólnotą żydowską. Oczywiście Jan Paweł II miał żydowskich przyjaciół z dzieciństwa, ale kiedy był księdzem czy biskupem, w Polsce nie było żywej wspólnoty żydowskiej, z którą mógłby utrzymywać rzeczywiste relacje. Tymczasem Franciszek utrzymywał żywe relacje ze wspólnotą żydowską w Buenos Aires. Uczestniczył w żydowskich świętach i rocznicach. Wraz z rabinem napisał nawet książkę. Te wyjątkowo dobre relacje dają nam pewność, że nie tylko pójdzie on w ślady Jana Pawła II i Benedykta XVI, ale jeszcze bardziej pogłębi nasze relacje. Dziś nie stoją już przed nami wyzwania natury teologicznej, bo dwaj poprzedni Papieże byli wierni deklaracji Nostra aetate.
Dziś prawdziwym wyzwaniem jest edukacja. Chodzi o to, by te nowe relacje znalazły wyraz w edukacji i podręcznikach w szkołach i seminariach na całym świecie” – powiedział rabin Rosen.
kb/ rv
Nostra aetate
Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate jest dziełem II soboru watykańskiego. Oficjalny łaciński tytuł brzmi: Declaratio de Ecclesiae habitudine ad religiones non christianas. Została ogłoszona 28 października 1965 roku. Łaciński tytuł Nostra aetate, czyli incipit dokumentu, oddano po polsku jako „W naszej epoce”.
Deklaracja stanowi objętościowo najmniejszy dokument II soboru watykańskiego, składając się z tylko 5 punktów.
Punkt pierwszy przedstawia współczesną sytuację świata („naszą epokę”), kiedy to ludzkość zbliża się do siebie, a kraje świata coraz bardziej od siebie zależą. Sytuacja ta skłania Kościół do rozważenia jego stosunku do innych religii. Autorzy deklaracji podkreślają zwłaszcza to, co łączy ludzkość.
Punkt drugi został poświęcony hinduizmowi, buddyzmowi oraz „innym, istniejącym na świecie religiom”, niewskazanym tu z nazwy. Stwierdza się w nim, że Kościół darzy je szacunkiem i „nic nie odrzuca z tego, co w religiach tych prawdziwe jest i święte”. Kościół wzywa chrześcijan do współpracy i dialogu z wyznawcami innych religii i wspierania znajdujących się w nich wartości. Jest to pierwsze oficjalne pozytywne odniesienie się Kościoła do religii pierwotnych i dalekowschodnich.
Punkt trzeci został poświęcony stosunkowi Kościoła do islamu.
Najobszerniejszy i według komentatorów najistotniejszy punkt deklaracji to punkt czwarty. Dotyczy on relacji Kościoła do judaizmu i porusza wiele istotnych zagadnień teologicznych, żywo dyskutowanych w historii chrześcijaństwa, jak na przykład trwałość przymierza Boga z Izraelem (deklaracja stwierdza, że nigdy nie zostało ono zerwane), problem oskarżenia Żydów o bogobójstwo (jednoznacznie odrzucono taką interpretację wydarzeń wokół śmierci Jezusa). Deklaracja wzywa chrześcijan i Żydów do dialogu, podając wskazówki, jak należy go prowadzić. Poleca również, aby w nauczaniu kościelnym i katechezie nie nauczać o Żydach i judaizmie niczego, co byłoby sprzeczne z prawdą Ewangelii i miłością. Jednoznacznie i wyraźnie potępiono w punkcie czwartym deklaracji wszelkie prześladowania, które kiedykolwiek kierowano przeciw Żydom.
Punkt piąty wzywa do braterstwa między ludźmi i sprzeciwia się wszelkim formom dyskryminacji i prześladowań religijnych.
Bibliografia
Sobór watykański II (1962-1965), Konstytucje, dekrety, deklaracje. Tekst polski, Poznań 1968.
Ks. Stanisław Nagy, Wprowadzenie do Deklaracji o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich, [w:] Sobór watykański II (1962-1965), Konstytucje, dekrety, deklaracje. Tekst polski, Poznań 1968.
Za: http://pl.wikipedia.org/wiki/Nostra_aetate
