O Piłsudskim inaczej

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 23 październik 2010

Odsłony: 3202

W roku 1904 Józef Piłsudski jeden z przywódców PPS -Frakcji rewolucyjnej mieszkał w Krakowie. Był to ciężki czas i przyszły przywódca państwa polskiego był biedny jak mysz kościelna. Pewnego dnia odwiedził go Stefan Żeromski, zastał „Ziuka” w samych kalesonach – jedyne spodnie zostały oddane do cerowania – stawiającego sobie pasjansa. Rozradowany Piłsudski oznajmił pisarzowi, że karty pokazały mu przyszłość – miał zostać w przyszłości naczelnikiem państwa.
 
Najważniejsza przemiana zaszła w życiu Józefa Piłsudskiego dnia 7 lutego 1918 roku. Piłsudski był w tamtym czasie więźniem twierdzy w Magdeburgu. Nie było to ciężkie więzienie, raczej internowanie, miał do swojej dyspozycji trzypokojowe mieszkanie wewnątrz murów cytadeli, przebywał w nim sam i jednym jego towarzystwem był człowiek donoszący jedzenie i własne myśli. Tamtego dnia, Józef Piłsudski obudził się niespodziewanie w nocy. Początkowo nie wiedział sam dlaczego odbiegł go sen, dopiero chwilę później zorientował się, że słyszy płacz dziecka. Był zdumiony i przestraszony, płacz dziecka nocą w niemieckiej twierdzy, na kwaterze samotnego więźnia z Polski, to było nie do pomyślenia. Józef Piłsudski był tak zdziwiony tą projekcją, że wstał z łóżka i zapisał na ścianie datę – 7 lutego 1918 roku. Po uwolnieniu z więzienia dowiedział się, że tego właśnie dnia na świat przyszła jego córka Wanda.
Ot tamtej nocy pepeesowski bojowiec, zesłaniec i polityczny statysta, przywódca państwa i człowiek legenda, wzór dla wielu pokoleń Polaków otwarcie wypowiadał się na temat parapsychologii i niewytłumaczalnych zjawisk. Był nimi zaciekawiony i uważał, że są jedynie niewyjaśnionymi do tej pory przez naukę właściwościami przyrody. Nie pozwalał się z nich śmiać i sam także z nich nie szydził. Podchodził zawsze bardzo serio do wszelkich niezwykłości.

Czytaj więcej: O Piłsudskim inaczej

SPiSowacenie mózgowia

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 24 październik 2010

Odsłony: 2695

Zdarza mi się rozmawiać z ludźmi na tematy polityczne; ostatnio coraz rzadziej, ale jednak. Zauważyłem przy tej okazji, że mają bardzo dychotomiczne postrzeganie naszej rodzimej sceny politycznej. Z tego powodu przez jednych jestem przepędzany jako wstrętny, katofaszystowski zwolennik PiS-u, a przez drugich jako liberalny orędownik PO. Tak ciężko im bowiem zrozumieć, że można się nie mieścić w tym schemacie, a przy okazji nie popierać żadnej z wymienionych partii. Dla tych ludzi to oznaka jakiejś choroby psychicznej... Mamy w istocie do czynienia tak naprawdę z dwoma przeciwstawnymi frakcjami - z jednej strony mamy Zakon Przenajświętszego Tusia, a z drugiej Zakon Przenajświętszego Kaczora. Dlaczego używam takich mocnych słów. To są bowiem jakieś quasi-religijne uczucia polityczne, nie poglądy. Mamy tutaj do czynienia ze swoistymi kultami cargo.

Gilbert Keith Chesterton stwierdził kiedyś, że jeżeli się nie wierzy w Boga, to można teoretycznie we wszystko. Część Czcicieli Tusia bym przy tej okazji zrozumiał, dla nich on jest bytem transcendentnym, dotykiem leczy skrofuły, a jego rząd najlepszy od czasów Mieszka I. O tych lemingach opisanych jako pierwsze napisano już jednak setki tysięcy, jeśli nie miliony słów. Wypada wspomnieć o drugim przypadku, który właśnie uważa siebie za element krytycznie myślący, a swoich oponentów za skończonych idiotów, a przynajmniej ludzi zmanipulowanych (skądinąd część z tego to prawda). Czy oby jednak jest tak na pewno? Czy nie mamy do czynienia tutaj z fenomenem podobnym, jak w przypadku nazizmu i komunizmu, że zwolennicy najbardziej zbliżonych rozwiązań się najmocniej zwalczają? Z tym fenomenem zetknąłem się na prawicowych portalach, na których zdarzało mi się pisać. Wypada go opisać jako sPiSowacenie mózgowia.

Czytaj więcej: SPiSowacenie mózgowia

Geneza antypolonizmu Litwinów

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 24 październik 2010

Odsłony: 5707

Powstanie państwa litewskiego po I wojnie światowej było ukoronowaniem dążeń wielu działaczy, którzy przez kilkadziesiąt lat pracowali na rzecz odrodzenia litewskiej świadomości narodowej.
W warunkach dominacji kultury polskiej wśród inteligencji, litewska odrębność narodowa musiała przybierać postać niechętną polskości. Jak napisał Piotr Łossowski: „Taka była nieubłagana logika wydarzeń i nic tego zmienić nie mogło. (...) Litwin nowoczesny unię potępiał i głosił, bliżej jeszcze nie określone prawa narodu litewskiego do niezależności”.
 
Momentem przełomowym w procesie odrodzenia było powstanie w 1883 roku Auszry, gazety drukowanej w Prusach Wschodnich i kolportowanej na Litwie. Założycielem i pierwszym redaktorem pisma był Jonas Basanowiczius, określany później jako ojciec odrodzenia narodowego Litwy. Choć gazeta wychodziła zaledwie przez 3 lata, to wprowadziła nową jakość w życiu społeczności litewskiej. Wedle jej redaktora, pismo miało „w pierwszym rzędzie troszczyć się o światło duchowe”, jednak „obok postulatów emancypacji narodowej Litwinów jest mowa o konieczności przeciwstawienia się polonizacji, brzmi negatywna ocena wspólnej przeszłości polsko-litewskiej” oraz rewindykacja „dla litewskości ludzi i terytoriów”.
 
W 1892 roku Basanowiczius w artykule „Przyczynek do kwestii litewskiej” stwierdził wyraźnie, że „ideałem wszystkich Litwinów powinna stać się <samodzielna Litwa>”, dlatego też nakazywał nie szczędzić wysiłków, ażeby „Litwa stała się litewska”, aby przekonanie o niezbędności samodzielnej Litwy, opartej na zasadzie narodowej, upowszechniło się wśród księży i szlachty, aby „ideałem wszystkich warstw stała się litewskość”.
W tym celu ukuto teorię, mówiącą o przedmiotowości charakteru narodowości. Mykolas Birziski pisał: „Kwestia przynależności do pewnej narodowości nie jest kwestią widzimisię każdego, nie jest sprawą, którą można rozstrzygnąć zgodnie z zasadami liberalizmu politycznego (…). Zbyt jest ona zespoloną, zrośniętą z przeszłością wieków, zbyt organicznie zlaną z prastarą społecznością danego narodu, by więź tę mogła zerwać wola lub bierność jednostki”.

Czytaj więcej: Geneza antypolonizmu Litwinów

Piotr Jakucki - Pogotowie "ratunkowe" po toruńsku

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 25 październik 2010

Odsłony: 3126

Media osaczają nas informacjami o kolejnych sukcesach rządu Donalda Tuska. Rewelacja z ostatnich dni to rewolucja w systemie zdrowotnym, która - jakżeby inaczej - sprawi, że dzięki minister Kopacz i Słońcu Peru będziemy w szpitalach czuć się jak w raju, a gabinety lekarskie staną dla nas otworem bez kolejek. Co prawda przyjmować nas bedą lekarze bez stażu i egzaminu państwowego, ale - doprawdy - to drobiazg, którego na bezczelnego czepia się jedynie antypaństwowa - niemalże faszystowska - opozycja z PiS...

Tyle, że zgodnie z tym co mówi opozycja - rzeczywistość skrzeczy. Przekonał się o tym właśnie mój znajomy, który służbowo pojechał do Torunia. Niestety, zdarzyło mu się po raz pierwszy, że zapomniał wziąć z domu leków, które musi codziennie zażywać, by powstrzymywać nawrót choroby. Zorientował się o tym już w hotelu późną nocą, w jednym ze szpitali został telefonicznie poinformowany, że receptę na lekarstwa otrzyma od lekarza na Pogotowiu Ratunkowym. Procedura w sumie logiczna: w przychodni nie pomogą, bo leki na receptę, a osoba spoza Torunia i nie zameldowana "w rejonie", szpitale mają inne zadania. Pozostaje pogotowie...

Czytaj więcej: Piotr Jakucki - Pogotowie "ratunkowe" po toruńsku