Spektakl globalizmu i co z niego wyjdzie?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 21 styczeń 2017

Odsłony: 2182

Ocena użytkowników: 5 / 5

Dopóki system zniewalania ludzi funkcjonował bezkolizyjnie i bezpiecznie dla jego autorów i wykonawców, dopóty można było przejść nad tym przykrym faktem do porządku dziennego i podziwiać inwencję jego „twórców”.

Podczas oglądania w dzieciństwie przedstawienia teatrzyku kukiełkowego zapadło mi w pamięć zabawne wydarzenie, kiedy to rozemocjonowana widownia ostrzegała Czerwonego Kapturka o grożącym mu niebezpieczeństwie, pokrzykując: „uważaj wilk się na ciebie zaczaił!”. Taki obrazek można uznać za miły w odniesieniu do sceny teatrzyku kukiełkowego i infantylnej widowni.

Mniej radości przysparza podobne zachowanie dorosłych społeczeństw Zachodu, w aspekcie sceny politycznej i odgrywającego się tam nieprzerwanie od dekad przedstawienia marionetek pt. „demokracja parlamentarna”. Przyjmowanie go za autentyczną rzeczywistość świadczy nie tylko o głębokim infantylizmie i bezmyślności, ale też totalnej tresurze, której nieprzerwanie poddawani są członkowie tych społeczeństw.

Omawiający to zagadnienie brytyjski autor Robert Eastern nie jest w stanie utrzymać swej angielskiej flegmy i określa swych rodaków mianem „imbecyli” [i]. Niespotykane sukcesy tego prania mózgów składa na karb oddziaływania zachodnich mediów, które są obecnie równie jednolite w przekazie, jak komunistyczne, ale za to o wiele bardziej wyrafinowane.

Dopóki powyższy system zniewalania ludzi funkcjonował bezkolizyjnie i bezpiecznie dla jego autorów i wykonawców, dopóty można było przejść nad tym przykrym faktem do porządku dziennego i podziwiać inwencję jego „twórców”.

Czytaj więcej: Spektakl globalizmu i co z niego wyjdzie?

Kiedy w końcu nawróci się Putin?

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 21 styczeń 2017

Odsłony: 2744

Ocena użytkowników: 5 / 5

Franciszek Malkiewicz

Maryja bezwzględnie nakazała odnowienie obyczajów we francuskim społeczeństwie, a zwłaszcza zaprzestanie niedzielnego handlu i pracy, powrót do życia modlitwy oraz chrześcijańskiej ascezy. Oświadczyła także, że jeżeli Francuzi się nie nawrócą, nie będzie mogła dłużej powstrzymać gniewu swego Syna. Jej próśb nie spełniono. W 1870 r. wojska pruskie najechały Francję, co zakończyło panowanie Napoleona III, a dwa kluczowe francuskie regiony graniczne – Alzacja i Lotaryngia – zostały wcielone do nowo powstałego Cesarstwa Niemieckiego.

Prywatne objawienia a Objawienie

Bloy w 1908 r., w „przeddzień” kolejnej katastrofy dla Francji – Wielkiej Wojny, czyli I wojny światowej, mającej zebrać śmiertelne żniwo w praktycznie każdej francuskiej rodzinie – z ironią portretował postawę francuskich purpuratów wobec wydarzeń w La Salette:

„Wystarczy! Taceat Mulier in Ecclesia!1 Jesteśmy biskupami i doktorami i nie potrzebujemy nikogo, nawet istot bożych. Poza tym jesteśmy przyjaciółmi Cezara2 i nie chcemy siać niepokoju wśród ludu. W ogóle nie boimy się Twoich gróźb, Maryjo, a Twym pastuszkom okażemy – również na starość – pogardę, prześladowanie, biedę, wygnanie, a ostatecznie zapomnienie!”3. Następnie, kończąc wstęp do swej książki, Bloy dodał: „Celem tego dzieła jest poniekąd wynagrodzić, o ile to jeszcze możliwe, perfidne świętokradztwo tych Kajfaszów i Judaszów, którzy od sześćdziesięciu lat niszczą najpiękniejsze królestwo na ziemi”4.

Léon Bloy był „konwertytą” z agnostycyzmu, który raczej nie słynął z umiaru, gdy chodziło o walkę w obronie katolicyzmu. Jego skrajna postawa uniemożliwiła mu m.in. trwałą współpracę z antyliberalnym katolickim czasopismem Louisa Veuillota „L’Univers”. Jednak jego prowokacyjny wstęp mógłby nam posłużyć jako punkt wyjścia do refleksji nad objawieniami fatimskimi. Bloy dotknął bowiem nie tylko problemu akceptacji przesłań prywatnych objawień maryjnych, ale także naturalnej tendencji wyższego duchowieństwa do pewnego sceptycyzmu wobec zjawisk ponadnaturalnych. Brak entuzjazmu hierarchii kościelnej dla prywatnych objawień jest zresztą częściowo zrozumiały. Pasterze Kościoła mają stać na straży Objawienia, czyli depozytu wiary danego Kościołowi przez Boga, które rozpoczęło się za czasów Adama, a skończyło wraz ze śmiercią ostatniego z Apostołów, św. Jana Ewangelisty. Oznacza to, że wszelkie prawdy, jakie Bóg chciał objawić ogółowi wiernych i dzięki którym możemy należycie miłować Boga i dostąpić zbawienia, zostały dane Kościołowi raz na zawsze – w przeszłości. Prywatne objawienia nie mogą tu nic dodać ani nic ująć. Również samo Magisterium Kościoła może te prawdy jedynie przekazywać dalej, wykładać, pogłębiać ich znaczenie oraz precyzować je w postaci dogmatów, stwierdzając, że rzeczywiście należą one do Objawienia.

Czytaj więcej: Kiedy w końcu nawróci się Putin?

Tomasz Panfil - Owoce zatrutych drzew

Szczegóły

Kategoria: video

Opublikowano: 20 styczeń 2017

Odsłony: 2482

Jak powinna wyglądać modlitwa o jedność chrześcijan?

• Drukuj
• E-mail

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 20 styczeń 2017

Odsłony: 2629

Kardynał Reinhard Marx i ewangelicki „biskup” Heinrich Bedford-Strohm

Każdego roku od 18 do 25 stycznia trwa w Kościele katolickim Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Ma on długą, bo ponad stuletnią historię, jednak u swojego zarania nie oznaczał ekumenicznego poklepywania heretyków po ramieniu, mówienia im, że najważniejsze w życiu to być dobrym człowiekiem, czy powtarzania, że nie ważne „w co się wierzy”.

W styczniu roku 1939 na łamach „Misji katolickich”, czyli wydawanego przez jezuitów ilustrowanego miesięcznika, opublikowano tekst modłów, przeznaczonych na Oktawę Modłów o Jedność Chrześcijan. Widzimy w nich, że miłość do bliźniego pozostającego poza Kościołem nie oznacza miałkiego i ciepłego pozdrawiania, łapania się za ręce i śpiewania.

Prawdziwa miłość to chęć doprowadzenia heretyka czy schizmatyka do zbawienia. Stąd w modlitwach o jedność chrześcijan sprzed II Wojny Światowej widzimy błagania o ich powrót lub przyłączenie się do katolików, a nie o „szacunek dla odmienności”.

Czytaj więcej: Jak powinna wyglądać modlitwa o jedność chrześcijan?