Nieco o tzw. "pogromie kieleckim"

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 06 lipiec 2014

Odsłony: 7069

EDWARD  PRUS

Fragmenty książki "Holocaust po banderowsku" - Wrocław 2001.

Holocaust „po banderowsku" jest tak dalece nieznany (choć nacjonaliści ukraińscy są współodpowiedzialni za śmierć około półtora miliona Żydów), że bawiący na Ukrainie minister spraw zagranicznych Izraela oświadczył, iż rzekomo najwięcej Żydów w jego kraju rozmawia po... ukraińsku. Pan minister w ogóle nie orientuje się w meandrach polsko-ukraińsko-żydowskich i nie odróżnia języka polskiego od mowy ukraińskiej. Jemu się wydaje, że w Małopolsce Wschodniej (nazywanej dziś „Zachodnią Ukrainą") mieszkali wyłącznie Ukraińcy, przeto Żydzi tu mieszkający, którzy uniknęli śmierci, muszą rozmawiać po ukraińsku. (...) We wstępie do broszury upamiętniającej ratowanie Żydów duńskich w dobie Holocaustu (7250 osób), m.in. napisano: „...inne europejskie narody pod niemiecką dominacją—we Francji, Polsce, Czechosłowacji, Holandii i Grecji zdradziły bądź porzuciły swoich żydowskich współobywateli...

Tam, gdzie się urodziłem — kłamie autor wstępu — w Polsce Żydzi nie mieli tyle szczęścia, 50 lat temu polski rząd nie powstrzymał metodycznej likwidacji żydowskiej społeczności w Polsce". Sugeruje się, że w Polsce istniał jakiś rząd typu Quislinga! Autorem tego wstępu napisanego w 1993 roku, jest dyrektor antydefamacyjnej organizacji (w istocie żydowskiej loży masońskiej - P.J.)  B'nai B'rith Abraham Foxman, uratowany przez Polkę (tj. znający rzeczywistość okupacyjną w Polsce). B'nai B'rith jest wydawcą broszury. W tymże roku A. Foxman uczestniczył m.in. z Jerzym Turowiczem w zorganizowanej przez „Wprost" dyskusji na temat „polskiego antysemityzmu". Antypolską formułę o rzekomym wyjątkowym antysemityzmie Polaków, od lat lansuje światowa masoneria, a z jej inspiracji w Polsce „Tygodnik Powszechny".

Czytaj więcej: Nieco o tzw. "pogromie kieleckim"

Hipokryzja podatkowa

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 06 lipiec 2014

Odsłony: 5246

Robert Gwiazdowski

Choć to podatki pośrednie mają największe znaczenie dla budżetu, dyskusja koncentruje się na podatkach dochodowych – od osób prawnych (CIT) i już zwłaszcza od osób fizycznych (PIT). Powodem jest znaczenie polityczne tego ostatniego.

Parafrazując tytuł książki Richarda Weaver’a „Ideas have consequences” można powiedzieć, że podatki, tak jak idee, też mają konsekwencje, aczkolwiek nie jest to powszechnie dostrzegane. Widać to doskonale przy okazji dyskusji, jaka odbywa się obecnie na świecie w kwestii podwyższenia stawek podatkowych dla „najbogatszych”. Novum w tej dyskusji jest to, że po raz pierwszy w historii wyższych podatków domagają się niektórzy podatnicy.

Pierwszy był Bill Gates (na zdj.), który już w 2008 roku powiedział w rozmowie z dziennikiem „Corriere della Sera”, że w dobie obecnego kryzysu należy podnieść podatki najbogatszym. „To bardzo sprawiedliwe i nieuniknione” – oświadczył. Dodał, co prawda, że „istnieje granica zwiększania presji fiskalnej wobec tych, którzy zarabiają więcej”, gdyż „jest punkt, powyżej którego podniesienie podatków dla najbogatszych zaczyna stanowić problem dla przyszłości”, ale co do zasady, że podatki powinny wzrosnąć, się zgodził.

W sierpniu 2011 roku na łamach New York Times z apelem do amerykańskiego Kongresu, żeby podniósł podatki, wystąpił Warren Buffett. Poskarżył się, że płaci mniejszy procent swojego dochodu niż jego sekretarka. On zapłacił 6.938.744 USD – czyli tylko 17,4% swojego dochodu, podczas gdy jego pracownicy płacą średnio 36%. Jak to możliwe?

Czytaj więcej: Hipokryzja podatkowa