Paweł Lesiak - Rząd stąpa po cienkim lodzie deficytu

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 17 październik 2010

Odsłony: 2863

Trudno dziś w kraju znaleźć wykwalifikowanego ekonomistę czy publicystę posiadającego podstawową choćby wiedzę ekonomiczną,  który nie twierdziłby, że obecna sytuacja finansów naszego państwa jest najdelikatniej mówiąc zła i bez przeprowadzenia dogłębnych reform całego systemu finansowego oraz zmiany przepisów regulujących gospodarkę czeka nas nieunikniona katastrofa. Do niedawna byliśmy zapewniani przez ministra finansów Jana Vincenta Rostowskiego, że według jego wyliczeń i analiz zadłużenie Polski do końca obecnego roku nie wzrośnie o więcej niż 40 miliardów, a ekonomistów mających co do jego wyliczeń spore zastrzeżenia wzywał, aby nie siali zamętu i niepokoju. Kilka miesięcy później ze zdumieniem oglądam tego samego ministra, który z uśmiechem na twarzy przyznaje jakby nigdy nic, że deficyt zbliża się do poziomu 100 miliardów i do końca roku prawdopodobnie przekroczy ten magiczny poziom. Wychodzi na to, że pan minister świadomie bądź nieświadomie wprowadzał polityków w błąd bądź nie ma zielonego pojęcia o sprawach, którymi się zajmuje, albo jedno i drugie. Niestety nie usłyszeliśmy ani przyznania się do błędu ani słowa przepraszam, a w zamian dość niepoważne obwinianie rządu Prawa i Sprawiedliwości, który obniżył składkę rentową oraz stawki podatków, dzięki czemu notabene zwiększyły się wpływy do budżety, zmniejszyła się szara strefa, przybyło miejsc pracy. Jakby nie patrzeć czeka nas bardzo trudny okres, w którym za nieudolność rządu i brak reform zapłacimy wszyscy, a najbardziej odczują to najmniej i średnio zarabiający Polacy.

Czytaj więcej: Paweł Lesiak - Rząd stąpa po cienkim lodzie deficytu

RUCHY: „CZYN DLA POLSKI” i „NAPRAWA I ROZWÓJ”

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 17 październik 2010

Odsłony: 2776

Po 1990r.  w Polsce powstało szereg ruchów społecznych. Ciekawe jest porównanie  podstaw tych ruchów oraz efektów  ich działania.
Wybrałem  dwa  ruchy:
1)    „ Czyn dla Polski”, który działał w  okresie od 2004r.  do chwili obecnej.
2)    „ Naprawa i rozwój”, który działał w okresie od 1991r. do1996r.

A)    Ruch „Czyn dla Polski”

1)    Deklaracja  ideowa Ruchu

Deklaracja ideowa Ruchu  „ Czyn dla Polski” została opracowana przez członków  Klubu „Myśl dla Polski” , działającego w Krakowie, w szczególności  przez Pana prof. dr hab.,. Rafała Brodę Przewodniczącego Rady Klubu.
Uzasadniając  potrzebę  stworzenia  takiego ruchu , Klub zapraszając w styczniu 2004r.  pewne osoby z Krakowa i spoza Krakowa napisał:
„ Sytuacja, w jakiej  znajduje się  obecnie Polska, może z całą pewnością  być określana jako przełom dziejowy.
Jednocześnie  odczuwamy, że nie mamy  jeszcze do czynienia ze stanem  definitywnie ustalonym, że jest to raczej  sytuacja przejściowa, burzliwa , dynamicznie się rozwijająca.  Przy całym niewątpliwie   tragizmie  bieżących wydarzeń, nie są to  procesy  ostateczne i nieodwracalne.
Klub „Myśl dla Polski” uważa za niezbędne podjęcie nowej  debaty  środowisk  intelektualnych nt. obecnego  stanu spraw publicznych w Polsce i wokół Polski, celem określenia  realnych możliwości powstrzymania procesu  demontażu  Polski i niszczenia polskości.

Czytaj więcej: RUCHY: „CZYN DLA POLSKI” i „NAPRAWA I ROZWÓJ”

Nowe obrządki katastroficzne

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 16 październik 2010

Odsłony: 5815

10 października 2009 roku prezydent Lech Kaczyński ratyfikował Traktat lizboński. Nie od razu, bo najpierw zbuntowało mu się wieczne pióro i prezydent złożył podpis piórem  podsuniętym mu przez asystującego urzędnika Kancelarii. W innych okolicznościach rocznica tego wydarzenia byłaby z pewnością hucznie obchodzona, jako spełnienie marzeń zwolenników Anschlussu - ale teraz prawie nikt o tym nie pamiętał, bo uwaga opinii publicznej została skierowana na równoległe obrządki żałobne,  improwizowane, konkurencyjne  l i t u r g i e, jakie powoli zaczynają ustalać się w ramach kultu ofiar katastrofy smoleńskiej. Promieniuje on zresztą na kult ofiar innych katastrof, których ostatnio nie brakowało - i katastrofy autobusu pod Berlinem, i mikrobusu pod Drzewicą, gdzie zginęło 18 osób.
 Mam oczywiście na myśli wyjazd, a właściwie wylot do Smoleńska grupy rodzin ofiar kwietniowej katastrofy pod przewodnictwem pani prezydentowej Anny Komorowskiej. Wprawdzie każda rodzina ma osobiste powody do uczestnictwa albo w jednym, albo w drugim żałobnym obchodzie, ale niepodobna nie zauważyć, że niezależnie od motywacji osobistych, podstawowym kryterium podziału rodzin ofiar katastrofy z 10 kwietnia jest wiara lub brak wiary w oficjalną, to znaczy - rządowo-salonową wersję przyczyny smoleńskiej katastrofy. Uczestnicy obrządku pod dyrekcją pani prezydentowej z reguły albo wierzą w wersję oficjalną, albo przynajmniej nie podają jej w wątpliwość, podczas gdy uczestnicy obrządku konkurencyjnego, manifestujący pod Pałacem Namiestnikowskim  w Warszawie, co i rusz podnoszą jakieś wątpliwości.

Czytaj więcej: Nowe obrządki katastroficzne

ZŁOŚĆ WASZYCH WROGÓW...

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 16 październik 2010

Odsłony: 2918

„Ruchy i systemy totalitarne wszelkich odcieni potrzebują nienawiści nie tyle przeciw zewnętrznym wrogom i zagrożeniom, ile przeciwko własnemu społeczeństwu; nie tyle, by utrzymać gotowość do walki, ile by tych, których wychowują i wzywają do nienawiści, wewnętrznie spustoszyć, obezwładnić duchowo, a tym samym uniezdolnić do oporu. – pisał w latach 70. Leszek Kołakowski.
Oparcie całej koncepcji istnienia Platformy na konflikcie z PiS-em i nienawiści do uosabiających ideę IV RP braci Kaczyńskich było w pełni świadomym wyborem „programu politycznego” realizowanym niezmiennie od dnia porażki Donalda Tuska w wyborach prezydenckich w roku 2005. Bez PiS-u, bez braci Kaczyńskich środowisko Platformy pozbawione jakiejkolwiek podstawy ideowej nie potrafiłoby zbudować żadnego przekazu ani wyartykułować „pomysłu na rządzenie”. Bez tej nienawiści nie byłoby czystek w służbach specjalnych, korupcji na szczytach władzy, afery marszałkowej,  zbliżenia z putinowską Rosją, a wreszcie - pułapki smoleńskiej – jako finalnego efektu trzyletnich rządów PO.
Bez niej – nie zaistniałaby prezydentura Bronisława K., a on sam nie odegrałby żadnej politycznej roli. Cała logika tej prezydentury, jak i logika rządów PO została zbudowana na nienawiści i pogardzie dla przeciwnika politycznego.
W sierpniu 2007 roku Jan Rokita obwieścił, że "dekaczyzacja" Polski jest potrzebna, ale będzie miała sens tylko wówczas, gdy pójdzie za nią plan budowy dobrego państwa. A to wymaga naprawy czterech fundamentów: systemu konstytucyjnego, wymiaru sprawiedliwości, legislacji i systemu budżetowego. I przede wszystkim ustanowienia na serio twardych moralnych rygorów dla rządzących.” Wiemy dziś, że ten „plan budowy dobrego państwa” został sprowadzony wyłącznie do nienawistnej „dekaczyzacji”, a konieczne dla państwa reformy zastąpiono klasyczną „propagandą sukcesu” w wykonaniu funkcyjnych mediów. „Rygorem moralnym” PO stała się zaś spocona twarz Zbigniewa Chlebowskiego.

Czytaj więcej: ZŁOŚĆ WASZYCH WROGÓW...