Wprawdzie według wiedzy potocznej i USA i Niemcy tworzą tzw. „Zachód”, ale tak naprawdę, to Niemcy, podobnie zresztą jak Francja, realizują doktrynę „europeizacji Europy”, to znaczy stopniowego wypychania USA z aktywnej polityki europejskiej. Niemcy - bo nie zapomniały, że w następstwie ingerencji USA w politykę europejską przegrały dwie wojny, a Francja - bo nie może zapomnieć, iż USA przyłożyły rękę do likwidacji francuskiego imperium kolonialnego, no a poza tym Ameryka dwukrotnie widziała Francję upokorzoną. Wspominam o tym dlatego, że polskie umizgi do USA, które minister Sikorski określił nawet bardziej dosadnie, wcale nie muszą podobać się ani w Paryżu, ani tym bardziej w Berlinie. A ponieważ Polska już po raz drugi podjęła się wspomnianej roli dywersanta, ludzie poważni w Niemczech, które też są państwem poważnym - bo państwa, jak wiadomo, dzielą się na poważne i pozostałe - mogli dojść do wniosku, że to wystarczy i że do trzeciego razu lepiej już nie dopuścić.
Niemcy bowiem po 1990 roku w polityce europejskiej wróciły do linii kanclerza Bismarcka, polegającej na kierowaniu Europą w porozumieniu z Rosją, co wyraża się w strategicznym partnerstwie niemiecko-rosyjskim. Amerykańskie dywersje we wschodniej Europie poddają to partnerstwo próbom niszczącym, co musi wzbudzać irytację, zwłaszcza wobec dywersantów, no i pragnienie położenia kresu ich dokazywaniu. Nie jest zatem wykluczone, że gdy władający obecnie Ukrainą żydowscy oligarchowie jakoś dogadają się z Kremlem, w związku z czym USA dokonają w swoich stosunkach z Rosją kolejnego resetu, nasz nieszczęśliwy kraj może stanąć w obliczu „najgorszego wariantu”, o którym wspomniał pan minister Siemoniak.
Jeszcze w 1987 roku, podczas wiedeńskiego spotkania ministrów spraw zagranicznych OBWE, sowiecki minister Edward Szewardnadze, na pytanie o stosunek Sowietów do zjednoczenia Niemiec odpowiedział, że Sojuz nie ma żadnych zastrzeżeń a tylko jeden warunek - że między zjednoczonymi Niemcami a Sojuzem będzie ustanowiona strefa buforowa, tzn. obszar rozbrojony i pozbawiony przemysłu ciężkiego. Ten warunek w znacznym stopniu został już zrealizowany, ale nigdy nie jest tak dobrze, by nie mogło być jeszcze lepiej. Na przykład, gdyby Niemcy proces zjednoczenia postanowiły doprowadzić do końca, tzn. usunąć rozbieżność między art. 116 niemieckiej konstytucji, a sytuacją w terenie, to z punktu widzenia niemieckiego byłoby bardzo wskazane doprowadzenie do realizacji żydowskich roszczeń majątkowych w Polsce. Jak wiadomo, opiewają one na 60, a może nawet 65 mld dolarów, a środowisko, które dysponowałoby na terenie Polski majątkiem tego rzędu, miałoby dominującą pozycję ekonomiczną, a co za tym idzie - również polityczną. W tej sytuacji każdy bunt ludności tubylczej przeciwko rozbiorowi Polski można by przedstawić, jako wybuch dzikiego, organicznego polskiego antysemityzmu i bezpiecznie go stłumić, podobnie jak zostało stłumione Powstanie Warszawskie.
Świat do takiej interpretacji jest intensywnie przygotowywany, więc przyjąłby to ze zrozumieniem. Pan minister Siemoniak wprawdzie mi się nie zwierza, więc nie wiem, czy właśnie to miał na myśli, ale wykluczyć się tego nie da, bo i on wie i my wiemy, że nikt nas przed taką ewentualnością nie obroni, a wygląda ona rzeczywiście niedobrze, jak „najgorszy wariant”.
Stanisław Michalkiewicz
Felieton • „Nasz Dziennik” • 2 sierpnia 2014
Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza z cyklu „Ścieżka obok drogi” ukazuje się w „Naszym Dzienniku” w każdy piątek.
