Naród

Stefan Wyszyński, Kardynał 1000-lecia Polski, powiedział:

"Będziemy kochali wszystkich ludzi na świecie, ale w porządku miłości. Po Bogu więc, po Jezusie Chrystusie i Matce Najświętszej, po całym ludzie Bożym, nasza miłość należy się przede wszystkim naszej Ojczyźnie, mowie, dziejom i kulturze, z której wyrastamy na polskiej ziemi. I chociażby obwieszczono na transparentach najrozmaitsze wezwania do miłowania wszystkich ludów i narodów, nie będziemy temu przeciwni, ale będziemy żądali, abyśmy mogli żyć przede wszystkim duchem, dziejami, kulturą i mową naszej polskiej ziemi, wypracowanej przez wieki życiem naszych praojców. Stąd istnieje obowiązek obrony kultury rodzimej."

"Człowiek dopiero wtedy jest w pełni szczęśliwy, gdy może służyć innym a nie wtedy, gdy musi władać. Władza imponuje tylko małym ludziom którzy jej pragną, by nadrobić w ten sposób swoją małostkowość. Człowiek naprawdę Wielki, nawet gdy włada, jest służebnikiem".
"Na każdym kroku walczyć będziemy o to, aby POLSKA była Polską, aby w Polsce po polsku się myślało"
"Dla nas po Bogu, największa miłość jest Polska"

"Musimy po Bogu dochować wierności przede wszystkim naszej Ojczyźnie i narodowej kulturze polskiej"

"Pomaga nam nie tyle pomoc przyjaciela, ile możność polegania na niej" => Epikur

"Odwaga jest Cnotą, ktora umożliwia istnienie wszystkich innych Cnot" => Arystoteles

"Cierpliwość to Spryt tego, kto nie jest sprytny" => Tadeusz Kościuszko

"Czas upływa.....z roży opadają płatki ale nigdy kolce" => Eliza Orzeszkowa.

"Nie jest trudno być dobrym i szlachetnym, wystarczy tylko chcieć"

"Na tym się Świat opiera, że jeden sieje a drugi zbiera"

"Miłością mężczyzny jest świat a światem kobiety jest miłość"

"Głosem Narodu jest harmonia ojczysta, mieczem jedność i zgoda, celem - Prawda" => C.K.Norwid

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.

Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem,

a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej, szczęśliwej dziewczyny.

Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać. Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony,

że prawie zlewał się z piaskiem. Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal

bezcielesną istotą i zapytała, - Kim jesteś?

Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały:

-Ja? ......Nazywają mnie smutkiem

-Ach! Smutek!- zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego.

-Znasz mnie?- zapytał smutek niedowierzająco.

-Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce.

-Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, to dlaczego nie uciekasz przede mną.

- Nie boisz się mnie?

-A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły? Przecież dobrze wiesz,

że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka, ale powiedz mi, proszę,

dlaczego jesteś taki markotny?

-Ja ... jestem smutny -odpowiedział smutek łamiącym się głosem.

Staruszka usiadła obok niego.

-Smutny jesteś - powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową.

-A co Cię tak bardzo zasmuciło?

Smutek westchnął głęboko.......

Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał

go wysłuchać? Ileż razy już o tym marzył.

-Ach, ... wiesz ...", zaczął powoli i z namysłem, -najgorsze jest to, że

nikt mnie nie lubi. Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi i

towarzyszyć im przez pewien czas. Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni

wzdrygają się z obrzydzeniem. Boją się mnie jak morowej zarazy.

I znowu westchnął.........

-Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić. Mówią:

tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać. A ich fałszywy śmiech jest

przyczyną wrzodów żołądka i duszności. Mówią: co nie zabije, to wzmocni.

I dostają zawału. Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać i rozrywają to, co

nigdy nie powinno być rozerwane. Mówią: tylko słabi płaczą i zalewają się

potokami łez. Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie

czuć mojej obecności.

-Masz rację -potwierdziła staruszka -ja też często widuję takich ludzi.

Smutek jeszcze bardziej się skurczył.

-Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi. Wtedy, gdy jestem przy

nim, może spotkać się sam z sobą. Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w

którym może leczyć swoje rany. Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy.

Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany, która co pewien

czas się otwiera. A jak to boli! Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy

człowiek pogodzi się ze smutkiem i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może

naprawdę wyleczyć swoje rany. Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał. Wolą

zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem. Albo zakładać gruby pancerz

zgorzknienia. Smutek zamilkł. Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw

pojedyncze, potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym

płaczem.........Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.

-Płacz, płacz smutku- wyszeptała czule -Musisz teraz odpocząć, żeby potem

znowu nabrać sił. Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam. Będę Ci zawsze

towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona.

Smutek nagle przestał płakać. Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na

swoją nową towarzyszkę:

-Ale ... ale kim Ty właściwie jesteś?

-Ja?...zapytała figlarnie jak małe dziecko staruszka, uśmiechając się beztrosko,

-Ja....JESTEM  NADZIEJA !!