Pamięć Walka i Męczeństwo

" Naród Polski wyraża głębokie współczucie i ubolewanie wobec tragedii Żydów polskich."

Iwo Cyprian Pogonowski
www.pogonowski.com

Polska była najbardziej prześladowana wśród państw okupowanych przez Niemcy i Sowiety. Dziś, w dalekiej od Polski Ameryce, Powstanie w Gettcie w Warszawie (20 kwietnia do 16 maja, 1943) jest bez porównania bardziej znanym wydarzeniem niż Powstanie Warszawskie. Żydzi załatwili w szkołach naukę  „Holocaust Studies,” w którym to programie nie tylko przedstawia się Polaków jako wspólników Niemców w mordowaniu Żydów, ale również formuje się przekonanie, że właściwie to tragedia Żydów z czasów wojny, jest jedyną liczącą się tragedią ludzką. Wogóle pomijany jest fakt że od 1go września, 1939 do 20go stycznia, 1942, polska inteligencja była głównym celem masowych mordów dokonywanych przez niemiecki i sowiecki aparat terroru. Po 20 stycznia, 1942 Niemcy zaczęli „ostateczne rozwiązanie sprawy żydowskiej.”  

Generał Władysław Sikorski, premier polskiego rządu w Londynie, był jedynym szefem rządu wsród aliantów, który wydał 12go grudnia, 1942 roku, odezwę do prezydenta Roosevelt’a i premiera Churchill’a, żeby utrudnić Niemcom ludobóstwo na terenach okupowanej Polski, za pomocą bombardowania koleji dojazdowych, komór gazowych i krematoriów. Żadna z żydowskich organizacji w USA i w W. Brytanii nie poparła tej odezwy. Już 22go czerwca, 1942 gen. Sikorski wzywał premiera Churchilla do ogłoszenia bombardowań Niemiec i konfiskaty niemieckich własności na zachodzie, w odwecie za masowe mordy dokonywane na terenach polskich.

Zatarg miedzy żydowską policją i członkami żydowskiego ruchu oporu, był początkiem walk powstańczych w gettcie warszawskim. Niemcy zaczęli ostateczną likwidację getta w Warszawie (ok. 35,000 osób) i niszczenie budynków, według planu S. Pabsta, ogłoszonego już w lutym 1940 roku. W czasie walki w gettcie, polskie i zydowskie flagi zostały wywieszone. Około 7,000 Żydów było zabitych w czasie powstania, oraz około 6,000 Żydów żywcem spaliło się w budynkach. Major Henryk Iwański wprowadził do getta, 27 kwietnia, 1943, grupę strzelców wyborowych z Armii Krajowej i dostarczył do walki broń palną, amunicję i granaty ręczne.
Oddział jego wlaczył razem z Żydowską Organizacją Wojskową dowodzoną przez Władysława Zarskiego (Zajdlera). Po wyczerpaniu amunicji i poniesieniu ciężkich strat w ludziach, Polacy wycofali się z getta kanałami i zabrali 34 rannych Żydów, wśród których był Ber Mark, autor książki pod tytułem „Powstanie w Gettcie Warszawskim.”  Następnie, w pierwszych dniach maja, major Iwański, wraz z 15 zołnierzami Armii Krajowej, wrócił do walki w gettcie i dostarczył jedzenia, lekrstw i amunicji. Brat i dwu synów Iwańskiego straciło życie w walkach w gettcie warszawskim.

Delegatura warszawska rządu polskiego w Londynie opublikowala w gazecie podziemia „Rzeczypospolitej,” 6go maja, 1943, potępienie zbrodni niemieckich w gettcie w Warszawie i uczciła pamięć bojowników żydowskich, oraz nawoływała do solidarności Polaków z żydowskimi uciekinierami z getta. Dowódca bojowników żydowskich, Mordechai Anielewicz (1920-1943) zginął 8go maja, 1943 w bunkrze przy ulicy Miłej, numer 18.

Wśród przywódców żydowskich uratował się wtedy z getta Marek Edelman, socialista, i Icchok Cukierman, sjonista. Ostatni przekaz z Warszawy, Żydowskiej Organizacji Bojowej, do Żydów w Nowym Jorku był: „Bracia! Odezwijcie się! Niedobitki Żydów w Polsce są przekonane, że w czasie najokropniejszych chwil naszej historii, nie pomogliście nam. Odezwijcie się! To jest nasz ostatni apel.”  

Niemcy użyli w akcji około 2000 policjantów i żołnierzy (w tym obywateli francuskich, z Waffen-SS z Alzacji, żamdarmerię wojskową i oddział strażników litewskich). Mimo że niemieckie siły używały tanków i wozów pancernych, poniesli oni straty w ludziach. Mury getta były przerwane w kilku miejscach i setki Żydów uciekło na „aryjską” stronę do 10go maja, poczem do 16go maja, 1943 były tylko sporadyczne walki w ruinach getta.

Generał policji niemieckiej J. Stroop, dokonał egzekucji 52  Polaków-Katolików z polskiego ruchu oporu (22go kwietnia egzekucję 35 i 25go kwietnia 17 ludzi), za udział w powstaniu w gettcie, w którym to powstaniu walczyło około 600 Żydów. Według raportu Stroop’a Niemcy zniszczyli w gettcie 631 bunkrów, w których Żydzi chowali się.

Marian Fuks, z Żydowskiego Instytutu Historycznego w Polsce, napisał w biuletynie tegoż instytutu (lipiec – grudzień, 1989, strona 44): „Jest rzeczą absolutnie pewną, że bez pomocy i uczestnictwa polskiego ruchu oporu, wybuch powstania w gettcie warszawskim byłby zupełnie nie możliwy.”  

Dla zachowania perspektywy historycznej należ wspomnieć że w czasie Powstania Warszawskiego zginęło blisko cwierć miliona ludzi. Przeciwko powstańcom Niemcy użyli w Warszawie 55,000 wojska wyposażonego w tanki, artylerię, moździerze, rakiety i samoloty bombowe. Po walce Niemcy zniszczyli ponad 70% Warszawy, według planów zemsty Hitlera przygotowanych przez urbanistę Pabsta w 1940tym roku, oraz zmusili do ewaluacji całej ludności ze stolicy Polski.

W USA te fakty są nie znane.   Naród Polski wyraża głębokie współczucie i ubolewanie wobec tragedii Żydów polskich. Ciekawe w jakim celu Tygodnik Powszechny z 23go kwietnia, 2006, zaczyna artykuł „Dwadziścia osiem dni” o powstaniu żydowskim, skandaliczną cytatą słów niby „nauczyciela” Polaka: „Ależ się te Żydki smażą.”    .