Tylko w Europie i Rosji żydzi byli wypędzani 47 (Nie 47 a 109 zobacz poniżej) razy w ciągu ostatniego tysiąclecia
Dlaczego tak często?
Dlaczego z tak różnych narodów i kultur?
Dlaczego żaden inny naród nie spotkał się z tak wielką awersją?
Bernard Lazare, żydowski pisarz, w książce pt. „L’antisémitisme son histoire et ses causes”, wydanej w 1894 r., przedstawił taką opinię tyczącą się żydowskich wypędzeń:
„Jeśli taka wrogość i awersja w stosunku do żydów miałaby miejsce tylko w jednym czasie, w jednym kraju, łatwo byłoby wyjaśnić przyczyny. Jednak rasa ta była obiektem nienawiści wszystkich narodów pośród których żyła. Skoro wszyscy wrogowie żydów należeli do zupełnie różnych ras, mieszkali w odległych krajach, podlegali zupełnie różnym prawom, kierowali się różnymi pryncypiami, mieli różną moralność, różne zwyczaje – te wszystkie zasady społeczne, niepozwalające niczego ocenić w ten sam sposób – toteż główna przyczyna antysemityzmu zawsze leżała w samym Izraelu, a nie w tych, którzy przeciwko niemu walczyli.”
Profesor Jesse H. Holmes w „The American Hebrew”, wyraził podobną opinię:
„To może nie być przypadkiem, że antagonizm antyżydowski znajduje się prawie wszędzie tam, gdzie współistnieją żydzi i nie-żydzi. Skoro żydzi są wspólnym elementem układanki, wydaje się prawdopodobnym, że przyczyna tkwi w nich samych, a nie w tak różnych grupach odczuwających ten antagonizm.”
Tylko w Europie i Rosji żydzi byli wypędzani 47 (Nie 47 a 109 zobacz poniżej) razy w ciągu ostatniego tysiąclecia:
Mainz, 1012
Francja, 1182
Górna Bawaria, 1276
Anglia, 1290
Francja, 1306
Francja, 1322
Saksonia, 1349
Węgry, 1360
Belgia, 1370
Słowacja, 1380
Francja, 1394
Austria, 1420
Lyon, 1420
Kolonia, 1424
Mainz, 1438
Augsburg, 1438
Górna Bawaria, 1442
Niderlandy, 1444
Brandenburgia, 1446
Mainz, 1462
Litwa, 1495
Portugalia, 1496
Neapol, 1496
Nawarra, 1498
Norymberga, 1498
Brandenburgia, 1510
Prusy, 1510
Genua, 1515
Neapol, 1533
Włochy, 1540
Neapol, 1541
Praga, 1541
Genua, 1550
Bawaria, 1551
Praga, 1557
Państwo Papieskie, 1569
Węgry, 1582
Hamburg, 1649
Wiedeń, 1669
Słowacja, 1744
Mainz, 1483
Warszawa, 1483
Hiszpania, 1492
Włochy, 1492
Morawy, 1744
Czechy, 1744
Moskwa, 1891
Powyższe zaczerpnięto z „Synagogi Szatana” Andrew Carrington Hitchcocka.
Czy Henry Ford, legendarny producent samochodów, znalazł część odpowiedzi na przyczynę żydowskich wypędzeń?
„Żydowskim talentem jest życie z ludzi, nie z ziemi, ani z produkcji, ale z ludzi. Niech inni uprawiają ziemię, żyd, jeśli będzie w stanie, będzie ciągnął zyski z rolnika. Niech inni zajmują się handlem i przemysłem; żyd będzie eksploatował owoce ich pracy. To jego szczególny talent. Jeśli użyjemy tu słowa „pasożytniczy” do opisania go, to będzie to trafne określenie.”
„Żydowska nacja jest jedyną która posiada sekrety pozostałych… niema na świecie rządu tak im poddanego jak w Ameryce. Brytyjczycy zrobili to … Niemcy zrobili to, wtedy gdy w rzeczywistości zrobił to międzynarodowy żyd.”
„Amerykanie są (znani jako) wstrętni, chciwi, okrutni ludzie. Dlaczego? Ponieważ żydowska władza-pieniądz jest tutaj skoncentrowana.”
–Henry Ford „Międzynarodowy żyd”
Jews Banished 47 Times in 1000 Years – Why?
http://radioislam.org/eng/Jews-Banished-47-Times-Why.htm
Radio Islam; przekład: Ussus
Za: https://ussus.wordpress.com/2013/04/06/zydzi-wypedzani-47-razy-w-ciagu-1000-lat-dlaczego/
+++++++
Nie 47 a 109 chyba:)
„LISTA WYPĘDZEŃ"
415 – Cyryl z Aleksandrii. Wygnanie żydów datowane na rok 415 naszej ery. Kazał on również wypędzić Nowacjanów, przy czym obrabowano ich do suchej nitki. Tolerancja nie była wówczas w modzie. A i teraz nie jest.
W tych mniej więcej czasach została zniszczona Biblioteka Aleksandryjska. Pod koniec IV wieku, prześladowanie pogan przez Chrześcijan nasilało się. Na terenie całego Imperium Rzymskiego niszczono świątynie i posągi, pod karą śmierci zakazano odprawiania pogańskich rytuałów, a biblioteki pozamykano. W 391 r., Cesarz Teodozjusz nakazał zniszczyć wszystkie świątynie pogańskie, za jego przykładem postąpił biskup Aleksandrii. Wspomina o tym również Hypatia.
554 – Diecezja Clement, Francja, wypędziła żydów. Niepotwierdzone w źródłach.
561 – Diecezja Uzes, Francja, wypędziła żydów. Niepotwierdzone w źródłach.
Dane z The Catholic Encyclopaedia: Pierwszym Biskupem Uzes, o którym są wzmianki historyczne, był Konstantyn, biorący udział w Synodzie w Vaison w 442. Innymi byli Św. Firminus (541-53) i Św. Ferreol (553-81)…
Około 570 r., Siegbert, Król Austrazji, utworzył siedzibę biskupią w Arisitum (Alais) obejmującą 15 parafii, poprzednio znajdujących się w Diecezji Nîmes. W ósmym wieku, gdy Septymania została włączona w skład Cesarstwa Franków, Diecezja Alais została zlikwidowana, a podległe jej terytoria wróciły do Diecezji Nîmes. Na życzenie Ludwika XIV, biskupstwo w Alais zostało ponownie utworzone przez Innocentego XII w 1694 roku. Autor biografii o Kardynale de Bausset, był biskupem Alais od 1784 do 1790 roku.
612 – Wizygoci wypędzili żydów. Zrobił to Król Sisebut (610-620).
642 – Królestwo Wizygotów.
Mówi się o pogorszeniu sie sytuacji w królestwie. O wypędzeniu brak ściślejszych wzmianek. Cytat:
Wizygoci nie mieszali się do spraw katolików, lecz byli zainteresowani utrzymaniem przyzwoitości i porządku publicznego. Ariańscy Wizygoci byli również tolerancyjni względem żydów. Prześladowania żydów miały zaczekać do chwili, gdy na katolicyzm nawrócił się Król Wizygotów, Rekkared. Późniejszy synod biskupów katolickich z 633 roku, który nadał rycerstwu wizygockiemu prawo zatwierdzania wyboru króla, uznał również, że wszyscy żydzi mają zostać ochrzczeni.
Rekkared
W styczniu 587 r., Rekkared wyrzekł się Arianizmu na rzecz katolicyzmu, w zasadzie był to jedyny wielki akt w okresie jego rządów oraz punkt zwrotny w dziejach wizygockiej Hiszpanii.
Cytat:
Zjazd w Toledo, zorganizowany przez Leandera, lecz prowadzony w imieniu króla w maju 589 r., dał sygnał do utworzenia nowego katolickiego królestwa. Leander i biskupi katoliccy niezwłocznie wdrożyli program przymusowego nawrócenia żydów. Historia katolicka tradycyjnie zarzuca wszczęcie tych prześladowań wizygockim królom.
Król odrzucił łapówkę oferowaną mu przez żydów.
18.02.654 – Toledo, Hiszpania. Recceswint, Król Wizygotów, zmusza judaizujących chrześcijan (przechrzczonych żydów, którzy trwali przy żydowskich obyczajach), aby złożyli przysięgę lojalności Kościołowi albo poniosą śmierć. Zmuszono ich, aby spędzali święta żydowskie i chrześcijańskie z klerem, lecz nie kazano się im spożywać wieprzowiny.
855 – Włochy, the Catholic Encyclopaedia, cytat:
We Włoszech, około roku 855, Ludwik II nakazał wypędzenie wszystkich żydów z Włoch, lecz jego edykt nie osiągnął zamierzonego efektu z powodu zamieszek, jakie wówczas miały miejsce w królestwie. W Niemczech, gdzie „żyd” był synonimem „kupiec”, cesarze przez długi czas cieszyli się pobieraniem specjalnego podatku od swych żydowskich poddanych; lecz w końcu cesarz Henryk II (1002-1024) wygnał z Mainz żydów, którzy nie chcieli się ochrzcić; prawdopodobnie ten dekret dotyczył również innych społeczności.
876 – Sens, Francja
1012 – Moguncja (Mainz, Niemcy). Cesarz Henryk II wygania żydów, prawdopodobnie w reakcji na pamflet antychrześcijańki, jaki został stworzony przez nawróconego na judaizm, Wecelina (poprzednio duchowny i diakon). Żydzom pozwolono wrócić w rok później.
1066 – Podbój Anglii przez Normanów, pierwsi żydzi przybywają do Anglii.
Wydaje się, że nie było żydów w Anglii przed podbojem dokonanym w 1066 r. przez Wilhelma Zdobywcę. Zabrał on ze sobą grupkę żydowskich finansistów z Francji. W następnym pokoleniu, wspólnoty żydowskie okrzepły i odnajdujemy dowody utworzenia ich w wielu miastach angielskich.
9.01.1180 – Filip August, nowy Król Francji aresztował wielką liczbę żydów, podczas gdy jego ojciec, Ludwik VII, który starał się chronić żydów (nie zawsze skutecznie), wciąż jeszcze żył. Wszyscy żydzi, jakich znaleziono w synagogach w szabat, zostali aresztowani. Filip zgodził się uwolnić ich za zapłatą 15.000. srebrnych marek.
1181 – Francja. Wydalenie żydów z Francji, po którym Filip skonfiskował ich ziemie i umorzył długi, jakie poddani Króla u nich mieli. Ponieważ Filip nie kontrolował całego obszaru Francji, wielu żydów przeniosło się na inne tereny. W 1192 r., po rozszerzeniu terytorium swego królestwa na tereny, gdzie wciąż byli żydzi, pozwolił im powrócić na obszar całego królestwa – za zapłatą określonej sumy i pod ściśle określonymi warunkami.
1181 – Opactwo St. Edmunds (Anglia). Wybucha spór pomiędzy Williamem the Sacristan (Sexton) z Opactwa a jego towarzyszem Samsonem. Żydzi i mieszkańcy pobliskiego miasta opowiadają się po stronie Williama. Rok później, to Samson zostaje Opatem. W 1190 r., po zamieszkach związanych z koronacją nowego Króla, Samson zażądał, aby żydzi znaleźli się pod jego władzą, nie zaś władzą królewską. Gdy żydzi odmawiają, zostają wygnani pod strażą.
1181 – Anglia, Król Henryk II uchwala dekret „Sąd Broni” (Assize of Arms), nakazujący, że wszelka broń w posiadaniu żydów ma zostać skonfiskowana na podstawie przesłanki, iż żydzi znajdują się pod ochroną Króla i nie mają powodu posiadania oręża. Broń została oddana siłom królewskim. Bezpośrednim skutkiem tego prawa było to, że gdy 10 lat później wybuchły przeciw nim zamieszki, niewiele mogli zrobić, aby się obronić.
1255 – znaleziono ciało Hugh of Lincoln ze śladami dokonania na nim rytualnego mordu. Setka żydów została powieszona.
1278 – Anglia, 269 żydów powieszonych, a 680 zostało poddanych wypaleniu piętna złodzieja. Król Edward w wyniku grzywien i konfiskat otrzymał 16.500. funtów, co było bardzo wielką kwotą.
1288 – Neapol nakazuje pierwsze wypędzenie żydów z południowych Włoch.
1290 – Anglia, Edward I wygania żydów, ponieważ są szkodliwi i dwulicowi. Wikipedia wini za to Edwarda. Podobno wypędzono 16 tysięcy żydów.
1293 – zniszczenie większości żydowskich wspólnot w Królestwie Neapolu, kolebki kultury Aszkenazi w południowych Włoszech, jakiemu towarzyszy masowe nawrócenie żydów na chrześcijaństwo.
1305 – Papież Klemens V jest pierwszym papieżem, który grozi żydom bojkotem gospodarczym w próbie zmuszenia ich do powstrzymania się przed niszczeniem interesów Chrześcijan poprzez lichwę. Stąd bierze się powód jego niepopularności.
1306 – Francja wypędza żydów. Filip IV zarządza konfiskatę ich własności. Rok później bierze się on również za Templariuszy we Francji i również ich rabuje.
Cytat:
21.01.1306 r., Francja, Filip Piękny, potrzebując funduszy na wojnę we Flandrii, wydaje tajne rozkazy przygotowań do wygnania żydów i konfiskaty ich własności. Żydzi, jakich znajdzie się na terenie królestwa po dacie oznaczonej w nakazie, mają zostać straceni.
22.07.1306 r., Filip Piękny wygania żydów ze swoich ziem po wcześniejszym ich aresztowaniu (dzień zakazu pobytu żydów na terenie Francji określono na 9 kwiecień) i po uprzedniej konfiskacie majątku. Większość żydów przenosi się do innego księstwa. Stopniowo pozwala im się wrócić.
21.08.1321 r., Francja, żydzi zostają oskarżeni o podjudzenie trędowatych, aby zatruli studnie chrześcijan. To bezpośrednio doprowadziło do szerokiego rozpowszechnienia podobnych oskarżeń w okresie Czarnej Śmierci. W Chinon 160 żydów zostało spalonych w wielkim dole na wyspie poza murami miejskimi. W końcu, Król Filip Wysoki przyznał, że żydzi byli niewinni. A wyspa jest odtąd znana jako Ile de Juifs (Wyspa Żydów).
24.06.1322 r., Karol IV, Król Francji, wypędził żydów z Francji bez przyrzeczonego jednorocznego ostrzeżenia.
5.03.1328 r., Nawarra. Po śmierci Karola Pięknego, brata Filipa i następcy tronu, Pedro Olligoyen, franciszkanin, użył żydów jako kozłów ofiarnych przeciw rządom francuskim. Wszystkie domy żydów zostały splądrowane, a następnie zniszczone. Około 6000 żydów zostało zamordowanych. Przeżyło 20.
1329 – pojawia się wzmianka, że jedna z ulic otrzymała nazwę Via Scannaguidei (ulica pozabijać żydów). Ulica podobno nadal tak się nazywa. Jewishhistory.org.il, nie wspomina jednak, gdzie się ona znajduje, chyba chodzi o Włochy.
9.01.1348 r., Czarna Śmierć (Bazylea, Szwajcaria). W reakcji na plagę Czarnej Śmierci, na stosie zostaje spalonych 600 żydów wraz z rabinami miejskimi. 140 dzieci zostaje ochrzczonych. Szczątki ofiar zostają niepochowane, cmentarz żydowski zostaje zniszczony, a synagoga zamieniona na kościół. Pozostali żydzi zostają wygnani i nie wpuszczono ich z powrotem aż do 1869 roku.
Czerwiec 1348 – północna Hiszpania. Masakry z powodu Czarnej Śmierci zaczynają się w Barcelonie i Cervera.
21.09.1348 r., zamieszki z powodu Plagi rozszerzają się na terenie Szwajcarii, docierają do Berna, Chillon, Zurichu. Na zamku w Chillon nad Jeziorem Genewskim, żydzi zostają poddani torturom i przyznają się do zatrucia studni wokół Wenecji.
26.09.1348 r., Papież Klemens VI wydaje Bullę zakazującą oczerniania żydów. Zostaje w niej napisane, że żydzi ponoszą takie same cierpienia w związku z Plagą, jak cała reszta Europy. Inni władcy wydają podobne oświadczenia, lecz przynosi to mały efekt.
1348 – Czarna Śmierć, żydzi są oskarżani o zatruwanie studni. Na podstawie kronik, trudno stwierdzić, aby żydzi cieszyli się miłością swych gospodarzy.
22.11.1348 r., rozruchy z powodu Plagi docierają do Bawarii i Szwabii (Niemcy). Żydzi są atakowani w ośmiu miastach, m.in. w Augsburgu, Monachium i Würzburgu.
1348-49 – Plaga Czarnej Śmierci w Europie.
Jedna trzecia całej populacji europejskiej umiera wskutek Czarnej Śmierci (zaraza morowa). Choć wśród zmarłych znajduje się wielu żydów, zostają oni oskarżeni przez lokalnych księży i poddani torturom w celu przyznania się do tego, że zatruli studnie (Chillon), aby pozabijać Chrześcijan. W ciągu kilku kolejnych lat, pomimo protestów Papieża Klemensa VI, ponad 60 dużych i 150 małych wspólnot żydowskich zostaje zniszczonych w wyniku tych oskarżeń. Są wśród nich okrucieństwa w takich miastach jak Bazylea, Kolonia, Strasbourg, Wormacja, Zurych i inne. Plaga, która miała swe początki w Chinach, została rozsiana w znacznej części przez szczury, które na pokładach statków przypłynęły z Azji do Europy. Oblicza się, że 25 milionów ludzi zginęło w ciągu 3 lat.
16.01.1349 r., Bazylea. Cechy miejskie wnoszą oskarżenia przeciw żydom, obwiniając ich o zatruwanie studni. Pomimo, że rada miejska starała się ich bronić, 600 żydów wraz z rabinem zostało spalonych. Rodzicom zabiera się 140-ścioro dzieci, które zostają przymusowo poddane chrztowi. W ten sposób obecność żydów w tym mieście kończy się.
22.01.1349 r., Speyer (Niemcy). Zostaje zniszczona wspólnota żydowska, żydzi zostają albo zabici albo przechrzczeni albo uciekają do Heidelbergu. Całe ich mienie, włącznie z cmentarzem, zostaje skonfiskowane.
Styczeń – Sierpień 1349 r., Niemcy, fala okrutnych rozruchów przechodzi przez miasta nad Renem; Strasbourg, Wormacja, Kolonia.
1349 – Heilbronn, Niemcy, niepotwierdzone, ale też nie nieprawdopodobne.
22.02.1349 r., Zurych, Szwajcaria. Chociaż rada miejska z początku chciała bronić żydów w mieście, została zmuszona do wydania ich w ręce tłuszczy, co skończyło się zamordowaniem wielu żydowskich mieszkańców.
21.03.1349 r., Erfurt, Niemcy. Tłum wtargnął do żydowskiej dzielnicy niosąc flagę z krzyżem, żydzi starali się stawić opór. Ponad 100 żydów zginęło, a prawie całe getto zostało spalone.
23.08.1349 r., Kolonia, Niemcy. Gdy zaczęły się zamieszki, wielu mieszkańców szukało schronienia w synagodze. Gdy ją również zaatakowano, żydzi w środku postanowili podpalić synagogę niż poddać się tłumowi na zewnątrz. Wielu z tych, którzy nie znaleźli się w synagodze i tak zostało zabitych. Ich mienie zostało skonfiskowane przez kościół, władze miejskie i księcia Jülich (Herzogtum Jülich- przypis tłum.), co spowodowało późniejsze walki między nimi o podział łupu.
24.08.1349 r. Mainz i Breslau (Wrocław). Około 10 tysięcy żydów zostało zmasakrowanych podczas zamieszek w tych dwóch największych wspólnotach na terenie Niemiec.
29.09.1349 r. Albert II w Austrii. Po atakach na żydów w Krems, książę zbrojnie zakończył zamieszki. Austria w ten sposób stała się jednym z niewielu miejsc względnie bezpiecznych w Europie.
1349 – Węgry. Okres 1349-60 Wygnanie żydów z Węgier.
W początkach plagi Czarnej Śmierci, wielu węgierskich żydów została przepędzona. Główny nakaz wygnania próbujący pozbyć się reszty z nich pochodzi z 1360 r. cztery lata później nakaz zostaje uchylony. Taki wzorzec postępowania w sprawie wypędzania żydów, a następnie pozwalającego im w niektórych wypadkach na powrót, został powtórzony w tym okresie na korzyść wielu wspólnot żydowskich w Europie. Aby dać choć częściową listę miejsc, z których wygnano żydów w ciągu ponad 100 lat: Strasbourg (1381), Lucerna (1384), Berno (1408 i ponownie w 1427), Wiedeń (1421), Linz (1421), Kolonia (1424), Freiburg (1428), Zurych (1436), Augsburg (1439), Bawaria (1442 i 1450), Morawy (1421 i 1454), Wrocław (1453), Tarent (1475), Peruggia (1485), Gubbio (1486), Genewa (1490), Rawenna (1491), Campo San Pietro (1492).
1356 Złota Bulla Karola IV, Niemcy. Pozbawiła żydów wszelkich praw. To doprowadziło do powszechnej praktyki wypędzania żydów z jednej dzielnicy państwa do innej, gdzie przyjmowano ich ze względów finansowych.
1359 – Francja. Klęska pod Poitiers doprowadziła do kryzysu finansowego, za odpowiednim podszeptem doszło do ponownego przyjęcia żydowskich lichwiarzy oraz żydów we Francji, tym razem na okres 70 lat.
1388 Strasbourg. Rzekomo autorytatywne źródło przedstawia w szczegółach historię i formy antysemityzmu w ciągu ponad 2000 lat. Jest w nim zestawienie wydarzeń, jakie zostało skopiowane ze źródła chrześcijańskiego z błędami ortograficznymi.
1389 – Czechy, 3000 żydów zabitych w Pradze. Żydowscy chłopcy zdenerwowali księdza, co wywołało powszechny odwet. Powód był trywialny, natomiast resentyment był bardzo wielki.
1394 – Niemcy. Niepotwierdzone w źródłach.
1394 – Francja i domeny francuskie, Król Karol VI. Podobno człek raczej szalony.
1397 – pożyczkodawcom żydowskim udaje się osiedlić we Florencji.
1399 – antyżydowskie środki podejmowane we Włoszech prowadzą do ustanowienia włoskich synodów żydowskich w celu zapewnienia scentralizowanego przywództwa tej społeczności; synody zwoływane były przez cały XV i XVI wiek, aby rozwiązywać nagłe problemy.
1416 Antyżydowskie kaznodziejstwo Franciszkanów skłania delegatów żydowskich wspólnot do spotkań w Bolonii i Forli, aby znaleźć adekwatne metody obronne. Spotkania przynoszą skutek w postaci pro-żydowskich bulli Papieża Marcina (1417-31), który starał się kontrolować kaznodziejów franciszkańskich.
1422 Austria. Niepotwierdzone w źródłach, lecz potwierdzone są zajścia w Wiedniu i Linzu w 1421 roku.
1424 Freiburg. Niepotwierdzone w źródłach, lecz źródła wskazują zajścia w 1428 r.
1424 Zurych. Niepotwierdzone w źródłach, lecz miały miejsce w 1436 r.
1426 Kolonia. Niepotwierdzone w źródłach, lecz potwierdzona jest data w 1424 r.
1429 Papież Marcin uchwala bullę dającą żydom całkowitą ochronę. Bulla pozostała w większej części martwym prawem.
1432 Savona, Włochy. Niepotwierdzone w źródłach.
1437 Cosimo de Medici Starszy nadaje pierwszy znany przywilej żydom we Florencji w sprawie pożyczek i lichwy.
1438 Mainz. Niepotwierdzone w źródłach.
1439 Augsburg.
1442 Papież Eugeniusz IV wydaje edykt zakazujący: budowania synagog, pożyczania pięniędzy na procent, otwierania publicznych punktów lombardowych, świadczenia przeciwko chrześcijanom. W odpowiedzi na to, żydzi zwołują spotkania w Tivoli i Rawennie, ale bez rezultatu; wydane prawo powoduje ich przeniesienie się w inne rejony Włoch.
1446 Bawaria. Niepotwierdzone w źródłach.
1453 Frankonia. Niepotwierdzone w źródłach.
1453 Breslau.
1454 Würzburg (Bawaria). Niepotwierdzone w źródłach.
1459 Fra Mauro, żydowski przechrzta wytwarza mapę, na której umieszcza Jerozolimę w centrum świata. Nie powtarzano tego aż do końca Renesansu.
1462 Ustanowienie “Monti di pieta”, funduszu dla ubogich, przez franciszkanów, dającego pożyczki bez procentu w celu bezpośredniego zwalczania żydowskich lichwiarzy; żydzi tracą biznes i dlatego zmuszeni są do pójścia na tułaczkę.
1485 Vincenza, Włochy. Niepotwierdzone w źródła.
31.03.1492 – Edykt Ferdynanda i Izabeli przeciwko hiszpańskim żydom, cytat:
Akt separacji nie zadziałał, zatem monarchowie dali żydom czas do 31 lipca, aby sprzedali swój majątek i opuścili kraj. Zakazano im wywozu złota oraz srebra przez granice królestwa. Chociaż edykt zatwierdzono w marcu, nie był on ogłoszony publicznie aż do końca kwietnia, więc żydom w praktyce zostało tylko 3 miesiące na spieniężenie swej własności i wymiany na towary handlowe.
W lipcu 1492 zaczął się exodus. Gdy Kolumb wyruszał na swą słynną wyprawę w sierpniu, nie mógł użyć portu w Kadyksie z powodu wielkiej ilości żydów oczekujących na wejście na statki w zatoce. Wielu żydów kastylijskich uciekło do Portugalii, gdzie zmuszeni zostali do zapłaty okupu w zamian za pozostanie w tym kraju. Inni dostali się do Włoch lub na północne wybrzeże Afryki. Gdzie się nie znaleźli, tam zostali ograbieni.
Hiszpańska gospodarka zapłaciła wielką cenę za takie potraktowanie żydów: wielu z nich było uzdolnionymi rzemieślnikami. Sułtan turecki Bajazyd z radością przyjął tych, którzy uciekli do jego kraju.”Jak można nazywać Ferdynanda Aragońskiego mądrym królem – tego samego Ferdynanda, który zubożył swój własny kraj i wzbogacił nasz?” Zatrudnił on żydów do wytwarzania broni do walki z Europą.
1491 – wygnanie żydów z Rawenny, zniszczenie synagog; zainicjowane przez franciszkanów i dominikanów, których celem było wygnanie wszystkich żydów z Włoch, Perugia 1485, Gubbio 1486…
1492 – Sycylia i Sardynia, jako terytoria pod władzą Hiszpanii, wyrzucają żydów. Większość uchodźców z terenów hiszpańskich kieruje się do Portugalii i Włoch, szczególnie Wenecji, Livorno i Rzymu, gdzie cieszą się opieką papieża.
1494 – Francuzi dokonują inwazji na Włochy; żydzi z Florencji i Toskanii zostają wygnani, gdy Medyceusze tracą władzę; powracają w 1513 roku i pozwalają wraz ze sobą wrócić żydom.
1495 – Karol VIII okupuje Królestwo Neapolu, kolejne prześladowania spotykają żydów, wielu z nich to uchodźcy z Hiszpanii. Żydzi zostaną wygnani z Neapolu w 1510 r., a następnie w 1541 r.
1495 – Litwa, cytat:
W 1454 roku wybuchły antyżydowskie rozruchy we Wrocławiu i innych śląskich miastach. Powstały z inspiracji nuncjusza papieskiego, franciszkanina Jana Capistrano. Chociaż jego pierwotnym zamiarem było wszczęcie ludowego buntu przeciw Husytom, doprowadził on również do powstania bezwzględnej kampanii przeciw żydom, których oskarżył o profanowanie chrześcijańskiej religii. W wyniku zachęt poczynionych przez Capistrano, żydów wypędzono z Dolnego Śląska. Krótko potem, Capistrano został zaproszony do Polski przez Zbigniewa Oleśnickiego, gdzie przeprowadził podobną kampanię w Krakowie i wielu innych miastach, jednak zamieszki antyżydowskie przybrały tutaj o wiele łagodniejszą formę. 40 lat później, w 1495 roku, żydom nakazano opuścić centrum Krakowa, lecz pozwolono im osiąść w „żydowskim mieście”, na Kazimierzu. W tym samym roku, Aleksander Jagiellończyk, idąc za przykładem władców Hiszpanii, wypędził żydów z Litwy. Przez kilka lat znaleźli oni schronienie na terenie Polski, dopóki nie otrzymali w 1503 roku pozwolenia na powrót do Wielkiego Księstwa Litewskiego.
1497 – Portugalski, rasistowski Król wykopał żydów. Wg źródeł był złowrogi i pragnął się dorobić. A żydzi byli oczywiście zupełnie niewinni.
1499 – Niemcy. Niepotwierdzone w źródłach.
19.04.1506 r., Maran wyraził swoje wątpliwości co do wizji cudu, jaki miał miejsce w Kościele Św. Dominika w Lizbonie, Portugalia. Tłum, wiedziony przez mnichów dominikańskich, zabił go, splądrował żydowskie domy i zamordował każdego żyda, jakiego tam znalazł. Wieści o tych wydarzeniach dotarły do pobliskich chłopów, którzy przyłączyli się do masakry. Ponad 2000 maranów zginęło w ciągu 3 dni.
1510 – żydzi zostają wygnani z Brandenburgii w Niemczech. 38 z nich zostaje spalonych na stosie w Berlinie.
1510 – Neapolitańscy żydzi zostają wygnani z Neapolu w 1510 r., a potem w 1541 r. Może w tym wypadku stosowali niewłaściwy dezodorant?
1514 – Strasbourg. Niepotwierdzone w źródłach.
1516 – pierwsze ghetto w Europie utworzono w Wenecji.
1519 – Regensburg, działania Marcina Lutra.
1519 – Ratyzbona (Regensburg), Niemcy.
1519-1546 Marcin Luter prowadzi Reformację Protestancką i podważa doktrynę servitus Judaeorum: „…o dobrym traktowaniu żydów i uczeniu ich, aby się do nas zbliżyli”. Potem w pamflecie z 1544 r., zatytułowanym „O żydach i ich kłamstwach”, wzywa do „Podpalenia ich synagog…Tak samo zniszczenia ich domostw…A ich rabinom należy zakazać nauk pod groźbą śmierci”. Jego kazanie z 1546 r. „Przestroga przed żydami”, zawiera oskarżenia o rytualne mordy, czarną magię i zatruwanie studni. Luter nie widział żadnej konieczności bronienia żydów.
1527 – Florencja. Niepotwierdzone w źródłach.
1528 – trzech judaizatorów spalono na stosie w pierwszym auto da fe w mieście Meksyk.
1535 – po tym jak hiszpańskie wojska zajęły Tunis, wszyscy miejscowi żydzi zostali sprzedani w niewolę.
1540-41 – Neapol. Karol VIII, Król Francji okupuje Królestwo Neapolu w 1495 roku, rozpoczynając nową falę prześladowań żydów, wśród których jest wielu uchodźców z Hiszpanii. Żydzi zostają wygnani z Neapolu w 1510 r., następnie w 1541 r. Ponownie zostają przyjęci w 1735 roku.
1542 – Czechy. Niepotwierdzone w źródłach.
1547 – Iwan Groźny zostaje władcą Rosji i odmawia żydom prawa zamieszkania w Rosji, a nawet przejazdu przez jego królestwo, ponieważ „roznoszą wszędzie wiele zła”, cytując za treścią odpowiedzi na list Króla Polski, Zygmunta.
2.04.1550 r., żydzi zostają wygnani z Genui.
1550 wygnany z Genui zostaje dr Joseph Hacohen za uprawianie podejrzanych praktyk leczniczych, a wkrótce potem, wygania się wszystkich żydów.
1551 – Bawaria. Niepotwierdzone w źródłach.
1551 lub 1555 – Pesaro. Niepotwierdzone w źródłach.
1553 – Włochy, papieskie rozkazy spalenia Talmudu wskutek obwinienia jego treści (czy niesłusznie, o tym źródła nie mówią), jako treści atakujących Chrześcijaństwo. Z nakazu Papieża Juliusza III spalonych zostaje tysiące egzemplarzy Talmudu w Rzymie, Bolonii, Ferrarze, Wenecji i Mantui.
1554 Włoscy żydzi zbierają się w Ferrarze, aby omówić sprawy związane z zakazem Talmudu. Przyjmują rabiniczny ordonans, uznany przez władze, który ustanawia wewnętrzną kontrolę nad drukiem hebrajskich ksiąg. Podobne zasady przyjęły się potem w Padwie, Polsce, Frankfurcie i Amsterdamie.
1554 – Cornelio da Mantalcino, franciszkanin, który przeszedł na judaizm, zostaje spalony żywcem w Rzymie.
1555 W Bulli papieskiej “Cum Nimis Absurdum”, Papież Paweł IV pisze: „Wydaje się zupełnym absurdem, aby żydzi, których Bóg skazał na wieczną niewolę za ich winy, mogli cieszyć się miłością Chrześcijan”. Odnowił on prawodawstwo antyżydowskie i umieścił w Rzymie zamykane na noc ghetto. Bulla nakazywała również, aby żydzi płci męskiej nosili żółty kapelusz, a kobiety żółte chusty. Posiadanie nieruchomości lub praktykowanie przez nich medycyny wśród Chrześcijan zostało zakazane. Wprowadzała ona również ograniczenie ilości synagog do jednej dla każdej żydowskiej wspólnoty. Talmud został skonfiskowany i publicznie spalony w Rzymie na Rosh Hashanah, co rozpoczęło serię palenia Talmudów w całych Włoszech.
Bulla nakładała religijne i ekonomiczne ograniczenia na ziemiach papieskich, nakazując wszystkim żydom żyć w ghettach, ograniczała również stosunki gospodarcze z chrześcijanami do sprzedaży używanych ubrań.
1556 Dona Gracia Mendes w odpowiedzi na prześladowania Papieża Pawła IV przeciw żydom, staje na czele nieudanego bojkotu gospodarczego przeciw portowi w Anconie, faworyzując handel poprzez port w Pizie, który przyjął żydowskich uchodźców. Plan ponosi klęską z powodu wewnętrznych podziałów w łonie komuny żydów w obawie przed kolejnymi prześladowaniami.
1558 Recanti, Włochy: przechrzczony żyd, Joseph More, wchodzi do synagogi w Yom Kippur pod ochroną strażników Papieża Pawła IV i stara się wygłosić kazanie wzywające do nawrócenia. Kongregacja wyrzuca go. Wkrótce po tym, żydzi zostają wygnani z Recanti.
1559 Papież Paweł IV umieszcza Talmud na liście ksiąg zakazanych, Index Liborum Prohibitorum. Papież Pius IV i Grzegorz XIII potem zezwalają na drukowanie Talmudu, ale po wcześniejszym ocenzurowaniu ustępów, jakie są uznawane za obraźliwe dla Chrześcijaństwa; dlatego Talmud nie był wtedy drukowany we Włoszech. Ostatnia edycja Indeksu z 1948 roku, wciąż zawiera książki napisane przez żydów.
1559 – 12 tysięcy kopii Talmudu spalono w Mediolanie.
1559 – Austria. Niepotwierdzone w źródłach.
1561 – Praga. Niepotwierdzone w źródłach.
Luty 1563 r., wojska rosyjskie zabierają Połock Litwie, żydzi dostają ultimatum: albo wstąpią do Cerkwii Prawosławnej albo zginą. Około 300 żydów zostaje wrzuconych do przerębli na zamarzniętej rzece Dźwina.
1564 – Brześć Litewski: syn bogatego żydowskiego poborcy podatkowego zostaje oskarżony o zabicie służącego rodziny chrześcijańskiej na tle rytualnym. Zostaje poddany torturom, a następnie stracony zgodnie z prawem. Król Zygmunt August zakazuje wnoszenia oskarżeń o rytualne mordy w przyszłości, nazywając je bezpodstawnymi.
1567 – Würzburg (Bawaria). Niepotwierdzone w źródłach.
1567- Republika Genui.
1569 – cały obszar Państwa Papieskiego z wyjątkiem Rzymu i Ancony. Papież Pius V wygania żydów ze swego państwa, za wyjątkiem Ancony i Rzymu.
1570 Utworzenie ghetta we Florencji, w którym zamyka się na noc 86 żydów. Ghetto zostało utworzone przez Cosimo de Medici pod naciskiem Kościoła, w zamian za zgodę, aby otrzymał on tytuł Wielkiego Księcia Toskanii. W 1571 r. ghetto rośnie do 500 osób, gdyż żydów z całego obszaru księstwa zmusza się do zamieszkania w murach ghetta.
1571 Rząd Wenecji w czasie wojny z Turkami podejmuje decyzję o wygnaniu wszystkich żydów z Wenecji i wysp adriatyckich. Choć wygnanie nie zostało zrealizowane, oddaje nastrój wpływu Kontrreformacji i papieskiej chęci poświęcenia lokalnych interesów handlowych celom doktrynalnym.
1571 Brandenburgia. Niepotwierdzone w źródłach. Wrogie źródło wspomina o żydowskich okrucieństwach. Wysyła do źródeł, lecz wyłącznie w formie książkowej.
1582 – Niderlandy (1580-1620). Republika Zjednoczonych Prowincji (Holandia) staje się bardzo tolerancyjna dla żydów. Staje sie dla żydów przystanią w ucieczce przed Inkwizycją. Zwyciężają argumenty Sebastiana Castellio o wolności religijnej nad doktryną Beza. W 1582 r., gdy Niderlandy dostają się pod władzę Karola V, żydzi zostają wygnani.
W „Spowiedzi Szkota”, rozdział 18, reformator religijny John Knox podtrzymuje pierwotne założenie Kalwina o nietolerancji, dokonując rozróżnienia „Nierządnica (Rzym) i plugawe synagogi” oraz „prawdziwy Kościół”. W 1622 roku Król Danii Chrystian IV i inni zapraszają żydów do zamieszkania na ich ziemiach, zanim zaczną się potworności Wojny Trzydziestoletniej.
1590 Król Hiszpanii, Filip II, nakazuje wyrzucenie żydów z Lombardii. Jego nakaz jest ignorowany przez władze lokalne aż do roku 1597, gdy 72 rodziny żydowskie zostały skazane na tułaczkę.
1593 Brandenburgia i Austria. Niepotwierdzone w źródłach.
1593 Papież Klemens VIII wygania żydów mieszkających na całym obszarze państwa papieskiego, z wyjątkiem Rzymu, Awignonu i Ancony. Żydzi zostają osadzeni w Livorno, głównym porcie Toskanii, gdzie gwarantuje się im pełną wolność religijną oraz prawa sądowe. Tymi hojnymi donatorami są Medyceusze, którzy starają się rozwinąć gospodarczo ten region w coś na kształt centrum handlowego Włoch. W 1600 r., żyło tu 100 żydów, do 1689 roku ich ilość wzrasta do 3000, a do końca wieku osiąga 5000. Jest to jedyne duże miasto włoskie, w którym nie ma zamkniętego ghetta.
1595 W jednym z miast północno-zachodniego Piemontu (Włochy) zostaje zbudowana synagoga w typowym dla Renesansu stylu architektonicznym, bez dziedzińca. W trosce o zapewnienie bezpieczeństwa oraz obowiązującemu zakazowi, aby żydowskie modły mogli słyszeć chrześcijanie, żydzi umieścili wejście do niej zdala od ulicy.
1597 Z Mediolanu zostaje wygnanych 900 żydów, po tym, jak władzę nad miastem obejmują Hiszpanie.
1597 Cremona. Niepotwierdzone w źródłach.
1597 Pawia. Niepotwierdzone w źródłach.
1597 Lodi. Niepotwierdzone w źródłach.
8.01.1598 r., żydzi zostają wypędzeni z Genui.
1603 Diogo Da Assumpacao, zakonnik, pół krwi żyd, który przeszedł na judaizm, został spalony żywcem w Lizbonie.
1612 Senat Hamburga oficjalnie zezwala żydom zamieszkać w mieście pod warunkiem, że nie będą publicznie odprawiać swoich kultów.
1614 Vincent Fettmilch, który nazywał sam siebie “nowym Hamanem żydów”, poprowadził szturm na synagogę we Frankfurcie, co spowodowało zamieszki i skończyło się zniszczeniem całej komuny żydowskiej.
1615 Król Ludwik XIII we Francji dekretuje nakaz opuszczenia przez żydów obszaru państwa w ciągu miesiąca albo spotkają ich męki i śmierć.
1615 Cech miejski pod kierunkiem dr Chemnitza “bez użycia przemocy” zmusza żydów do opuszczenia miasta Worms.
1619 Kijów. Niepotwierdzone w źródłach.
1619 Szach Abbasi z perskiej dynastii Sufi wzmaga prześladowania żydów, zmuszając wielu z nich do zewnętrznego praktykowania Islamu. Wielu z nich nadal praktykuje tajnie judaizm.
1624 Zostaje utworzone ghetto w Ferrarze, Włochy.
1632 Król Władysław IV zakazuje w Polsce wydawania publikacji antysemickich.
1648-1655 Kozacy ukraińscy pod wodzą Bohdana Chmielnickiego dokonują masakry 100 tysięcy żydów oraz podobnej liczby polskiej szlachty, 300 żydowskich komun zostaje zniszczonych.
1654 – 23 uciekinierów żydowskich z Brazylii osiada w Nowym Amsterdamie, tworząc zaczątek czegoś, co będzie największą miejską wspólnotą żydowską w historii, wspólnotę żydowską w New York City.
1654 Białoruś.
1655 Oliver Cromwell, proto-komunista, pozwala żydom na ponowne osadnictwo w Anglii.
1656 – Litwa. Niepotwierdzone w źródłach.
Maj 1664 Żydzi z ghetta we Lwowie organizują samoobronę przeciw wzmagającemu się atakowi uczniów seminarium jezuickiego i szkoły katedralnej. Przysłana na miejsce przez urzędników miejskich milicja w celu przywrócenia porządku, zamiast tego, przyłącza się do atakujących. Ginie około 100 żydów.
1669 Oran (Płn. Afryka). Niepotwierdzone w źródłach.
1670 Wiedeń. Cesarz Leopold I, żydów oskarżono o podłożenie ognia w wiedeńskim Hofburgu.
1682 Papież Innocenty XII znosi prawo posiadania przez żydów banków pożyczkowych w Rzymie. w 1683 r., rozszerza swój zakaz na Ferrarę i inne żydowskie ghetta pod swą władzą. Żydom nie wolno posiadać sklepów ani uprawiać większości dziedzin handlu i rzemiosła. Społeczność żydowska na terenie państwa papieskiego kurczy się, natomiast żydzi w północnych Włoszech zaczynają opanowywać handel i przemysł.
1683 Kolonie Francji w Ameryce, Król Ludwik XIV. Niepotwierdzone w źródłach.
1711 Johann Andreas Eisenmenger pisze „Entdecktes Judenthum” (Judaizm odarty z maski), pracę stanowiącą denuncjację judaizmu. Ma ona twórczy wpływ na współczesne polemiki antysemickie.
1712 Sandomierz. Podejrzenie o mord rytualny staje się przyczyną krwawych zajść w Sandomierzu, które kończą się wygnaniem żydów.
1727 Rosja. Edykt Katarzyny I: „Żydzi…jacy znajdują sie na Ukrainie i w innych prowincjach państwa rosyjskiego mają zostać wygnani bezzwłocznie poza granice Rosji”.
1734-36 Powstanie Hajdamaków, paramilitarnych band na terenie polskiej Ukrainy. Ataki na żydów.
1735 Włochy. Żydzi zmuszeni zostają do wyboru kary: albo grzywna albo publiczna chłosta.
1738 Wirtembergia. Książę Karol Aleksander (1733-37) był katolikiem w odróżnieniu od jego luterańskich poddanych…Książę korzystał z usług żydowskiego bankiera Josepha Süß Oppenheimera, który wprowadził politykę merkantylistyczną i narobił sobie wrogów przez żądania zapłaty prowizji. Po śmierci Księcia Karola został aresztowany, skazany w procesie pokazowym i powieszony (1738). Brak wzmianek o wygnaniach, ale są prawdopodobne.
1739 lub 1740 Białoruś. Niepotwierdzone w źródłach.
1740 Żydzi i Hugenoci otrzymują w Anglii obywatelstwo, potem ponownie w 1753 r.
Grudzień 1742 Caryca Rosji Elżbieta wydaje dekret o wygnaniu wszystkich żydów z Imperium Rosyjskiego. Jej Ukaz w odpowiedzi na suplikę Dumy, że wywoła to pogorszenie się handlu, brzmiał: „Nie życzę sobie jakichkolwiek korzyści od wrogów Chrystusa”. Jednym z deportowanych żydów był Antonio Ribera Sanchez, osobisty lekarz i szef wydziału medycznego armii rosyjskiej.
1744 Fryderyk II Wielki (“heroiczny geniusz” zdaniem Hitlera) ogranicza liczbę żydów w Breslau do 10 „chronionych” rodzin, co czyni na podstawie spostrzeżenia, że inaczej „zamieni się ono w całkowite Jeruzalem”. Z powodzeniem stosuje tę praktykę w innych pruskich miastach. W 1750 r. wydaje Revidiertes General Privilegium und Reglement vor die Judenschaft (Zmieniony Główny Przywilej i Regulamin dla Żydów): żydzi pod „ochroną” królewską mieli alternatywę „albo zrezygnować z zawarcia małżeństwa albo opuścić Berlin” (Simon Dubnow).
1744 Arcyksiężna Austrii Maria Theresa nakazuje w rozporządzeniu z końca lutego 1745 r.: „…żaden żyd nie będzie tolerowany na odziedziczonej przez nas ziemi księstwa Czech”. W 1748 r. zmienia swe stanowisko, pod warunkiem, że żydzi zapłacą co dziesięć lat podatek za ponowne prawo osadnicze. To wymuszenie znane jest jako malke-geld (podatek cesarzowej).
30.03.1744 r. Dorpat, Łotwa, 18 żydów zostaje wydalonych z miasta. Mimo to, Isaac Marcus Solomon przebywa w Rydze w 1744 r., gdzie generał-gubernator daje mu pozwolenie pozostania w mieście przez okres 8 dni. Gdy w lutym 1744 r., wszyscy żydzi zostają wygnani z miasta, w Rydze pozostaje tylko jeden z nich, Moses Meyer, któremu pozwolono zostać ze względu na jego związek ze sprawą rozpatrywaną wówczas przez Senat miasta. Przez następnych 20 lat nie ma wzmianki o jakichś żydach w mieście.
1745 Morawy. W 1744 r. żydzi zostali wypędzeni z Czech, a w 1745 r. z Moraw, gdy rządy objęła Cesarzowa Maria Theresa.
1752 Arcyksiężna Austrii, Maria Theresa, wprowadza prawo narzucające każdej żydowskiej rodzinie w Czechach ograniczenie posiadania tylko jednego syna.
1753 Kowel (Litwa). Niepotwierdzone w źródłach.
1753 Parlament nadaje obywatelstwo żydom (autor zestawienia nie wskazuje, w którym państwie parlament przyjął takie prawo – przypis tłum.)
1753 Pod rządami Carycy Elżbiety Pietrownej z Rosji wygnanych zostaje około 35 tysięcy żydów. W 1768 roku ekspansja Rosji na obszary pokonanej Polski sprawia, że Rosjanie mają nagle do czynienia z dużą ilością okrzepłych wspólnot żydowskich, którymi poprzednio nikt nie rządził. Caryca Katarzyna II, na zajętych terenach, ustanawia tak zwany Teren Osadniczy. Ma to na celu udaremnienie żydom wpływania na rosyjskie społeczeństwo oraz tworzy bufor między Rosją a jej zachodnimi sąsiadami. Żydzi potrzebują specjalnych zezwoleń na podróżowanie pod granice wyznaczonej strefy. Prześladowania żydów nasilają się w Polsce, na Litwie i w Rosji, dlatego żydzi zaczynają uciekać przed Krzyżowcami i Inkwizycją na zachód Europy.
1759 Kardynał, późniejszy Papież Klemens XIV, wydaje dokument, w którym potępia pisanie paszkwili zawierających oskarżenia o mordy rytualne.
1761 Bordeaux. Niepotwierdzone w źródłach.
1762 Rhode Island odmawia nadania żydom obywatelstwa: Aaron Lopez i Isaac Eliezer, stwierdzając, że „żadna osoba, która nie jest chrześcijaninem, nie może być przyjęta jako wolny człowiek do tej kolonii”.
Obraz autorstwa K. de Preveta z katedry w Sandomierzu z XVIII wieku. W centralnej części obrazu Żydzi toczą krew niemowlęcia umieszczonego w beczce nabitej gwoździami, poniżej poćwiartowane dziecko, którego członkami karmiony jest pies, u góry po lewej stronie postać z nożem pochylająca się nad nagim niemowlęciem, na dole po prawej stronie Żyd kusi dziecko.
1768 Hajdamakowie masakrują żydów w Humaniu, Polska.
1772 Żydzi zostają deportowani na obszar Terenu Osadniczego (Rosja)
1774 Praga. Czechy i Morawy. Niepotwierdzone w źródłach.
1775 Warszawa. Straż marszałkowska Lubomirskiego dokonuje ataku na Nową Jerozolimę (przedmieście żydowskie), konfiskująć znalezione tam towary handlowe i uszkadzając wiele żydowskich domów. Zajęte towary, których wartość wynosiła setki tysięcy talarów, złożone zostają w arsenale, a potem sprzedane na aukcji publicznej, natomiast dochody z aukcji zostają zwrócone żydom.
1775 Papież Pius VI wydaje surowy edykt „Editto sopra gli ebrei” (Edykt dotyczący żydów). Zdjęte uprzednio restrykcje zostają przywrócone, judaizm jest tłumiony.
1782 Cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Józef II, unieważnia większość praktyk prześladowczych w „Toleranzpatent” czyniąc zastrzeżenie, że jidysz i hebrajski zostają wyeliminowane z zapisów publicznych, anulowana zostaje również autonomia sądowa żydów. Judaizm zostaje napiętnowany jako „kwintesencja głupoty i nonsensu”. Moses Mendelssohn pisze: „Taka tolerancja…jest nawet groźniejszą zabawą w tolerancję niż otwarte prześladowanie”.
1784 Warszawa. W owym roku żydzi otrzymują zezwolenie odbudowy zniszczonych domów, lecz w międzyczasie zdążyli już w wielkiej liczbie przeniknąć do samego miasta. 25.05.1784 r., Marszałek Mniszek wydaje zarządzenie wyganiające żydów z Warszawy i okolic, choć należy zauważyć, że klasy wyższe społeczeństwa polskiego potępiały złe traktowanie warszawskich żydów przez chrześcijańskich kupców oraz cechy rzemieślnicze. Na przykład, jasno wynika to z następującego fragmentu, jaki ukazał się w warszawskim periodyku “Pamiętnik Historyczo-Politiczny” (1783, str. 5):
„Jakichż to strasznych przedstawień musimy być świadkami w stolicy w czasie tych uroczystych świąt! Uczniowie, a nawet dorośli zgrupowani w głośny tłum, żydów ścigają, a czasem i biją kijami. Na własne oczy widzieliśmy bandę czyhającą na żyda, z nienacka wyskakują, zatrzymują konie, poczem kijami go obijają, aż z wozu spada. Jak przyglądać się temu z obojętnością, na taki przeżytek barbarzyństwa?”
1789 Alzacja. Sprawy tu przedstawione są prawdziwe. W czasie, gdy trwały prace na francuską Deklaracją Praw Człowieka w 1789 r., w Alzacji wybuchły antyżydowskie zamieszki, pierwsza i złowieszcza oznaka, że państwo narodu świeckiego nie potrafi skończyć z sentymentami antyżydowskimi, może je tylko ześwieczczyć w nową modę, która w 1789 r. otrzymała nazwę „antysemityzm”. Pod koniec 1789 r. w czasie debaty na wiecu na temat uprawnienia żydów do posiadania obywatelstwa, Książę Clermont-Tonnerre wypowiedział brzemienne w skutki zdanie o regułach, na jakich żydzi mogą zostać włączeni w obieg nowego rozdania politycznego. Powiedział: „Żydom jako narodowi należy odebrać jakiekolwiek prawa, lecz zagwarantować wszystkie prawa jako jednostkom”. Dalej powiedział: „Nie do przyjęcia jest, żeby żydzi stali się oddzielną formacją polityczną albo klasą w ramach państwa. Każdy z nich musi indywidualnie stać się obywatelem; jeśli tego nie zechcą, to trzeba, aby nas o tym powiadomili, a wtedy my będziemy zmuszeni wygnać ich”.
20.05.1790 r., Eleazer Solomon zostaje poćwiartowany w wyniku oskarżenia o zabicie chrześcijańskiej dziewczynki w Grodnie.
1790 „Dla bigoterii żadnej sankcji, dla prześladowań żadnej pomocy” (List George’a Washingtona do żydów w Newport, Rhode Island).
1790-92 Zniszczenie większości żydowskich komun w Maroko.
1791 Katarzyna II w Rosji ogranicza obszar zamieszkania żydów do Terenu Osadniczego i nakłada na nich podwójny podatek.
1798 Wskutek wyrzucenia przez Francuzów Papieża z Rzymu, żydzi otrzymują równe prawa, a wszelkie wcześniejsze specjalne ustawy dotyczące ich statusu zostają odwołane.
1799 W wyniku przywrócenia do władzy poprzednich władców we Włoszech, żydzi zostają ponownie umieszczeni w gettach oraz ponownie nakłada się na nich poprzednie ograniczenia.
1804 Wioski w Rosji. Niepotwierdzone w źródłach.
1805 Masakra żydów w Algierii.
1808 Wioski w Rosji. Niepotwierdzone w źródłach.
11.03.1812 Żydzi otrzymują obywatelstwo w Prusach.
1815 Lubeka i Brema. Niepotwierdzone w źródłach.
1815 Frankonia, Szwabia i Bawaria. Niepotwierdzone w źródłach.
11.03.1815 Prusy przyznają żydom obywatelstwo.
6.03.1816 r., żydzi zostają wyrzuceni z Wolnego Miasta Lubeka.
21.11.1818 r. Car Rosji Aleksander I zgłasza wniosek o utworzenie w Palestynie państwa żydowskiego.
1819 Seria zamieszek antyżydowskich w Niemczech, jakie roznoszą się na klika sąsiednich krajów: Danię, Polskę, Łotwę i Czechy, znana jako zamieszki Hep-Hep, od obraźliwego krzyku wznoszonego przeciw żydom w Niemczech.
1820 Brema. Niepotwierdzone w źródłach.
05.03.1820 r., Władze holenderskiego miasta Leeuwarden zakazują żydom chodzenia do synagog w niedzielę.
26.08.1827 r., Nałożenie na żydów w Rosji przymusowego obowiązku służby wojskowej: żydowscy chłopcy w wieku poniżej 18 lat zostają umieszczeni w szkołach Kantonistów, gdzie przechodzą trening wojskowy i służą w armii przez 25 lat. Czasami zmuszano ich do ochrzczenia się.
20.11.1829 r., żydzi zostają wyrzuceni z rosyjskiego Sewastopola.
1835 Opresyjna konstytucja dla żydów w Rosji ustanowiona Ukazem Cara Mikołaja I.
1840 Wydarzenia w Damaszku: fałszywe oskarżenia powodują aresztowania i przemoc, kulminacją wydarzeń jest odebranie 63 żydowskich dzieci oraz ataki na żydowskie wspólnoty na całym Bliskim Wschodzie.
1843 Na granicy rosyjsko-austryjackiej i rosyjsko-pruskiej, wszystkie niepotwierdzone w źródłach.
1844 Karol Marks wychwala eseje Bruno Bauera zawierające żądania, aby żydzi porzucili judaizm. Publikuje również swą pracę pt. O kwestii żydowskiej: „Co jest światowym kultem żyda? Kupczenie. Co jest światowym bożkiem? Pieniądz…Pieniądz jest zawistnym bogiem Izraela, prócz którego nie istnieje żaden inny bóg…Bożek żydów został ześwieczczony i stał się bogiem tego świata”, „W końcu proces emancypacji żydów jest emancypacją ludzkości z judaizmu”.
07.03.1851 r., Podatek dochodowy nałożony na żydów rosyjsko-polskich, którzy osiadlają się w austryjackiej Galicji zostaje zniesiony.
03.09.1852 r., Wybuch zamieszek antyżydowskich w Sztokholmie.
02.10.1853 r., Prawo austryjackie zakazuje żydom posiadania ziemi.
1853 Krwawe zamieszki na tle mordu rytualnego w Saratowie, Rosja. Przez całe państwo przebiega fala prześladowań wywołanych pogłoskami o dokonywanych przez żydów mordach rytualnych.
1858 Edgardo Mortara, 6-letni żydowski chłopiec, zostaje uprowadzony w Bolonii przez katolickich konwersjonistów, epizod ten wywołał powszechną falę oburzenia w kręgach liberalnych.
01.02.1860 r., Pierwszy rabin, Morris Raphall, wchodzi w skład Izby Reprezentantów Nowego Jorku. (Wyraz prześladowań?)
9.11.1862 Generał Grant wydaje rozkazy zakazujące żydom służenia pod jego rozkazami podczas amerykańskiej wojny secesyjnej.
17.12.1862 r., Generał Grant wydaje rozkaz nr 11, usuwający żydów z Tennessee.
1862 Część obszaru USA objęta jest prawodawstwem Granta, zwłaszcza dotyczy to Ogólnego Rozporządzenia nr 11. Wikipedia nie potwierdza tych faktów, nie zrobił tego również Abraham Lincoln. Wkrótce ta legislacja została uchylona.
1862 Polscy żydzi otrzymują równe prawa. Stare przywileje zakazujące żydom osiedlania się w niektórych miastach zostają unieważnione.
1866 Galicja. Niepotwierdzone w źródłach.
1866 Rumunia. W 1866 roku, został wybrany nowy władca, Karol Hohenzollern-Sigmaringen, jednocześnie przyjęto nową konstytucję. Pod naciskiem demonstracji zorganizowanych przez policję (podczas których została zdemolowana w Bukareszcie Świątynia Choir, a także splądrowano dzielnicę żydowską), w konstytucji zostaje zapisany artykuł 7, ograniczający krąg obywateli państwa do populacji chrześcijańskiej. Wiosną 1867 r., minister spraw wewnętrznych, Ion Bratianu, zaczął wypędzać żydów z wiosek i zakazał prawa pobytu na terenie państwa bezpaństwowcom…Setki rodzin dotkniętych poniżającymi regulacjami prawnymi (np. zakazem budowania sukkot), zostało zmuszonych do opuszczenia wiosek. Lokalni przedstawiciele władzy uważali taką formę prześladowań za skuteczną metodę wymuszania łapówek.
1871 Mowa Papieża Piusa IX w odniesieniu do żydów: “te psy, jest ich obecnie zbyt wielu w Rzymie, słychać, jak wyją na ulicach, i jak przeszkadzają nam w całym mieście”.
16.04.1871 Cesarstwo Niemiec kończy wszelkie antyżydowskie ograniczenia praw cywilnych.
1878 Adolf Stoecker, Niemiec, antysemicki kaznodzieja i polityk, zakłada Socjalistyczą Partię Pracy, co staje się początkiem politycznego antysemickiego ruchu w Niemczech.
Od tłum. – fragment wystąpienia pastora Stoeckera:
„Nie spoczniemy (…) dopóki nasz naród niemiecki (…) nie powstanie, żeby zrzucić z siebie panowanie żydowskie. Kraju niemiecki, chrześcijański narodzie, napominam Cię, przebudź się!”.
25.04.1881 Petycja podpisana przez 250 tysięcy Niemców w sprawie zakazania żydom z zagranicy prawa osiedlania się w Niemczech.
27.04.1881 Pogromy rosyjskich żydów, jakich początkiem były wydarzenia w Jekaterynburgu.
5.05.1881 Antyżydowskie zamieszki w Kijowie.
13.04.1882 r., w Prusach tworzy się Liga Antysemicka.
15.05.1882 r., Ukazy Majowe Cara Aleksandra III zakazują żydom zamieszkania na terenach wiejskich w Rumunii.
10.09.1882 r. Pierwsza międzynarodowa konferencja w sprawie upowszechnienia ruchu antysemickiego odbywa się w Dreźnie, Niemcy (Kongres zajmuje się zabezpieczeniem interesów nie-żydowskich).
12.12.1897 r. Wybuch buntu antyżydowskiego w Bukareszcie, Rumunia.
01.10.1898 r. Kijów, Rosja, żydzi zostają wygnani.
19.09.1900 r., Prezydent Francji Loubet ułaskawia żydowskiego kapitana Alfreda Dreyfusa, stawianego dwukrotnie przed sądem wojskowym pod zarzutem szpiegowania na rzecz Niemiec.
29.04.1901 r., zamieszki antysemickie w Budapeszcie.
26.05.1905 r., pogrom żydów w Mińsku na Białorusi.
29.05.1905 r., pogrom żydowskiej wspólnoty w Brześciu Litewskim.
1917 – Jaffa i Tel Aviv, przez Turków. Niepotwierdzone w źródłach.
1917 Deklaracja Balfoura, proklamująca brytyjskie wsparcie dla żydowskiego osadnictwa w Palestynie.
1919 Bawaria (żydzi spoza Niemiec). Niepotwierdzone w źródłach.
1929 Węgry. Powszechne zamieszki antysemickie w miasteczkach uniwersyteckich.
1937 – Niemcy. Zachęca się żydów do opuszczenia państwa. Polityka ta jest kontynuowana.
1938 Pod koniec roku nasilają się prześladowania żydów. W dniach 9 i 10 listopada, naziści aranżują pogromy w Kristallnacht (Noc Kryształowa). Żydowskie sklepy, domy i synagogi w całych Niemczech zostają podpalone przez SS, Czarne Koszule, osobistą straż Hitlera oraz przez zwykła ludność cywilną. Zabitych zostaje 91 żydów. 30 tysięcy zostaje aresztowana i deportowana…Time obdarza Hitlera mianem „człowieka roku”.
1944 żydzi we Włoszech, cytat:
Do roku 1922 proces asymilacji był prawie zakończony. W tym czasie do władzy dochodzą faszyści. Z początku wielu żydów wspiera ich, niektórzy nawet uczestniczą w Marszu na Rzym. Jednak w 1929 roku Mussolini doprowadza do przyjęcia Ustaw Falco. Te prawa były sprzeczne z artykułem 8 Włoskiej konstytucji, który pozwalał na wolność wyznania…W 1938 r., Mussolini stworzył swój Manifest Włoskiego rasizmu…Żydzi zostali zwolnieni ze wszystkich stanowisk publicznych, z armii i szkół państwowych. W 1940 r. Mussolini przyłączył się do wojny w sojuszu z Hitlerem i rozkazał armii faszystkowskiej splądrowanie ghett włoskich. W 1943 r. zaczęły się uwięzienia i deportacje.
1948 Wojna z 1948 roku.
Wojna z 1948 roku, znana jako izraelska Wojna o Niepodległość albo al-Nakba, w latach 1948-49, zaczęła się po wycofaniu się Brytyjczyków i deklaracji o utworzeniu państwa izraelskiego 15.05.1948 r. Arabowie formalnie odrzucili Plan Podziału wypracowany przez Narody Zjednoczone w 1947 r., który proponował ustanowienie państwa arabskiego i państwa izraelskiego w Palestynie. Bojownicy arabscy i żydowscy rozpoczęli kampanię zbrojną, aby przejąć kontrolę nad terytorium zarówno wewnątrz, jak też na zewnątrz granic zaprojektowanych w tym podziale. Połączone wojska jordańskie, egipskie, syryjskie, libańskie i irackie zaatakowały Palestynę i starały się zniszczyć rodzące się państwo żydowskie. 15.05.1948 r. Sekretarz Generalny Ligii Arabskiej, generał Abdul Rzaek Azzam, ogłosił zamiar przeprowadzenia „wojny eksterminacyjnej i doniosłej masakry, o której będzie się mówić, jak o najazdach Mongołów i masakrach Krzyżowców” (Benny Morris, Righteous Victims p.219). Około 2/3 Palestyńskich Arabów uciekło albo zostało wygnanych przez wojska izraelskie z terenów, jakie przeszły pod kontrolę żydowską; Arabowie również wyrzucili żydów ze swych terytoriów, które znalazły się pod ich kontrolą. W dodatku wiele społeczności żydowskich z krajów arabskich uciekło wskutek nastrojów antyżydowskich, a w niektórych przypadkach (np. Irak) z powodu prześladowań prawnych. Około 700 tysięcy Palestyńczyków (szacunki różnią się od 520 do 957 tysięcy) i od 600 do 900 tysięcy żydów stało się uchodźcami. W niektórych przypadkach (np. Maroko) miejscowe rządy arabskie pozwoliły żydom pozostać, a niektórzy przywódcy żydowscy (np. w Hajfie) pozwolili Arabom pozostać. Uchodźcy żydowscy zostali przyjęci przez Izrael; uchodźcy Palestyńscy zostali pozostawieni sami sobie przez większość narodów arabskich. Palestyńczycy w części obwinili je o życie w biedzie i dominującej nienawiści w obozach uchodźców, zaś inna ich część oskarżyła Izrael o ich wypędzenie. Agencja Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie została utworzona właśnie w celu ulżenia doli uchodźców. Walki skończyły się podpisaniem na Rodos zawieszenia broni, lecz tylko dwa państwa w końcu zawarły porozumienie pokojowe z Izraelem: Egipt (1978) i Jordania (1994).
Mike Emery.”
http://stopsyjonizmowi.wordpress.com/wypedzenia-zydow/
Za: https://ussus.wordpress.com/2013/04/06/zydzi-wypedzani-47-razy-w-ciagu-1000-lat-dlaczego/
Kalendarium najważniejszych wydarzeń z historii Żydów
• 135 r. n.e. – Początek wielkiej diaspory żydowskiej; zakaz wstępu do Jerozolimy Żydom.
• 395 – Podział imperium rzymskiego; Palestyna pod panowaniem Bizancjum.
• 500-600 – Wzrost znaczenia ośrodków żydowskich we Włoszech, Francji, Niemczech, Hiszpanii i Babilonii.
• 638 – Panowanie nad Palestyną zdobywają Arabowie.
• 1066 – Początek osadnictwa Żydów w Anglii.
• 1089 – Początek Złotego Wieku w chrześcijańskiej Hiszpanii (do pocz. XIII w.); żywiołowy rozwój gmin żydowskich, m.in. w Barcelonie, na Majorce.
• 1096 – I wyprawa krzyżowa; pogromy Żydów w Niemczech.
• 1099 – Zdobycie Jerozolimy przez Krzyżowców.
• 1187 – Saladyn odbija Jerozolimę, kończąc epizod istnienia państwa Krzyżowców na terenie Jerozolimy.
• 1144 – Pierwsze oskarżenia o mord rytualny w Norwich (Anglia).
• 1215 – Dekret papieża Innocentego III o specjalnych ubiorach dla Żydów.
• 1290 – Wygnanie Żydów z Anglii.
• 1348-50 – “Czarna śmierć” - epidemia dżumy, w czasie której wymarła prawie 1/3 ludności Europy; spowodowała ona nagły wzrost prześladowań Żydów na Zachodzie.
– Napływ ludności żydowskiej do Polski i innych krajów Europy Wschodniej.
• 1391 – Rzezie i pogromy Żydów w Hiszpanii: w Sewilli zginęło ok. 4 tys. Żydów; pogromy w Kordobie, Toledo, Walencji; na skutek prześladowań wiele tysięcy Żydów ochrzciło się, tworząc nową warstwę tzw. marranów, którzy mimo swego nawrócenia byli wiecznie podejrzani i dla władz, i dla społeczeństwa Hiszpanii.
• 1394 – Wygnanie Żydów z Francji.
• 1421 – Wygnanie Żydów z Austrii.
• 1453 – Zdobycie Konstantynopola przez Turków; sułtan Mehmed II wydaje szereg przywilejów dla ludności żydowskiej zamieszkującej tereny dawnego Bizancjum.
• 1478-80 – W Hiszpanii zostaje powołany do życia Trybunał Inkwizycji, skierowany głównie przeciwko niepewnym Żydom nawróconym.
• 1492 – Ostateczne wypędzenie Żydów z Hiszpanii; opuściło ten kraj ok. 300 tys. ludności marrańskiej i żydowskiej.
• 1496-97 – wygnanie Żydów z Portugalii; ogromna rzesza Żydów ucieka na teren imperium osmańskiego.
• 1516 – Zajęcie Palestyny przez Turków; utworzenie getta w Wenecji.
• 1654 – Pierwsze osiedla żydowskie w Ameryce Północnej.
• 1656 – Zezwolenie Żydom na powrót do Anglii.
• 1782 – Dekret tolerancyjny cesarza Austro-Węgier Józefa II.
• 1791 – Przyznanie Żydom praw cywilnych we Francji.
• 1808 – Pierwsze żydowskie kolonie rolnicze w Rosji.
• 1844- Ograniczenie wolności Żydów w Rosji: przymusowa służba wojskowa, zniesienie autonomii gmin żydowskich.
• 1848 – Równouprawnienie Żydów w Niemczech.
• 1869 – Równouprawnienie Żydów w Austrii.
• 1873 – Powstanie Union of American Hebrew Congregations.
• 1874 – Na przedmieściach Jerozolimy osadza się grupa ortodoksyjnych Żydów i zakłada pierwsze od czasów Bar-Kochby osiedle żydowskie na terenie Jerozolimy. Mea-She'arim staje się zaczątkiem późniejszej żydowskiej Zachodniej Jerozolimy.
• 1878 – Założenie pierwszej żydowskiej kolonii rolniczej Petach Tikwa w Palestynie.
• 1882-99 – Baron Edmond de Rotschild finansuje rozwój dalszych kolonii żydowskich w Palestynie.
• 1891 – Baron Maurice de Hirsch zakłada Żydowskie Towarzystwo Kolonizacyjne.
• 1896 – Teodor Herzl publikuje broszurę pt. “Państwo żydowskie”, która staje się manifestem politycznym syjonizmu.
• 1897 – Pierwszy Kongres Syjonistyczny w Bazylei powołuje Światową Organizację Syjonistyczną, której programem było utworzenie w Palestynie “ojczyzny narodowej dla Żydów, zagwarantowanej prawem międzynarodowym”.
• 1901 – Powstanie Żydowskiego Funduszu Narodowego, który finansował wykup ziem i zakładanie osiedli żydowskich w Palestynie.
• 1906 – Założenie pierwszych kibuców w Palestynie.
• 1908 – W Jafie zostaje otwarte Biuro Palestyńskie jako ekspozytura Światowej Organizacji Syjonistycznej.
• 1909 – Założenie Tel Awiwu.
• 1917 – 2 XI: Brytyjski minister spraw zagranicznych A.J. Balfour przesyła lordowi Rothschildowi list wyrażający poparcie rządu Wielkiej Brytanii dla utworzenia w Palestynie “ogniska narodowego Żydów” – znany pod nazwą “deklaracja Balfoura”.
• 1917 – 9 XII. W toku działań I wojny światowej wojska angielskie, dowodzone przez gen. Allenby, wyzwalają Jerozolimę spod okupacji tureckiej.
• 1918 – Francja, a następnie Włochy i USA wyrażają poparcie dla deklaracji Balfoura.
– Powołanie Komitetu Syjonistycznego w Palestynie.
• 1920 – 25 IV: Rada Najwyższa Ententy podjęła w San Remo decyzję powierzenia Wielkiej Brytanii mandatu nad Palestyną.
– Powstanie w Palestynie żydowskiej organizacji militarnej Hagana oraz Żydowskich Związków Zawodowych Histadrut.
• 1922 – Wydanie przez rząd angielski pierwszej “Białej Księgi” ograniczającej imigrację Żydów; wydano jeszcze dwa takie dokumenty w 1930 i 1939 roku.
• 1925 – Otwarcie Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie.
• 1928 – wrzesień: Wybuchają poważne zamieszki między ludnością arabską i żydowską w Jerozolimie.
• 1929 – Powstanie Agencji Żydowskiej w Palestynie, z siedzibą w Jerozolimie; została ona oficjalnie uznana przez Ligę Narodów i rząd Wielkiej Brytanii jako przedstawicielstwo Żydów w Palestynie.
• 1935 – Do Palestyny przybywa 61 845 nowych imigrantów żydowskich – tendencja zwyżkowa imigracji będzie się utrzymywać w latach następnych.
• 1942 – Na posiedzeniu Światowej Organizacji Syjonistycznej w Nowym Yorku zostaje przyjęty program utworzenia państwa żydowskiego na obszarze całej Palestyny.
• 1947 – 18 II: Rząd brytyjski decyduje się wnieść sprawę Palestyny pod obrady ONZ.
– 29 XI: Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych uchwala rezolucję o podziale Palestyny na dwa państwa – arabskie i żydowskie.
– Początek otwartej konfrontacji zbrojnej arabsko-żydowskiej w Palestynie.
• 1948 – 14 V: Zakończenie ewakuacji brytyjskiej; o północy wygasa mandat Wielkiej Brytanii nad Palestyną; w Tel Awiwie Ben Gurion proklamuje powstanie państwa Izrael.
– 15 V: Po północy armie arabskie wkraczają do Palestyny.
– 28 V: Żydzi zostają wyparci ze Starego Miasta Jerozolimy; w rękach żydowskich pozostaje Nowe Miasto.
• 1949 – 7 I: Przerwanie działań wojennych w Palestynie; w wyniku pertraktacji pokojowych na wyspie Rodos zostają podpisane układy rozejmowe między Izraelem a państwami arabskimi.
– 11 V: Przyjęcie Izraela do ONZ.
– 5 XII: Kneset (parlament) podejmuje uchwałę o przeniesieniu stolicy Izraela z Tel Awiwu do Jerozolimy.
• 1956 – 29 X: Atak izraelski na Egipt, do którego włącza się Wielka Brytania i Francja; Półwysep Synaj w rękach izraelskich.
• 1957 – wojsko izraelskie wycofuje się z Gazy i Zatoki Akaba.
• 1964 – 28 V: Powstaje Org. Wyzwolenia Palestyny.
• 1967 – 5 VI: Atak izraelski na Egipt w odpowiedzi na zamknięcie Zatoki Akaba dla okrętów izraelskich; do wojny włącza się Syria i Jordania; spektakularne zwycięstwo Izraela; zniszczenie nieprzyjacielskiego lotnictwa już w pierwszym dniu wojny.
– 11 VI: Przerwanie ognia; jest to faktyczny koniec “sześciodniowej” wojny; Izrael w wyniku walk uzyskuje Cisjordanię, Gazę, wzgórza Golan i Synaj.
• 1973 – 6-8 X: Ofensywa armii egipskiej i syryjskiej na stanowiska izraelskie w rejonie Synaju i Wzgórz Golan rozpoczyna nową wojnę arabsko-izraelską.
– koniec października: Przerwanie walki.
– 11 XI: Podpisanie egipsko-izraelskiego porozumienia o przerwaniu ognia i zwołaniu konferencji pokojowej w Genewie.
• 1975 – 1 IX: Podpisanie w Genewie tymczasowego dwustronnego porozumienia egipsko-izraelskiego, na mocy którego Izrael wycofał się z części Synaju.
– 17 X: Uchwalenie – na sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych – rezolucji, która stwierdza, iż “syjonizm jest formą rasizmu i dyskryminacji rasowej”.
• 1977 – 19-21 XI: Wizyta prezydenta Egiptu Sadata w Jerozolimie; rozmowy polityczne oraz wystąpienie Sadata i premiera Izraela Begina w Knesecie.
• 1978 – 11 III: W wyniku akcji terrorystów palestyńskich w Izraelu ginie ok. 40 osób.
– 14 III: Ofensywa armii izraelskiej na bazy fedainów w południowym Libanie; inwazja ma na celu wyparcie Palestyńczyków z południowego Libanu.
– 13 VI: Wojsko izraelskie wycofuje się z południowego Libanu.
• 1979 – 26 III: Podpisanie w Waszyngtonie separatywnego układu pokojowego między Egiptem a Izraelem.
• 1980 – 30 VII: Kneset uchwala ustawę zasadniczą o włączeniu całej Jerozolimy do Izraela jako stolicy tego państwa.
• 1982 – 22 VI: Armia izraelska kończy operację wycofywania się z Synaju.
• 1987 – Intifada – wybuch powstania Palestyńczyków na terenach zajętych przez Izrael.
• 1991 – Wojna w Zatoce Perskiej; Izrael nie odpowiada zbrojnie na rakietowy atak iracki.
• 1991 – 30 IX. Otwarcie konferencji bliskowschodniej w Madrycie w obecności prezydentów USA i ZSRR.
Za: http://dabhar.org/SP/5/5Kalendarium.htm
