Do kogo dzwonić kiedy chce się zadzwonić do Europy ? Po 5 latach zapasów z tym pytaniem, postawionym kiedyś przez Henry'ego Kissingera, Unia Europejska nie zdołała udzielić na nie ostatniej nocy satysfakcjonującej odpowiedzi - pisał w piątek komentator brytyjskiego dziennika "The Guardian".
Pierwszym przewodniczącym Rady Europejskiej będzie belgijski premier Herman Van Rompuy, który jest mało znany nawet w swoim kraju, nie mówiąc już o szerszym świecie. A pierwszym reprezentantem kontynentu w dziedzinie polityki zagranicznej będzie zdolna, ale nieznana baronessa z brytyjskiej Partii Pracy Catherine Ashton, która jest równie nieodgadniona. Na widok żadnego z nich nie stanie ruch uliczny w Brukseli, nie mówiąc już o Pekinie. Projekt konstytucji UE z 2004 r. miał na celu stworzenie wyróżnialnego przywództwa, ale narody Holandii i Francji pokrzyżowały te zamiary. Ambicja zapewnienia 500 milionom Europejczyków nowego głosu utrzymała się jednak w Traktacie Lizbońskim, któremu groziła zagłada w Irlandii i w rezultacie resentymentów na Wschodzie.
W końcu Europa mogła być zgalwanizowana przez dynamicznego przywódcę, w końcu Bruksela mogłaby włączyć się do dyskusji o Bliskim Wschodzie, Afryce czy środowisku przy pomocy postaci, która mogłaby być partnerem dla waszyngtońskiej sekretarz stanu. Ale kandydatura Tony'ego Blaira (za filmem „Illuminati część I” - Royal Arch freemason oraz członek 1591 United Studholme Alliance Lodge , która zgodnie z Masonic Yearbook, spotyka się 10 Duke Street St. James, LONDON SW1Y 6BS, w pierwszą środę Lutego, trzecią środę Marca, czwartą środę Maja oraz spotkania dla nowych członków w trzecią środę października) wywołała podziały i skazana była na klęskę. Europa po cichu wróciła na stary szlak.
Francusko-niemiecka zmowa na korzyść nieznanego Belga była dokładnie tym jak sprawy załatwiano dotychczas, zupełnie jakby Szwedzi, Polacy i inni nigdy nie dołączyli do tego klubu. Nie było kłębów białego dymu, ale zakulisowy sposób, w jaki 27 dumnych demokracji podjęło decyzje powoduje, że dla porównania Watykan wygląda prawie jak przezroczysty - uważa brytyjski dziennik.
Zdaniem "Guardiana", Blair byłby pożądanym silnym przywódcą UE, ale jego katastrofalna decyzja uczestniczenia w inwazji na Irak była wystarczającym powodem do wykluczenia go z konkurencji.
Kim jest Herman Van Rompuy?
Herman Van Rompuy ; ur. 31 października 1947 w Etterbeek), flamandzki polityk, członek Chrześcijańskich Demokratów i Flamandów (CD&V, Christen-Democratisch en Vlaams). Wicepremier i minister budżetu w latach 1993-1999, przewodniczący Izby Reprezentantów od 2007 do 2008. Premier Belgii od 30 grudnia 2008. 19 listopada 2009 wybrany na przewodniczącego Rady Europejskiej, urząd obejmie 1 grudnia 2009.
Młodość i życie prywatne
Herman Van Rompuy urodził się w 1947 w Etterbeek. W 1965 ukończył Kolegium Świętego Jana Berchmansa w Brukseli. W 1968 uzyskał licencjat z filozofii na Katolickim Uniwersytecie Leuven. W 1971 zdobył na tej uczelni tytuł magistra ekonomii.
Van Rompuy jest żonaty z Geertrui Windels, ma czworo dzieci: Petera (ur. 1980), Laurę (ur. 1981), Elke (ur. 1983) i Thomasa (ur. 1986)[1][2]. Jego brat, Eric Van Rompuy, jest również członkiem CD&V, a siostra, Christine Van Rompuy, członkiem komunistycznej Belgijskiej Partii Robotniczej (PVDA). Van Rompuy jest autorem licznych publikacji na tematy społeczno-polityczne, jak również aktywnym blogerem oraz twórcą poezji haiku.
Początki działalności politycznej
Po studiach, od 1972 do 1975, pracował jako attaché ds. wewnętrznych w administracji Banku Narodowego Belgii. W latach 1973-1977 był wiceprzewodniczącym młodzieżówki Chrześcijańskiej Partii Ludowej (CVP, Christelijke Volkspartij), jak do 2001 nazywała się CD&V. Od 1978 wchodzi w skład Biura Narodowego CD&V.
W latach 1975-1978 był doradcą w gabinecie premiera Leo Tindemansa. Od 1978 do 1980 pracował jako doradca w gabinecie ministra finansów Gastona Geensa. Od 1982 do 1988 Van Rompuy pełnił funkcję przewodniczącego CVP w okręgu Brussel-Halle-Vilvoorde. W latach 1980-1988 był dyrektorem Centrum Nauk Politycznych, Ekonomicznych i Społecznych oraz profesorem w Wyższej Szkole Handlu w Antwerpii (1980-1987). Od maja 1988 do września 1988 zajmował stanowisko sekretarza stanu ds. finansów i drobnej przedsiębiorczości.
Kariera polityczna
Herman Van Rompuy w latach 1988-1995 wchodził w skład Senatu z ramienia CVP. Od września 1988 do września 1993 stał na czele Chrześcijańskiej Partii Ludowej (CVP). Od września 1993 do lipca 1999 zajmował stanowisko wicepremiera i ministra budżetu w gabinecie premiera Jeana-Luca Dehaene. W 1999 jego partia przegrała wybory parlamentarne i znalazła się w opozycji. W 1995 Van Rompuy wszedł w skład Izby Reprezentantów, w której zasiada do chwili obecnej. W styczniu 2004 został mianowany ministrem stanu (tytuł przyznawany przez monarchę w uznaniu zasług).
12 lipca 2007 Herman Van Rompuy został wybrany przewodniczącym Izby Reprezentantów, którym pozostał do czasu objęcia teki premiera. 29 sierpnia 2007 król Albert II powierzył mu misję prowadzenia rokowań koalicyjnych (tzw. explorateur) w czasie kryzysu politycznego, jaki nastąpił w Belgii po czerwcowych wyborach parlamentarnych. Celem Van Rompuya było kontynuowanie negocjacji i doprowadzenie do porozumienia partii walońskich i flamandzkich w sprawie utworzenia wspólnego rządu. Van Rompuy złożył królowi raporty ze swoich działań 3 września i 10 września 2007. 29 września 2007 złożył raport końcowy, po czym Albert II zwolnił go z misji negocjatora i powierzył misję stworzenia rządu Guy Verhofstadtowi.
Premier Belgii
Kolejny kryzys polityczny wybuchł w Belgii w grudniu 2008, gdy premier Yves Leterme został oskarżony o próby wpływania na sędziów prowadzących proces dotyczący sprzedaży banku Fortis grupie BNP Paribas. 19 grudnia premier, razem z całym gabinetem, podał się do dymisji. 22 grudnia Albert II przyjął jego rezygnację i poprosił o pełnienie obowiązków szefa rządu do momentu sformowania nowego gabinetu. Były premier Wilfried Martens został mianowany negocjatorem (explorateur) w celu prowadzenia rozmów na temat wyboru nowego szefa rządu i stworzenia nowego rządu. Przekonał on Van Rompuya do podjęcia się próby sformowania gabinetu. Po złożeniu raportu królowi, Albert II 28 grudnia 2008 powierzył misję stworzenia gabinetu Hermanowi Van Rompuyowi.
30 grudnia 2008 Van Rompuy porozumiał się z liderami pięciu partii politycznych (CD&V, CdH, Open VLD, MR, PS) tworzącymi dotychczasową koalicję rządzącą, w sprawie jej dalszego utrzymania oraz kontynuacji prac gabinetu w prawie niezmienionym składzie. 30 grudnia 2008 król Albert II mianował Hermana Van Rompuya nowym premierem Belgii i zaprzysiągł jego rząd.
Przewodniczący Rady Europejskiej
W listopadzie 2009, po ratyfikacji traktatu lizbońskiego przez ostatnie państwo Unii Europejskiej, jakim były Czechy, osoba Van Rompuya zaczęła być wymieniania jako jedna z kandydatur do obsady, ustanowionego przez traktat, stanowiska przewodniczącego Rady Europejskiej. Według doniesień prasowych jego osoba została zaakceptowana przez Francję oraz Niemcy, które chciały widzieć na tym stanowisku polityka z mniejszego państwa UE o dużych zdolnościach organizatorskich i koncyliacyjnych. Było to stanowisko przeciwne wobec Wielkiej Brytanii, która forsowała na urząd przewodniczącego byłego premiera Tony'ego Blaira. Szwecja, sprawująca przewodnictwo w UE, dążyła, by wybór przewodniczącego odbył się na zasadzie konsensusu zamiast na drodze głosowania, co przewidywał traktat. W tym celu w dniach poprzedzających wybór rozpoczęła konsultacje z szefami państw i rządów UE. Van Rompuy potwierdził oficjalnie wolę ubiegania się o urząd.
19 listopada 2009, na specjalnym szczycie w Brukseli, szefowie państw i rządów UE, na drodze porozumienia, wybrali Hermana Van Rompuya na pierwszego stałego przewodniczącego Rady Europejskiej. Obejmie on urząd w dniu wejścia w życie traktatu lizbońskiego 1 grudnia 2009.
Tyle Wikipedia, ale jest coś czego Wikipedia nie ujęła.
Rok 2006 ,08 czerwca – Policja potwierdza spotkanie Grupy Bilderberga w Ottawie.
Jak donosi The Ottawa Citizen w tym dniu rozpoczęło się „tajne spotkanie Grupy Bilderberga” Spotkania takie odbywają się co roku w różnych miejscach globu (ostatnie w Grecji). Na zdjęciach zamieszczonych w gazecie znajdujemy znajomą (już znajomą) twarz.
Grupa Bilderberga, spotkanie OTTAWA 2006
Kim są członkowie Grupy?
Grupa Bilderberg albo Klub Bilderberg – nieformalne międzynarodowe stowarzyszenie wpływowych osób ze świata polityki, biznesu i przemysłu. Spotkania grupy odbywają się raz do roku. Podczas nich omawiane są najważniejsze w danym czasie dla świata sprawy dotyczące polityki i ekonomii. Pierwsze spotkanie tego typu miało mieć miejsce w holenderskim Hotelu de Bilderberg (stąd pochodzi nazwa grupy) w Osterbeek w maju 1954, a odbyło się z inicjatywy wpływowego polskiego polityka i emigranta Józefa Retingera, który był stałym sekretarzem grupy aż do śmierci w 1960. Konferencje Grupy Bilderberg odbywają się przy obecności wyselekcjonowanych dziennikarzy, lecz zgodnie z obietnicą dyskrecji, nie zdają oni relacji z przebiegu ani treści rozmów. Tym też należy tłumaczyć brak zainteresowania mediów spotkaniami, w których uczestniczą m.in. takie osobistości jak prezes Banku Światowego James Wolfensohn, żona byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych Hillary Rodham Clinton, były premier Wielkiej Brytanii Tony Blair, żona Billa Gatesa - Melinda Gates[8], czy Andrzej Olechowski. Według uczestników, ze względu na nieformalny charakter, spotkania pozwalają na swobodną wymianę poglądów niezależnie od aktualnych animozji politycznych. Niejawność spotkań i ogromne wpływy posiadane przez zaproszone osoby spowodowały, że niektórzy komentatorzy przypisują członkom Grupy Bilderberga tworzenie nieformalnego rządu światowego, a w konsekwencji zamiar wprowadzania rozwiązań ekonomiczno-politycznych sprzecznych z wolą społeczeństwa. Niektórzy zwolennicy teorii spiskowej dotyczącej tzw. Nowego Porządku wskazują Klub Bilderberg jako bezpośrednich kontynuatorów idei zakonu iluminatów. Jednakże są także osoby które wskazują inne grupy wpływowych osób jako realizatorów Nowego Porządku.
Grupa Bilderberg nie jest stricte organizacją, ponieważ nie istnieje w niej coś takiego jak członkostwo i nie wybiera się żadnej rady, chociaż posiada oficjalne biuro w Lejdzie w Holandii].
Miejsca spotkań
• 1954 (29-31 maja) – Hotel de Bilderberg w Oosterbeek, Holandia
• 1955 (18-20 marca) – Hotellerie Du Bas-Breau w Barbizon, Francja
• 1955 (23-25 września) – Grand Hotel Sonnenbichl w Garmisch-Partenkirchen, RFN
• 1956 (11-13 maja) – Hotel Store Kro w Fredensborg, Dania
• 1957 (15-17 lutego) – King and Prince Hotel w St. Simons Island, Georgia, USA
• 1957 (4-6 października) – Grand Hotel Palazzo della Fonte w Fiuggi, Włochy
• 1958 (13-15 września) – Palace Hotel w Buxton, Wielka Brytania
• 1959 (18-20 września) – Çinar Hotel w Yeşilköy, Stambuł, Turcja
• 1960 (28-29 maja) – Palace Hotel w Bürgenstock, Nidwalden, Szwajcaria
• 1961 (21-23 kwietnia) – Manoir St. Castin w Lac-Beauport, Quebec, Kanada
• 1962 (18-20 maja) – Grand Hotel Saltsjöbaden w Saltsjöbaden, Szwecja
• 1963 (29-31 maja) – Cannes, Francja
• 1964 (20-22 marca) – Williamsburg, Wirginia, USA
• 1965 (2-4 kwietnia) – Villa d'Este w Cernobbio, Włochy
• 1966 (25-27 marca) – Nassauer Hof Hotel Wiesbaden w Wiesbaden, RFN
• 1967 (31 marca – 2 kwietnia) – Cambridge, Wielka Brytania
• 1968 (26-28 kwietnia) – Mont Tremblant, Quebec, Kanada
• 1969 (9-11 maj) – Hotel Marienlyst w Helsingør, Dania
• 1970 (17-19 kwietnia) – Grand Hotel Quellenhof w Bad Ragaz, Szwajcaria
• 1971 (23-25 kwietnia) – Woodstock Inn w Woodstock, Vermont, USA
• 1972 (21-23 kwietnia) – La Reserve di Knokke-Heist w Knokke, Belgia
• 1973 (11-13 maja) – Grand Hotel Saltsjöbaden w Saltsjöbaden, Szwecja
• 1974 (19-21 kwietnia) – Hotel Mont d'Arbois w Megeve, Francja
• 1975 (22-24 kwietnia) – Golden Dolphin Hotel w Çeşme, Izmir, Turcja
• 1976 – nie odbyła się. W 1976 roku konferencja Grupy Bilderberg była planowana na kwiecień w Homestead w Hot Springs, Wirginia, USA. Została odwołana z powodu trwającego skandalu Lockheed obejmującego również księcia Bernharda.
• 1977 (22-24 kwietnia) – Paramount Imperial Hotel w Torquay, Wielka Brytania
• 1978 (21-23 kwietnia) – Chauncey Conference Center w Princeton, New Jersey, USA
• 1979 (27-29 kwietnia) – Grand Hotel Sauerhof w Baden bei Wien, Austria
• 1980 (18-20 kwietnia) – Dorint Sofitel Quellenhof Aachen w Aachen, RFN
• 1981 (15-17 maja) – Palace Hotel w Bürgenstock, Nidwalden, Szwajcaria
• 1982 (14-16 maja) – Rica Park Hotel Sandefjord w Sandefjord, Norwegia
• 1983 (13-15 maja) – Château Montebello w Montebello, Quebec, Kanada]
• 1984 (11-13 maja) – Grand Hotel Saltsjöbaden w Saltsjöbaden, Szwecja
• 1985 (10-12 maja) – Doral Arrowwood Hotel w Rye Brook, Nowy Jork, USA
• 1986 (25-27 kwietnia) – Gleneagles Hotel w Gleneagles, Auchterarder, Wielka Brytania
• 1987 (24-26 kwietnia) – Villa d'Este w Cernobbio, Włochy
• 1988 (3-5 czerwca) – Interalpen-Hotel Tyrol w Telfs-Buchen, Austria
• 1989 (12-14 maja) – Gran Hotel de La Toja w Isla de La Toja, Hiszpania
• 1990 (11-13 maja) – Harrison Conference Center w Glen Cove, Nowy Jork, USA
• 1991 (6-9 czerwca) – Steigenberger Badischer Hof Hotel, Schlosshotel Bühlerhöhe w Bühl w Baden-Baden, Niemcy
• 1992 (21-24 maja) – Royal Club Evian Hotel, Ermitage Hotel w Évian-les-Bains, Francja
• 1993 (22-25 kwietnia) – Nafsika Astir Palace Hotel w Vouliagmeni, Grecja
• 1994 (2-5 czerwca) – Kalastajatorppa Hotel w Helsinki, Finlandia
• 1995 (8-11 czerwca) – Palace Hotel w Bürgenstock, Nidwalden, Szwajcaria
• 1996 (30 maja – 2 czerwca) – CIBC Leadership Centre aka The Kingbridge Centre w King City, Ontario, Kanada
• 1997 (12-15 czerwca) – Pine Isle resort w Lake Lanier, Georgia, USA
• 1998 (14-17 maja) – Turnberry Hotel w Turnberry, Wielka Brytania
• 1999 (3-6 czerwca) – Caesar Park Hotel Penha Longa w Sintra, Portugalia
• 2000 (1-4 czerwca) – Chateau Du Lac Hotel w Genval, Bruksela, Belgia
• 2001 (24-27 maja) – Hotel Stenungsbaden w Stenungsund, Szwecja
• 2002 (30 maja – 2 czerwca) – Westfields Marriott w Chantilly, Wirginia, USA
• 2003 (15-18 maja) – Trianon Palace Hotel w Versailles, Francja
• 2004 (3-6 czerwca) – Grand Hotel des Iles Borromees w Stresa, Włochy
• 2005 (5-8 maja) – Dorint Sofitel Seehotel Überfahrt w Rottach-Egern, Niemcy]
• 2006 (8-11 czerwca) – Brookstreet Hotel w Kanata, Ottawa, Ontario, Kanada
• 2007 (31 maja – 3 czerwca) – Ritz-Carlton Hotel, w Şişli, Stambuł, Turcja.
• 2008 (5-8 czerwca) – Westfields Marriott w Chantilly, Wirginia, USA
• 2009 (14-17 maja) – Hotel Astir Palace w Atenach, Grecja
Wpisany przez Andrzej Puchalski
Za: http://www.przyszloscwprzeszlosci.info/teraniejszo/73-teorie-spiskowe/877-przywodc-europy-czonek-grupy-bilderberg
źródła:
http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80269,7273706,_Guardian___Szansa_na_dynamiczne_przywodztwo_UE_przepadla.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Herman_Van_Rompuy
http://www.bilderberg.org/pepis06.htm#76
http://www.canada.com/ottawacitizen/news/story.html?id=11df53f7-6caf-4385-a6de-9e7793ed7d29&k=86601&p=2
http://pl.wikipedia.org/wiki/Grupa_Bilderberg
