Pod koniec maja 1945 r. Józef Stalin rozkazał marszałkowi Grigorijowi Żukowowi opuścić Niemcy i wrócić do Moskwy. Był zaniepokojony działaniami brytyjskich sojuszników. Z polecenia Stalina wojska sowieckie rozbrajały Niemców i zamykały ich w obozach jenieckich. Brytyjczycy tego nie robili. Zamiast tego współpracowali z niemieckimi żołnierzami i pozwalali zachowywać im zdolność bojową.
Stalin uważał, że istnieją plany późniejszego użycia wojsk niemieckich. Podkreślał, że jest to wręcz naruszenie międzyrządowych umów, według których poddające się wojska miały być natychmiast rozwiązywane. Sowiecki wywiad wszedł w posiadanie telegramu wysłanego przez Winstona Churchilla do marszałka polnego Bernarda Montgomeryego, dowódcy brytyjskich sił zbrojnych. Instruował on, aby przechowywać broń i utrzymywać ją w gotowości, aby móc ją oddać Niemcom na wypadek kontynuacji ofensywy przez sowietów.
Według instrukcji otrzymanych od Stalina, Żukow ostro potępił te działania na przemówieniu w Sojuszniczej Radzie Kontroli (ZSRR, USA, Wielka Brytania, Francja). Powiedział, że historia zna kilka przykładów takiej zdrady i porzucenia zobowiązań sojuszniczych. Montgomery odrzucił oskarżenia. Kilka lat później potwierdził, że otrzymał takie instrukcje i je wykonał. Miał je wykonywać jak żołnierz rozkazy.
Ostra walka toczyła się w okolicach Berlina. W tym czasie Churchill powiedział, że Rosja sowiecka stała się śmiertelnym zagrożeniem dla wolnego świata. Brytyjski premier chciał niezwłocznie utworzyć nowy front na wschodzie, aby powstrzymać sowiecką ofensywę. Był on przejęty wrażeniem, że po upadku nazistowskich Niemiec nowym zagrożeniem stanie się Związek sowiecki.
Dlatego też Londyn chciał, aby Berlin został wzięty przez wojska brytyjsko-amerykańskie. Churhill chciał również, aby Amerykanie wzięli Czechosłowację i Pragę oraz Austrię kontrolowaną na równych warunkach.
Nie później niż w kwietniu 1945 r. Churchill rozkazał sztabowcom opracować Operation Unthinkable [Operacja nie do pomyślenia – Romanus Minutus], kryptonim dwóch powiązanych planów konfliktu między aliantami zachodnimi a sowietami. Generałom zlecono opracowanie środków do
„narzucenia Rosji woli Stanów Zjednoczonych i Brytyjskiego Imperium.”
Hipotetyczna data początku alianckiej inwazji na utrzymywaną przez sowietów Europę została wyznaczona na 1 lipca 1945 r. W końcowych dniach wojny z hitlerowskimi Niemcami Londyn przygotowywał się do uderzenia w plecy ZSRR.
Plan przewidywał rozpętanie wojny totalnej w celu okupacji części ZSRR, które miały decydujące znaczenie dla jego wysiłku wojennego, w celu zadania decydującego ciosu jego siłom zbrojnym i uniemożliwienie kontynuowania walki.
Plan przewidywał możliwość wycofania się wojsk sowieckich w głąb zajmowanych przez nich terytoriów, tak jak już to robiono w przeszłości. Plan został uznany przez brytyjskich sztabowców za niewykonalny z uwagi na trzykrotną przewagę sowieckich wojsk lądowych w Europie i na Bliskim Wschodzie, gdzie przewidywano że konflikt będzie się rozgrywał. Niemieckie jednostki były potrzebne to wyrównania tej dysproporcji sił. Dlatego Churchill chciał by pozostały w gotowości bojowej.
Gabinet wojenny [war cabinet – rządowa komisja utworzona na czas wojny; w jej skład wchodzili członkowie rządu, wojskowi oraz przedstawiciele opozycji rządowej] podaje:
„Armia rosyjska dysponuje zdolnym i doświadczonym dowództwem. Żołnierze są niezwykle wytrzymali, funkcjonuje i porusza się dzięki zużyciu nieporównywalnie niewielkich zasobów w porównaniu do jakiejkolwiek zachodniej armii, taktycznie bardzo śmiała, skoncentrowana na osiąganiu celów bez względu na koszty. Wyposażenie podczas wojny zostało znacznie ulepszone i obecnie jest dobre. Tyle wiadomo o jej rozwoju, że można powiedzieć, iż nie jest gorsza od arami wielkich mocarstw. Łatwość z jaką Rosjanie dokonali rozwoju i ulepszeń dostępnej broni, wyposażenia i masowej ich produkcji jest uderzająca. Znane są przykłady kopiowania przez Niemców podstawowych rosyjskich rozwiązań.”
Brytyjscy planiści doszli do pesymistycznej konkluzji. Orzekli, że każdy atak będzie „hazardem”, a kampania wojenna będzie „długa i kosztowna”. Raport podsumowuje:
„Jeśli mamy rozpocząć wojnę z Rosją, musimy być przygotowani na wojnę totalną, która będzie długa i kosztowna. Liczebna przewaga lądowych wojsk sowieckich nie pozostawia wielkich szans na sukces. Szef Sztabu Armii w ocenie z dnia 6 czerwca 1945 r. stwierdził: ‚Byłoby poza naszymi możliwościami osiągnąć szybkie i bezwarunkowe zwycięstwo; będziemy zobowiązani do prowadzenia wojny pomimo dużej przewagi przeciwnika. Ponadto, ta różnica sił będzie bardzo niepewna jeśli Amerykanie zostaną zaabsorbowani przez wojnę na Pacyfiku.”
Premier otrzymał kopię planu 8 czerwca. Równie zirytowany, Churchill nie mógł wiele zrobić, ponieważ przewaga Armii Czerwonej była ewidentna. Nawet posiadając bombę atomową, Harry Truman, nowy prezydent USA, musiał brać ten fakt pod uwagę.
Prezydent Truman spotykając się z sowieckim ministrem spraw zagranicznych, Wiaczesławem Mołotowem, wziął byka za rogi. Z bardzo zawoalowany sposób pogroził sankcjami gospodarczymi.
8 maja amerykański prezydent rozkazał znacznie ograniczyć pożyczkę lend-lease (pomoc wojskową) bez wcześniejszego powiadomienia. Sprawy zaszły tak daleko, że amerykańskie statki, które już zbliżały się do wybrzeży ZSRR zostały zawrócone do USA. Po pewnym czasie ograniczenia zostały zniesione, ponieważ ZSRR nie przystąpiłby do wojny z Japonią, czego potrzebowały USA. Jednakże stosunki dwustronne zostały nadszarpnięte.
Według memorandum podpisanego 19.05.1945 r. przez Josepha Grew, sekretarza stanu, wojna we Związkiem Sowieckim była nieunikniona. W dokumencie zalecano zajęcie twardego stanowiska wobec Związku Sowieckiego. Pożądanym było rozpoczęcie walki zanim ZSRR odbuduje się ze zniszczeń wojennych i odzyska swoją potężną militarną, ekonomiczną i terytorialną pozycję.
Wojskowi uzyskali impuls od polityków. W sierpniu 1945 r. (wojna z Japonią jeszcze się nie zakończyła) generałowi L. Grovesowi, szefowi amerykańskiego programu nuklearnego, przedstawiono mapę strategicznych celów w ZSRR i Mandżurii. Plan zawierał listę piętnastu największych miast Związku Sowieckiego: Moskwę, Baku, Nowosybirsk, Gorki, Swierdłowsk, Czelabińsk, Omsk, Kujbyszew, Kazań, Saratow, Mołotow (Perm), Magnitogorsk, Grozny, Stalińsk (prawdopodobnie Stalino – tymczasowo Donieck) i Niżny Tiagł. Celom przyporządkowano opisy: geograficzny i przemysłowy potencjał oraz priorytety. Waszyngton otworzył nowy front. Tym razem przeciwko własnemu sojusznikowi.
Londyn i Waszyngton zapomniały, że walczyły ramię w ramię ze Związkiem Sowieckim oraz o zawartych w Jałcie, Poczdamie i San Francisco porozumieniach.
26 V 2015 r.
autor: Yuriy Rubtsov
źródło: http://www.globalresearch.ca/world-war-ii-operation-unthinkable-churchills-planned-invasion-of-the-soviet-union-july-1945/5451842
przygotował: Minutus
Za:https://ussus.wordpress.com/2015/11/01/ii-wojna-swiatowa-operation-unthinkable-brytyjski-plan-inwazji-na-zsrr/#more-1332
