Żyd urodzony w Algierze, Jean Daniel, dziennikarz i redaktor tygodnika Nowy Obserwator w Paryzu ("Le Nouvel Observateur") jest autorem książki "Uwiezienie w Żydostwie: Zbuntowane Medytacje nad Stanem Judaizmu." Daniel jest jednym z 600,000 Żydów zamieszkałych we Francji, gdzie dziś znajduje się największa kolonia żydowska w Europie. Dwa główne źródła napływu Żydów do Francji po wojnie są związane z powojenną kampanią syjonistów starających się zdobyć dosyć ludzi żeby zorganizować państwo Izrael w Palestynie, ponieważ Żydzi stanowili tam bardzo małą część ludności, mimo tego że w diasporze od dwu tysięcy lat modlili się żeby w następnym roku być w Jerozolimie. Pierwszym źródłem napływu Żydów askenazyjskich do Francji byli powojenni uciekinierzy z państw satelickich, gdzie NKWD, przy pomocy syjonistów zainscenizowało ok. 16 pogromów (w samym Budapeszcie cztery) i wygnało przez Żelazną Kurtynę 711,000 Żydów, z których część, zamiast szmuglować się do Palestyny, została we Francji. Drugim źródłem napływu Żydów do Francji, tym razem sefardyjskich, były państwa arabskie, gdzie miejscowi Żydzi byli wystraszani przez bojówki syjonistyczne i zmuszani do wyjazdu. Znowu część Żydów, zamiast do Palestyny przybyła do Francji. Jednym z przybyszów z Algieru, jest właśnie Jean Daniel, który wspomina dom dzieciństwa w Algierze jako oazę wolności, w przeciwieństwie do ulicy jego żydowskiej dzielnicy, gdzie Żydzi jeszcze żyli pod terrorem rabinów zmuszających ich do posłuszeństwa.
Podczas terroru żydowskiego w Palestynie, Daniel współczuł Arabom i miałpoczucie współwiny za zbrodnie popełniane na ludności arabskiej przez syjonistów. Okrucieństwa te i brutalny podbój ziemi ojczystej Arabów palestyńskich doprowadził według Daniel'a do "prawdziwej wojny religijnej." Odczuł on ten stan rzeczy szczególnie w czasie powstania sprowokowanego przez Ariela Szarona, który zdobył władzę dzięki prowokacji w meczecie na wzgórzu świątyni w Jerozolimie.
Daniel uważa że emancypacja 40,000 Żydów we Francji w 1789 roku uwolniła Żydów od terroru rabinów i dala im dosyć dobre warunki do asymilacji. Jednocześnie po prawie 2,000 latach wznowiono w Paryżu Sanhedryn, czyli narodową radę i najwyższy sąd żydowski. Emancypacja Żydów i zwycięstwo Rewolucji Francuskiej było możliwe dzięki porozumieniu się Żydów francuskich z masonami angielskimi i uzyskaniu pomocy ze strony rządu Anglii w zorganizowaniu wybuchu rewolucji jednocześnie na całym terenie Francji. Rząd anielski udzieli tej pomocy jako akt zemsty, za francuską pomoc w oswobodzeniu od Anglii Stanów Zjednoczonych, według Nesta Webster ("French Revolution").
Mimo emancypacji, żydowskie tradycje talmudyczne przekazujące pojecie że nie- Żydzi to pod-ludzie powodowały trudności w asymilacji Żydów z powodu nagminnego oszukiwania przez nich nie- Żydów ("deceitful habits"), ich dziwnych zwyczajów i zapachów, jak i dziwnego sposobu mówienia określanego jako "żydłaczenie." Podczas XIX wieku we Francji krytykowano bogatych kapitalistów żydowskich jako wrogów ludzkości. Działacz polityczny Pierre Proudhon napisał w 1883 roku że Żydzi "powinni byćwyrzuceni do Azji," jak to cytuje w recenzji ksiazki Daniel'a, Adam Shattz pod tytułem "Sprawa Żydowska" w The New York Review of Books z wrzesnia 2005. Kiedy jednak organizowano emigracje Żydów francuskich do Palestyny, faktycznie tylko 3,000 zgodziło się tam pojechać.
W latach 1950 tych była ożywiona francusko-izraelska współpraca w budowie broni nuklearnej na pustyni Negew i wspólnie z Anglikami i z Francja, Izrael napadł na Egipt w sprawie kanału Sueskiego. Napad ten miał dać Izraelowi możność zdominowania półwyspu synajskiego. Skuteczny atak na Egipt został uniemożliwiony przez prezydenta USA, Ike Eisenhower'a. Porażka na Synaju zmobilizowała Żydów rządzących w Izraelu, do zdobycia, przy pomocy żydowskiej mniejszości w USA, kontroli nad amerykańską polityka na Bliskim Wschodzie i do przełamania za wszelka cenę oporu prezydenta Kennedy'ego przeciwko tworzeniu w Izraelu arsenałunuklearnego, co tez się stało.
Po wojnie w 1967 roku stosunki francusko-izraelskie pogorszyły się ponieważ Francja uznała że Izrael używa "procesu rokowań pokojowych" z Palestyńczykami jako zasłony dymnej do agresji i ekspansji. Natomiast, wśród coraz mniej religijnych Żydów we Francji, rozwija się kult zagłady i zemsty. Daniel pisze o Holokauście jako o "Wspomnieniu skandalicznego męczeństwa lub zasłużonej kary?" Wątpliwości te powodują że Daniel zatytułował swoja książkę "Uwiezienie w Żydostwie: Zbuntowane Medytacje nad Stanem Judaizmu." W procesie myślowym Daniel'a ważną rolę odgrywa przekonanie tego autora o całkowitym braku lojalności wśród Żydów i nawet minimalnego poczucia sprawiedliwości wobec nie- Żydów. Jest to perfidna spuścizna nauki Talmudu, którego niemoralne zasady nadal wyrządzają szkody, tak samym Żydom, jak i nie- Żydom.
Copyright © Iwo Cyprian Pogonowski
www.pogonowski.com
