To nie kryzys – to rezultat!

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 17 wrzesień 2010

Odsłony: 3678

„Przy grobie się z mej piersi westchnienie wydarło, że zdechło jednak bydlę – a tak dobrze żarło!” – napisał przed laty w specjalnie skomponowanym epitafium ku czci pewnego oficera Studium Wojskowego UMCS w Lublinie kolega Soja. Wprawdzie tak zwane media głównego nurtu nie mogą się nachwalić sytuacji naszego nieszczęśliwego kraju – że znowu jest - może niekoniecznie dziesiątą, jak za Gierka, - ale potęgą gospodarczą świata – ale z badań Instytutu Pracy i Polityki Socjalnej wynika, że już w latach 2011 –2015 liczba bezrobotnych może przekroczyć 3 miliony – zwłaszcza wśród młodzieży, gdzie procent bezrobotnych już teraz sięga 25 procent.

Takie są nieubłagane konsekwencje ustanowionego w 1989 roku przez generała Kiszczaka, jego konfidentów i pożytecznych idiotów gospodarczego modelu państwa, który nazywam kapitalizmem kompradorskim. Polega on na tym – i tym się różni od kapitalizmu zwyczajnego – że o dostępie do rynku i możliwości funkcjonowania na nim decyduje przynależność do sitwy, której najtwardszym jądrem są tajne służby z komunistycznym rodowodem. Na straży przywileju sitwy stoi reglamentacyjne ustawodawstwo gospodarcze, pilnuje go 7 tajnych służb ze swoją agenturą, policja, prokuratura i niezawisłe sądy. W rezultacie sitwa bez problemów kontroluje kluczowe segmenty gospodarki z sektorem finansowym na czele i właśnie dawny Departament I MSW na naszych oczach przejmuje w arendę Narodowy Bank Polski. Piastujący zewnętrzne znamiona władzy mężykowie stanu są wobec tego całkowicie bezradni i albo chowają się za wojnę na symbole, albo próbują zwalać winę na „kryzys”.

Czytaj więcej: To nie kryzys – to rezultat!

Czyżby koniec wojny o krzyż?

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 17 wrzesień 2010

Odsłony: 5384

A raczej wojny o godny pomniczek przy pomocy krzyża.

Jak rzadko z tą decyzją rządzącej nami sitwy spod znaku filantropa Sorosa  całkowicie
się zgadzam. Krzyż podzielił głęboko społeczeństwo. Nawet katolicy zostali podzieleni i stanęli po przeciwnych stronach barykady. Gdyby krzyż nie był instrumentalnie wykorzystany do wymuszania godnego pomnika w zamian za krzyż, wierzyłbym, że obrońcom zależy na obronie krzyża.
Jednak w tej wojnie chodziło przede wszystkim o pomnik, a wielu obrońców krzyża było nieświadomie manipulowanych.
A co z pomnikiem?
Czy ofiary katastrofy smoleńskiej zasługują na pomnik przed Pałacem Prezydenckim? Pomniki ku upamiętnieniu ofiar katastrof stawia się zwyczajowo w miejscach katastrofy, lub w ich pobliżu. Pomnik, obelisk, czy nawet ów sporny krzyż „smoleński” właśnie w Smoleńsku, a nie na Krakowskim Przedmieściu, powinne być umieszczone. Ponadto jest już tablica ku czci ofiar katastrofy na ścianie Pałacu Prezydenckiego, jest kolejna tablica w krypcie na Wawelu – ile jeszcze tablic i pomników będą domagać się wyznawcy Kaczyńskiego?

Zapominamy o tym, że nikt z ofiar katastrofy w Smoleńsku nie dokonał niczego, za co należałby się pomnik w tak reprezentatywnym miejscu w Warszawie. Uważam, że już najwyższy czas, aby zaprzestać żerowania na smoleńskiej katastrofie w celu pomnikowania i tabliczkowania Polski nazwiskami ofiar tej katastrofy.
Katastrofa w Smoleńsku była tragedią dla wielu ludzi, dla rodzin, przyjaciół i znajomych jej ofiar. Ale to jeszcz nie powód, aby budowano im wszędzie pomiki i wieszano, gdzie się tylko da, tablice ku ich czci.

Czytaj więcej: Czyżby koniec wojny o krzyż?

W krainie czarów – czy jednak razwiedki?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 16 wrzesień 2010

Odsłony: 3446

Na rzuconą mimochodem w jednym z felietonów uwagę, że pan prof. Adam Wielomski ostentacyjnie nie wierzy w istnienie razwiedki, odpowiedział mi on polemicznie, sugerując utratę kontaktu z rzeczywistością. Wszystko to rzecz jasna być może; na przykład radykalni solipsyści n a u c z a j ą, że coś takiego, jak „rzeczywistość” w ogóle nie istnieje, że to tylko taki fantom – ale też nie są konsekwentni, bo k o g o w takim razie o tym nauczają? Nie byłoby zatem specjalnego sensu zawracać Czytelnikom głowę takimi przekomarzaniami, gdyby nie kilka uwag, które przy okazji polemiki pan prof. Adam Wielomski był rzucił.

Oto między innymi pisze: „Nie udowodnię, że w Polsce nie działa gigantyczny „razwiedkowy” spisek, tak jak nie udowodnię, że nie ma w Polsce wielkiego spisku wilkołaków, duchów, czy czarowników. Zadanie dowiedzenia istnienia takiego spisku ciąży na Redaktorze Michalkiewiczu, który taką teorię głosi. W moim przekonaniu nie umie jej udowodnić inaczej, jak przez zestawianie rozmaitych faktów, które w sposób „razwiedkowy” interpretuje, a które częstokroć można interpretować w sposób, który ja uważam za bardziej racjonalny. Całość obficie podlewa „razwiedkowym” sosem. I to miałby być cały dowód.” Pan prof. Wielomski ma oczywiście rację mówiąc, że to na mnie ciąży obowiązek udowodnienia. Nie bardzo jednak rozumiem powodów, dla których lekceważy on przyjęty przeze mnie sposób dowodzenia, polegający na „zestawianiu rozmaitych faktów” i nadawanie tym zestawieniom „razwiedkowej” interpretacji.

Czytaj więcej: W krainie czarów – czy jednak razwiedki?

Fragmenty Uchwały Krajowego Prowidu Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN)

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 16 wrzesień 2010

Odsłony: 6944

podjętej  22.VI.1990.  
"Uchwała zawiera 60 stron maszynopisu. Obejmuje różne sprawy współczesne, w tym stosunek OUN jako awangardy narodu ukraińskiego - do Polski i Polaków. Nakazuje szerzenie kultu Stepana Bandery i Romana Szuchewycza - "Czuprynki" oraz metropolity Andrzeja Szeptyckiego przez upamiętnianie w miastach i wsiach pomnikami, jak i nadawaniem ich imienia szkołom, ulicom i placom. W razie oporu lub sprzeciwu obecnej władzy stosować przymus fizyczny, "pozbywając się dużej ilości Moskali, którzy zaśmiecają nasza ziemię". W razie ociągania się stosować nawet "metoda, wypróbowaną przez UPA na Polakach. OUN wykorzystuje jako awangarda narodu wszystkie partie polityczne oraz komitety cerkiewne Ukraińskiej Katolickiej Cerkwi, której księża sprzyjają OUN.

Zgodnie z wczesniejszymi postanowieniami Krajowego Prowidu każda ukraińska rodzina w diasporze wpłaca po 1.000 dol. USA na fundusz "Wyzwolenia Ukrainy". Przegranie przez "Ruch" wyborów na Ukrainie uważane jest za śmierć ukrainizmu nad Dnieprem.

Sprawy polskie:

1. na Ukrainie, ze szczególnym uwzględnieniem terenów Ukrainy Zachodniej;
2. w diasporze;
3. w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem Ukrainy Zacurzońskiej.

Czytaj więcej: Fragmenty Uchwały Krajowego Prowidu Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN)