feed-image W SERCU POLSKA RSS

Szczegóły
Kategoria: Naród
Odsłony: 3980
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna
Ruchy wojujące przeciw chrześcijańskiemu wzorcowi cywilizacyjnemu lubią się nie od dziś same powoływać na chrześcijaństwo, twierdząc, że to właśnie z niego wyrastają ich działania i motywacje. Czy uprawiają tą metodą rozmyślnie przewrotną dezinformację? Bardzo możliwe, ale to nie wyjaśnia rzeczonego zjawiska do końca. Nie wyjaśnia na przykład, dlaczego w dzisiejszych czasach sam Kościół nierzadko mówi językiem, który bez żadnych zmian i poprawek dałoby się włożyć w usta lewicy. Mało kto skojarzyłby to z faktem, iż na pytanie, co stanowi istotę chrześcijaństwa, większość współczesnych chrześcijan odpowiedziałaby zapewne „miłość bliźniego”, „żeby pomagać innym ludziom” albo coś o podobnym sensie. A szkoda, bo wbrew pozorom jest to bardzo niepokojący symptom. Chrześcijaństwo rozkłada i pustoszy od środka inwazja humanitarnego bełkotu, który pochodzi nie z chrześcijańskich źródeł, ale skądinąd, z zewnątrz.

Początki owego fenomenu wiążą się z tym, co można określić mianem zwrotu antropocentrycznego w pojmowaniu religii. Zakiełkował on z chwilą, gdy pojawiło się przeświadczenie, że w życiu religijnym na pierwszym miejscu nie powinny znajdować się dogmaty, instytucje, rytuały czy święte teksty, ale płynące z danego systemu religijnego nakazy etyczne odnoszące się do stosunków międzyludzkich. W niedostrzegalny dla wielu sposób musiało to za sobą pociągnąć odwrót od „pionowych” relacji świata doczesnego z transcendentnym na rzecz zainteresowania sferą „poziomych” relacji ziemskich. W tej optyce, jak wielokrotnie słyszeliśmy, dogmaty, instytucje, rytuały czy święte teksty są „dla ludzi, a nie odwrotnie”, rolą Boga okazuje się ukazywanie człowiekowi „drugiego człowieka” itd.

Szczegóły
Kategoria: Naród
Odsłony: 3731
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna
W poprzednich jubileuszach 10-cia , 20-lecia i 25-lecia tak sprytnie manipulowano faktami , że społeczeństwo nie dowiadywało się o niewygodnej dla kierownictwa Solidarności prawdy. Zwłaszcza młodsze pokolenia nie znają prawdy o niedawnej przeszłości i karmione jest od 30 lat fałszem.
Zbliża się 30 rocznica powstania Solidarności i jej kolejnego jubileuszu, który  chcą  głośno  fetować  ludzie  związani  z jej szyldem.
Od lat jednak organizatorzy jubileuszów rocznicowych  natrafiają na niesamowite dla nich problemy: jak ukryć prawdę przed społeczeństwem o powstaniu tego Związku, o ludziach, którzy go tworzyli, o  i ich losach, o warunkach  w jakich wynegocjowali porozumienie  między władzami rządu, realizacji owych 21 Postulatów.   
Od 30 lat; inicjatorzy uroczystości chcą bowiem zablokować niewygodną, wstydliwą , krępującą prawdę i przemycić zafałszowane fakty i zdarzenia.

Robili to już w czasie poprzednich rocznic. Przede wszystkim wymazywali nazwiska rzeczywistych twórców i działaczy opozycyjnych i związkowych tamtych czasów, a  przemycali   inne nazwiska, nieznane, bierne   społecznie w tamtym czasie.  W poprzednich jubileuszach 10-cia , 20-lecia i 25-lecia  tak sprytnie manipulowano faktami , że społeczeństwo nie dowiadywało się  o niewygodnej  dla kierownictwa Solidarności prawdy. Zwłaszcza  młodsze pokolenia nie znają  prawdy o niedawnej przeszłości  i karmione jest od 30 lat fałszem.

Szczegóły
Kategoria: Naród
Odsłony: 4343

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna
Tytuł z Mackiewicza chyba najlepiej pasuje do sytuacji pod Pałacem Namiestnikowskim (od niedawna znow bardziej zasługującym na swą historyczną nazwę). Siedzię na wsi, więc dostęp do informacji mam ograniczony, a początków śledzić sprawy nie mogłem uważnie, bo też siedziałem na wsi, i to tureckiej - więc moje robocze uwagi nacechowane są brakiem pewności. Ale mam wrażenie, że kluczowy impuls wyszedł od strony władzy polityczno-medialnej. Jeśli jakakolwiek inna gazeta zaczęła by wywiad z nowym prezydentem od pytania "kiedy pan usunie krzyż spod pałacu", to uznałbym to tylko za przejaw fanatyzmu jej pracowników, którzy nie widzą dla prezydenta ważniejszych zadań niż walka z mitem poprzednika i symbolami religijnymi (inna sprawa, że szanujący się prezydent-elekt powinien to pytanie zbyć albo wręcz usunąć w autoryzacji). Ale w wypadku gdy robi to giewu, od zawsze mające ambicje metapolityczne, to raczej należy uznać rzecz za śiwadomą polityczną kreację, nie mniej niż zamierzchły wstępniak "wasz prezydent - nasz premier".

Żałoba oczywiście musi się kiedyś kończyć, krzyż musiał zostać przeniesiony, ale bez trudu można to było zrobić spokojnie. Komorowski wespół z Michnikiem specjalnie rozpoczęli wokół sprawy awanturę, co im przyszło o tyle łatwiej, że z dotychczasowym dorobkiem PO i salonu w chamskich atakach na uczucia patriotów i katolików wystarczyło im dać sygnał.

Szczegóły
Kategoria: Komentarz polityczny
Odsłony: 4150

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna
Prezydencie, mieszkaj albo w Pałacu, albo w Budzie Ruskiej

Deklaracje Bronisława Komorowskiego, że nie chce mieszkać w Pałacu Prezydenckim, a od Juraty woli swoją działkę w Budzie Ruskiej wywołują zażenowanie.
Wydawało się, że czego jak czego, ale zrozumienia dla tradycji państwowej Bronisławowi Komorowskiemu nie brakuje. To on przecież już w latach 70. organizował niezależne obchody tych nie najlepiej widzianych przez komunistyczne władze rocznic – 1 sierpnia czy 11 listopada.

Niestety deklaracje prezydenta elekta, że nie chce mieszkać w Pałacu Prezydenckim, a od ośrodka w Juracie woli Budę Ruską pokazują, że swoje dawne wyczucie tradycji najwyraźniej zatracił. Jakoś żadnemu prezydentowi USA nie przychodzi do głowy, żeby zrezygnować z mieszkania w Białym Domu na rzecz na przykład swojego dotychczasowego lokalu. Nie przychodzi, bo mieszkanie i urzędowanie prezydenta w Białym Domu jest właśnie elementem tradycji. U nas ta tradycja nie jest długa – obejmuje tylko trzech prezydentów – ale powinna być kultywowana.

Komorowski tłumaczy, że nie chce się „zamknąć w złotej klatce”. Jeśli tak boi się obciążeń związanych ze sprawowaniem urzędu prezydenta, to nie powinien się był w ogóle o niego ubiegać.

Szczegóły
Kategoria: Państwo
Odsłony: 3946
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

Katastrofa Smoleńska wywołała erupcję tekstów i komentarzy na temat stanu państwa polskiego i odpowiedzialności polityków. Aczkolwiek kwestia bezpośrednich przyczyn katastrofy podzieliła Polskę na dwa wrogie obozy, organicznie niejako związane z bezwzględnie ze sobą konkurującymi PiS i PO, to po obu stronach nie brak głosów wskazujących, jako na źródło i niejako praprzyczynę tragedii, opłakany stan głównych instytucji państwa. Państwo polskie nie wywiązuje się ze swoich podstawowych obowiązków, a w tym konkretnym przypadku z obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa swemu prezydentowi i najwyższym dostojnikom państwa.

Z przykrością stwierdzam, że ta burzliwa dyskusja, przy całej swojej gwałtowności i kontrowersyjności, spolaryzowała się wzdłuż osi partyjnej PiS - PO, spersonifikowanej przez osoby Janusza Palikota i Antoniego Macierewicza i ani rusz nie jest w stanie od tej osi się oderwać, spojrzeć na sprawy państwa pod innym kątem i z głębszej perspektywy. Dobrze ilustruje to artykuł Igora Jankego w Rzeczpospolitej z 28 lipca pt. „Jeszcze słabsza Polska”, przeniesiony potem na portal internetowy Salon24 pod jeszcze bardziej wymownym tytułem „Do następnej katastrofy”. Pod tekstem tym od razu pojawiło się 345 komentarzy, co samo w sobie oddaje temperaturę dyskusji. „Państwo źle działa” – woła Janke – „zabrnęliśmy w ślepy zaułek… potrzebujemy zmiany jakości życia publicznego… marna, pusta polityka, niekończące się wojny o nic, głupie media, niesprawne urzędy, otępiali urzędnicy, brak zasad i procedur – wszystko to razem wzięte doprowadziło prezydencki samolot do katastrofy”.  Do tej tonacji i wokół tej osi kręcą się autorzy ponad 300 komentarzy.  I dlatego, pomimo, że zgadzam się z taką oceną stanu państwa, uważam, że ten kierunek dyskusji prowadzi donikąd, pomija sprawy daleko ważniejsze niż sama Katastrofa Smoleńska, a w diagnozie sytuacji i postulatach naprawy nie porusza, a nawet nie dotyka spraw najważniejszych. Dużo głębszą i poważniejszą analizę, chyba jako jedyny w tej burzy krytyki, przedstawił socjolog i ekonomista Wojciech Błasiak w tekście „Odpowiedzialność za stan państwa”, który jednak nie przebił się ani do opiniotwórczej Rzeczpospolitej, ani do żadnych innych popularnych periodyków, a znaleźć go można tylko na niszowych portalach jak www.jow.pl czy www.prawica.net. W swojej publicystyce Błasiak często powtarza, że „najważniejsze jest to, o czym się milczy” i ta opinia znajduje pełne uzasadnienie w dyskusji o stanie państwa, jaka się toczy po wyborach prezydenckich w Polsce.

  1. List otwarty prof. Stanisława Gomułki do premiera
  2. Afery i bezprawie
  3. Socjaliści i liberałowie
  4. Komorowski, Bartoszewski – wygwizdani

RadioMaryja.pl

24 listopad 2024

Katolicki Głos w Twoim domu