Ograniczanie się do personaliów, zwalanie całej winy za zaistniały stan rzeczy wyłącznie na Tuska, Komorowskiego i ich polityczne otoczenie, doszukiwanie się głównych jego przyczyn w ich bezideowości, niekompetencji, czy też moralnej nicości jest nazbyt uproszczonym, jednostronnym, by nie powiedzieć: fałszywym, oglądem obecnego stanu III RP. Stan ten jest bowiem smutnym „owocem” realizowanego konsekwentnie od długich lat stopniowego ograniczania i likwidowania polskiej suwerenności, „owocem” polityki, do której także i sam p. prezes Kaczyński przyłożył wybitnie swoją rękę.Z uczuciami niesmaku i nie dającej się powstrzymać irytacji zapoznałem się z treścią wywiadu z J. Kaczyńskim pt. „System Tuska gnije”, opublikowanym przez „N[asz]D[ziennik]” 5 października br.[1]. Przyczyną tych przykrych odczuć są wynurzające się co rusz z wypowiedzi p. prezesa tania demagogia i gruboskórna, płaska hipokryzja. Osnowę wywiadu, przeprowadzonego przez red. Macieja Walaszczyka, stanowią: niedawny marsz „Obudź się, Polsko” i wymyślona przez PiS propozycja zmontowania rządu pozaparlamentarnego (technicznego) – wszystko na tle miażdżącej krytyki rządu D. Tuska, przeprowadzonej przez pisowskiego leadera.„Socjalizm – tak, wypaczenia – nie”
Co prawda, krytyka ta, przynajmniej na pierwszy rzut oka, jak najbardziej trafnie i prawdziwie oddaje dzisiejszą polską rzeczywistość. J. Kaczyński nie przesadza więc ani na jotę, gdy stwierdza: „Zasadniczo jest to diagnoza rządów, które nie potrafią ani rozwiązywać żadnych problemów, ani podejmować wielkich wyzwań. Począwszy od problemów rynku pracy, przez służbę zdrowia, mieszkalnictwo, rolnictwo, opiekę społeczną i szeroko rozumiane problemy społeczne. Te rządy nie radzą sobie z zarządzaniem instytucjami państwa, które znalazły się w kryzysie. Chodzi m.in. o aparat państwowy, wymiar sprawiedliwości. Narasta biurokracja, która ciągle się zwiększa. Narasta stan strukturalnej patologii: ten system opiera się o klientelizm, mnożą się afery. W ramach mechanizmów demokratycznych, pominąwszy oczywiście wojny domowe i sytuacje silnie kryzysowe, to trudno wyobrazi sobie gorszy rząd”. – Jednak samo zdiagnozowanie i opisanie, nawet najbardziej ścisłe i precyzyjne, symptomów toczącej Polskę choroby zdecydowanie nie wystarcza – chcąc podjąć konkretne i skuteczne, a nie tylko pozorowane jej leczenie, trzeba sięgnąć dużo głębiej i publicznie odkryć jej rzeczywiste źródła.
Ograniczanie się do personaliów, zwalanie całej winy za zaistniały stan rzeczy wyłącznie na Tuska, Komorowskiego i ich polityczne otoczenie, doszukiwanie się głównych jego przyczyn w ich bezideowości, niekompetencji, czy też moralnej nicości jest nazbyt uproszczonym, jednostronnym, by nie powiedzieć: fałszywym, oglądem obecnego stanu III RP. Stan ten jest bowiem w pierwszym rzędzie przede wszystkim smutnym „owocem” realizowanego konsekwentnie od długich lat stopniowego ograniczania i likwidowania polskiej suwerenności, która doprowadziła do scedowania zdecydowanej większości prerogatyw państwa na rzecz Brukseli i uwiązała nas tak ciasno na unijnej smyczy; jest on „owocem” polityki, do której także i sam p. prezes [Kaczyński] przyłożył wybitnie swoją rękę (zdecydowane poparcie akcesji do UE, dopomożenie w ratyfikacji traktatu lizbońskiego).
Skrupulatne ukrywanie tego, że na chwilę obecną praktycznie wszystkie kluczowe decyzje dotyczące Polski zapadają poza nią, w zewnętrznych ośrodkach dyspozycji i wpływu, jest wielką nieuczciwością i świadomym wprowadzaniem w błąd opinii publicznej, utrzymywaniem jej w szkodliwych i niebezpiecznych złudzeniach. W tym kontekście nawet sam tytuł rzeczonego wywiadu ma wyraźnie mylący, a w pewnym sensie wręcz manipulacyjny wydźwięk: Tusk nie jest wcale realnym kreatorem najważniejszych procesów politycznych i gospodarczych, zachodzących obecnie w Polsce; tym bardziej nie jest samodzielnym twórcą własnego, że tak powiem, autorskiego systemu politycznego, jeśli już, to co najwyżej twórcą pewnego układu osobistych i grupowych korzyści – a jedynie po prostu zwykłym zarządcą pewnego fragmentu całego eurokołchozu.
Do kategorii zwykłych bajek dla dzieci trzeba zaliczyć np. twierdzenie Kaczyńskiego, iż Komisja Europejska chciałaby rzekomo obdarzyć polskich rolników dopłatami rolnymi równymi lub zbliżonymi wielkością do tych udzielanym ich kolegom po fachu z krajów „starej” Unii, tylko rząd Tuska, a ściślej tubylczy minister rolnictwa stawia temu zaciekłą kontrę. Jako tako zorientowani w temacie wiedzą doskonale, że sprawy mają się całkiem inaczej (zresztą można by w tym miejscu zapytać Kaczyńskiego, co konkretnie zrobił w tej kwestii jako urzędujący premier). Podobnie należy ocenić inny jego postulat: „(…) Natychmiast należy zatrzymać marnowanie środków europejskich…”. Nikt nie przeczy, że środki te mogą i są zapewne w znacznej mierze marnowane, zużywane często na rzeczy drugorzędne i mało istotne. Dużo większym problemem jest jednak chyba to, że ich strumień coraz bardziej usycha, że pieniądze, które Bruksela obecnie łaskawie nam udziela, mają się zupełnie nijak do szumnych obietnic krajowych i zagranicznych euroentuzjastów sprzed kilku lat.
Jednym słowem z wynurzeń p. prezesa można pośrednio wyciągnąć oczywisty wniosek, że samo członkostwo w UE, i to na lokajsko-kolonialnych warunkach, nie jest bynajmniej dla Polski największym problemem i zarazem zagrożeniem; że głównym źródłem jej obecnej fatalnej kondycji nie jest wcale taki a nie inny kształt unijnej polityki względem naszego kraju, lecz przede wszystkim osobiste wady i przywary szefów obecnej ekipy rządzącej, a raczej zarządzającej III RP. Mimowolnie przypomina się tu człowiekowi stare, słynne hasło: „socjalizm tak, wypaczenia nie”. Tą metodę stosowano zresztą twórczo i z sukcesem także już w czasach „wolnej” Polski. Mam do dzisiaj w pamięci, jak pod koniec smutnej pamięci rządów AWS, gdy ich tragiczne rezultaty dawały się boleśnie odczuć przeciętnemu Kowalskiemu, szefujący SLD Leszek Miller zwracał się do Krzaklewskiego i jego pretorian z typowo propagandowymi apelami mniej więcej takiej oto treści: „Uznajcie swoją niekompetencję i odejdźcie”. I jedna, i druga strona tego czysto propagandowego, odgrywanego pod typową publiczkę sporu doskonale wiedziała, że ten iście żałosny bilans rządów „prawicy” jest nieuchronnym rezultatem wdrażania w życie narzucanych, względnie inicjowanych przez Brukselę reform dostosowawczych do UE. A jednak z całą powagą i namaszczeniem odgrywano ten teatralny spektakl, byle odwieść uwagę społeczeństwa od istoty rzeczy, od sedna problemu. Minęło niespełna cztery lata i tenże sam Leszek Miller żegnał się z fotelem premiera w łudząco podobnym klimacie. Teraz Kaczyński zdaje się powtarzać ten prosty manewr raz jeszcze…
Ile razy można wchodzić do tej samej rzeki? Foto: er.ru
Przygotowania do koalicji z SLD?
Również i zaproponowana przezeń metoda uzdrawiania Polski z wyliczonych wyżej patologii jest co najmniej kontrowersyjna, tak z czysto politycznego, jak i z moralnego punktu widzenia. Formuła ponadpartyjnego rządu na obecną chwilę nie byłaby może sama w sobie aż tak zła. Przejdźmy jednak do konkretów. Jest sprawą najzupełniej oczywistą, że realne zaistnienie takiego rządu wymaga m.in. koniecznie uzyskania akceptacji ze strony SLD (choć na dobrą sprawę i to nie wystarcza – konieczne jest dodatkowo skaptowanie przynajmniej kilkunastu posłów PO, co wydaje się na chwilę obecną zupełnie nieosiągalne). Ta okoliczność musi w sposób zasadniczy rzutować na dobór kandydata na tegoż „technicznego” premiera, na jego sylwetkę oraz ideowe oblicze. Choć postkomuniści dysponują kilkakrotnie mniejszą reprezentacją parlamentarną niż PiS, to ten ostatni musi dostosować się w tym miejscu do ich oczekiwań, a nie odwrotnie. W rezultacie pojawia się kandydatura prof. Piotra Glińskiego, który otrzymuje taką oto rekomendację od Kaczyńskiego: „To jest na pewno kandydat pozapartyjny, który był kiedyś związany z Unią Wolności, w każdym razie z jej list kandydował w wyborach 2001 r. Ten życiorys poszerza spektrum możliwego poparcia, jakie może uzyskać w Sejmie. Sądzę, że prof. Gliński formułuje tezy, które dzisiaj, przynajmniej oficjalnie, popiera także SLD. Mówię tutaj o pewnej diagnozie rzeczywistości”.
Cóż, szkoda, iż p. prezes nie podaje ściślejszych informacji odnośnie politycznej drogi p. Glińskiego po 2001 r., a zwłaszcza, czy rozszedł się on potem (bo słowo kiedyś wyraźnie to sugeruje) z UW na skutek ewolucji poglądów, czy też wyłącznie z tego prozaicznego powodu, że w krótkim czasie ta stricte demoliberalna formacja trafiła na polityczny margines, tracąc realne polityczne wpływy[2]. W każdym bądź razie bardzo zastanawiająca i znamienna jest ta jego szczególna predylekcja dla ludzi kręcących się swego czasu w bliskiej orbicie UD/UW. Można tu wymienić chociażby wysoko przez pewien czas notowaną w PiS-ie p. Jakubiak. Także i inna b. „faworyta” p. prezesa, p. Kluzik-Rostkowska pasuje jak ulał swoim obliczem ideologiczno-światopoglądowym do tej właśnie opcji. Jeśli mnie pamięć nie myli, to już 1992 r. Jarosław Kaczyński chciał ratować rząd Olszewskiego przed upadkiem, proponując poszerzenie koalicji rządowej właśnie o Unię Demokratyczną. Najwyraźniej korowski epizod w jego politycznym życiorysie nie przeszedł całkowicie bez echa, pozostawił trwałe ślady w jego umyśle…..
Inną, rzucającą się w oczy zagrywką p. prezesa jest dwukrotne porównanie rządu Tuska z rządem wspomnianego L. Millera, zdecydowanie na korzyść tego drugiego. W kontekście anonsowanej przezeń zręcznie gry politycznej ta ocena jest skądinąd jak najbardziej na miejscu i na czasie. Nie tylko dlatego, że zawiera w sobie poniekąd nieco prawdy, ale przede wszystkim dlatego, że tą grę w dużej mierze usprawiedliwia i uzasadnia. P. prezes nie chwali, co prawda, bezpośrednio rządów Millera i spółki, ale zdaje się w każdym bądź razie wyraźnie je rozgrzeszać, a przynajmniej daje w tym miejscu wyraźny przekaz „toruńskiemu” elektoratowi, że były one, bez dwóch zdań, osławionym „mniejszym złem” dla Polski. A przecież ta fundamentalna zasada [akceptacji „mniejszego zła”] rządzi politycznymi wyborami tegoż elektoratu w istocie już od dawna.
W tym kontekście opisywane ruchy Kaczyńskiego niepodobna traktować inaczej, jak tylko typową – trzeba mu to przyznać, zręczną – „podgatowkę” pod ewentualną przyszłą nieformalną koalicję z SLD, skrytą właśnie pod formułą rządu technicznego. Ma on pełną świadomość – tak jak wszyscy interesujący się choć trochę polityką w Polsce – że ta kombinacja jest tak naprawdę jedyną realną szansą na powrót PiS do władzy[3]. Oczywiście, na chwilę obecną na utworzenie rządu „technicznego” nie ma tak naprawdę żadnych szans, jednakże sam prof. Gliński rozpoczął już ponoć twarde urzędowanie jako szef swoistego „gabinetu cieni”. Można to wytłumaczyć tylko koniecznością odpowiedniego przygotowania psychologicznego i socjotechnicznego twardego elektoratu PiS do takiego właśnie rozdania za dwa lata. P. Gliński będzie więc powoli, spokojnie, metodycznie pogłębiał swoją wiedzę o rządzeniu, sposobił się do premierostwa; p. prezes będzie go cały czas dokładnie dyskretnie instruował w tym przedmiocie, demonstrując jednocześnie oficjalnie daleko posunięty dystans do jego osoby; zaś toruńskie media będą powoli, krok po kroku, sposobić swoich wiernych odbiorców do posłusznego zaakceptowania kolejnego politycznego „mniejszego zła”. Bo sprawą najważniejszą jest tu przecież, żeby ktoś nadmiernie dociekliwy nie zapytał przypadkiem głośno i dosadnie Jarosława Kaczyńskiego, dlaczego tak naprawdę przed czasem rozwalał na siłę, nie przebierając w środkach, własny gabinet, dlaczego z taką zawziętością unicestwiał koalicyjne „przystawki” na prawicy, dlaczego tak usilnie parł do przedterminowych wyborów, wprost wpychając tym samym Tuskowi władzę w ręce: czy po to właśnie, żeby teraz wespół z SLD ratować Polskę od tego samego Tuska?
Andrzej Turek
Źródło: http://piastpolski.pl/readarticle.php?article_id=96 (16.10.2012)
Cóż, szkoda, iż p. prezes nie podaje ściślejszych informacji odnośnie politycznej drogi p. Glińskiego po 2001 r., a zwłaszcza, czy rozszedł się on potem (bo słowo kiedyś wyraźnie to sugeruje) z UW na skutek ewolucji poglądów, czy też wyłącznie z tego prozaicznego powodu, że w krótkim czasie ta stricte demoliberalna formacja trafiła na polityczny margines, tracąc realne polityczne wpływy[2]. W każdym bądź razie bardzo zastanawiająca i znamienna jest ta jego szczególna predylekcja dla ludzi kręcących się swego czasu w bliskiej orbicie UD/UW. Można tu wymienić chociażby wysoko przez pewien czas notowaną w PiS-ie p. Jakubiak. Także i inna b. „faworyta” p. prezesa, p. Kluzik-Rostkowska pasuje jak ulał swoim obliczem ideologiczno-światopoglądowym do tej właśnie opcji. Jeśli mnie pamięć nie myli, to już 1992 r. Jarosław Kaczyński chciał ratować rząd Olszewskiego przed upadkiem, proponując poszerzenie koalicji rządowej właśnie o Unię Demokratyczną. Najwyraźniej korowski epizod w jego politycznym życiorysie nie przeszedł całkowicie bez echa, pozostawił trwałe ślady w jego umyśle…..
Inną, rzucającą się w oczy zagrywką p. prezesa jest dwukrotne porównanie rządu Tuska z rządem wspomnianego L. Millera, zdecydowanie na korzyść tego drugiego. W kontekście anonsowanej przezeń zręcznie gry politycznej ta ocena jest skądinąd jak najbardziej na miejscu i na czasie. Nie tylko dlatego, że zawiera w sobie poniekąd nieco prawdy, ale przede wszystkim dlatego, że tą grę w dużej mierze usprawiedliwia i uzasadnia. P. prezes nie chwali, co prawda, bezpośrednio rządów Millera i spółki, ale zdaje się w każdym bądź razie wyraźnie je rozgrzeszać, a przynajmniej daje w tym miejscu wyraźny przekaz „toruńskiemu” elektoratowi, że były one, bez dwóch zdań, osławionym „mniejszym złem” dla Polski. A przecież ta fundamentalna zasada [akceptacji „mniejszego zła”] rządzi politycznymi wyborami tegoż elektoratu w istocie już od dawna.
W tym kontekście opisywane ruchy Kaczyńskiego niepodobna traktować inaczej, jak tylko typową – trzeba mu to przyznać, zręczną – „podgatowkę” pod ewentualną przyszłą nieformalną koalicję z SLD, skrytą właśnie pod formułą rządu technicznego. Ma on pełną świadomość – tak jak wszyscy interesujący się choć trochę polityką w Polsce – że ta kombinacja jest tak naprawdę jedyną realną szansą na powrót PiS do władzy[3]. Oczywiście, na chwilę obecną na utworzenie rządu „technicznego” nie ma tak naprawdę żadnych szans, jednakże sam prof. Gliński rozpoczął już ponoć twarde urzędowanie jako szef swoistego „gabinetu cieni”. Można to wytłumaczyć tylko koniecznością odpowiedniego przygotowania psychologicznego i socjotechnicznego twardego elektoratu PiS do takiego właśnie rozdania za dwa lata. P. Gliński będzie więc powoli, spokojnie, metodycznie pogłębiał swoją wiedzę o rządzeniu, sposobił się do premierostwa; p. prezes będzie go cały czas dokładnie dyskretnie instruował w tym przedmiocie, demonstrując jednocześnie oficjalnie daleko posunięty dystans do jego osoby; zaś toruńskie media będą powoli, krok po kroku, sposobić swoich wiernych odbiorców do posłusznego zaakceptowania kolejnego politycznego „mniejszego zła”. Bo sprawą najważniejszą jest tu przecież, żeby ktoś nadmiernie dociekliwy nie zapytał przypadkiem głośno i dosadnie Jarosława Kaczyńskiego, dlaczego tak naprawdę przed czasem rozwalał na siłę, nie przebierając w środkach, własny gabinet, dlaczego z taką zawziętością unicestwiał koalicyjne „przystawki” na prawicy, dlaczego tak usilnie parł do przedterminowych wyborów, wprost wpychając tym samym Tuskowi władzę w ręce: czy po to właśnie, żeby teraz wespół z SLD ratować Polskę od tego samego Tuska?
Andrzej Turek
Źródło: http://piastpolski.pl/readarticle.php?article_id=96 (16.10.2012)
Przypisy:
[1] – Zob.: http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/11629,system-tuska-gnije.html (05.10.2012)
[2] – W wyborach sejmowych z 1997 r. doc. dr hab. Piotr Gliński startował jako kandydat Wyborczej Koalicji Liderów Ekologicznych z pozycji 28 listy krajowej Unii Wolności. Zob.: "Zielone Brygady. Pismo Ekologów" nr 8 (98) http://zb.eco.pl/zb/98/wkleuw.htm
Tamże publikowany jest tekst P. Glińskiego z 20.06.1997 r. pt. „WKLE: Dlaczego Unia Wolności?”, w którym stwierdzał on, że UW jest „partnerem politycznym potencjalnie najbliższym” i „bliskim programowo”: „Odpowiada nam forma pracy politycznej UW, standardy kultury politycznej charakterystyczne dla tej partii, jej otwartość na dialog. (…) Unia Wolności jest partią nowoczesną i odważną, potrafiącą otwierać się na nowe środowiska i tworzyć odważne wizje przyszłości.” – I wprawdzie Gliński „Mandatu [w 1997] nie zdobył, ale i poparcia [dla Unii Wolności] nie wycofał. Jeszcze w 2004 r. podpisał się pod deklaracją wzywającą do głosowania na UW w pierwszych wyborach do europarlamentu. Pośród wielu innych szacownych postaci, które w Unii widziały nosicielkę etosu polskiego inteligenta.” – zob.: R. Kalukin, Być jak Platon, „Newsweek Polska” nr 41/2012 http://polska.newsweek.pl/intelektualisci-jaroslawa-kaczynskiego,96838,1,1.html (11.10.2012). Z kolei „Wprost” (nr 41/2012) podkreśla, że zanim P. Gliński „przepoczwarzył się w narodowca”, to kandydował z list Unii Wolności, „podobnie zresztą jak wielu obecnych liderów Platformy, choćby Donald Tusk. (…) Przez parę lat działał w UW, został nawet członkiem (tej) partii.” – zob.: A. Stankiewicz, P. Śmiłowicz, Który jest prawdziwy? http://www.wprost.pl/ar/351374/Ktory-jest-prawdziwy/ (14.10.2012).
Piotr Gliński (rodzony brat Roberta Glińskiego vel Roberta Lehmana, rektora Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi z l. 2008-2012, zob.: http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/1111774 ) został odznaczony w 2011 r. (jako przewodniczący Polskiego Towarzystwa Socjologicznego) Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Bronisława Komorowskiego, b. sekretarza generalnego Unii Demokratycznej/Unii Wolności.
[3] – W roku 2010 pisano już nawet o „premierze z Kwidzyna”, czyli o „Marcinie Dubienieckim: synu funkcjonariusza peerelowskich służb, ateiście, biznesmenie hołdującym zasadzie, że czego prawo nie zabrania, jest dozwolone.”, którego media okrzyknęły „łącznikiem między SLD a PiS” – zob.: B. Mikołajewska, Premier z Kwidzyna, „Polityka” nr 30/2010 http://www.polityka.pl/kraj/ludzie/1507386,1,kim-jest-maz-marty-kaczynskiej.read (28.07.2010).
W ówczesnym wywiadzie dla „Wprost” (nr 29/2010), na pytanie dziennikarza: „Jest możliwa koalicja PiS-SLD?” – Dubieniecki odpowiedział: „Oceniam ten wariant jako możliwy. (...) Gdybym się w politykę zaangażował, to miałbym dużo do zaoferowania. Jestem gotowy zorganizować grupę ludzi, która jest w stanie przedłożyć kilkadziesiąt pomysłów na dobre rządzenie. W mojej ocenie taki rząd byłby potrzebny i mógłby długo rządzić." – zob.: T. Machała, Mąż Marty i jego lista http://www.wprost.pl/ar/201621/Maz-Marty-i-jego-lista/
Opracował: Grzegorz Grabowski
