Poniższy tekst w skróconej wersji, wydrukował 17.12.2006, jako jedyny w Polsce, tygodnik „Myśl Polska” http://www.myslpolska.org/node/6739 .
Tytułowe pytanie artykułu może być prostym testem wobec każdego kandydata na dowolny urząd/stanowisko polityczne w Polsce. Jak wiemy, na podstawie powszechnych żydomediów, każdy tzw. polityk od 1989 r. do chwili obecnej (poza LPR i Samoobroną - nie dotyczy wszystkich członków tych partii) opowiadał się za wstąpieniem do UE oraz opowiadał się i opowiada nadal za przyjeciem euro (€). Tak, więc odpowiedź na testowe pytanie wystawia każdemu politykowi ocenę negatywną. Czy zatem warto brać udział w jakichkolwiek wyborach, jeśli nie ma w nich narodowej, nacjonalistycznej reprezentacji?
Polski złoty czy euro? - to być albo nie być dla Państwa Polskiego
Już samo pytanie o to, czy Polska ma zrezygnować z własnego pieniądza i przyjąć walutę euro jest zdradą interesów Narodu i państwa. Jeżeli taką sugestię, wyrażają przedstawiciele najwyższych władz państwa i NBP (Narodowego Banku Polskiego) i nakłaniają do tego Polaków polskojęzyczne media, to świadczy to o tym, że warstwy rządzące Polską oraz te media są zdegenerowane, serwilistyczne i wyobcowane, i że państwo polskie przeżywa ciężki stan przedzawałowy. Trudno uwierzyć, że poglądy te głoszą nie władze okupacyjne, tylko władze własnego kraju. Zastąpienie polskiego złotego przez euro zapisano w Traktacie Akcesyjnym (T.A.) Polski do UE bez konkretnego terminu. Ostatnio w mediach słyszy się, że o przyjęciu euro zdecyduje społeczeństwo w referendum i im szybciej je przyjmiemy tym lepiej. Pojawia się tu jednak istotna wątpliwość, czy tak ważną dla życia Narodu i funkcjonowania państwa kwestię wolno wystawiać pod osąd społeczeństwa, które w znakomitej większości nie jest i nie musi być na tyle wykształcone ekonomicznie i politycznie, żeby podjąć właściwą decyzję. Nie ma też najmniejszych gwarancji, że istniejące w Polsce niepolskie media (a one dominują) przedstawią ten problem uczciwie.
Wg zapisów w T.A. Polska przyjmie euro po spełnieniu kilku warunków stabilizacyjnych. Najważniejsze z nich to: stabilność cen, czyli utrzymanie inflacji na w miarę stałym, niskim poziomie, a kryje się za tym restrykcyjna polityka NBP, co oznacza ograniczenie podaży pieniądza oraz społecznego popytu w i tak już upadającej polskiej gospodarce, utrzymanie deficytu budżetowego na poziomie 3% PKB (produktu krajowego brutto) oraz utrzymanie długu publicznego (sprzedaży obligacji Skarbu Państwa) na granicy 60% PKB. Rozumiany właściwie rozwój gospodarczy kraju wyklucza czysto mechaniczną realizację podobnych warunków. Tym nie mniej na drodze uregulowań budżetowych i przy pełnej niezależności NBP od polskiego rządu i parlamentu (Przyp.1), co dla polskiej gospodarki jest rozwiązaniem wysoce szkodliwym i niebezpiecznym, można je spełnić ignorując całkowicie potrzeby i los społeczeństwa i państwa. Przez wszystkie lata, poczynając od 1989 r. rządzący swoimi działaniami dobitnie dowiedli, że los Narodu i to, co się z Nim stanie i już dzieje nie ma dla nich najmniejszego znaczenia.
Raport NBP i Min. Finansów (z 2005 r.) podaje następujące korzyści z przyjęcia waluty euro: 1. trwałe zwiększenie średniorocznego tempa wzrostu PKB, 2. zwiększenie napływu inwestycji zagranicznych, 3. ożywienie wymiany handlowej między Polską a strefą euro,
4. eliminacja kosztów transakcyjnych (kosztów wymiany walut) w handlu wewnątrz UE,
5. wyeliminowanie ryzyka kursowego.
Przeanalizujmy te ,,korzyści" w oparciu o zasady polityki pieniężnej omówione w wielu podstawowych akademickich podręcznikach makroekonomii.
1. Na jakiej podstawie wysnuto wniosek o zwiększeniu tempa wzrostu PKB po przyjęciu euro? W raporcie NBP podano nawet jego wartość liczbową, którą chyba wywróżono, bo wyliczyć jej nie sposób. W oparciu o przykład najsilniejszych gospodarek UE, tzn. Niemiec i Francji, w których wzrost PKB oscyluje w pobliżu zera, a może on być zarówno ujemny jak i dodatni i są to granice błędu obliczeniowego, taki wniosek też jest nieuprawniony. Państwa te od kilku lat przekraczają dozwoloną w UE wielkość deficytu budżetowego. Każdego roku upada tam kilkadziesiąt tysięcy przedsiębiorstw (jest to zamierzona likwidacja klasy średniej, jako najbardziej mobilnej grupy społecznej mogącej zakłócić proces globalizacji). Społeczeństwa UE ubożeją. Po naszym wejściu w strefę euro wystąpi samoczynne dążenie do wyrównywania naszego współczynnika wzrostu PKB (Przyp.2) ze współczynnikami innych państw tej strefy (zasada jednakowego poziomu cieczy w naczyniach połączonych - obserwowana również w procesach ekonomicznych). Wlk. Brytania, Szwecja i Dania, które nie weszły w strefę euro mają kilku procentowy wzrost PKB i znacznie mniejsze bezrobocie niż cały Euroland.
Każde państwo posiadające własną walutę i bank centralny może wpływać na swoją gospodarkę (sterować nią) wykorzystując następujące instrumenty polityki pieniężnej:
a) dewaluacja lub rewaluacja (zmniejszenie lub zwiększenie wartości kursu wymiennego swojej waluty na inną), b) zwiększenie lub zmniejszenie stóp procentowych od depozytów i od kredytów, c) zwiększenie lub zmniejszenie podaży pieniądza poprzez dodatkową emisję ( np. kredyt inwestycyjny) lub jej ograniczenie, d) ostatnia, bardzo ważna funkcja, którą spełnia własna waluta (nie znajdziemy tego w nowych, liberalnych podręcznikach makroekonomii) - tak jak armia żołnierzy broni naszego terytorium, tak własna jednostka monetarna ochrania nasz obszar gospodarczy i to niezależnie od jej siły nabywczej.
Wybierając np. właściwy moment w gospodarce (po wcześniejszym przeanalizowaniu stanu zadłużenia zagranicznego państwa) można zdewaluować złotego, co wpłynie korzystnie na zwiększenie eksportu, a więc i na wzrost produkcji. Można też np. zwiększyć podaż pieniądza na rynku, co zaowocuje wzrostem popytu krajowego, który zwiększy produktywność gospodarki i wywoła wzrost PKB, itd. Można zastosować jeden z wymienionych instrumentów polityki pieniężnej lub kilka jednocześnie. Po przejściu na euro nie do pomyślenia jest zastosowanie któregokolwiek z nich, korzystnego dla obszaru gospodarczego Polski, ponieważ może być on jednocześnie niekorzystny dla pozostałych państw UE. Byłoby to nawet działanie nierealne ekonomicznie, czyli nie możliwe do zastosowania. Twierdzenie, że po przejściu na euro uzyskamy trwały wzrost gospodarczy jest, więc z gruntu fałszywe. Pozbawimy się przecież wszystkich możliwości sterowania gospodarką, bo przekażemy instrumenty polityki pieniężnej do UE. Dodatkowo EBC przejmie wypracowane przez Polskę rezerwy dewizowe NBP, tj. ok. 36 mld $, co będzie dla Polski kolejną bezsensowną stratą na rzecz UE.
2. Zwiększenie napływu inwestycji zagranicznych zależne jest od następujących czynników: a) wielkości popytu w gospodarce, im wyższy, rosnący tym łatwiej sprzedać produkt (w Polsce popyt systematycznie maleje), b) wysokości stóp procentowych od depozytów i kredytów, im wyższe tym lepiej dla zagranicznych „inwestorów” - dla nas i inwestycji produkcyjnych przeciwnie, a przecież po przyjęciu euro stopy procentowe zmaleją i ujednolicą się dla strefy euro i obce kapitały (w Polsce, ze względu na wysokie stopy procentowe, a zatem i wysokie zyski, głównie spekulacyjne, nie inwestycyjne) odpłyną w poszukiwaniu atrakcyjniejszych rynków, c) niskich kosztów pracy - u nas są one niższe niż w UE, a w ogólnych kosztach firm stanowią zaledwie 1%-2% (Przyp.3) i mogą być zniwelowane np. przez zwiększone koszty transportu i przede wszystkim przez malejący popyt wynikający właśnie z niskich kosztów pracy (wynagrodzenia, emerytury), są więc czynnikiem mało znaczącym dla poważnych inwestycji przemysłowych w Polsce,
d) wysokości podatków od przedsiębiorstw - w Polsce są one niższe niż przeciętnie w UE i jest to czynnik, który może sprzyjać napływowi inwestycji zagranicznych, ale tylko do momentu zharmonizowania (ujednolicenia) systemów podatkowych w UE, co nastąpi po wprowadzeniu jakiejś konstytucji UE-państwa. Wniosek: po przejściu na euro nie zwiększy się napływ inwestycji (przeciwnie), ponieważ zależy on od innych czynników niż czynnik wspólnej waluty.
3. Ożywienie wymiany handlowej między Polską a strefą euro i każdym innym państwem zależy od różnic w kosztach wytwarzania, a zatem od cen towarów i od różnic w kursach walut. Już samo tylko wejście Polski do UE powoduje wzrost cen większości produktów do poziomu cen w UE, m.in. z powodu 22% stawki VAT na większość artykułów i usług. Ma to m.in. zapobiec przepływowi tańszych towarów z Polski do UE. UE nie ponosi dzięki temu strat. Dla Polski jest to czynnik zwiększający inflację, którą NBP i jej prezes zwalczają utrzymując wysokie stopy procentowe i ograniczając podaż pieniądza, innymi słowy inflacja jest zamieniana na bezrobocie. Na wzrost eksportu i ograniczenie zbędnego importu ma wpływ korzystna różnica kursowa złotego
(jeśli go zachowamy) do euro lub dewaluacja złotego (patrz p.1.). Całą importowaną produkcję możemy i powinniśmy wytwarzać w kraju. Ten zbędny import jest w istocie magazynowaniem w Polsce unijnego bezrobocia. Wniosek: po przejściu na euro spodziewane ożywienie wymiany handlowej nie nastąpi. Ta wymiana zdecydowanie osłabnie głównie z powodu wzrostu cen i zmniejszonego popytu w wyniku przeliczenia wynagrodzeń i emerytur na nową walutę. Odrzucamy kolejny fałszywy argument na rzecz przejścia na euro.
4. Po przejściu na euro znikną koszty wymiany walut w handlu wewnątrz UE. To prawda. Koszty te nabierają pewnego znaczenia w sytuacji, gdy kraj staje się importerem wszelkich dóbr, a sam jest dostarczycielem nieprzetworzonych surowców i taniej siły roboczej, co dla rozwoju kraju rokuje jak najgorzej. Niestety, Polska stała się takim zafrykanizowanym, kolonialnym państwem względem UE. W kraju z rozwiniętą gospodarką, do czego Polska i Polacy muszą dążyć, wybierając w końcu narodowe władze, koszty wymiany walut są jednak znikome w stosunku do zysków, jakie zapewnia utrzymanie własnej waluty (patrz p.1.) i to nawet wtedy, gdy rozważamy samą tylko wymianę handlową. Można postawić pytanie: jeżeli wspólna waluta jest tak korzystna to dlaczego np. USA, Japonia, Chiny - największe gospodarki świata (największa wymiana handlowa i największe w związku z tym koszty wymiany walut), pozostają przy swoich walutach i nikt i nic nie zapowiada żadnej zmiany? Dlaczego powstałe po rozpadzie ZSRR państwa swój żywot rozpoczęły od reaktywowania własnej waluty i własnego banku centralnego? Czy istnieje (i czy istniał kiedykolwiek) na świecie kraj mający niezależne władze i gospodarkę i stosujący dobrowolnie w swoim obiegu pieniężnym walutę obcego państwa?
Nie jest to kolejne zwykłe kłamstwo NBP i Min. Finansów, ale odrażająca manipulacja polskim społeczeństwem.
5. Euro jest zaangażowane na wielu finansowych rynkach świata i podlega ich ogromnej presji. W związku z tym ryzyko zmiany kursu w górę lub w dół jest duże. Kurs polskiego złotego, który nie jest walutą tylko pieniądzem, ze względu na ograniczoną wymienialność tylko do obszaru Polski, zależy w głównej mierze od dwóch czynników. Od napływającego tzw. kapitału spekulacyjnego i od wewnętrznej sytuacji gospodarczej. Jedno i drugie zależy od rządzących. I choć to oni uzależnili naszą gospodarkę od tego kapitału i systematycznie ją niszczą, likwidują i rozkradają (dotyczy całego okresu po 1989 r.) to i tak kurs złotego zależy w zdecydowanej mierze od czynników wewnętrznych. Przyjmując, zatem euro wejdziemy w obszar zwiększonego ryzyka kursowego. Tak więc i ostatnia teza ,,naszych” władz okazuje się być również fałszywą.
Całkowity koszt zastąpienia złotego przez euro ma wynieść 11 mld euro, tj. ok. 48,4 mld zł (wg Min. Finansów), tj. ok. 25% wielkości budżetu RP. Nawet raport MFW (z 2005 r.) wykazuje brak korzyści dla Polski po przejściu na euro. Przyjęcie waluty euro jest oddaniem UE wszystkich niezbędnych instrumentów do zarządzania polską gospodarką. Innymi słowy jest to całkowite przekazanie rzeczywistej władzy ludziom, organizacjom, obcym państwom i rządom, których Polacy nigdy nie wybierali w jakichkolwiek wyborach.
Celem niniejszego artykułu nie jest prezentacja poglądów jego autora, ale ukazanie przede wszystkim obiektywnej i powszechnie dostępnej wiedzy z zakresu makroekonomii dotyczącej roli polityki pieniężnej w gospodarce kraju, którą można streścić następująco: kto kontroluje obieg pieniądza w gospodarce, ten posiada prawdziwą i całkowitą władzę w państwie - jest to tak stara prawda, jak nauka ekonomii (w Polsce jest to NBP, który nie odpowiada ani przed Sejmem RP, ani przed rządem.). Wiedza ta jest dobrze znana wszystkim tzw. ekspertom ekonomicznym (np. z żydowskiej Fundacji Batorego), którzy pchają nas do strefy euro, popierając tym samym tworzenie UE-panstwa. W przypadku wejścia do strefy euro ubezwłasnowolnienie państwa polskiego i jego obywateli będzie tak ogromne, że ewentualne przyjęcie konstytucji UE-państwa będzie miało wymiar nieomal symboliczny. Zniknie również możliwość postawienia przed polskimi sądami wszystkich tych, którzy rozkradli i zniszczyli majątek Narodu oraz tych, którzy piastując urzędy państwowe popełnili zbrodnię stanu dopuszczając do takiej sytuacji. Zbrodnia doskonała może się, więc powieść, nie ma ciała (nie będzie państwa polskiego), nie ma zbrodni, a więc nie będzie, przed kim i za co odpowiadać. Podsumowując: wejście Polski do strefy euro nie tylko, że nie usprawni naszej gospodarki, ale zakonserwuje istniejące niekorzystne dysproporcje, z silną tendencją do ich pogłębiania, między nami, a bogatymi państwami UE. Skromne obce inwestycje produkcyjne w Polsce zostaną ograniczone. Choć można odnieść wrażenie, że to paradoks, trzeba jednocześnie dodać, iż inwestycje te, w związku z malejącym popytem, są czynnikiem zwiększającym w Polsce inflację (dają zarobki zatrudnionym, a produkcję eksportują).
Kraje strefy euro mają nałożoną sztywną blokadę rozwoju w postaci ograniczenia deficytu budżetowego do 3% PKB, który może być pokrywany jedynie przez różne formy kredytu bankowego i publicznego ( akcje, obligacje i inne), co zwiększa zadłużenie gospodarek, czyli obywateli (podatników) na rzecz banków prywatnych, ogranicza produkcję i popyt, powoduje wzrost bezrobocia. Dodatkową barierą wzrostu gospodarczego w strefie euro jest celowe utrzymywanie przez EBC nadwartościowego kursu euro względem dolara USA (podobnie jest ze złotym do dolara i do euro), co czyni eksport z UE do USA nieopłacalnym, w przeciwieństwie do importu z USA.
Dariusz Kosiur
Przyp.1 Konstytucyjna niezależność banku centralnego od władz państwa (zapis ten powstał w polskiej konstytucji w okresie stowarzyszeniowym z UE) jest zjawiskiem absurdalnym i niebezpiecznym dla gospodarki każdego państwa. Niestety jest to zjawisko powszechne w świecie i dlatego nawet bogate państwa Północy przeżywają dziś regres gospodarczy. Utrzymywanie takiej sytuacji musi doprowadzić do światowego kryzysu gospodarczego o trudnych do przewidzenia skutkach.
Przyp.2 Należy pamiętać, że większą część PKB wytwarzają w Polsce firmy obce (stanowiące już większość podmiotów gospodarczych), które swoje zyski transferują do krajów macierzystych . W Polsce zostaje różnica: PKB - zyski obcych firm = DN (dochód narodowy, którego nie uwzględniają już od 1990 r. roczniki statystyczne). W Polsce tylko 22% PKB (w USA już tylko 11%) powstaje w procesie produkcji dóbr fizycznych i w usługach, reszta to czysta inżynieria finansowa - czyli oszustwo.
Jest także oczywiste (winno być zwłaszcza dla ekonomistów i polityków), że jeżeli kraj zaprzestaje produkcji (to problem niemal całego Zachodu), to jego obywatele nie mogą brać udziału w wymianie handlowej, tak wewnętrznej, jak i zewnetrznej, co prowadzi do samozagłady społeczeństw i narodów. Polityka ta jest celowo realizowana na Zachodzie.
Przyp.3 Koszty te to wynagrodzenie pracownika i związane z wynagrodzeniem podatki, które płaci pracodawca. W firmach małych, rodzinnych te same koszty sięgają 50% i więcej ogólnych kosztów firmy. Zmniejszenie kosztów pracy (nawołują do tego liberalne organizacje pracodawców) jest równoznaczne ze zmniejszeniem popytu w gospodarce, więc nie może prowadzić do wzrostu produkcji. Pytanie, na czym na prawdę zależy tzw. organizacjom pracodawców? Zwiększenie wynagrodzeń i ustanowienie zasiłków dla bezrobotnych są podstawowymi warunkami dla zwiększenia popytu w gospodarce kraju. Poza dyskusją pozostaje konieczność przywrócenia władzom narodowym możliwości kontroli obiegu pieniądza w gospodarce oraz konieczność odbudowy polskiego systemu bankowego, który powinien być własnością państwa.
Od lat 60-tych XX wieku obserwuje się celowe i systematyczne ograniczanie dochodów ludności (Kanada, USA, Ameryka Płd., Europa oraz Rosja) powoduje to zmniejszanie przyrostu naturalnego. Ze szczególnym natężeniem zjawisko to występuje w krajach katolickich, np. w Polsce, bo tylko one, ze względu na etykę chrześcijańską i społeczną naukę kościoła katolickiego, zdolne są przeciwstawić się lichwiarskiej doktrynie liberałów mającej swe zalążki w religii judaistycznej (tylko w krajach muzułmańskich nie stosuje się lichwy), która bogacenie się, bez względu na sposób i metodę zdobywania bogactwa, uznaje za cnotę. Przedstawiciele tej religi doprowadzili do rozbicia chrześcijaństwa na katolików, protestantów i inne odłamy, których od katolików różni stosunek do człowieka i do gromadzenia bogactwa. I dzisiaj, z tych samych, co w czasie reformacji powodów, trwa walka z katolicyzmem. Jeżeli katolicyzm przegra, przegra także prawdziwie wolny człowiek, bo wolność w znaczeniu liberalnym oznacza zniewolenie ludzi wolnych przez globalny kapitał. Majątki oligarchów nie są legalnie i uczciwe zdobyte. To właśnie ta rządząca światem oligarchia finansowo-gospodarcza chce doprowadzić do zmniejszenia ludzkiej populacji w imię własnych zbrodniczych i absurdalnych celów.
Od autora:
Wszystkich, dla których argumenty ekonomiczne przeciw likwidacji złotego są niezrozumiałe i nużące, zachęcam do rozważenia następującej kwestii.
Nikt nie może dać gwarancji na długie trwanie UE, którą nieznane i w żadnych wyborach nie wybierane siły polityczne przekształcają w UE-państwo. W tzw. okresie stowarzyszeniowym (przygotowawczym do członkostwa w UE) Polska straciła: 80% przemysłu, handel, 85% systemu bankowego, ciągłej degradacji ulega rolnictwo - miało to służyć „wyrównaniu poziomu gospodarczego” między Polską a Zachodem. Wg premiera K. Marcinkiewicza za lata 2004 i 2005 Polska otrzymała z UE 3,4% deklarowanych przez UE środków. UE jest, więc dla nas inwestycją przynoszącą straty (całkowicie deficytową). Niebawem zgodnie z Traktatem Akcesyjnym nastąpi swobodny obrót ziemią, którą biedni i zadłużeni w zagranicznych bankach Polacy będą wyprzedawać obcym. Jeżeli zlikwidujemy jeszcze złotego polskiego, a UE się rozpadnie (tego wykluczyć nigdy nie wolno), to w jaki sposób i gdzie odbudujemy własne państwo?
Czy więc, warto inwestować w tak niepewny interes, jakim jest UE? ZSRR przetrwał 73 lata, III Rzesza 12 lat, a ile przetrwa UE - trzeci żydo-masonski twór?
W związku z tym, że Traktat Akcesyjny do UE był negocjowany i podpisany przez komunistyczny i agenturalny element, nie posiadający od 1944 r. mandatu Narodu do sprawowania nad Nim władzy, Traktat ten nie posiada mocy wiążącej dla Narodu. Niezależnie nawet od powyższego, w kwestii przyjęcia euro, rząd (gdyby był polski i reprezentował Polski Naród) ma całkowicie uzasadnione prawo postawić warunek, że rozpatrzenie wejścia (rozpatrzenie, nie wejście) do strefy euro może nastąpić jedynie wtedy, gdy Polska osiągnie średni poziom gospodarczy pięciu najbogatszych państw UE, członków strefy euro, a Polacy osiągną analogiczny poziom zamożności.
Za: http://wiernipolsce.streemo.pl/Community/31091,Blog_Wpis,___________Polski_zloty_czy_euro_.html
