Hipokrates (460 p.n.e. – 370 p.n.e.):
„Nigdy nikomu ani na żądanie, ani na prośby niczyje nie podam trucizny, ani też nigdy takiego sam nie powezmę zamiaru, jak również nie udzielę żadnej niewieście środka poronnego.”
Józef Flawiusz (ok. 37 – ok. 103):
„Prawo nakazuje wychowywać wszystkie dzieci i zabrania kobietom poronienia czy innego sposobu uśmiercania płodu. Kobieta, która okazałaby się tego winna, uważana jest za dzieciobójczynię.”
Filon Aleksandryjski (10 p.n.e. – 40 n.e.):
„Zatem Mojżesz ogłosił wyrok śmierci na tego, który spowodował poronienie u matki. Dlatego też dzieciobójstwo jest bez wątpienia morderstwem.”
List Barnaby (powstał około 180 n.e.):
„Miłuj bliźniego ponad duszę swoją. Nie zabijaj płodu. Nie odbieraj też życia dziecku nowonarodzonemu.”
Didache – Nauka Dwunastu Apostołów (I w. n. e.):
„A oto droga śmierci: (…) zabójstwo niemowląt, spędzanie płodu (…)”
Meliton z Sardes (II w. n. e.):
„Wszyscy na ziemi stali się mordercami ludzi, bratobójcami, ojcobójcami, dzieciobójcami. A wynaleziono jeszcze coś straszniejszego i bardziej niesłychanego: matka godziła w ciało, które sama na świat wydała, godziła w tych, których wykarmiła własną piersią, i owoc swoich wnętrzności w swych wnętrznościach grzebała! Nieszczęsna matka stawała się straszliwym grobowcem, pożerając dzieci, które w łonie nosiła.”
Minucjusz Feliks (III w.):
„Widzę bowiem, że wy nowo narodzone dzieci już to dzikim zwierzętom i ptakom wyrzucacie, już to dusicie i w marny sposób życia pozbawiacie. A są i wśród was kobiety, które niszcząc przy pomocy lekarstw i napojów w swoim łonie zalążek przyszłego człowieka popełniają mord na własnym dziecku, zanim się urodziło. To przyjęliście z obyczajów waszych bogów.”
Tertulian (ok. 160):
„Nam zaś, ponieważ zabójstwo raz na zawsze wykluczamy, nawet płodu w łonie matki, kiedy jeszcze krew formuje człowieka, nie wolno niszczyć. Powstrzymywać poród, to tylko przyśpieszenie zabójstwa, i nie ma różnicy, czy ktoś już urodzone życie wydziera, czy też dopiero rodzące się niszczy. Człowiekiem jest ten, który ma być człowiekiem: przecież także każdy owoc jest już w nasieniu.”
Klemens Aleksandryjski (ok. 150):
„Całe nasze życie powinno rozwijać się wedle natury, wtedy, gdy my zapanujemy od początku nad naszymi namiętnościami, a ród ludzki zrodzony z Bożej Opatrzności, nie będziemy zabijali podstępnymi sztuczkami. One zaś, aby ukryć swe cudzołóstwo, używają środków na poronienie, które prowadzą do całkowitego upadku i sprawiają, że wraz z zabiciem embrionu, zabijamy również w nas uczucie ludzkie.”
źródło: Andrzej Muszala, “Embrion ludzki w starożytnej refleksji teologicznej”, WAM 2009
