W lutym 1920 roku Winston Churchill opublikował arytkuł w London Illustrated Sunday Herald pod tytułem: „Sjonizm versus Boszewizm.” W artykule tym napisał: „jest rzeczą szczególnie ważną, żeby obywatele Żydzi, w każdym państwie, w którym są lojalni przy każdej sposobności, brali udział w zwalczaniu konspiracji bolszewickiej.” Churchill przeciwstawiał Żydów obywateli lojalnych, Żydom kosmopolitom międzynarodowym, w większości ateistom, którzy odegrali wielką rolę, w rozpętaniu rewolucji bolszewickiej. Churchill nazywa ich „zbrodniczą kofederacją” i włączał do nich Trockiego, Bela Kuhn, Różę Luksemburg i Emmę Goldman. Pisze on: „Ta konspiracja na światową skalę stale rozrasta się, ma ona na celu obalenie cywilizacji i zbudowania społeczeństwa na postawie zahamowania rozwoju, w oparciu o zawiść i niby równość, niemożliwą do wprowadzenia w życie.”
Lenin po matce był żydowskiego pochodzenia i Żydzi stanowili nieproporcjonalnie dużą grupę wśród przywództwa bolszewickiego. Już kiedy Rosja dostała pod swoję władzę milion Żydów, na terenie rosyjskiego zaboru, po rozbiorach Polski, Ukraińcy mówili, że wraz tymi ziemiami, car połknął truciznę, która zniszczy carat. Mało znanym faktem jest zdobycie przez radykalnych Żydów, w czasie Pierwszej Wojny Światowej, finansowania rewolucji bolszewickiej, przez skarb cesarstwa nemieckiego.
Podstawowe memorandum w tej sprawie, jest zarejestrowane w Dzienniku Niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych pod datą 9go marca 1917 (A 86/29, tom tajny), podczas gdy faktycznie, dokument ten, został otrzymany o dwa lata wcześniej, przez dyplomatę niemieckiego Brockdorf-Rantzau’a od dra. Aleksandra Izraela Helphand’a, handlarza bronią i kochanka Róży Luksemburg. Był on głównym architektem polityki Berlina na wschodnim froncie, od chwili gdy zapadła decyzja likwidacji wschodniego frontu, za pomocą rewolucji w Rosji. Oryginalny tekst planu Helphand’a jest na stronach 137-146 w książce I. C. Pogonowskiego pod tytułem „Żydzi w Polsce” („Jews in Poland, a Documentary History”).
Helphand („Parwus”) otrzymał nieograniczone niemieckie fundusze, w celu storzenia rosyjskiej potęgi rewolucyjnej, z kliki konspiratorów. W tym celu Helphand zwerbował w Szwajcarji Lenina, jako agenta niemieckiego, za pomocą Jakuba Fuerstenberga, Żyda z Polski, występującego pod nazwiskiem Ganetsky. W rezultacie 16go kwietnia, 1917 roku Lenin, Nadieża Krupskaja, Grigori Zinowiew (Hirsh Apfelbaum), Sokolnikow i Karl Radek Sobelsohn w grupie 32 osób wyjechali pociągiem z Brna przez Sztockholm do Rosji. Na granicy rosyjskiej tylko Fritz Plattan i Radek nie zostali wpuszczeni do Rosji.
Lenin miał urzeczywistnić niemiecką strategię, za pomocą finansowania przez Berlin (około 10 ton złota) rewolucji bolszewickiej. Lenin miał za zadanie stowrzyć z Rosji wasala Niemiec, w ramach planów generała Alfreda Schlieffen’a, stworzenia z Rosji niemieckiego terenu kolonialnego, na co póżniej Hitler też miał nadzieję. Z powodu trudności armii niemieckiej we Francji, siły niemieckie miały być przerzucone z frontu wschodniego do Francji, żeby ratować sytuację Niemiec na froncie zachodnim.
Faktycznie rząd Lenina skapitulował 3go marca, 1918 roku w Brześciu Litewskim, okupowanym przez Niemców. Stało się to osiem miesięcy po postawieniu Lenina w stan oskarzenia 8go lipca, 1917, przez Ministerstwo Sprawiedliwości rządu A. F. Kerenskiego. Lenin był oskarżony o zdradę stanu, jako agent niemiecki, finansowany przez Niemcy. Pucz bolszewicki w pażdzierniku 1917, uratował ukrywającego się przed sądem Lenina.
Rewolucyjny program Lenina oparty o kapitulację wobec Niemiec, był uważany przez socjalistów (SR) rosyjskich za zdradę. Z tego powodu Lenin opierał się głównie na Żydach i innych mniejszościach, w tworzeniu rządu, tajnej policji i biurokracji bolszewickiej. Amerykański dokument w departamencie stanu z 13go listopada, 1918 roku, pod tytułem „Bolszewizm i Judaizm,” wymienia Żydów w USA popierających pieniężnie bolszewików, włącznie z bankiem Kuhn, Loeb & Company, której to firmie, kilka lat po rewolucji, rząd Lenina zwrócił sto milionów dolarów.
Lord Walter Rothschield, otrzymał od rządu brytyjskiego tak zw. „Balfour Declaration” przyznającą Żydom „Homeland in Palestine” w zamian za wciągnięcie USA do wojny. Natomiast prezydent Woodrow Wilson dał Trockiemu paszport amerykański na podróż do Rosji z Nowego Jorku, 26 marca 1917 roku, na statku SS Kristaniafjord. Trocki podróżował wraz z wieloma komunistami i finansistami żydowskimi, według Antony C. Sutton „Wall Street and the Bolshevik Revolution.”
Aleksander Helphand umarł w Berlinie w 1924 roku, jako najbogatszy człowiek w Niemczech. Urodził się on w gettcie żydowskim w miejscowości Berezino, na wschód od Wilna pod Mińskiem Litewskim. Studiował on w Basel i otrzymał doktorat z ekonomii politycznej 8go lipca, 1891. W 1903 dawał o korepetycje Trockiemu, a w 1910 roku pjechał do Turcji jako handlarz bronią i jako doradca polityczny z hasłem „zwcięstwo Niemiec jest najlepsze dla Turcji.”
Helphand był przeciwny niepodległości Polski, tak jak i Róża Luksemburg. Helphand zbudował pałac w Wannsee, pod Berlinem, gdzie 20 stycznia, 1942 roku odbyła się konferencja, na której biurokracja niemiecka dowiedziała się, że nie jak dotychczas głównie polska inteligencja, ale od tej daty, Żydzi i Cyganie, mieli być w pierwszym rzędzie eliminowani przez niemiecki aparat terroru.
Skarb niemiecki żadnych zwrotów subsydiów wypłaconych na rewolucję bolszewicką nie dostał od rządu Lenina. Natomiast Lenin starał się w 1920 roku podbić Polskę i w zamian za przekazanie Niemcom zaboru pruskiego ziem polskich, osadzić w Berlinie rząd komunistyczny, zwłaszcza że wówczas w Niemczech było około sześciu milionów komunistów, pod przywództwem składającym się w dużej mierze z Żydów. Tak więc Żydzi, z Leninem na czele, odegrali podstawową rolę w rewolucji i bolszewickiej w przeciwieństwie do interpretacji historii rozpowszechnianej przez Gazetę Wyborczą.
Iwo Cyprian Pogonowski
Za: www.pogonowski.com
