Bałto-słowiańska przeszłość Kaliningradu powinna być częścią bogatej historii tego strategicznie ważnego regionu Europy. Zainteresowanie ustanowieniem międzynarodowego prawa powstało w Polsce z powodu fałszerstwa popełnionego przez Niemieckich Braci Zbrojnych (Krzyżacy), którzy otrzymali Chełmno jako tymczasowe lenno od Konrada I Mazowieckiego (1187-1247) w 1228 r. na mocy Aktu Kruszwickiego, na czas potrzebny do chrystianizacji bałto-słowiańskich Prus.
Krzyżacy dokonali fłaszerstwa tekstu Aktu Kruszwickiego, przez wprowadzenie zapisu o wiecznym przyznaniu im tego lenna. Fałszerstwo to spowodowało, że kolejni królowie Polski starali się o międzynarodową procedurę prawną żeby fałsz ten unieważnić i uniknąć konfliktu zbrojnego o Prusy, gdzie Krzyżacy dopuścili się ludobójstwa na bałto-słowiańskich Prusach i pogwałcili chrześcijańską zasadę, że upoważnienie do nawracania nie jest upoważnieniem na mordowanie i grabież.
Zwycięstwa militarne Unii Polski i Litwy nad Krzyżakami wkrótce spowodowały sukcesy w dyplomacji polskiej. Po klęsce zadanej przez polskiego króla, zbrojni mnisi Zakonu Krzyżackiego oskarżyli Polskę o mordowanie niemieckich misjonarzy i sprzymierzenie się z poganami. Te oskarżenia miał badać Sobór w Konstancji (1414-1418), jedna z największych konferencji dyplomatycznych średniowiecza.
Paweł Włodkowicz (Paulus Vladimiri) z Brudzewa, wówczas był mianowany polskim ambasadorem na Synod w Konstancji, podczas gdy pełnił również funkcję rektora (prezydenta) Uniwersytetu w Krakowie. Był on profesorem prawa. Na Synodzie w 1415 r. Włodkowicz przedstawił 17 pierwszych podstawowych tez prawa międzynarodowego. Jego propozycje wynikały z prawa naturalnego i przesłanki, że upoważnienie do nawracania nie jest upoważnieniem na mordowanie i grabieży oraz że ważne jest tylko dobrowolne nawrócenie. Zdefiniował on zasadę narodowego samo-stanowienia, oraz określił społeczeństwo międzynarodowe, potrzebne jego trybunały i praw. Rozpoczął formułowanie tych praw dla zaproponowanego przez niego trybunału międzynarodowego. Usprawiedliwiał on jedynie wojny o charakterze czysto obronnym.
Włodkowicz zalecał pokojowe rozwiązywanie konfliktów między państwami poprzez trybunał międzynarodowy oraz mediację międzynarodową i arbitraż. Twierdził, że Zakon Krzyżacki zbrojnych mnichów na skutek dokonania masowych zbrodni i grabieży utracił charakter misyjny. W wyniku tego niemiecki Zakon popełnił “herezję pruską,” która była pogwałceniem upoważnienia do nawracania. Upoważnienie do nawracania nie jest pozwoleniem na mordowanie i grabież. Chrystianizacja Litwy przez Polskę była największym w historii Średniowiecza czynem misyjnym. Synod w Konstancji zatwierdził argumenty polskiego ambasadora.
Faktem jest, że wprowadzenie w Polsce zasady Habeas Corpus przez króla Władysława Jagiełłę, jako obowiązujące prawo w Polsce miało miejsce około 250 lat wcześniej niż w Anglii. Gwarantowało ono nienaruszalność obywatela (jeśli nie przyłapano go na przestępstwie). Polska była pierwszym państwem na świecie, które zastosowało prawo to w Europie w ramach ustaw z lat. 1422-1433. Prawo to było podstawą systemu prawnego w Polsce, w czasach, kiedy w całej Europie królowie sprawowali władzę absolutną.
Ważne jest żeby pamiętać, że niemieckie ataki na tereny nadbałtyckie spowodowały utworzenie się dwóch unii państw: na południu Polska i Litwa podpisały unię w 1385 r. w Krewie, na północy cała Skandynawia zjednoczyła się 12 lat później w 1397 r. w Kalmarze, gdzie królem Skandynawii został Eryk ze Sławna, wnuk króla Kazimierza Wielkiego.
W Umowie Unijnej w Krewie, Wielki Książę Litwy, Ladislas Jogaiła (Władysław Jagiełło, 1350-1434) zobowiązał się do nawrócenia Litwy na chrześcijaństwo łacińskie i przyłączenia do Polski wszystkich ziem Litwy i Rusi, jak również odzyskania polskich terytoriów zagarniętych przez Niemców, w zamian za małżeństwo z królową Polski Jadwigą z Anjou i koronowanie się na króla Polski. Przed koronacją w 1386 r. Jagiełło potwierdził Ustawę Koszycką (1374), która ustaliła w Polsce, po raz pierwszy na świecie zasadę „No Taxation Without Representation,” w walce o którą to zasadę, 400 lat później, wybuchła rewolucja amerykańska. Za rządów króla Jagiełły (1386-1434), polscy misjonarze dokonali chrztu Litwy i nawrócili ją na łono Kościoła Rzymskokatolickiego. Było to największe dzieło misyjne Średniowiecza.
W 1387 r. podpisano Unię Wileńską, na podstawie której król Władysław Jagiełło, przyznał bojarom, oraz miejscowym kniaziom, jako nowo-ochrzczonej szlachcie, dziedziczną własność ziemi i zwolnienie z podatków.
Mołdawia stała się lennem Polski. W 1388 r. na mocy Aktu w Piotrkowie, król Władysław Jagiełło rozszerzył prawa obywatelskie szlachty i duchowieństwa, dalej ograniczając władzę królewską w Polsce.
Tyrania niemieckich zbrojnych zakonów doprowadziła do powstania w 1397 r. “Salamander Society” czyli “Ssprzysiężenia Jaszczurczego”. Było ono prekursorem Związku Pruskiego, zorganizowanego w celu obalenia rządów Zakonu Krzyżackiego i dobrowolnego zjednoczenia z Polską uwolnionych z jarzma krzyżackiego Prus.
Na podstawie Unii podpisanej w 1401 r. w Wilnie i Radomiu, litewskie rycerstwo otrzymało takie same prawa obywatelskie jak rycerstwo polskie. Polska gwarantowała Litwie bezpieczeństwo w przypadku agresji Zbrojnych Braci Zakonu Krzyżackiego poprzez zwycięstwo w 1410 r. i nową umowę unijną Polski i Litwy po największej bitwie Średniowiecza, pod Grunwaldem (Tannenberg).
Wielka wojna Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim trwała 2 lata (1409-1411). Polskie i litewskie wojska przy udziale czeskich Husytów i posiłków ze Smoleńska, w dniu 30.6.1410 r. stoczyły decydującą bitwę pod Grunwaldem i odniosły walne zwycięstwo. W bitwie zginął Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego, Eryk von Jungingen. Drugie zwycięstwo 10.10.1410 r. pod Koronowem doprowadziło do negocjacji pokojowych. Na mocy zawartego w Toruniu Pokoju, Litwa odzyskała Żmudź, a Polska odzyskała Dobrzyń oraz przyznano jej kwoty 6 mln. groszy od Zakonu Krzyżackiego. Zwycięstwo to przekształciło Unię Polsko-Litewską w wielkiew mocarstwo i zakończyło ekspansję Zakonu Krzyżackiego i Luksemburczyków. Zwycięstwo to zakończyło niemiecką agresję na ziemie nadbałtyckie.
Zwycięstwa Władysława Jagiełły spowodowały podpisanie Umowy unijnej w Horodle (1413). Była to osobista unia Polski i Litwy, umożliwiająca istnienie obu krajów jako odrębnych. Król ustanowił urząd terytorialny wojewody administratora prowincji, oraz zainicjował nowy system administracyjny i obronny, wprowadzony później w Europie środkowej i wschodniej. (Starożytne określenie ‘wojewoda’ oznaczało przywódcę wojowników i do tej pory używane jest jako tytuł administracyjny.) Polskie rody dały swoje herby i uprawnienia rodom litewskim i ruskim.
Granice cywilizacji zachodniej Polacy przenieśli daleko na północny-wschód, a polskie instytucje społeczne i polityczne wprowadzono na Litwę, Białoruś i Ruś Kijowską. Założono nowe miasta i nadano im prawa samorządowe. W XIV i XV w. polskie miasta osiągnęły dobrobyt. Miasta te jako członkowie Hanzy mieli udział w handlu bałtyckim i lewantyńskim. W wyniku unii Polski i Litwy uległa zmianie równowaga sił w Europie, a Unia Polsko-Litewska posiadała największe terytorium państwowym w Europie
Prof. Iwo Cyprian Pogonowski 28.8.2010
Tłumaczenie Ola Gordon, korekta Piotr Bein (autoryzowane przez autora 30.8.2010)
Tekst po angielsku – ENGLISH VERSION: Teutonic Lies About History of „Kaliningrad” – Letter to Wikipedia
