Warto przeczytać

Najemni bandyci dali władze Leninowi


Prof. Iwo Cyprian Pogonowski

Bolszewicy nie byli znaczną siłą w czasie, kiedy car Mikołaj II abdykował 15go marca, 1917 roku, a mimo tego, tylko rok później w lipcu 1918 roku, Lenin był w stanie osobiście wydać zbrodniczy rozkaz, żeby żydowski oddział egzekucyjny, dokonał mordu na całej rodzinie carskiej w Jekatyrenburgu.

Lew Trotsky, z amerykańskin paszportem w ręku i dużymi donacjami pieniędzy, wyjechał z Nowego Jorku 27 marca, 1917 roku, wraz z 275 rewolucjonistami, na statku SS Kristianiafjord, który to statek zatrzymał się w porcie Halifax, w Nowej Szkocji, gdzie Trotsky został aresztowany przez władze kanadyjskie, które też chwilowo zabrały mu jego fundusze. Kanadyjczycy logicznie uważali, że Trotsky może przyczynić się do wybuchu rewolucji w Rosji i dać możność Niemcom przerzucić masy wojska z frontu wschodniego, na front zachodni, gdzie mogło wtedy zginąć dużo żołnierzy kanadyjskich.

Trotsky spędził pięć dni w więzieniu kanadyjskim, kiedy Sir William Wiseman, partner bankierskiej firmy Kuhn & Loeb, z pomocą Amerykanów interweniował, żeby Kanadyjczycy Trotsky’ego zwolnili. Dzięki tej interwencji Trotsky mógł kontynuować swą podróż przez Atlantyk i przez Szwecję do Rosji, do Petrsburga, gdzie spotkał się on z Leninem w kwietniu 1917 roku, w mieście pogrążonym w anarchii.

Wcześniej, przy pomocy Aleksandra Helphand’a („Parvus’a”), kochanka Róży Luksemburg, Niemcy zwerbowali Lenina w Szwajcarii, do programu likwidacji frontu wschodniego, za pomocą rewolucji, pod hasłem dojścia „do władzy proletariatu przez kapitulację na froncie niemieckim i zakończenie wojny imperialistycznej.” Hasło to było uznane za zdradę Rosji przez socjalistów rosyjskich i z tego powodu Lenin, zresztą sam po matce pochodzenia żydowskiego, musiał polegać na kadrach ludzi z mniejszości narodowych, głownie Żydów,
Niemiecki skarb wydał na cel likwidacji frontu wschodniego ekwiwalent 10 ton złota. Lenin miał ze sobą w pociągu około sześciu milionów dolarów w złocie, dzięki ówczesnym zabiegom dowództwa niemieckiego i bankiera Max’a Wartburga.

Według książki Gary’ego Allen’a pod tytułem „Nikt nie śmiał nazwać tego konspiracją” („None Dare Call it Conspiracy,”)  za pomocą przekupstwa, zdradzieckich zabiegów, brutalności i oszustwa, Lenin i Trotsky, zdołali opłacić wystarczającą liczbę bandytów morderców i złodziei, żeby w Petersburgu zagarnąć rosyjską władzę państwową, opierając się na działaniu wynajętych zbirów z bronią w ręku, pod hasłem „wszystka władza w rękach sowietów.” Lenin i Trotsky zdołali również przkupić wielu urzędników.

Ani Lenin, ani Trotsky, nie byli w stanie zdobyć poparcia mas, faktycznie ponad 95% ludności było przeciwko nim. Pucz Lenina odbył się głównie w Petersburgu, dzięki, jak powiedziałem wcześniej, wynajętym i opłacanym szumowinom i dzięki przekupywaniu „czynodrałów rosyjskich.”

Długie lata minęły nim władza sowiecka została skonsolidowana na całym terenie Rosji. Kiedy z więzień zostało wypuszczonych blisko ćwierć miliona więźniów, weteranów rewolucji z 1905 roku, rząd Kierensky’ego nie zdołał utrzymać się przy władzy i dokończyć procesu sądowego, oskarżąjcego Lenina i Trockiego o zdradę Rosji, finansowaną przez rząd niemiecki i bankierów międzynarodowych. Trzeba pamiętać, że Lenin i Trocki, nie przyjechali do Rosji na wezwanie mas, ale byli oni przysłani do autokratycznej Rosji przez rząd w Waszyngtonie i ze względów strategicznych przez rząd w Berlinie.

Warto też pamiętać, że brat Max’a Wartburga, Paul Wartburg, był projektodawcą stworzenia centralnego banku USA, Federal Reserve System, jako dyrektor Federal Reserve Board, która to instytucja odgrywała główną rolę w finansowaniu amerykańskich działań wojennych, w czasie Pierwszej Wojny Światowej i w ogóle, jako bank centralny, do dziś kontroluje politykę monetarną USA - nadal instytucja ta jest kontrolowana przez Żydów.

Według książki Allen’a stworzenie Federal Reserve System, centralnego banku niezależnego od prezydenta, dało konspiracji żydowskiej instrument, dzięki któremu bankierzy międzynarodowi mogli podnosić zadłużenie państwowe bez ograniczeń, i z tego zadłużenia ciągnąć kolosalne zyski, za pomocą oprocentowania i uzależniać od siebie zadłużony rząd. Za rządów Wilson’a dług USA został powiększony o 800%, a obecnie za rządów Bush’a dalej powiększa się w galopującym tempie.

Dwa miesiące przed zatwierdzeniem Federal Reserve Act, konspirujący bankierzy stworzyli mechanizm do spłacania tych astronomicznych długów i oprocentowania, za pomocą podatku dochodowego, proporcjonalnego do zarobków, do czego wcześniej nawoływał Karol Marks, w drugim punkcie jego Manifestu Komunistycznego.

Bankierzy-konspiratorzy mieli od początku plan, na sposób w jaki unikają oni płacenia podatków dochodowych i spadkowych (tak zwane: tax-exemptions). Tak więc motyw zysku naprowadzał bankierów na zyskowne, choć ryzykowne, inwestycje w obiecujące powodzenie ruchy rewolucjyne lub „postępowe,” dążące do centralizacji władzy, co Żydom, jako bardzo ambitnej mniejszości, zawsze odpowiadało, gdy mieli nadzieję na kontrolę silnego centralnego rządu. Tak też nadal rządzą oni w USA za pomocą kompleksu wojskowo-przemysłowo-syjonistycznego. Kompleks ten, za pomocą ściągania podatków dochodowych, każe ludności opłacać swoje zyski, oprocentowanie składane długów jak i same długi.

Bankierzy-konspiratorzy planowali Pierwszą Wojnę Światową przez ponad dwadzieścia lat według Allen’a. Wówczas żydowski bankier Bernard Baruch miał całkowitą kontrolę nad gospodarką USA, jako prezes „War Industries Board” zamianowany przez prezydenta Wilsona’a. Na tym stanowisku Baruch osobiście zarobił ponad 200 milionów ówczesnych dolarów co dziś uczyniłoby go miliarderem.

Kiedy Amerykanie się dowiedzieli, że brat Paul’a Wartburga, Max zawiadywał finansami Niemiec, wówczas Paul Wartburg musiał podać się do dymisji w USA. Teściem trzeciego z braci Wartburgów, Feliksa, był Jacob Schiff, główny partner bankierskiej firmy nowojorskiej Kuhn, Loeb & Co. w której to firmie, trzej bracia Wartburgowie byli partnerami, podczas gdy Max kierował też bankiem Rothschild’ów w Frankfurcie.

Jacob Schiff finansował Leona Trotsky’ego i wnuk Jacob’a Schiff’a, John Schiff, twierdził, że jego dziadek wydał 20 milionów dolarów na rzecz rewolucji bolszewickiej. Okazało się to być dobrą inwestycją, ponieważ rząd Lenina, w kilka lat po objęciu władzy zwrócił firmie Kuhn, Loeb & Co. sto milionów dolarów (600 milionów rubli w złocie w latach 1918-1922). Opisał to w swojej książce carski generał Arsene de Goulevitch pod tytułem „Carat i Rewolucja.”

Jednocześnie z pieniędzmi z Niemiec i z USA, Max Wartburg i Olaf Aschberg łożyli pieniądze na rewolucję w Rosji z „Nye Banken” ze Sztokcholmu, jak też czynił to „Rhine Westphalian Syndykat” oraz czynił to bankier Jivotovsky, którego córkę później poślubił Trotsky.  Tak więc Schiff wydał miliony na obalenie cara i dalsze miliony na obalenie rządu Kerensky’ego, a jednocześnie zorganizował w ramach dobroczynności 10 milionów dolarów na pomoc dla Żydów w Rosji. Ci sami bankierzy dominowali Traktat Wersalski i przygotowali warunki na następną wojnę światową i hitleryzm, zgodnie z książką Gary’ego Allen’a pod tytułem „Nikt nie śmiał nazwać tego konspiracją.”

prof. Iwo Cyprian Pogonowski
www.pogonowski.com