Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Opublikowano: 04 maj 2014

Odsłony: 17411

Przypominamy

I. Przemilczany problem

leviathanIstnieje temat pomimo swej narzucającej się oczywistości niemal nieobecny w dyskusjach prowadzonych na szeroko pojmowanej prawicy w Polsce. Jest nim współczesne państwo polskie. Taki stan rzeczy może wydawać się zaskakujący, bo przecież grupy zaliczane (przez siebie lub innych) do polskiej prawicy uważają się za środowiskapolityczne i we własnym mniemaniu działają na płaszczyźnie politycznej, a podstawową i najważniejszą kategorią polityczną jest państwo: to, co polityczne, odnosi się przede wszystkim do państwa.

Prawica parlamentarna na temat obecnego państwa nie ma do powiedzenia niczego istotnego, ponieważ jedyny problem związany z państwem widzi w tym, jaka partia nim aktualnie rządzi. Jej rzeczywiste postulaty ograniczają się do dokonania zmian partyjnych lub personalnych na wysokich stanowiskach państwowych. Takie wyparcie kategorii państwa przez kategorie partyjne z myślenia klasy politycznej to zresztą charakterystyczny objaw zapaści kultury politycznej w warunkach liberalnej demokracji, który występuje wszędzie tam, gdzie wprowadzono ten szkodliwy ustrój. Gwoli sprawiedliwości należy odnotować, że jednej z parlamentarnych partii zaliczanych do luźno pojętej prawicy udało się wprowadzić do głównego nurtu tzw. debaty publicznej wątek krytyki „słabego państwa”. Z okolic zaplecza intelektualnego tej partii wyszła nawet niedawno książka, stanowiąca próbę naukowego, politologicznego zdefiniowania kryteriów słabości państwa i zastosowania ich do oceny kondycji współczesnego państwa polskiego*. Ugrupowanie, o którym mowa, nie dysponuje jednak skonkretyzowanym programem zamiany państwa słabego w państwo silne, o czym najłatwiej przekonać się, przeglądając jego dokumenty programowe.

Środowiska prawicy pozaparlamentarnej mają lepsze warunki do podjęcia refleksji nad stanem naszego państwa, ponieważ w przeciwieństwie do prawicy parlamentarnej nie są egzystencjalnie uwikłane w bieżące międzypartyjne przepychanki, odgrywane na potrzeby telewizji, które absorbowałyby je całkowicie i wyłącznie. Ale jej nie podejmują. Państwo nie budzi ich rzeczywistego zainteresowania, aczkolwiek z odmiennego powodu, niż w przypadku prawicy parlamentarnej. Mianowicie, ich stosunek do współczesnego państwa polskiego wyraża się z reguły w całkowitym jego odrzuceniu. W swoich wypowiedziach przedstawiciele polskiej prawicy pozaparlamentarnej lubią odnosić się do aktualnego państwa z demonstracyjną pogardą, odmawiają mu jakiejkolwiek wartości, przedstawiają jako siłę obcą, wrogą i złą.

II. Bezkrytyczna krytyka

W wypowiedziach tych pobrzmiewa iście gnostycka wizja dzisiejszego państwa: żyjemy w więzieniu, stworzonym przez kogoś podstępnego i złowrogiego specjalnie po to, by nas w nim usidlić. W obecnym państwie absolutnie wszystko, bez wyjątku, postrzegają ich autorzy jako złe, przeniknięte i kierowane przez esencjonalnie złe siły. Kluczowe, choć nie zawsze wypowiadane wprost, jest tu przekonanie, że w naszym dzisiejszym państwie niczego nie da się naprawić czy ulepszyć, że nie są możliwe żadne zmiany cząstkowe – można jedynie chcieć rozwalić „to wszystko” (choć kiedy zapytamy, jak rozwalić, zapada zakłopotane, niechętne milczenie).

Taka optyka wiąże się z częstą w prawicowych środowiskach, naiwnie rozumianą postawą „antysystemową”. W jej ramach za bezdyskusyjny pewnik przyjmuje się, że we współczesnym państwie polskim wszystko jest złe, całkiem złe, nie może już być gorsze, nadaje się tylko do rozbicia w drobny mak. Założenie to ma przede wszystkim jedną właściwość: jest łatwe. Uwalnia od bardziej skomplikowanych obrazów świata i konieczności zbyt częstego namysłu. Trudniej już wskazać, które konkretnie istniejące dziś rozwiązania (a nie enigmatyczne „wszystko”) są złe i z jakich dokładnie powodów. Najtrudniej wskazać, czym konkretnie należałoby je zastąpić, czyli sformułować program pozytywny.

Czytaj więcej: Adam Danek: Wartość współczesnego państwa

Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Opublikowano: 11 kwiecień 2014

Odsłony: 19269

Jeśli osoba rozwiedziona w nowym związku:

(1) wyraża żal za klęskę pierwszego małżeństwa,
(2) wyjaśniła i uporządkowała zobowiązania wynikające z pierwszego małżeństwa, o ile jest ostatecznie wykluczone, by mogła powrócić,
(3) nie może bez powodowania kolejnych win porzucić obowiązków podjętych wraz ze związkiem cywilnym,
(4) w drugim związku stara się żyć jak najlepiej wedle swoich możliwości wychodząc od wiary i wychowując w wierze swoje dzieci,
(5) pragnie sakramentów jako źródła siły w swoim położeniu:

otóż czy powinniśmy albo czy możemy takiej osobie – po odpowiednim czasie na znalezienie w sobie nowego kierunku (metanoia) – odmówić sakramentu pokuty a następnie komunii?

Tako rzecze Walter kard. Kasper. Tak też uważają setki biskupów na całym świecie.

Czytaj więcej: Przedsmak październikowego Synodu

Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Opublikowano: 24 marzec 2014

Odsłony: 42226

Prawdziwym problemem Polski jest niska jakość „politycznej elity” i propaganda uzależnionych od polityki – dziennikarzy

Kryzys ukraiński, rola w nim Polski i sposób, w jaki relacjonują go polscy dziennikarze pokazuje, że drastycznie nie posiadamy politycznej elity godnej tego miana. A ci, którzy powinni dbać o rzetelne przekazanie społeczeństwu informacji, czyli dziennikarze, to jacyś kiepscy propagandyści na usługach polityków.

Co było do przewidzenia?

Jak należało się spodziewać, zdecydowania większość mieszkańców Krymu opowiedziała się w referendum za wystąpieniem z Ukrainy i przyłączeniem do Rosji. Za Rosją głosowało 96,8% uczestników referendum przy ponad 80% frekwencji.

Krym bez wątpienia zostanie przyłączony do Rosji i wbrew zaangażowaniu polskich polityków, w tym ministra Sikorskiego (działającego pod wyraźnym wpływem postawy USA) i polityków opozycyjnego PiS organicznie nienawidzących Rosji. Żadne poważne sankcje nie zostaną wprowadzone – to także już wyraźnie widać. Mówią o tym wyraźnie politycy niemieccy – tylko znów przed polską opinią publiczną te głosy są po prostu ukrywane. Polski widz mógł się był dowiedzieć, że kanclerz Merkel uznała referendum za nielegalne i zagroziła Rosji sankcjami, ale już o wystąpieniu w Bundestagu posła Gregora Gysi, który twierdził coś zupełnie przeciwnego, polskie media nie uznały za stosowne poinformować swoich widzów.

Europa jest potężnie powiązana z Rosją gospodarczo i na sankcjach straciłyby obie strony – to jedna z przyczyn, że sankcji nie będzie. Drugą przyczyną są wydarzenia na Ukrainie, rosnąca rola skrajnych nacjonalistów ukraińskich, którą europejscy politycy dostrzegają wyraźniej niż Amerykanie. Lider „Prawego Sektora” Dymitryj Jarosz już zapowiedział zniszczenie rosyjskich rurociągów biegnących przez Ukrainę.

Czytaj więcej: Kraj bez przywództwa

Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Opublikowano: 24 luty 2014

Odsłony: 18700

 Powyższy przykład jest tylko jednym z wielu braku suwerenności państwa polskiego.

W państwie polskim znowu wrze. Tym razem zamiast mamy Madzi i pedofila Trynkiewicza tematem naczelnym jest "niegospodarność państwa". Skandal! Niedowierzanie! Ukradli 6 mln! Krzyczą "autorytety"... O co chodzi? O Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego w Świątyni Opatrzności Bożej.
 

Protestuje SLD, protestuje Twój Ruch, ale również tygodnik "Kultura Liberalna" i katolicki kwartalnik "Więź". Co nietypowe, osławiona redakcja z Czerskiej w tym wypadku tylko dolała oliwy do ognia ostatnimi artykułami. Zacznijmy od tzw. "autorytetów":

"Przyznanie Świątyni Opatrzności Bożej dotacji w wysokości 6 mln zł z kasy Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego budzi sprzeciw. Jest to decyzja szkodliwa i dla kultury, i dla Kościoła." - Konrad Sawicki, publicysta kwartalnika "Więź"

"„Daliśmy 6 milionów. To znaczy minister kultury wyjął nam z kieszeni i bez pytania dał, jako dotację, na Centrum Opatrzności Bożej. Ważne, że dał bez pytania (…) Postać papieża nie ma już nic wspólnego z kulturą (…) wspólnym narodowym wysiłkiem uczyniliśmy z niej świątka, postać plemiennych z jasełek i przydomowego krasnala.” - Andrzej Stasiuk, na łamach onet.pl

"Złodzieje, oddajcie nasze miliony!" - Armand Ryfiński, poseł Twojego Ruchu

No i na koniec seria felietonów, m.in Jarosława Kuisza redaktora naczelnego tygodnika "Kultura Liberalna". Autor w tekście "Ministerstwo Kultury i Opatrzności" próbuje podważyć proces przyznawania pieniędzy, powołując się na wspaniałe przykłady godzenia interesów różnych mniejszości religijnych na Zachodzie i postulując o o "ostateczne rozdzielenie państwa od Kościoła".

Czytaj więcej: Co Żydowi wolno, tego Polakowi nie