Lech Kaczyński – czy zdradził Kresy Wschodnie?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 05 marzec 2014

Odsłony: 13751

Kiedy Wiktor Juszczenko ogłaszał Romana Szuchewycza i Stepana Banderę bohaterami Ukrainy, Lech Kaczyński wyraził oficjalnie „zdumienie”. Był to albo blef, albo przejaw poruszania się w innej rzeczywistości przez ówczesnego prezydenta. Jak bowiem wyjaśnić zaskoczenie Lecha Kaczyńskiego państwowym uznaniem kultu ukraińskich zbrodniarzy przez Wiktora Juszczenkę, skoro ten ostatni patronował rozwojowi tradycji OUN-UPA za czasów swojej prezydentury?

Powszechnie znana zażyłość obydwu polityków na pewno czyniła Lecha Kaczyńskiego dysponentem większej niż przeciętny człowiek wiedzy na temat poglądów Juszczenki na politykę historyczną. Trudno więc o zaskoczenie czy też zdumienie u takiej postaci, jaką był wówczas Lech Kaczyński. Prezydent Polski musiał więc doskonale zdawać sobie sprawę, komu składa hołdy jego ukraiński przyjaciel, skoro wiedziała o tym nawet opinia publiczna.

Nie przysłużył się też prawdzie Lech Kaczyński, gdy zabierał głos w sprawie Operacji „Wisła”. Kuriozalne oświadczenie z 2007 na 60. rocznicę tego wydarzenia podpisane wspólnie z Juszczenką nie wskazuje ani przyczyn, ani prawdziwych sprawców tej tragedii. Warto przypomnieć, że to działania UPA w Bieszczadach stały się powodem, dla którego komunistyczne władze zdecydowały się na przesiedlenia ludności z powojennych terenów południowo-wschodniej Polski. Wiadomo, że przeprowadzenie tej z pewnością przykrej dla niewinnej w wielu wypadkach ludności operacji ukróciło działalność UPA w Bieszczadach. Czyżby Lech Kaczyński jako profesor prawa nie znał pojęcia stanu wyższej konieczności? Szczególnie w warunkach wojennych – a takie panowały na tych terenach jeszcze w 1947 – radykalne środki są uzasadnione. Podczas Operacji „Wisła” nie ginęli ludzie, wysiedlono ich na ziemie poniemieckie, tymczasem Rzeź Wołyńska – której kultowi sprawców patronował ukraiński przyjaciel Kaczyńskiego – pochłonęła ponad 100 tys. istnień ginących w niewyobrażalnych wręcz męczarniach.

---

Czytaj więcej: Lech Kaczyński – czy zdradził Kresy Wschodnie?

Izraelski żołnierz dowodził na Majdanie

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 04 marzec 2014

Odsłony: 19871

Internetowy portal informacyjny izraelskiego dziennika Haaretz zamieścił fragmenty wywiadu z byłym izraelskim żołnierzem, który z dumą przyznaje, że dowodził grupą bojowników ukraińskiego Majdanu.

Żołnierz pod pseudonimem „Delta” dowodził grupą 35 ludzi. Pięciu z nich było, tak jak on, żołnierzami Sił Obronnych Izraela. Delta nazwał swoich ludzi „błękitnymi hełmami”, chociaż sam nosił hełm brązowy a pod nim jarmułkę.

Grupa wypełniała rozkazy nadawane przez partię Swoboda. „Nie należę do Swobody, ale wypełniałem jej polecenia, nazywali mnie bratem” – oświadczył bojownik. Dodał także - „Wiedzieli, że jestem Żydem i byłym izraelskim żołnierzem”. Stanowczo zaprzecza by spotkał się z jakimikolwiek objawami antysemityzmu.

Czytaj więcej: Izraelski żołnierz dowodził na Majdanie

Bez komentarza !

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 04 marzec 2014

Odsłony: 8474

Marian Piłka: Anarchonacjonalizm

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 04 marzec 2014

Odsłony: 12663

Nie ulega wątpliwości, że mamy do czynienia z odradzeniem się polskiego patriotyzmu. Po latach zupełnej dekadencji i dominacji mentalności postkomunistycznej, kryzysu narodowej tożsamości i kultury, spadku urodzeń i masowej emigracji, mamy do czynienia z obudzeniem się w młodym pokoleniu potrzeby odbudowy narodowej godności i polityki państwa opartej na narodowym interesie. To dopiero wstępny etap przezwyciężania dotychczasowej dekadencji. Ten proces będzie nabierał dynamiki i siły w miarę wchodzenia w dorosłe życie kolejnych roczników młodego pokolenia.

Dlatego warto zastanowić się nad uwarunkowaniami tego procesu i jego możliwymi konsekwencjami. Bo odrodzenie patriotyzmu bez odpowiedniej formacji intelektualnej i politycznej może mieć także negatywne konsekwencje i prowadzić narodową politykę na manowce. Gdyby nie wybuch konfederacji barskiej, nie byłoby pierwszego rozbioru Polski, a bez Konstytucji 3 Maja Polska dotrwałaby do epoki napoleońskiej i stałaby się jednym z trwałych elementów XIX-wiecznego porządku europejskiego. Gdyby nie wybuchło Powstanie Listopadowe i Królestwo Kongresowe dotrwałoby do wojny krymskiej, to w połowie XIX wieku zaistniałaby szansa na odzyskanie niepodległości obejmującej cały zabór rosyjski. A Powstanie Styczniowe doprowadziło m. in. do zahamowania rozwoju kultury narodowej i do odpolszczenia Kresów Wschodnich. Także Powstanie Warszawskie doprowadziło nie tylko do zniszczenia Warszawy, ale popowstaniowy szok ułatwił sowietyzację Polski. Wszystkie te historyczne wydarzenia były poprzedzone odrodzeniem się patriotyzmu i poczucia narodowej godności. Brakowało jednak formacji intelektualnej i politycznej, która pozwoliłaby na prowadzenie skutecznej i realistycznej polityki narodowego rozwoju. W rezultacie odradzanie się patriotyzmu często prowadziło do narodowych klęsk i nieszczęść.

Od tych wydarzeń wyróżniają się pozytywnie: odzyskanie niepodległości w roku 1918 oraz powstania śląskie i wielkopolskie. One także były wyrazem odradzającego się patriotyzmu, ale takiego, który dzięki intelektualnemu wysiłkowi obozu narodowego doprowadził nie tylko do zorganizowania się polskiego społeczeństwa, ale też do wykrystalizowania się racjonalnej myśli politycznej, definiującej na nowo interes narodowy. Doprowadził do uformowania się autentycznego przywództwa narodowego - zdolnego do poprowadzenia narodowej sprawy na przekór zewnętrznym okolicznościom i wewnętrznym barierom. Myśl polityczną tego okresu charakteryzowało przede wszystkim nowatorskie odczytanie uwarunkowań sprawy polskiej i nowa hierarchia narodowych celów, które nie mieściły się w dotychczasowym postrzeganiu sprawy polskiej. Obóz narodowy już w okresie rewolucji r. 1905 wyłonił z siebie przywództwo zdolne nie tylko do walki o narodowe interesy, ale i do konfrontacji z tradycjonalistycznym modelem patriotyzmu emocjonalnego - wyrażającego się w próbach wywołania rewolucyjnego zrywu. Także w momencie wybuchu I wojny światowej, głównym celem narodowego przywództwa było zapobieżenie wybuchowi antyrosyjskiego powstania, który mógłby zniszczyć szanse wykorzystania wojennej koniunktury do odzyskania niepodległości.

---

Czytaj więcej: Marian Piłka: Anarchonacjonalizm