Moją nadzieją jest wiara”. O religijności Anny Walentynowicz

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 02 sierpień 2010

Odsłony: 5461

Anna Walentynowicz (1929–2010) - urodzona w Równem na Wołyniu; we wrześniu 1939 r. straciła rodziców, a jedynego brata Andrzeja Sowieci wywieźli na Wschód, skąd nigdy nie wrócił; edukację zakończyła na czterech klasach szkoły powszechnej; w latach 1939–1945 była służącą; od 1945 r. mieszkała w Gdańsku; w 1950 r. podjęła pracę w Gdańskich Zakładach Przemysłu Tłuszczowego „Amada”; w latach 1950–1984 i 1990–1991 pracownik Stoczni Gdańskiej im. Lenina (w latach 1950–1966 - spawacz, w latach 1966–1984 - suwnicowa); w 1951 przez kilka miesięcy należała do ZMP; członkini Ligi Kobiet; przewodnicząca komisji socjalno-bytowej na Wydziale W-2 Stoczni Gdańskiej; w okresie PRL odznaczona dwukrotnie Brązowym Krzyżem Zasługi (1953 i 1957 r.) oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi (1961 r.) i Złotym Krzyżem Zasługi (1966 r.); uczestniczka gdańskiego Grudnia ’70; w latach 1978–1980 działaczka WZZ Wybrzeża; członek redakcji „Robotnika Wybrzeża”; zwolniona z pracy w stoczni 7 VIII 1980 r., co stało się jedną z przyczyn rozpoczęcia strajku w dniu 14 VIII 1980 r.; w czasie strajku członek Prezydium MKS, a następnie MKZ NSZZ „Solidarność” w Gdańsku; w MKZ odpowiadała za finanse; w okresie 3 IX 1980–30 IX 1981 r. na prośbę kierownictwa Związku urlopowana w Stoczni Gdańskiej w związku z pracą w MKZ NSZZ „Solidarność” w Gdańsku; 1 IV 1981 r. bezprawnie pozbawiona przez Komisję Zakładową NSZZ „Solidarność” Stoczni Gdańskiej mandatu członka Prezydium MKZ; w 1981 r. sygnowała deklarację ideową Klubu Rzeczpospolitej Samorządnej Wolność–Samorządność–Niepodległość; w dniach 14–16 XII 1981 uczestniczyła w strajku w Stoczni Gdańskiej; 18 XII 1981 r. internowana i osadzona w więzieniu w Bydgoszczy–Fordonie i Gołdapi; w lipcu 1982 r. zwolniona z internowania, ale miesiąc później aresztowana pod zarzutem zorganizowania strajku w Stoczni Gdańskiej po wprowadzeniu stanu wojennego; więziona w Gdańsku, Warszawie i Grudziądzu; w marcu 1983 r. skazana na rok i 3 miesiące więzienia w zawieszeniu na 3 lata; aresztowana powtórnie w grudniu 1983 r. za próbę wmurowania tablicy upamiętniającej pacyfikację KWK „Wujek”; zwolniona w kwietniu 1984 r. ze względu na stan zdrowia; od 1988 r. organizatorka sympozjów „W trosce o Dom Ojczysty”; przeciwniczka rozmów Okrągłego Stołu; od czasu działalności w WZZ Wybrzeża wielokrotnie represjonowana przez kierownictwo Stoczni Gdańskiej (m.in. czasowo oddelegowywana do innych zakładów); po Grudniu ’70 kontrolowana przez Wydział III KW MO w Gdańsku w ramach SO krypt. „Jesień 70” i „Arka”; w latach 1978–1990 rozpracowywana przez Wydział III „A”/V i Inspektorat 2 KW MO/WUSW w Gdańsku w ramach SOR krypt. „Suwnicowa” (1978–1983) i „Emerytka” (1983–1990); w 2006 r. odznaczona Orderem Orła Białego; 10 IV 2010 r. zginęła w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem razem z prezydentem Lechem Kaczyńskim, ministrami, urzędnikami i kombatantami.
W poniższym artykule wykorzystano fragmenty książki "Anna Solidarność. Życie i działalność Anny Walentynowicz na tle epoki (1929-2010)", która ukazała się nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka.

Czytaj więcej: Moją nadzieją jest wiara”. O religijności Anny Walentynowicz

Przynieśmy kwiaty

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 02 sierpień 2010

Odsłony: 6802

Szanowni Państwo,
3 sierpnia o godz. 13 zostanie przeprowadzona akcja usunięcia Krzyża sprzed Pałacu Prezydenckiego. Usunięcie Krzyża jest początkiem działań mającymi tzw. „godne upamiętnienie ofiar katastrofy pod Smoleńskiem" - jak obłudnie nazywa swoją haniebną akcję obecna ekipa rządząca.

„Tylko pod tym Krzyżem, tylko pod tym Znakiem, Polska jest Polską, a Polak Polakiem" - pisał kiedyś Adam Mickiewicz. Dzisiaj okazuje się kto utożsamia się z Krzyżem, kto czuje się Polakiem.

Wszystkich Państwa zapraszam 13 sierpnia do Warszawy, nie będziemy czynnie bronić Krzyża, ale przynieśmy kwiaty które ułożymy w kształcie Krzyża i jak co dzień dalej będziemy pełnić wartę. Jest przygotowana kamienna tablica upamiętniająca Ofiary, niestety na dzień dzisiejszy nie możemy jej zamontować. Na sztaludze zostanie ustawione zdjęcie tablicy i przy niej i przy Krzyżu z kwiatów  będą pełnione warty.

Czytaj więcej: Przynieśmy kwiaty

Alianci poświęcili nas dla Rosji – wywiad z prof. Witoldem Kieżunem

Szczegóły

Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo

Opublikowano: 01 sierpień 2010

Odsłony: 17179

66. rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego

Z prof. Witoldem Kieżunem, żołnierzem Armii Krajowej ps. “Krak”, “Wypad”, członkiem oddziału specjalnego “Harnaś” walczącego w Powstaniu Warszawskim, odznaczonym Krzyżem Virtuti Militari przez gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego, rozmawia Mariusz Bober

Powstanie Warszawskie trwało 63 dni, ale przygotowywano się do niego od początku okupacji. Pana pokolenie nigdy nie złożyło broni.
– Niemcy pozbawili nas młodości. Teraz młodzieży trudno jest wyobrazić sobie, jak się wówczas żyło. Przez pięć lat godzina policyjna od godz. 21.00 do godz. 5.00, a nieraz nawet od godz. 19.00. Nie było telewizji, radia ani teatru czy kina. Jak wiadomo, w niemieckim kinie siedziały wtedy “tylko świnie”. Żadnych zawodów sportowych, czasem tylko graliśmy w piłkę w parku Żeromskiego na Żoliborzu, zawsze jednak towarzyszył nam strach przed tzw. łapanką. Gdy ktoś wychodził z domu, to nie wiedział, czy wróci. Kiedyś latem poszliśmy nad Wisłę i niemal cudem uniknęliśmy aresztowania. Niemcy organizowali łapanki nawet na plaży. Ktoś przechodzący ostrzegł nas, zdążyliśmy wskoczyć do Wisły i przepłynąć na drugą stronę. Nawet w drodze na Mszę św. nie można było czuć się bezpiecznie. Pamiętaliśmy uroczysty ślub w kościele św. Aleksandra, gdy Niemcy otoczyli świątynię i wszystkich aresztowali. Dlatego idąc na Mszę św., zawsze stawałem blisko ołtarza, licząc, że w razie czego ucieknę przez zakrystię. Ale później ktoś uświadomił mi, że Niemcy na pewno obstawiliby również to wyjście.

Czytaj więcej: Alianci poświęcili nas dla Rosji – wywiad z prof. Witoldem Kieżunem

1 sierpnia. Coroczny masochizm Polaków

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 01 sierpień 2010

Odsłony: 9863

Dzisiaj mija kolejna rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. Uważam, że podjęcie decyzji o wywołaniu Powstania było zbrodnią i aktem samobójstwa. Nigdy nie mogłem i nadal nie mogę pojąć jak można tych, którzy podjęli tę decyzję kreować na narodowych bohaterów i wskazywać nam jako wzór do naśladowania. Pamiętam, że jeszcze jako nastoletni chłopak, w pierwszej połowie lat 90. zwróciłem uwagę na słowa ówczesnego wiceprezydenta USA Ala Gore’a który, przypomniał, że w całej II wojnie światowej zginęło niewiele więcej obywateli USA, niż poległo Polaków w tym Powstaniu.
Fakt ten, jeden z wielu w historii naszego narodu bez potrzeby szafującego krwią tłumaczy podejście do nas naszych sojuszników zza Atlantyku, którzy widzą, że w naszym kraju nadal nie wyciągnięto wniosków z historii i ulubionym sportem polskich władz państwowych jest coroczny dance macabra na mogiłach powstańców. Coś co powinno być powodem do wstydu (szaleństwo jakim była decyzja o wywołaniu Powstania) jest dziś gloryfikowane przez najwyższe czynniki państwowe, a rodzimi sprawcy narodowych nieszczęść są uwielbiani jako bohaterowie narodowi. Czy może nas więc dziwić, że Amerykanie nadal traktują nas jako pożytecznych idiotów i wygodny instrument w realizacji swojej polityki wschodniej? 

Czytaj więcej: 1 sierpnia. Coroczny masochizm Polaków