Larwy rewolucji i „opryszki bez-historyczne”

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 31 maj 2013

Odsłony: 6625

 Norwid a rewolucje

Józef Łoskoczyński, Cyprian Kamil Norwid. Repr. Jarekt/Wikimedia Commons

Przypadająca 23 maja sto trzydziesta rocznica śmierci autora „Fortepianu Chopina” skłania do przypomnienia Norwida jako jednego z najwybitniejszych nie tylko polskich poetów, ale i myślicieli politycznych w dziewiętnastym wieku. Uczyniłem to niedawno na łamach magazynu „Polonia Christiana”, wcześniej pisałem już o tym także na tym portalu. Ale o Norwidzie nigdy dość – to przecież ciągle najbardziej zapomniany z naszych narodowych wieszczów, mało czytany i mało rozumiany (już współcześni Norwidowi rodacy oskarżali właśnie poetę o „mglistość” języka jego poezji). 

Przypomnieć więc warto, że Norwid to jeden z najbardziej konsekwentnych adwersarzy rewolucji. Zwalczał je zresztą nie tylko piórem. Był naocznym świadkiem dwóch poważnych wstrząsów rewolucyjnych: przeprowadzonego w okresie rzymskiej Wiosny Ludów ataku na papieża Piusa IX i powołania w Wiecznym Mieście republiki (Mazzini et consortes) oraz Komuny Paryskiej 1871 roku. Obydwa wydarzenia były dla niego wielkim wstrząsem i potwierdzeniem głoszonej przez siebie tezy – formułowanej początkowo w odniesieniu do naszego rodzimego romantycznego mesjanizmu – o tym, że „niecierpliwość w rzeczach narodowych jest rozdarciem historii”.

Jesienią 1848 roku Norwid, jak przyznawał w korespondencji, był „przytomnym atakowi na Kwirynał [ówczesną siedzibę papieża – przyp. GK] w Rzymie”. Wraz z Zygmuntem Krasińskim (jeśli wierzyć tym razem korespondencji autora „Nie-boskiej komedii”) z bronią w ręku gotowy był przeciwstawić się szturmowi rewolucyjnego tłumu na rezydencję papieża.

 Norwid nigdy nie zaakceptował pozbawienia papieży świeckiego władztwa, a destrukcję Państwa Kościelnego, dokonującą się stopniowo w latach sześćdziesiątych XIX wieku za przyzwoleniem gabinetów europejskich traktował jako kontynuację rewolucji 1848 roku, tylko realizowaną innymi środkami. Jak pisał w 1862 roku do Konstancji Górskiej: „Jakoż nie ukrywałem tego wcale, że obstawanie przy dynastii chińskiej w Azji, a lekceważenie praw Papieskich w Europie wygląda zupełnie tak, jakby Pani kazała spowiednikowi swojemu czekać za drzwiami dlatego, że się przyjmuje w salonie na pierwszym miejscu Roberta-Houdin albo Home’a, albo kupca zabawek. Nic tego wszystkiego nie rozumiem albo mam honor nie rozumieć”.

Czytaj więcej: Larwy rewolucji i „opryszki bez-historyczne”

W Polsce bez zmian...czy rząd coś robi w naszym interesie ?

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 30 maj 2013

Odsłony: 10126

Rząd zaprzepaścił wielką szansę

Informacja Ministerstwa Środowiska o tym, że do połowy maja wykonano 44 otwory w poszukiwaniu gazu z łupków, natomiast na cały 2013 r. zaplanowanych jest 41 wierceń, świadczy o bardzo małej ilości tych przedsięwzięć. Jest to związane m.in. z wychodzeniem z polskiego rynku zagranicznych firm poszukiwawczych tego paliwa.
Na moje wielokrotnie powtarzane pytania przewidujące taką sytuację, zadawane z trybuny sejmowej premierowi Donaldowi Tuskowi, odpowiedzi nie uzyskałem.

Mizernie niski stopień przedsięwzięć w zakresie wierceń poszukiwawczych to efekt zaniedbań tego rządu. Należy zauważyć, że złoża gazu z łupków znajdują się nie tylko w Polsce, ale w wielu innych krajach.
Pomimo tego, że spośród państw europejskich byliśmy pierwsi w dziedzinie poszukiwań tego surowca energetycznego, cała dotychczasowa praca została zaprzepaszczona przez obecną władzę.
Pod rządami Platformy Obywatelskiej nie zrobiono nic w tym kierunku, by przygotować prawnie i organizacyjnie Polskę do wydobywania gazu z łupków. Zostało zaniechane rozwiązanie przygotowane jeszcze przez  rząd Prawa i Sprawiedliwości w 2007 roku.

Czytaj więcej: W Polsce bez zmian...czy rząd coś robi w naszym interesie ?

PO na równi pochyłej

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 30 maj 2013

Odsłony: 10392

Dwie trzecie Polaków źle ocenia rozwój sytuacji gospodarczej w kraju. Oczywiście wpływ na taki stan rzeczy ma pogarszająca się sytuacja polskich gospodarstw domowych, ogólny kryzys ekonomiczny.
Ale oprócz tego premier uważa, że główny problem Platformy to wewnętrzna walka w obliczu zbliżających się wyborów w partii. Powszechne głosowanie wszystkich członków partii na przewodniczącego miało dać Tuskowi nowy impuls do umocnienia swojego przywództwa i poprawienia nadszarpniętego wizerunku lidera.

Premier doskonale zdaje sobie sprawę, że w przypadku zgłoszenia kontrkandydatur Grzegorza Schetyny i Jarosława Gowina jego zwycięstwo jest niemal pewne. Frakcje prawicowa i lewicowa będą się niejako znosić we wzajemnej konkurencji, a Tusk może spokojnie zagrać rolę człowieka kompromisu i zwyciężyć przygniatającą większością głosów.

Huśtanie koalicją

Oczywiście wszystko to jest realne, ale Tusk, zdaje się, nie wziął do końca pod uwagę czynnika pogarszającej się sytuacji gospodarczej w kraju. Napięcia wewnętrzne, które do tej pory spokojnie mógł rozegrać na swoją korzyść, teraz wydają się niszczyć wewnętrznie partię. To na skutek tych napięć z rządu został usunięty Gowin.

Czytaj więcej: PO na równi pochyłej

Polska i Rzym w poezji Cypriana Kamila Norwida

Szczegóły

Kategoria: Czytelnia

Opublikowano: 30 maj 2013

Odsłony: 29347

„Naród to  najstarszy po Kościele obywatel”

 23 maja minęła 130 rocznica (zm.1883 r.) śmierci Cypriana Norwida. Jakże aktualne są dzisiaj złote myśli Cypriana Kamila Norwida, gdy trwa walka zażarta z Państwem i Kościołem.

Ur. się 24 sierpnia 1821 r. w Laskowie - Głuchawy k. Radzymina. Był jednym z najoryginalniejszych i najwszechstronniejszych polskich pisarzy i myślicieli. Na jego miejsce w historii literatury polskiej istotne znaczenie miały dwa bardzo ważne czynniki: to, że tworzył w bezpośrednim następstwie czasowym po wielkiej trójcy poetów tj. Mickiewiczu, Słowackim, Zaleskim, oraz to, że jego twórczość przypadała na lata schyłku romantyzmu i rozkwitu pozytywizmu. Ostatni z wielkich poetów romantyzmu, dążący do stworzenia nowej fazy romantyzmu polskiego, doceniając historyczną rolę poprzedników, zarzucał jednocześnie ich dziełu, że koncentrowało uwagę na narodzie i gloryfikacji jego męczeństwa, kosztem uwagi poświęconej codziennej rzeczywistości, człowiekowi i jego ogólnoludzkim powinnościom, na spotęgowanych i niezwykłych uczuciach, kosztem myśli oraz tego, co normalne. Głównym zainteresowaniem Norwida był człowiek i rzeczywistość przez niego tworzona. Nowe zagadnienia, które Norwid poruszał w swojej twórczości narzucone były przez gwałtowny rozwój cywilizacji, czyli kapitalizmu, stąd podobieństwo niektórych postulatów i motywów: kult pracy, program unowocześniania narodu polskiego, rozważania dotyczące sytuacji człowiek w społeczeństwie przemysłowym. Rozwiązania, które Norwid przedstawiał pozostaną do końce podporządkowane romantycznej wizji świata, uniwersalne historiozofii i celów ostatecznych, a mianowicie boskich przeznaczeń człowieka w duchu katolickim, ale również boskich przeznaczeń narodu. Krytyka Powstania Styczniowego przez Norwida była rezultatem jego głębokiego przeświadczenia, że przywódcom zabrakło tak twórczej dla ludzkości idei i przez to upadło.

Norwida w szczególności interesowała „historia jako prawda”, historia widziana pod kątem chrześcijaństwa, służąca jego przygotowaniu i rozwojowi. Kościół w historii był głównym przedmiotem jego uwagi. Był poetą, mistrzem słowa, ale również myślicielem religijnym, choć nie teologiem. Pisarz idei, dla którego „Cezarem jest duch Epoki, najstarszy w Narodzie obywatel”. O sobie mówił, że nie jest właściwie obywatelem, współczesnej sobie Polski, „tylko trochę przeszłej i dużo przyszłej,,.

Poeta uważał, że religia jest kluczem do dziejów. W tym sensie uważał on Kościół za główny podmiot historii, a nawet rzeczywistość wyrastającą ponad historię oraz ograniczenia czasu i przestrzeni.

Uważał, że cały ciąg dziejów jest miejscem obecności i przejawianiem się odwiecznej Prawdy, ponieważ „Chrystus Pan był i jest” i „czas zwycięża”. Norwid był poetą katolickim. Według niego to wrastanie narodu w Kościół staje się jego uwieńczeniem i doskonaleniem. Jest osiągnięciem optymalnej formy życia i rozwiązaniem podstawowych trudności historycznych. Dlatego „społeczność religijna, zwłaszcza chrześcijańska”, stanowi najważniejszy rdzeń narodowego organizmu”. Kościół uniwersalny wciela się w konkretny naród i ucieleśnia się w nim. Przekłada historię narodu na dzieje zbawienia. Naród natomiast materializuje Kościół, ukonkretnia go i uhistorycznia, zapewnia mu wymiar publiczny i ciągłość dziejową, drogę poprzez świat i epoki. Naród to, dla Norwida, najstarszy po Kościele obywatel”, który podobnie jak Kościół zasadza się i rośnie na duchowej wolności. Naród jest „dziełem miłości”, najpierw natchnionej a następnie uświadomionej. Norwid, uważał również, że naród daje Kościołowi, który jest „nad Historią”, realność, materialność, możliwość wcielania się w czasoprzestrzeń świata: w epoki, kultury i kraje. Jako określony naród jest podmiotem partykularnego Kościoła, tak cała rodzina narodów stanowi podłoże dla Kościoła powszechnego jako swoistej Rodziny Bożej. Z kolei Kościół od wewnątrz przenika naród i odnawia go. Kościół jest strukturą wspierającą właściwy rozwój narodu katolickiego.

Czytaj więcej: Polska i Rzym w poezji Cypriana Kamila Norwida