Etos "Solidarności"

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Odsłony: 3202

Mija 30. rocznica Porozumień Sierpniowych, efektu strajku w zakładach pracy i poświęcenia robotników, od Jastrzębia przez Szczecin po Gdańsk. Same uroczystości upamiętniające te wydarzenia są naznaczone głębokim podziałem i sporem wokół „Solidarności”. Mamy wrażenie, że przed trzydziestu laty były dwa związki. Co więcej, mamy wrażenie, że te związki w gruncie rzeczy przeciwne. Jest to efektem braku rozwiązania kwestii o które sierpniowa „Solidarność” walczyła. III RP nie jest szczytem marzeń wszystkich strajkujących w 1980 roku. Jest to właśnie zaprzeczenie „Solidarności” jako związku głęboko reformatorskiego. Zawiodły elity. Dziś „Solidarność” nie ma swojego miejsca w Polsce. Piszę tu o związku zawodowym, prowadzonym przez Janusza Śniadka. To miejsce zabrał jej już Lech Wałęsa, wykorzystując politycznie związek w swoim starcie prezydenckim.

Dziś Lech Wałęsa uważa, że „Solidarność” została wypaczona i jest politycznym ruchem wspierającym Prawo i Sprawiedliwość, zwłaszcza Jarosława Kaczyńskiego. Mówiąc to, dawny przywódca strajku zapomina o tym, jak sam instrumentalnie traktował związek. Zapomina o tym, co robił na przełomie lat `80 i `90. Myślę, że NSZZ „Solidarność” nigdy nie zostało uwikłane w polityczną walkę tak bardzo jak wtedy. Wszystkie ręce na pokład przeciw Mazowieckiemu. Właśnie tym spowodowane było późniejsze niezadowolenie związkowców, związane z prezydenturą Lecha Wałęsy i torami przemian w Polsce. W swojej historii ruch działał politycznie, był aż zanadto zaangażowany. Było to wtedy dyktowane wyższą potrzebą. Tak tłumaczył to Wałęsa, tak później tłumaczyli to Marian Krzaklewski i cały AWS. Jeśli ktoś pyta, kto jest odpowiedzialny za podział obozu solidarnościowego, bez namyślenia odpowiadam: za ten podział odpowiadają dwaj panowie, są to Lech Wałęsa i Tadeusz Mazowiecki. To oni stanęli naprzeciw siebie w decydującym starciu o prezydenturę. Dziś zbieramy poplon tego działania. A Mazowiecki i Wałęsa stoją w jednym szeregu. Antologia sporu pozostawiała gramy słuszności. Niestety nie był to spór, który mógł wywołać coś dobrego. Ten spór położył cień na  całą III RP.

Czytaj więcej: Etos "Solidarności"

"Solidarność" jak KPP i PPR

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Odsłony: 3770

Dzisiaj mija 30. rocznica powstania NSZZ „Solidarność”. Tyle przekłamań, mitów i przeinaczeń ile przewija się w ostatnich dniach na temat ruchu społecznego „Solidarność” przechodzi wszelkie pojęcie. Rację miał ten, co powiedział, że „historię piszą zwycięzcy”, bowiem od 1989 r. styropianowym kombatantom udało się wykreować mit „antykomunistycznej Solidarności”. A przecież powszechnie wiadomo, że w 1980 r. podczas strajku w Stoczni Gdańsk postulaty miały charakter stricte socjalny, a nie polityczny i uznawano przewodnią rolę PZPR. No więc gdzie był ten „antykomunizm”?
Takie są fakty, a teraz Lech Wałęsa napina się, że obalił komunę. No jasne. Prosty robotnik przeskoczył płot, którego nie ma, wziął potężny wdech, zaparł się i w ciągu dekady obalił komunę w całym bloku wschodnim. Solo Lechu komunę obalił, bo Polak potrafi! A jakże! Wybaczcie szanowni internauci tę ironię, ale nie mogę się powstrzymać widząc ten festiwal bufoniady i pychy ze strony nie tylko Wałęsy, ale także innych byłych działaczy „S”.

Byli styropianowi bojownicy nawet nie zdają sobie sprawy jak bardzo w swoich pseudokombatanckich opowiastkach są podobni do tych działaczy KPP, późniejszej PPR, którzy po 1944 r. całą winę za fatalną sytuację kraju zwalali na przedwojenne, „sanacyjne siły ciemności”. Przecież po 1989 r. ci działacze „S”, którzy dorwali się do koryta władzy całą winę za swoją nieudolność i to, że zarżnęli nam gospodarkę w tzw. prywatyzacjach przez likwidację i w efekcie tego wypchnięto miliony Polaków na emigrację zwalają na PRL. Stalinowscy rewolucjoniści mieli „złą sanację”, a styropianowi rewolucjoniści mają „złą PRL”.

Czytaj więcej: "Solidarność" jak KPP i PPR