Jednym z naszych niebezpieczeństw  jest „deasymilacja” Polski. Nasz kraj dopiero po II wojnie stał się narodową monokulturą; dopiero  sowieccy komuniści poprzez deportacje i przesunięcie polskich granic zrealizowali endecki pomysł, fundując swym koleżkom znad Wisły państwo narodowe. Przez wieki mieszkaliśmy w Polsce pospołu z różnymi takimi… Mimo to Polska była Polską, bo polskie państwo i polskość jako kultura posiadała – jak każda wyższa kultura i każdy silny kraj – zdolność  asymilowania przybyszów; przyciągania do siebie, włączania w jeden obieg. Oczywiście, asymilacja nigdy nie była dokumentna, zawsze pozostawał ten delikatny odmienny smak, który składał się na koloryt naszej Republiki – tej, którą mamy wciąż w genach. 
 Polska była Polaków, ale nie tylko Polaków, żyliśmy z innymi obok, ale też żyliśmy razem,  od Tatarów i Szkotów po Niemców i Żydów – w naszej części świata ciążenie ku Polsce trwało kilkaset lat. 
 Dzisiaj spadło praktycznie do zera, a dzisiaj jest szczególnie potrzebne, bo Polska wymaga remontu. Tymczasem tracimy ludzi; odpadają, bo polskość przestaje być dla nich intelektualnie, moralnie czy emocjonalnie atrakcyjna; odpadają, bo człowiek ma naturalną tendencję chodzenia za silnymi, chce być w grupie, która odnosi sukces, ba, nawet w tej, która wzbudza strach. Najgorzej trzymać z głupimi jasiami,  lekceważonymi, pariasami.
 Mamy więc w Polsce zwłaszcza wśród energicznych, młodych i ambitnych zjawisko szukania nowych barw. Ruch Autonomii Śląska to dopiero początek, coraz więcej „odnajduje się” też Żydów – Polacy z dziada pradziada, doszukują się jakichś domieszek krwi w trzecim pokoleniu, jakichś lewych związków, pozwalających  im dopisać się do współczesnej Volkslisty, czy wciągnąć na kosmopolityczne rejestry Europejczyków.
 Naród, którego tradycje nie są szanowane, odpycha. A ten brak szacunku to efekt mozolnej pracy dwóch pokoleń elit przywiezionych zza Buga na czołgach. To odpychanie, to efekt obrzydzania Polski Polakom. 
 Zamiast wbijać w dumę, zamiast wychowywać w duchu tradycji i świetności  dawnej Polski, dzisiaj niby-elity zabetonowują młodzieży  nogi w wiaderku kompleksów i rzekomych narodowych win, ściągają z biało czerwonych obłoków i każą im się kajać za wymyślone błędy  poprzednich pokoleń.

Czytaj więcej: Andrzej Kumor: Niezłe głowy i prawe ręce