Czerwona gwiazda kontra Krzyż

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 04 kwiecień 2013

Odsłony: 6873

Ocena użytkowników: 2 / 5

Piotr Zarębski przysłał mi bardzo ciekawy tekst na temat walki stalinowców z Kościołem.

O walce tej pisałem wielokrotnie, ale materiał Piotra Kowalczuka przystępnie tłumaczy na czym polega komunistyczny katolicyzm w Ameryce Południowej, wspierany przez lewicowe reżimy. Kampania lewactwa przeciwko papieżowi Franciszkowi przebiega(ła?) według tych samych wzorów, co i przeciwko papieżowi Benedyktowi XVI. Dzięki rosnącej potędze stalinowców w Polsce przeniosła się także nad Wisłę.

Zachęcam do lektury!

Jeszcze nie rozwiał się dym z komina Kaplicy Sykstyńskiej, gdy ruszyła medialna kampania oskarżająca Franciszka o współpracę z argentyńską juntą wojskową. Podobnie było z Benedyktem XVI, któremu zarzucano nazistowską przeszłość. W obu przypadkach sięgnięto po prymitywne fałszerstwa i kłamstwa, co nie przeszkodziło milionom ludzi w nie uwierzyć.

Już następnego dnia po konklawe, 14 marca, do internetu trafiło zdjęcie, na którym leciwy kapłan w okularach, sfotografowany od tyłu, tak, że nie widać twarzy, podaje hostię generałowi Jorge Rafaelowi Videli, szefowi argetnyńskiej junty (w latach 1976 – 81 był prezydentem), która po zamachu stanu wymordowała według niektórych szacunków 30 tys. swoich krytyków i politycznych przeciwników. Podającym hostię, jak wynikało z opisu, miał być Jorge Mario Bergoglio, obecny papież. Fotkę natychmiast na swojej stronie na facebooku uwiesił światowej sławy reżyser mocno zaangażowanych ideologicznie filmów, bożek intelektualnej lewicy Michael Moore (Złota Palma w Cannes w 2004 r. za przeciętny, ale za to ostro krytykujący Busha-juniora film „Fahrenheit 9.11”), dzięki czemu obiegła cały świat. Moore musiał się potem z tej kampanii jak niepyszny wycofać, bo okazało się, że na zdjęciu z 1980 r. widnieje nie Bergoglio, a Octiavio Derisi, ksiądz zmarły w wieku 95 lat w 2002 r., starszy od obecnego papieża o niemal 30 lat. Jednak doświadczenie uczy, że „fałszywka” w necie, szczególnie gdy padnie na podatny grunt zideologizowanego umysłu, a więc pozbawionego zdolności krytycznego podejścia do miłych sercu treści, potrafi wydać imponujące owoce, czego sam Moore wymownym przykładem.

Czytaj więcej: Czerwona gwiazda kontra Krzyż

Eleuzyńska „Księga umarłych” Część II

Szczegóły

Kategoria: Czytelnia

Opublikowano: 03 kwiecień 2013

Odsłony: 31741

Ocena użytkowników: 3 / 5

Stanisław Bulza

Eleuzyńska „Księga umarłych”

 Próba ognia

Mircea Eliade pisze, że końcowe doświadczenie epopteia miało miejsce w oślepiającym świetle. Kilku autorów antycznych mówi o ogniu palącym sie w małym budynku (Anaktoron); płomienie i dym uchodzący przez otwór w dachu widoczne były z daleka. Prawdopodobnie tam przeprowadzano próbę ognia.

Kilku mistów w tej próbie się spaliło. Cesarz August ponownie przebywał w Eleuzis w 20 r. przed Chrystusem w celu wtajemniczenia. W tym samym czasie przebywał tam bramin Zarmaros by przejść próbę ognia. Po wzięciu udziału w epopteia (kontemplacja) wszedł w ogień i został spalony. Istnieje przypuszczenie, że niektórzy wtajemniczani nie wytrzymując próby ognia zostali spaleni na dziedzińcu świątyni.

Przejście przez ogień było rytem inicjacyjnym zapewniającym nieśmiertelność. Wtajemniczenie miało na celu uczynienie przemiany człowieka w boga. Ogień lub przypiekanie mista stanowiły w misteriach środki uznane. Wszelkie doświadczenia jak niezwykła siła fizyczna, odporność ciała na ogień i rany zadane orężem możliwe były dzięki osiągnięciu ekstazy, identyfikacji z bogiem.

W papirusie z czasów Hadriana, Herakles tak mówił do hierofanta: „Byłem wtajemniczony dawno temu (albo gdzie indziej)... [Widziałem] ogień... i widziałem Korę” (Za Mircea Eliade). Wszystkie mity o Heraklesie mówią, że spłonął w ogniu. Dzięki ogniu Herakles miał się oczyścić z elementów śmiertelnych, które odziedziczył po swojej matce, Alkmenie. Także i Tetyda usiłowała w ten sposób oczyścić Achillesa: by zapewnić mu nieśmiertelność trzymała go w płomieniach ognia.

Dramat o Persefonie

Wieczorem wtajemniczani zbierali się w najtajniejszym miejscu i oglądali przedstawienie, w którym odgrywano sceny z życia Demeter i jej córki Persefony. Legenda o Demeter i Persefonie stanowiła ośrodek kultu eleuzyńskiego. Kandydat oglądał przedstawienie, podczas którego nie wolno było mu się odwrócić. Miał zdawać sobie sprawę, że to co oglądał, nie jest tym, czego poszukiwał. Porzucając wszelkie rodzaje czysto ludzkiego rozmyślania, miał dochodzić do kontemplacji boga, którego pragnął odnaleźć.

Hermes (herold misteriów) mówił do obecnych: Demeter darzy nas dwoma świetnymi darami: owocami, abyśmy nie żyli jak zwierzęta, i wtajemniczeniem, które daje nadzieję zarówno na kres życia doczesnego, jak i na całą wieczność, tym, którzy w nim uczestniczą. Baczcie pilnie na słowa, jakie usłyszycie, i na rzeczy, jakie będziecie oglądali.

Po zakończeniu przedstawienia Hermes mówił do adeptów: O przyszli adepci tajników, których życie przyćmiewają jeszcze opary złego życia - oto wasze dzieje. Zachowajcie w pamięci słowa Empedoklesa i rozważcie je dobrze; płodzenie jest straszliwym niszczeniem, które sprawia, iż żywi przeistaczają się w zmarłych. Niegdyś żyliście życiem prawdziwym, a potem pociągnięci mrokiem, wpadliście w przepaść ziemską, pokonani przez ciało, oddani w jego moc. Wasza teraźniejszość jest tylko bolesnym snem. Jedynie, co istnieje prawdziwie to przeszłość. Nauczcie się przypominać sobie, nauczcie się przewidywać. Przedstawienie o Persefonie dokładnie opisał Edward Schure w książce „Wielcy wtajemniczeni”.

Herold przebrany za Hermesa objaśniał adeptom platońską teorią o idei. Według Platona świat, który dostrzegamy zmysłami, jest niestały i zmienny, dlatego pojęcia nie mogą pochodzić z niego, lecz muszą być odbiciem jakichś przedmiotów, równie jak pojęcia, wiecznych, stałych i niezmiennych. Te przedmioty razem tworzą świat „idei”, który Platon umieszcza ponad najwyższą sferą niebieską. Świat „idei” jest wzorem, według którego Demiurg uformował z bezkształtnej masy nasz świat zmysłowy. Wiedzę pojęciową, która jest odbiciem świata „idei”, posiadamy dzięki temu, że dusza ludzka żyła dawniej w świecie „idei”, skąd za jakieś popełnione tam winy została strącona i wtłoczona w ciało. Więc poznanie pojęciowe nie jest wynikiem jakiegoś procesu twórczego, lecz odtwórczego tzn. polega ono na przypominaniu sobie tego, co dusza kiedyś w świecie „idei” widziała.

Czytaj więcej: Eleuzyńska „Księga umarłych” Część II

Virtuti Militari na bruk.

Szczegóły

Kategoria: video

Opublikowano: 03 kwiecień 2013

Odsłony: 6047

Ocena użytkowników: 5 / 5

GENERAŁ FRANCO ŻYJE!

• Drukuj
• E-mail

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 03 kwiecień 2013

Odsłony: 6976

Hiszpańskie lewactwo pod przywództwem rządzących Hiszpanią socjalistów premiera Jose Zapatero, wprowadziło ustawę zakazującą publicznego oddawania czci i sympatii generalissimusowi Francisco Franco. Niedawno partia Zapatero opluła tradycję katolickiej i narodowej Hiszpanii, zezwalając oficjalnie na „małżeństwa” homoseksualistów i adoptowanie przez te chore związki dzieci. Teraz wydaje wojnę pamięci Tego, który uratował państwo i naród przed czerwoną rewolucją, chaosem i udziałem w II wojnie światowej.
Nie wiadomo, jak hiszpańska socjalkomuna ma zamiar egzekwować swój klasycznie bolszewicki przepis. Generał Franco nadal cieszy się szacunkiem milionów swych rodaków, a także nacjonalistów ze wszystkich krajów Europy. Tysiące z nich co roku, z okazji kolejnej rocznicy śmierci generalissimusa, zbiera się 20 listopada w monumentalnej Dolinie Poległych 50 kilometrów od Madrytu, gdzie w wielkiej Bazylice wykutej w skale złożono doczesne szczątki Francisco Franco, a wcześniej twórcy Falangi Jose Antonio Primo de Rivery(obaj spoczywają ramię w ramię). Dolina Poległych to miejsce szczególne, gdzie leżą obok siebie żołnierze obu stron tragicznej wojny domowej z lat 1936-1939. Z daleka widać ogromny krzyż górujący nad Doliną, symbol zwycięstwa chrześcijańskiej cywilizacji, ale i oznakę narodowego pojednania. Jego konieczność pojmował generalissimus, lecz nie pojmuje wnuk zabitego w tej wojnie zwolennika komunistów, premier Zapatero. Czy mści się za śmierć dziada, burząc pomniki Francisco Franco i chcąc wykorzenić w Hiszpanach pamięć o nim?

Zaciekłość lewicy burzy cichą umowę z prawicą o zamknięcie narodowych sporów o genezę , przebieg i efekty panowania frankizmu, który długo bronił Hiszpanii przed zachodnią zgnilizną obyczajową, lecz jednocześnie otworzył gospodarkę i ekonomię na procesy modernizacyjne, co przyniosło krajowi współczesny sukces materialny. Od śmierci generała Franco w 1976 roku panował swoisty rozejm społeczno-historyczny, który teraz Zapatero zapragnął unicestwić. Ze snu obudziła się konkurencyjna konserwatywna Partia Ludowa(Partido Populare - PP), choć nieruchawa, to powoli rozumiejąca, iż socjaliści tworzą własną Hiszpanię – rozczłonkowaną na separatystyczne państewka i otuloną różowo-czerwonym sztandarem homoseksualistów i lewackich libertynów. Parlamentarzyści PP w Kortezach głośno protestują przeciwko projektowi uśmiercenia narodowej pamięci po Franco. Związana z nimi młodzieżówka Hiszpańska Akcja Młodych już zapowiedziała, że nie ma zamiaru ulec kagańcowym zakazom socjalistów i 20 listopada publicznie będzie czcić pamięć generalissimusa. Jego córka Carmen Franco y Polo oraz nacjonaliści różnych odcieni wraz z karlistami(narodowymi monarchistami), z pewnością również zlekceważą policyjne patrole i zameldują się w tym dniu przy grobie ojca i duchowego przewodnika.

Czytaj więcej: GENERAŁ FRANCO ŻYJE!