RELATYWIZM: CENTRALNY PROBLEM WIARY DZISIAJ (1996)

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 11 luty 2013

Odsłony: 4276

Kardynał Joseph Ratzinger 

Konferencja wygłoszona do przewodniczących komisji doktrynalnych Konferencji Biskupów Ameryki Łacińskiej w Guadalajarze (Meksyk) w maju 1996

Skoro rozważamy obecną sytuację kulturalną, to szczerze mówiąc musi wyglądać na cud, że wbrew wszystkiemu wiara chrześcijańska nadal istnieje, i to nie tylko w zastępczych formach, ale jako kompletna, spokojna wiara Nowego Testamentu i Kościoła wszechczasów. 

W latach osiemdziesiątych teologia wyzwolenia w swych radykalnych formach wydawała się być najpilniejszym wyzwaniem dla wiary Kościoła. Było to wyzwanie wymagające zarówno reakcji, jak i wyjaśnienia, ponieważ proponowało nową, wiarygodną, a jednocześnie praktyczną odpowiedź na fundamentalne pytanie chrześcijaństwa, a mianowicie na problem odkupienia.

Samo słowo “wyzwolenie” chciało wyjaśnić w odmienny i bardziej zrozumiały sposób to, co w tradycyjnym języku Kościoła zostało nazwane „odkupieniem”. W rzeczywistości w tle jest to zawsze ta sama obserwacja: doświadczamy świata, który stoi w sprzeczności z dobrym Bogiem. Ubóstwo, ucisk, wszelkiego rodzaju niesprawiedliwa dominacja, cierpienie sprawiedliwych i niewinnych, są znakami tych czasów i wszystkich czasów. Cierpimy wszyscy. Nikt nie może bez wahania powiedzieć temu światu i własnemu życiu: „Pozostań takim, jakim jesteś, jesteś takie piękne”.

Teologia wyzwolenia wyciągnęła stąd wniosek, że ta sytuacja – która nie może dalej trwać – może być przezwyciężona poprzez radykalną zmianę w strukturach tego świata, będących strukturami grzechu i zła. Jeżeli grzech rozciąga swoją władzę nad strukturami i zubożenie jest czymś z góry przez nie zaprogamowanym, to do jego obalenia nie może dojść w drodze indywidualnych nawróceń, ale poprzez walkę przeciwko strukturom niesprawiedliwości. Mówi się jednak, że powinna to być walka o charakterze politycznym, ponieważ owe struktury są konsolidowane i konserwowane poprzez politykę. Odkupienie stało się więc procesem politycznym, któremu zasadniczych wytycznych dostarczyła filozofia marksistowska. Zostało przekształcone w zadanie, które sami ludzie mogli, a nawet musieli wziąć w swoje ręce, a jednocześnie stało się nadzieją całkowicie praktyczną: wiara, w teorii, stała się praxis, konkretnym odkupieńczym działaniem w procesie wyzwalania.

Czytaj więcej: RELATYWIZM: CENTRALNY PROBLEM WIARY DZISIAJ (1996)

Papież Benedykt XVI podjął decyzję o rezygnacji z urzędu

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 11 luty 2013

Odsłony: 5586

Módlmy się za Kościół. Uważam, że jesteśmy świadkami wyjątkowych wydarzeń. Abdkacja w Roku Wiary to fatalna informacja, tym bardziej, że mowa jest też o utracie sił ducha. Nie trzeba być watykanistą by mieć śwaidomość co działo się za Spiżową Bramą.

Ta niepokojąca informacja dotarla do mnie dziś po porannej Mszy św. Ofiarowując rano Komunię św. za Papieża odczuwałem intensywny niepokój...  Módlmy się za Kościół. Jestesmy świadkami wyjątkowych wydarzeń. Abdkacja w Roku Wiary to fatalna informacja, tym bardziej, że mowa jest też o utracie sił ducha. Nie trzeba być watykanistą by mieć śwaidomość co działo się za Spiżową Bramą. Wystarczy spojrzeć na polski Kościół, by zobaczyć jak wielu księży i biskupów traktowało BXVI niczym zło konieczne i tymczasowa anomalię. Głupie komentarze w mediach godzące w autorytet Papieża. W jakim świetle stawia to Papieża Jana Pawła II? Komentarze JPII rządził do końca i że nie schodzi się z krzyża? Smutne i brzemienne w skutkach. Czy to pokora czy przegrana? A może następowało starcie które Papież chciał powstrzymać i jest to gest najwyższej odpowiedzialności za Kościoł?  Czy to z pewnością suwerenna decyzja? Te i inne wątpliwości będą towarzyszyć nam już już zawsze...  "Między Kościołem a światem liberalnym właśnie skończyła się wymiana uśmiechów. Skończyła się epoka fikcyjnego rozejmu, za którym krył się niemożliwy do rozwiązania konflikt." Czy to jest kwintesencja? 

Czytaj więcej: Papież Benedykt XVI podjął decyzję o rezygnacji z urzędu

Mój powrót do czynnej polityki?

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 11 luty 2013

Odsłony: 6254

Ocena użytkowników: 5 / 5

Polacy mają wielkie wymagania od swego prezydenta. Oczekują, że jak dobry i rozumny ojciec zajmie się narodem.

 Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie.

Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.

Z okazji publikacji niektórych rozdziałów mojej nowej książki pt. „Przyczynek do Wolności” dostaję wiele listów od czytelników moich tekstów z prośbą, abym powrócił do czynnej polityki. To jest bardzo miłe, że ludzie mnie pamiętają i mimo haniebnych pomówień na mój temat w polskojęzycznych mediach nie wszyscy stracili do mnie zaufania. Jest to dla mnie wielki zaszczyt, tym bardziej, że od wielu lat nie mieszkam w kraju.

Znam kilka sytuacji, gdzie w czasie politycznych kryzysów kraje szukały lidera wśród swoich rodaków za granicą ale to były sytuacje wyjątkowe. W moim przypadku raczej nie widzę możliwości powrotu do czynnej polityki. Z pewnością ludzie, którzy chcą abym wrócił będą tym zawiedzeni a więc należy im się obszerne wyjaśnienie. Przede wszytkim pragnę wyjaśnic dlaczego wyjechałęm z Polski i mieszkam w Kanadzie.

Wydarzenia lst 80-tych  w Polsce i na świecie zaskoczyly wielu ludzi w tym zawodowych politykow. Wydawało się, ze zachodzące zmiany sa długo oczekiwanym procesem naturalnego rozpadu jednego z najbardziej morderczych systemów - jakie znała ludzkośc - i może dlatego wszyscy uznali je za proces naturalny. Ja myslałem tak samo i wierzyłem, że te "naturalne" procesy zachodzące w Europie Wschodniej są dla nas dla Polaków i w Polsce i tych  rozsianych po całym świecie niebywałą szansą i okazją na odzyskanie wolnej suwerennej ojczyzny. Wierzyłem, że w 1990 roku, kiedy układ wrogich nami sił był nowy i słaby istniała  taka możliwośc.

Czytaj więcej: Mój powrót do czynnej polityki?

NAZISTOWSKO-"NACJONALISTYCZNY" HOMOSEKSUALIZM

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 10 luty 2013

Odsłony: 5599

Ocena użytkowników: 5 / 5

 PRZYCZEPIANIE GARBA RUCHOWI NACJONALISTYCZNEMU

Brytyjski publicysta i jednocześnie aktywny pederasta Johann Hari, napisał kilka lat temu artykuł „Różowa swastyka”, który przybliża fascynację nieznanego liczebnie odłamu homoseksualistów nazizmem.Tekst przedrukował liberalno-lewicowy tygodnik „Forum”. Temat wydaje się dość ciekawy.

Hari ma zasadniczy feler lewaka i uważa hurtowo za faszystów Jean Marie Le Pena i nieżyjących Jorga Haidera i Pima Fortuyna , stawiając ich w jednym szeregu ideowym z Ernstem Roehmem, Adolfem Hitlerem i współczesnymi neonazistami. A przecież dla przykładu nieżyjący już Pim Fortuyn był postępowym liberałem, któremu przeszkadzała tylko muzułmańska imigracja, przeciwstawna w sferze obyczajowej wobec jego homoseksualnych upodobań.

Zresztą nawet z tej niechęci były przywódca holenderskich niby-narodowców, tłumaczył się w dość szokujący sposób: „Jak ja mogę nienawidzić Arabów? Przecież wczoraj wieczorem jednemu obciągnąłem druta”. Nigdy nie wymienił tego Araba z imienia i nazwiska, nie przedstawił też okoliczności całego zdarzenia, choć samo wyznanie raziło odpychającym złym smakiem. Taki to z Fortuyna był nacjonalista czy faszysta, nawet Tusk wygląda przy nim na konserwatystę i nieomal ostoję tradycyjnych wartości. Sam Hari nie czyni zresztą rozróżnienia między nazizmem, gdzie jakiś czas homoseksualiści posiadali spore wpływy, a włoskim faszyzmem, w którym pederastyczne nadużycia wcale nie występowały.

Czytaj więcej: NAZISTOWSKO-"NACJONALISTYCZNY" HOMOSEKSUALIZM