Żydomasoneria: W OBLICZU [spodziewanego] BLISKIEGO ZWYCIĘSTWA

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 05 maj 2014

Odsłony: 10487

 [ks. Tadeusz Kiersztyn gorący orędownik intronizacji Jezusa Chrystusa Króla Polski zginął pod kolami TIR-a 22 sierpnia 2012 roku]

 Przypominam... Książeczkę można kupić http://www.intronizacja.pl ; TRZEBA, bo dobra i aktualna. md

 Praca zbiorowa pod redakcją ks. Tadeusza Kiersztyna

Kraków 2010 © ks. Tadeusz Kiersztyn, 2010
Wydanie drugie, poprawione. Non profit.

Wydawca: ks. T. Kiersztyn – udziela prawa do niekomercyjnego rozpowszechniania niniejszego opracowania.

 Poprzednie części:
http://marucha.wordpress.com/2012/05/19/zatrute-zrodlo-masoneria/
http://marucha.wordpress.com/2012/05/20/zatrute-zrodlo-masoneria-2
http://marucha.wordpress.com/2012/05/21/zatrute-zrodlo-masoneria-3
http://marucha.wordpress.com/2012/05/22/zatrute-zrodlo-masoneria-4

W OBLICZU BLISKIEGO ZWYCIĘSTWA

Żydomasoneria stara się opanować wszelkie sfery życia intelektualnego i społecznego. Jest to niezbędny czynnik do przejęcia władzy nad całym światem. Z perspektywy prawie trzystu minionych lat działania żydomasonerii, możemy prześledzić, w jakim stopniu udało się jej zrealizować przynajmniej główne cele.

1. Zniszczenie monarchii.

Osiągnięto ten cel na drodze wojen i krwawych przewrotów, w następstwie których zastępowano dotychczasowy ustrój monarchiczny ustrojem republikańskim, sprowadzającym się do konstytucyjnego nakazu przestrzegania laickości państwa. Oznaczało to całkowite usunięcie Boga ze sfery politycznej – Jego detronizację. Spośród 42 krajów europejskich obecnie ustrój 31 z nich to republika. 10 państw jest monarchią konstytucyjną, jednakże faktycznie rządy sprawuje parlament, a monarcha pełni rolę reprezentacyjną. Jedynie jeszcze jeden kraj zachował ustrój monarchii absolutnej, elekcyjnej. Jest to Watykan – stolica Kościoła katolickiego.

Czytaj więcej: Żydomasoneria: W OBLICZU [spodziewanego] BLISKIEGO ZWYCIĘSTWA

Agenci i kłamcy czyli kto ukradł władzę w Kijowie

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 04 maj 2014

Odsłony: 14269

Gdyby na Ukrainie pojawił się szef rosyjskiego wywiadu, światowe media biłyby pianę do dziś. Ale o tym że w Kijowie pojawił się John Brennan z CIA mało kto wie. I zapewne nie była to wizyta w celu poznania nocnego życia w stolicy Ukrainy.

Tylko naiwniak, kretyn lub idiota może uwierzyć w to że "pierestrojka" na Ukrainie jest wyłącznie po to aby ulżyć niedoli Ukraińskiej biedoty. Wystarczy tylko przypomnieć sobie Sierpień 80 i losy jego bohaterów: Anny Walentynowicz, małżeństwa Gwiazdów czy Krzysztofa Wyszkowskiego aby pokazać tylko najbardziej znane postaci. W jakiej nędzy żyje reszta bezimiennych bohaterów? Ilu z nich już nie żyje?

Wizyta Dyrektora CIA to pod każdym względem, niezwykle interesujący fakt. Wizyta osoby, która niezwykle rzadko, jeśli w ogóle, pojawiła się na Ukrainie w momencie wielkiego napięcia. Media milczą jak zaklęte, ale jest to wymowne milczenie.

O czym jeszcze nie wiemy? Około trzy czwarte obecnych przedsięwzięć Rosji na Ukrainie jest kosztem tzw. "Zachodu". To co obie wysoce szacowne strony konfliktu robią jest niczym nowym. Podobnie przecież było nie tak dawno w dawnej Jugosławii.

Oderwało się Kosowo od Serbii. Oderwano Krym od Ukrainy. Potwierdziło się też, że demokracja  której przejawem jest referendum, jest tylko wówczas prawdziwa demokracja jeśli potwierdza to, co my chcieliśmy zrobić. Nie oni. Jak do tej pory nikt nie ma odwagi, aby skopiować sprawdzoną przez Unię Europejską praktykę ponownego referendum tam gdzie nie poszło ono po myśli EU. Nie tylko dlatego, że jedyne serwery liczące glosy (jak wielu twierdzi w Polsce) są w Moskwie.

Dopuszczono uzbrojony tłum w Kijowie, do obalenia prawowitej władzy. Zrobili dokładnie to samo w Doniecku.

Czytaj więcej: Agenci i kłamcy czyli kto ukradł władzę w Kijowie

Zachód sprowokował konflikt na Ukrainie, teraz Ukraińcy za to od...

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 04 maj 2014

Odsłony: 13547

Dali się Ukraińcy sprowokować przez USA i UE do wszczęcia puczu i usunięcia własnego rządu.
Fakt, był sam Janukowicz prezydentem, który dbał głównie o siebie i swoje prywatne sprawy.  Szybko się dorobił „na posadzie”.
Sęk w tym, że niczym go to nie odróżniało od poprzednich rządów.  Poprzednicy byli równie dobrzy (bądź równie źli).

Kijów jednak pozwolił się prowadzić cudzoziemcom i to oni zdecydowali, że czas na zmianę rządu.  W efekcie, powtórzyła się historia i dotychczasowych oszustów znowu zastąpiła mieszanka oszustów starych i nowych.
Dodatkowo, nasiliły się waśnie narodowościowe.  Ukraińcy nie mają ani odrobinę większego zaufania do nowego rządu powołanego wskutek zamachu stanu niż mieli do poprzedniego.
Duża część wschodniej Ukrainy nie czuje się związana ze swoim krajem.  Mówi na co dzień po rosyjsku, widzi, że wielu za granicą żyje się lepiej, emeryci zarabiają więcej a i pracy po drugiej stronie granicy zdaje się być więcej.

W dodatku Rosja jawi się jako kraj o stabilnej władzy i osiągający sukcesy polityczne i gospodarcze.
Wszechobecna ukraińska korupcja także nie pomaga przekonać do kraju i jego władz.  Dochodzi do tego nasilenie się rosyjskiej propagandy, która wykorzystuje okazję by upiec własną pieczeń.
Stąd też oddolne (i odgórne) starania by oderwać część obecnej wchodniej Ukrainy od reszty kraju.

Zachód wprowadził papierowe sankcje, ponieważ na nic więcej go nie stać. Firmy z UE i USA zainwestowały olbrzymie pieniądze w Rosji i domagały się takich właśnie nic nie znaczących sankcji od swoich rządów.
Pewne grupy w USA postulują sprzedaż broni Ukrainie, Międzynarodowy Fundusz Walutowy (IMF) obiecał już 17 mld dolarów w zamian za zaprowadzenie spokoju i uspokojenie separatystów.

Czytaj więcej: Zachód sprowokował konflikt na Ukrainie, teraz Ukraińcy za to od...

Adam Danek: Wartość współczesnego państwa

Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Opublikowano: 04 maj 2014

Odsłony: 23187

Przypominamy

I. Przemilczany problem

leviathanIstnieje temat pomimo swej narzucającej się oczywistości niemal nieobecny w dyskusjach prowadzonych na szeroko pojmowanej prawicy w Polsce. Jest nim współczesne państwo polskie. Taki stan rzeczy może wydawać się zaskakujący, bo przecież grupy zaliczane (przez siebie lub innych) do polskiej prawicy uważają się za środowiskapolityczne i we własnym mniemaniu działają na płaszczyźnie politycznej, a podstawową i najważniejszą kategorią polityczną jest państwo: to, co polityczne, odnosi się przede wszystkim do państwa.

Prawica parlamentarna na temat obecnego państwa nie ma do powiedzenia niczego istotnego, ponieważ jedyny problem związany z państwem widzi w tym, jaka partia nim aktualnie rządzi. Jej rzeczywiste postulaty ograniczają się do dokonania zmian partyjnych lub personalnych na wysokich stanowiskach państwowych. Takie wyparcie kategorii państwa przez kategorie partyjne z myślenia klasy politycznej to zresztą charakterystyczny objaw zapaści kultury politycznej w warunkach liberalnej demokracji, który występuje wszędzie tam, gdzie wprowadzono ten szkodliwy ustrój. Gwoli sprawiedliwości należy odnotować, że jednej z parlamentarnych partii zaliczanych do luźno pojętej prawicy udało się wprowadzić do głównego nurtu tzw. debaty publicznej wątek krytyki „słabego państwa”. Z okolic zaplecza intelektualnego tej partii wyszła nawet niedawno książka, stanowiąca próbę naukowego, politologicznego zdefiniowania kryteriów słabości państwa i zastosowania ich do oceny kondycji współczesnego państwa polskiego*. Ugrupowanie, o którym mowa, nie dysponuje jednak skonkretyzowanym programem zamiany państwa słabego w państwo silne, o czym najłatwiej przekonać się, przeglądając jego dokumenty programowe.

Środowiska prawicy pozaparlamentarnej mają lepsze warunki do podjęcia refleksji nad stanem naszego państwa, ponieważ w przeciwieństwie do prawicy parlamentarnej nie są egzystencjalnie uwikłane w bieżące międzypartyjne przepychanki, odgrywane na potrzeby telewizji, które absorbowałyby je całkowicie i wyłącznie. Ale jej nie podejmują. Państwo nie budzi ich rzeczywistego zainteresowania, aczkolwiek z odmiennego powodu, niż w przypadku prawicy parlamentarnej. Mianowicie, ich stosunek do współczesnego państwa polskiego wyraża się z reguły w całkowitym jego odrzuceniu. W swoich wypowiedziach przedstawiciele polskiej prawicy pozaparlamentarnej lubią odnosić się do aktualnego państwa z demonstracyjną pogardą, odmawiają mu jakiejkolwiek wartości, przedstawiają jako siłę obcą, wrogą i złą.

II. Bezkrytyczna krytyka

W wypowiedziach tych pobrzmiewa iście gnostycka wizja dzisiejszego państwa: żyjemy w więzieniu, stworzonym przez kogoś podstępnego i złowrogiego specjalnie po to, by nas w nim usidlić. W obecnym państwie absolutnie wszystko, bez wyjątku, postrzegają ich autorzy jako złe, przeniknięte i kierowane przez esencjonalnie złe siły. Kluczowe, choć nie zawsze wypowiadane wprost, jest tu przekonanie, że w naszym dzisiejszym państwie niczego nie da się naprawić czy ulepszyć, że nie są możliwe żadne zmiany cząstkowe – można jedynie chcieć rozwalić „to wszystko” (choć kiedy zapytamy, jak rozwalić, zapada zakłopotane, niechętne milczenie).

Taka optyka wiąże się z częstą w prawicowych środowiskach, naiwnie rozumianą postawą „antysystemową”. W jej ramach za bezdyskusyjny pewnik przyjmuje się, że we współczesnym państwie polskim wszystko jest złe, całkiem złe, nie może już być gorsze, nadaje się tylko do rozbicia w drobny mak. Założenie to ma przede wszystkim jedną właściwość: jest łatwe. Uwalnia od bardziej skomplikowanych obrazów świata i konieczności zbyt częstego namysłu. Trudniej już wskazać, które konkretnie istniejące dziś rozwiązania (a nie enigmatyczne „wszystko”) są złe i z jakich dokładnie powodów. Najtrudniej wskazać, czym konkretnie należałoby je zastąpić, czyli sformułować program pozytywny.

Czytaj więcej: Adam Danek: Wartość współczesnego państwa