Dwie drogi niepodległej Afryki

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 09 kwiecień 2014

Odsłony: 7378

Kamil Cebulski

Czy możliwe jest, aby biedna Białoruś przegoniła gospodarczo Niemcy, a bogata Wielka Brytania pogrążyła się w biedzie? Taki scenariusz rozegrał się w ciągu ostatnich 40 lat w Afryce

W latach 70. tereny dzisiejszego Zimbabwe były najbogatszym (poza RPA) regionem subsaharyjskiej Afryki. Najbiedniejsza w Afryce i w zasadzie na świecie była wtedy  Botswana. Dzisiaj role się odwróciły. Zimbabwe to trzeci najbiedniejszy kraj świata, a Botswana jest zdecydowanie najzamożniejszym państwem czarnej Afryki, z PKB wyższym  niż Polska czy RPA.

W drugiej połowie XX w. kraje afrykańskie zaczęły odzyskiwać wolność. W 1963 r. Zambia oraz Malawi uzyskały niepodległość od Brytyjczyków. Trzy lata później Botswana. W 1980 r. niepodległość ogłosiło Zimbabwe. Po zakończeniu wojny domowej, w 1987 r., w pierwszych „wolnych" wyborach prezydentem kraju został Robert Mugabe. Wykształcony na Oxfordzie i finansowany przez Chińczyków zwolennik marksizmu, zaczął zmieniać kraj. Wprowadził państwową edukację, później publiczną służbę zdrowia. Aby utrzymać się u władzy, stworzył także sieć państwowych monopoli, w których stanowiska przyznawał zasłużonym dla władzy „krewnym i znajomym królika".

Ze szczytu na dno

Kolejne posunięcia to podniesienie podatków i wprowadzenie wysokich ceł, aby chronić państwowe, niewydolne monopole. Cło na samochody wynosiło 50 proc., Mugabe wprowadził opłatę za przejazd każdą asfaltową drogą, obecnie opłata wynosi jednego dolara i jest pobierana co około 50 kilometrów. Wystarczyło 15 lat socjalistycznych zmian, aby Zimbabwe zadłużyło się po uszy, a kraj pogrążył w recesji. Koniec XX w. to dla Zimbabwe niekończące się strajki. Mugabe winą za kryzys obwinił potężną suszę w 1992 r. oraz... białych ludzi, którzy wyzyskują czarnych, zatrzymując cały zysk dla siebie, nie dzieląc się z ludem pracującym. W efekcie takiej polityki nasiliły się prześladowania białych farmerów, które zakończyły się w 1999 r. znacjonalizowaniem białych gospodarstw i de facto zmusiły farmerów do emigracji. Pozyskaną w ten sposób ziemię (ok. 50 proc. powierzchni kraju) rozparcelowano pomiędzy czarnoskórą ludność. Doprowadziło to do potężnego głodu, jaki przetoczył się przez kraj w pierwszej połowie XXI w. Polski misjonarz w Zimbabwe wspomina, że w tym okresie nawet psy zostały zjedzone. Sytuacja z roku na rok stawała się coraz trudniejsza. W końcu Robert Mugabe, wybitny marksistowski ekonomista, wymyślił sposób, jak zapobiec katastrofie. 7 lipca 2007 r. nakazał dekretem prezydenckim wszystkim właścicielom sklepów, fabryk itp. obniżyć ceny o połowę. Aresztowano 1500 najbardziej opornych przedsiębiorców, a dziesiątki tysięcy wyemigrowało z kraju. Pod koniec 2007 r. weszło w życie prawo nakazujące wszystkim firmom zagranicznym oddanie 51 proc. udziałów czarnym mieszkańcom Zimbabwe. W ciągu zaledwie roku znacjonalizowano w ten sposób 700 zagranicznych korporacji, w tym między innymi zakłady Coca-Coli.

Czytaj więcej: Dwie drogi niepodległej Afryki

Na kogo głosować? Nie pokładajmy nadziei w kundlach!

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 09 kwiecień 2014

Odsłony: 7735

Ostatnio znów ludzie w zdenerwowaniu pytają:  Na kogo głosować? Lub udzielają pewnych ale zacietrzewionych odpowiedzi.

 W latach 90-tych jeszcze miałem nadzieję (z wieloma mądrymi ludźmi – szefem był Jerzy PRZYSTAWA ) na racjonalne rozwiązania, więc z ogniem i wiarą mówiłem i pisałem: Na SWOJEGO, znanego od paru pokoleń ! czyli  walcz o Jednomandatowe Okręgi Wyborcze. Taniej, poprawia znacznie poziom posłów.

Ale - kasta u koryta i służalcze media zablokowały tę oczywistą SPRAWĘ. Mielenie jęzorem nie wystarcza do zwycięstwa.

 Od dziesięciu lat, niezmiennie odpowiadam:

1)                          NIE  na kundli partyjniackich (tj. dożywotnich polityków zarabiających na dostatnie życie dzięki ordynacji Geremka). Nawet, gdy używają patriotycznych sloganów.

Czytaj więcej: Na kogo głosować? Nie pokładajmy nadziei w kundlach!

Jaki hetman, tacy żołnierze

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 09 kwiecień 2014

Odsłony: 7673

Trwa kampania wyborcza do europarlamentu i jak uczy nas przeszłość akurat te wybory nie cieszą się wśród Polaków wielkim zainteresowaniem. Frekwencja będzie oscylowała gdzieś w okolicach 20 procent. Załóżmy na moment, co dla wielu z nas nie będzie łatwe, że Tusk jest człowiekiem uczciwym i to co mówi jest tylko i wyłącznie powodowane troską o Polskę i Polaków. Jeszcze raz serdecznie przepraszam za to absurdalne wstępne założenie, ale potrzebne nam ono będzie do wykazania, że ten człowiek jest nie tyle osobnikiem dla Polski szkodliwym, co przede wszystkim niezwykle niebezpiecznym i zdolnym do każdej podłości niegodziwości oraz zdrady by tylko utrzymać się u steru władzy.

Oto w swoim ostatnim wystąpieniu tak przekonywał:

„Te wybory europejskie być może są o tym, czy dzieci w Polsce 1 września
w ogóle pójdą do szkoły”

(…) Tusk tą wypowiedzią próbuje wtłoczyć w głowy Polaków prosty i czytelny przekaz. Jeżeli zagłosujesz na hetmana i jego żołnierzy z PO to dzieci
1-go września spokojnie podrepczą do szkoły, a jeżeli przy urnie popełnisz nieodpowiedzialny błąd to będzie wojna.

Jest pewne, że jakaś część obywateli ulegając tej psychozie strachu i w obawie przed wybuchem wojny zagłosuje na Tuska uważając go za gwarancję pokoju. Ja jednak wierzę, że spora część Polaków pomyśli nieco inaczej. Skoro kandydaci z list PO wygrywając wyborczy wyścig są w stanie według Tuska zapobiec wojnie światowej to ich skład musi być jakimś niezwykłym środkiem odstraszania potencjalnych najeźdźców. Czymś w rodzaju politycznych głowic nuklearnych, albo cudowną polityczną wunderwaffe.

Czytaj więcej: Jaki hetman, tacy żołnierze

Cień nazizmu nad Ukrainą

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 08 kwiecień 2014

Odsłony: 13208

Od obalenia rządu Janukowycza na Ukrainie w końcu lutego 2014 r. media głównego nurtu masowo próbowały wybielić charakter obecnego rządu ukraińskiego. Zjawisko tego rodzaju pojawiło się nawet w niektórych lewicowych publikacjach i na stronach internetowych, np. w niedawnej dwuczęściowej serii w rabble.ca. 

Natychmiast po tym, jak ten rząd zaczął istnieć, „New York Times” zaprezentował go jako element nowej fali demokracji, i ta publikacja następnie narzuciła tonację, sposób relacjonowania, dla pozostałych mediów na Zachodzie. Choć tu i tam czasami ukazała się wzmianka, że Swoboda, członek koalicji rządowej, „kiedyś miała jakieś quasi-faszystowskie skłonności”, to jest to już odległa przeszłość. Wszystko inne na temat Swobody i paramilitarnej organizacji Prawy Sektor było skutecznie zamiatane pod dywan (w Orwellowską [czarną] dziurę pamięci).

Nie można powiedzieć, że nikt w Internecie nie skomentował prawdziwej natury Swobody. Trzeba przyznać, że wielu znakomitych fachowych obserwatorów nie miało żadnego problemu ze sprecyzowaniem, że Swoboda ma solidne neo-nazistowskie faszystowskie fundamenty, a nie tylko “skłonności” w stosunku do tego typu przekonań. Na przykład, można było zapoznać się z poglądami Maxa Blumenthala, profesoraStephena F. Cohena, profesora Francisa Boyle’a, prof. dr Michela Chossudovskiego, Inny Rogatchi, Davida Speedie’ego, dr Paula Craiga Robertsa, Olega Shynkarenki, Andrew Foxalla i Orena Kesslera.

Zamiast po prostu udawać niewiedzę na temat głębi faszystowsko-rasistowskich przekonań u członków Swoboda, główne media mogły przynajmniej wspomnieć, że Parlament Europejski zrobił niezwykły krok w grudniu 2012 roku podejmując uchwałę, w której wyraził zaniepokojenie nie akceptowalnym charakterem Swobody. Rezolucja Parlamentu Europejskiego nr 8 stanowi co następuje:

[Parlament Europejski] „wyraża zaniepokojenie rosnącymi nastrojami nacjonalistycznymi na Ukrainie, wyrażającymi się w poparciu dla partii Swoboda, która, w efekcie, jest jedną z dwóch nowych partii wchodzących do Rady Werchownej; przywoływanie rasistowskich, antysemickich i ksenofobicznych poglądów pozostaje w sprzeczności z podstawowymi wartościami i zasadami Unii Europejskiej i dlatego apeluje do partii pro-demokratycznych w Radzie Werchownej o nie wiązanie się, wspieranie lub wchodzenie w koalicje z tą partią”.

Czytaj więcej: Cień nazizmu nad Ukrainą