76. rocznica „Operacji Polskiej” – rzezi Polaków w ZSRR w latach 1937-1939

Szczegóły

Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo

Opublikowano: 13 sierpień 2013

Odsłony: 12410

Ocena użytkowników: 5 / 5

 "To była zbrodnia pięć razy większa od katyńskiej. Strzałami w tył głowy sowieccy siepacze zamordowali 110 tys. Polaków. Zginęli bo byli Polakami - mówi profesor Mikołaj Iwanow z Instytutu Historycznego Uniwersytetu w Opolu. - To był polski holocaust - dodaje prof. Zdzisław Winnicki z Instytutu Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Wrocławskiego."

Dzisiaj, 11.08.2013 mija 76. rocznica rozpoczęcia przez władze ZSRR „operacji polskiej”, w której zginęło ok. 111 tys. Polaków. „Operacja polska” miała na celu wyniszczenie mniejszości polskiej żyjącej na zachodnich terenach Związku Radzieckiego. Rozkaz o rozpoczęciu akcji podpisał szef NKWD Nikołaj Jeżow.

Po wejściu w życie decyzji podjętych podczas Pokoju Ryskiego z 1921 r., na terenie ZSRR znalazło się 1,2 mln Polaków, zamieszkujących głównie Ukrainę i Białoruś – niegdyś kresy I RP, teraz już republiki sowieckie. Początkowo nastawienie rządu radzieckiego do mniejszości narodowych zamieszkujących kraj było neutralne, jednakże ateizacja państwa na początku lat 30., represje na duchownych i zamykanie kościołów, a także kolektywizacja rolnictwa i powstawanie kołchozów spowodowały silny opór Polaków. Nie byli oni podatni na indoktrynację i pozostawali przy swojej tradycji, co w oczach Sowietów było niedopuszczalne i stanowiło zagrożenie dla jedności państwa. Zaczęły się aresztowania i wywózki na Syberię.

Pierwsza fala represji obejmuje lata 1935-1937, kiedy to rozpoczęto deportację Polaków z Ukrainy do Kazachstanu. Oprócz tego zamykano polskie szkoły, a w końcu polskie okręgi autonomiczne.

Druga fala przypada na lata 1937-1939. Rozpoczęto wtedy masowe przesiedlenia Polaków zamieszkujących Białoruś. 11 sierpnia 1937 r. szef  NKWD Jeżow wydał rozkaz nr 00485, który dał początek niezliczonym aresztowaniom polskich obywateli ZSRR. W ów rozkazie jasno określono kategorie Polaków przeznaczonych do zatrzymania. Wśród nich byli: jeńcy wojenni i weterani z czasów Wojny 1920, działacze polskich partii politycznych, uchodźcy i imigranci z Polski, a także „element antyoswiecki”.

Czytaj więcej: 76. rocznica „Operacji Polskiej” – rzezi Polaków w ZSRR w latach 1937-1939

Polska zawsze w sercu

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 10 sierpień 2013

Odsłony: 6394

Pod patronatem „Naszego Dziennika”

 Z Jackiem Kawczyńskim, organizatorem I Międzynarodowego Motocyklowego Rajdu Katyńskiego w Stanach Zjednoczonych, rozmawia Izabela Kozłowska

Skąd zrodził się pomysł na zorganizowanie siostrzanego rajdu katyńskiego w Stanach Zjednoczonych?

– Zacznę może od I Międzynarodowego Motocyklowego Rajdu Katyńskiego w Polsce, którego pomysł zrodził się w Chicago. Mój przyjaciel Wiktor Węgrzyn, będąc tu w 2000 roku, stwierdził, że wiedza o Katyniu i Golgocie Wschodu wśród młodzieży, ale nie tylko, jest bliska zeru. Postanowił to zmienić i po roku z pl. Marszałka Piłsudskiego ruszył I Międzynarodowy Motocyklowy Rajd Katyński. Po nim były następne. Moim pierwszym Rajdem Katyńskim był ten z 2002 roku. Brałem udział w następnych pięciu rajdach oraz w Zlotach Jasnogórskich i innych. Z różnych powodów nie mogę uczestniczyć w tegorocznym XIII Międzynarodowym Motocyklowym Rajdzie Katyńskim przemierzającym Kresy Wschodnie, którymi od lat jestem zauroczony. Dlatego też postanowiłem na ziemi amerykańskiej zorganizować taki rajd. Tutaj przebywa przecież ok. 10 milionów naszych rodaków. Ziemia ta zawsze była i wciąż jest miejscem dla nas przyjaznym. Wystarczy wspomnieć nazwiska: Kościuszko, Pułaski, Modrzejewska, Paderewski, Lechoń, Wierzyński czy obecnie Pityński, Dusza, nie pomijając tysięcy księży i sióstr zakonnych.

Chcemy sięgnąć do naszej historii i bardziej przybliżyć tę zbrodnię ludobójstwa. Zbrodnię, która była fundamentem założycielskim PRL, a która została przypieczętowana Smoleńskiem w 2010 roku. O czym nie wszyscy wiedzą.

Jeden z wyżej wymienionych, Jan Lechoń, tak pisał:

„Jedna jest Polska jak Bóg jeden w niebie,
Wszystkie me siły jej składam w ofierze
Na całe życie, które wziąłem z Ciebie
Cały do Ciebie, Ojczyzno, należę...”.

Mając w myśli i sercu słowa poety, niech ten rajd będzie maleńką cząstką, głośno przypominającą i wyjaśniającą społeczeństwom tu zamieszkałym nasze bohaterskie, ale czasem i tragiczne dzieje.

Czytaj więcej: Polska zawsze w sercu

Swój do swojego po swoje.

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 10 sierpień 2013

Odsłony: 5328

Ocena użytkowników: 5 / 5

Swój do swojego po swoje.
Co mogę zrobić dla swojej ojczyzny?
1. Trzymaj pieniądze w polskim banku – najlepiej spółdzielczym.
2. Kupuj produkty lokalnych producentów. Uważnie studiuj skład produktów. Lokalne firmy z reguły używają mniejszej ilości konserwantów spożywczych.
3. Korzystaj z miejscowych targowisk. Dzięki temu pozwalasz polskiemu rolnikowi uniezależnić się od wielkich sieci handlowych, narzucających nieraz drakońskie warunki współpracy.

Wspieranie dóbr i usług, wytworzonych przez polski kapitał, niesie ze sobą szereg wymiernych korzyści ekonomicznych. Wbrew pozorom, patriotyzm konsumencki nie jest reliktem przeszłości, lecz instrumentem mogącym przynieść naszemu krajowi następujące pożytki:

1. Wspierając polskie produkty i usługi poprawiasz rachunek bieżący bilansu płatniczego, co skutkuje zwiększeniem rezerw walutowych. Zwiększanie rezerw walutowych i skupowanie obligacji skutkuje tym, że uzależniamy politycznie państwa postronne (przykładem mogą być Chiny, które wykorzystują swoje rosnące rezerwy walutowe do kupowania obligacji USA).
2. Polska jest krajem ubogim w kapitał, więc oszczędne nim gospodarowanie i patriotyzm konsumencki ułatwia jego akumulację. Bez kapitalizacji nie powstaną w naszym kraju nowe zakłady pracy. Kupując produkty obce, wspieramy dobrobyt ekonomiczny poza granicami naszego państwa.

Czytaj więcej: Swój do swojego po swoje.

Krzysztof Losz - Jak się traci suwerenność

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 10 sierpień 2013

Odsłony: 4770

Ocena użytkowników: 5 / 5

Masowe zwolnienia, spadek wynagrodzeń i poziomu życia to efekty drakońskich obciążeń narzuconych przez Unię Europejską (FOT. REUTERS)

Grecja jest krajem o znacznie ograniczonej suwerenności. Hellada nie utraciła niezależności z dnia na dzień, nie stało się to na skutek gwałtownego kataklizmu politycznego, ale był to proces trwający od wielu lat. Warto mu się przyjrzeć, bo powinien być przestrogą także dla Polski. 

Jednym z największych problemów Greków jest to, że posiadają euro, utracili zaś tak podstawowy instrument ochrony gospodarki, jakim jest własna waluta. I można powiedzieć, że Ateny same zaczęły sobie kręcić sznur na szyję, gdy w latach 90. podjęły polityczną decyzję, że Grecja musi znaleźć się w strefie euro. A ponieważ gospodarka tego kraju i jego finanse były w złym stanie, rząd postawił na kreatywną księgowość. Zamiast reformować gospodarkę, na wielką skalę zaczęto fałszować statystyki, zwłaszcza te dotyczące deficytu budżetowego i długu publicznego.

Grecki rząd aktywnie wspierali bankowcy z największych banków inwestycyjnych świata, zwłaszcza z Goldman Sachs. Chodziło o poprawienie na papierze wskaźników finansowych i dlatego amerykański bank dokonywał dla Grecji operacji walutowych typu swap. Polegało to na tym, że zamieniał dług Aten wyrażony w dolarach i jenach na euro po sztucznym kursie.

Co ciekawe, w czasie gdy Goldman Sachs pomagał Grekom w prowadzeniu kreatywnej księgowości, jednym z jego wysokich urzędników był obecny szef Europejskiego Banku Centralnego Mario Draghi. Zaprzeczał on jednak, aby osobiście był zaangażowany w te machinacje. I choć dowodów przeciwko Draghiemu nie przedstawiono, niesmak pozostał, bo EBC jest teraz jednym z nadzorców Aten.

Dzięki księgowym sztuczkom deficyt greckiego sektora finansów publicznych teoretycznie mieścił się w wyznaczonym przez UE limicie 3 proc. PKB. Grecy w 2002 roku, gdy zaczęła działać strefa euro, byli teoretycznie w znakomitej sytuacji, bo deficyt wynosił oficjalnie tylko 1,2 proc. PKB. Ale potem okazało się, że faktycznie poziom niedoborów w kasie państwa sięgał aż 5,2 proc. PKB.

Teraz wielu greckich ekonomistów pomstuje na ówczesne władze, że weszły w układ z bankami inwestycyjnymi, że uruchomiono w ten sposób proces, który doprowadził do obecnej zapaści. Inni samokrytycznie przyznają, że ta polityka wszystkim odpowiadała. Politycy, których wspierały media, opowiadali się za przyjęciem euro, Grekom wmówiono, że wspólna waluta to dobrobyt, nikomu więc tak naprawdę nie zależało na tym, aby prostować fałszerstwa, mówić prawdę o sytuacji ekonomicznej kraju i ją naprawiać. Potem było już za późno.

Przychodzi krach

Grecy przez kilka lat żyli w błogiej nieświadomości. Krach przyszedł w 2009 roku –dłużej po prostu nie dało się zamiatać pod dywan problemów ekonomicznych kraju. W październiku przedterminowe wybory parlamentarne wygrywają socjaliści z PASOK, przejmując po sześciu latach władzę z rąk prawicy. Premier Jorgos Papandreu musiał powiedzieć prawdę o greckich finansach, a była ona szokująca. Grecja jako członek strefy euro powinna mieć deficyt budżetowy na poziomie nie większym niż 3 proc. PKB, a dług publiczny – maksymalnie 60 proc. PKB. Tymczasem dziura budżetowa na koniec 2009 roku wyniosła aż 12,7 proc. PKB. Z kolei dług publiczny doszedł do poziomu 120 proc. PKB. Agencje ratingowe natychmiast obniżyły wskaźniki wiarygodności finansowej Grecji, a kraj popadł w recesję, bo na to wszystko nałożyła się także np. wyższa niż w innych krajach inflacja.

Czytaj więcej: Krzysztof Losz - Jak się traci suwerenność