Komentarz polityczny

Po 1990r.  w Polsce powstało szereg ruchów społecznych. Ciekawe jest porównanie  podstaw tych ruchów oraz efektów  ich działania.
Wybrałem  dwa  ruchy:
1)    „ Czyn dla Polski”, który działał w  okresie od 2004r.  do chwili obecnej.
2)    „ Naprawa i rozwój”, który działał w okresie od 1991r. do1996r.

A)    Ruch „Czyn dla Polski”

1)    Deklaracja  ideowa Ruchu

Deklaracja ideowa Ruchu  „ Czyn dla Polski” została opracowana przez członków  Klubu „Myśl dla Polski” , działającego w Krakowie, w szczególności  przez Pana prof. dr hab.,. Rafała Brodę Przewodniczącego Rady Klubu.
Uzasadniając  potrzebę  stworzenia  takiego ruchu , Klub zapraszając w styczniu 2004r.  pewne osoby z Krakowa i spoza Krakowa napisał:
„ Sytuacja, w jakiej  znajduje się  obecnie Polska, może z całą pewnością  być określana jako przełom dziejowy.
Jednocześnie  odczuwamy, że nie mamy  jeszcze do czynienia ze stanem  definitywnie ustalonym, że jest to raczej  sytuacja przejściowa, burzliwa , dynamicznie się rozwijająca.  Przy całym niewątpliwie   tragizmie  bieżących wydarzeń, nie są to  procesy  ostateczne i nieodwracalne.
Klub „Myśl dla Polski” uważa za niezbędne podjęcie nowej  debaty  środowisk  intelektualnych nt. obecnego  stanu spraw publicznych w Polsce i wokół Polski, celem określenia  realnych możliwości powstrzymania procesu  demontażu  Polski i niszczenia polskości.
Niewątpliwie , debata taka wymaga  konfrontacji rozwiązań , rzeczowej  wymiany  informacji i argumentów w różnych środowiskach, zatroskanych o los naszej Ojczyzny.
Zapraszamy  serdecznie  na spotkanie, które w naszym zamyśle  powinno  zainaugurować  taką debatę. Sądzimy, że duża szybkość  biegnących  wydarzeń  powoduje, że jest to sprawa pilna.
Tytuł roboczy  planowanej  debaty  pozwalamy sobie  określić następująco:
U progu  trzeciego tysiąclecia:  co dalej z Polską ?
Spotkanie  planujemy  odbyć w sobotę, 31 stycznia 2004r., a miejscem  spotkania  będzie sala konferencyjna u O.O.Kapucynów w Krakowie przy ul.Loretańskiej 11.
Planujemy , że  dyskusja , biorąc  za punkt wyjścia aktualną  sytuację  społeczno-polityczną w Polsce i wokół Polski , skupić się powinna  na  określeniu  propozycji takich działań, których podjęcie w obecnym czasie i aktualnym  stanie spraw” uważamy  za realne i niezbędne.”
Ostatecznie opracowano  deklarację  ideową  Ruchu  w następującej formie:
1.    Kierując się  wiarą  w Boga  Wszechmogącego i doświadczeniami  ponad  tysiącletniej historii Polski, uznajemy  Dekalog wraz z Chrystusowym  przykazaniem  miłości za  trwały  i nienaruszalny  fundament moralny  wszelkich  naszych działań i podstawowe źródło , z którego  chcemy  wywodzić  prawa gwarantujące  harmonijny  rozwój  naszej wspólnoty narodowej.
2.    Jesteśmy dumni  z przynależności  do Narodu  Polskiego  i w pełni świadomi własnej odpowiedzialności wobec  minionych i przyszłych  pokoleń za jego trwanie i pomyślność
3.    Pragniemy uczestniczyć  w budowie  nowoczesnej Polski, która zachowuje  terytorialną  integralność , rozwija  potencjał ludnościowy , pielęgnuje  własną  tradycję  historyczną , kulturę  i obyczaje, a także  sprzyja pomnażaniu dóbr materialnych i dąży  do poprawy jakości życia swoich  obywateli.
4.    Chcemy  współtworzyć  Polskę, która  będzie  troskliwą  Matką  dla wszystkich  Polaków, bez  względu  na ich miejsce zamieszkania – Polskę opartą  na prawdzie, wolności, uczciwości, sprawiedliwości i praworządności – Polskę , która  wszystkim Polakom zapewni  życie  w pokoju, zagwarantuje  równość  szans i solidarność  z najsłabszymi.
5.    Chcemy budować  jedność Narodu  jako  wielkiej  Rodziny Rodzin, poprzez  wzmacnianie  wzajemnych  więzi  indywidualnych i zbiorowych, poprzez  uznanie  równości  wszystkich stanów, współpracę  wsi z miastem i dbałość o równomierny  rozwój  wszystkich  regionów Polski.
6.    Pragniemy Polski  zakorzenionej w rodzinie  wolnych  i niezawisłych  narodów,  przyjaźnie współpracującej  ze wszystkimi, którzy kierują się  zasadami  równości, uczciwości i sprawiedliwości oraz  szanują  godność naszego narodu wspartą  na prawdzie wynikającej z doświadczeń historii.
7.    Przyjmujemy  bez zastrzeżeń  powyżej  określone cele i zobowiązujemy się  je  urzeczywistniać  myślą i czynem, podejmując  inicjatywy i działania  w sprawach, które są  w naszym zasięgu i na miarę naszych możliwości.
8.    Jednoczymy się  w ruchu społecznym „ Czyn dla Polski” z wszystkimi, którzy  przyjmują  niniejszą deklarację , a oprócz  własnych  indywidualnych  działań  pragną  także  współdziałać w realizacji  takich  wspólnie  wytyczonych celów, które  wymagają  zaangażowania  szerszej  wspólnoty.
9.    Przyjmujemy, że ruch społeczny  „ Czyn dla Polski” jest ruchem oddolnym, niezależnym  od partii politycznych, gwarantującym pełną  autonomię  wszystkim uczestnikom, a jego  organizacyjna  forma  ogranicza się  do zbudowania takich struktur, które umożliwią  uzgodnienie i realizację  konkretnych  wspólnych działań  na różnych  poziomach terenowych, aż po poziom ogólnopolski.
Ruch społeczny  „ Czyn dla Polski” nie może  przekształcić się w partię polityczną , natomiast  będzie sprzyjał  formowaniu się  zewnętrznej , reprezentatywnej dla ruchu i przez niego wspieranej, silnej  i jednolitej struktury politycznej, realizującej  określone  w niniejszej deklaracji cele polityczne.
10 Przystępując do „ Czynu dla Polski”, zobowiązujemy się  uczciwie i rzetelnie  wypełniać  wszystkie obowiązki  wynikające z ustalonego wspólnie  planu działania, a każdego innego  uczestnika  Ruchu  traktować  z szacunkiem należnym równoprawnemu partnerowi..
2) Praktyczne uwagi tworzenia Ruchu „ Czyn dla Polski”
Prof. Rafał Broda  w artykule  „ Polskę  trzeba  budować  od dołu” zarysował  bardzo ogólnie  tworzenie  narodowego  Ruchu  „ Czyn dla Polski” Jego celem  jest oddolne  zjednoczenie  Polaków, by po wielu  latach  niepowodzeń  Naród Polski spróbował  wreszcie wejść na żmudną  drogę  odzyskiwania  bezpośredniego  wpływu  na swoje losy. Ponieważ Autor  już we wstępnych  dyskusjach  zetknął się z twierdzeniami, że pomysł  jest zbyt idealistyczny , a przez to nierealny, Autor  rozpoczął  od wyjaśnienia  tych wątpliwości. :
„ W minionych  14 latach próbowano budować  różne  partie polityczne, zbierając  grupy dość  dowolnie  dobieranych  pretendentów do działalności politycznej, często pretendentów, których ambicje znacznie  przekraczały ich osobiste kompetencje i możliwości. Budowano  struktury, zarysowywano  kształt programu, często  zupełnie  przypadkowo  uzyskiwano mniej lub bardziej obiecujący sukces wyborczy i rzucano się  w wir  działalności politycznej – trudnej , pełnej pułapek, utrudnionej  dodatkowo wewnętrzną konkurencja , brakiem wzajemnego  zaufania i odkrywaniem różnych  własnych słabości, a także niedoskonałości u swoich  partnerów. Każda partia , zanim  zdążyła się zakorzenić w zapleczu społecznym, zaczynała żyć własnym  życiem, zapominając o ludziach , którzy ich  wybrali, by w końcu  stracić  zupełnie  kontakt z rzeczywistością, aż po dramat niezrozumienia przyczyn, dla których elektorat w kolejnych  wyborach  brutalnie  przekreślił  nadzieje na kolejny sukces.
W początkowych zamierzeniach Liga Polskich Rodzin (LPR) miała być  próbą  zmiany  takiego  podejścia, przez  położenie głównego  nacisku  na budowę  szerokiego  zaplecza  społecznego. Niewątpliwie  byłaby  to najprostsza  droga jednoczenia  narodu  wokół  jasno określonych  celów, wzmacniająca  aktywność  i organizowanie się  lokalnych społeczności i otwierająca szeroko drzwi  dla  całkowicie nowych ludzi, dobrze rozpoznanych  w swoich środowiskach i cieszących się  ich wsparciem. Przywódcy LPR , , którzy uzurpatorsko  przejęli  kontrolę  nad losami  tej inicjatywy, wybrali drogę  powielającą  stary schemat. Twierdzę, że ustawienie i ponawianie  starego schematu, który  wielokrotnie  przyniósł  niepowodzenie -  to jest właśnie idealizm. Naiwnością  jest  wbrew  tym  niepowodzeniom wierzyć, że  w końcu  znajdą się politycy, którzy odgórnie  zbudują siłę  polityczną  zdolną  do naprawy Polski, a jednocześnie  odporną  na powtarzanie  dotychczasowych błędów Beznadziejną perspektywą . jest ciągłe czekanie na pojawienie się  genialnego przywódcy, który  przedstawi wizjonerski  program, przyciągnie  zastępy  kompetentnych i uczciwych  współpracowników, pociągnie za sobą masy i dopilnuje, by wszystko  szło we właściwą stronę. A jeśli  doświadczenie nas uczy, że tak się nie da , to trzeba  wymyślić inną drogę. Każdy ,kto jest  zatroskany o Polskę , powinien  uruchomić wyobraźnię  dla  poszukiwania  nowych pomysłów.
Gdy jednak  jesteśmy  zmuszeni  do  wyjścia  poza  znane  schematy , to wprost  nasuwa się , by w pierwszym podejściu przedstawić  najprostszy  wariant. Nie szkodzi, że jest on idealistyczny, a więc pozbawiony  tych wszystkich  ,nawet oczywistych  komplikacji i  trudności, jakie wnosi niedoskonała natura ludzka i realne życie    . Przedstawiając  nowy  schemat  mówimy  więc:  to mogłoby  funkcjonować, gdyby  wielu ludzi się włączyło i chciało  współdziałać, gdyby  była  pełna  wewnętrzna uczciwość , gdyby  mądrość  i kompetencje były  powszechnie  zauważalne i doceniane, gdyby nikt nie przeszkadzał – etc .Dopiero , gdy  stwierdzimy: rzeczywiście , przy tych założeniach  warto by iść taką drogą, dopiero  wtedy  można  rozpocząć  stopniowe  wprowadzanie  komplikacji , związanych  z kolejnymi elementami, które wynikają  z naszych  doświadczeń i wiedzy  o możliwych  trudnościach  i pułapkach. Dopiero wtedy  przekonujemy się, czy da się  obudować  schemat  takimi rozwiązaniami i zabezpieczeniami, które uczynią  całe przedsięwzięcie  realnym.  Ale tez wtedy  możemy dojść  do wniosku, że tego się nie da zrobić i pomysł  porzucamy.
Zarzut idealizmu musi być  więc wsparty  na konkretnych przykładach wykazujących , dlaczego  to jest  nierealne. Tylko wtedy  można  polemizować, wskazując  na konkretne rozwiązania, które  być może  łatwo  usuną  przewidywane trudności.
Uważam, że pomysł  jest realny, nie niesie  żadnego niebezpieczeństwa, a nawet  jego częściowa  realizacja może przyczynić się do poprawy  obecnej sytuacji. Uruchomienie  pomysłu będzie trudne, ponieważ będzie wymagane od wielu ludzi przełamania  obecnego zniechęcenia, wykrzesania z siebie jeszcze raz szczypty entuzjazmu, a także  uruchomienia  sporej aktywności i zaangażowania dla sprawy „pożytków swych zapomniawszy”.
Wierzę, że to się  może udać, bo miałem  możność  obserwować bezinteresowne, pełne  poświęcenia  oddolne  zaangażowanie  ludzi  w wielu sprawach, mimo, ze ich  wysiłki wielokrotnie  były marnowane przez nieodpowiedzialne  poczynania  pseudo-polityków. Zróżnicowanie  i faktyczna niezależność  środowisk  uczestniczących  w „ Czynie dla Polski” stworzy  gwarancje, że  żadna  pojedyńcza  grupa nie przejmie  niepożądanej  kontroli nad ruchem, a skutki  działań będą zależne  wyłącznie od aktywności danego środowiska Gdzieś  może się to nie udać, ale  w wielu miejscach się uda i to będzie  dobry początekpromieniujący  swym przykładem  na innych.

a)    Do kogo jest adresowana inicjatywa Ruchu „ Czyn dla Polski”

W najszerszym  zamierzeniu  adresatami  inicjatywy wg. prof. E. Brody  są wszyscy Polacy,  którzy uznają  się za członków  Narodu Polskiego oraz  pragną  jego trwania i rozwoju w ramach silnego  i nowoczesnego  Państwa Polskiego.
To z całą pewnością nie będą  wszyscy Polacy, a w gruncie rzeczy nie wiemy, jak liczni są jeszcze ci , którym  na trwaniu  Polski zależy. Cele  Ruchu  będą jednoznacznie sformułowane w Deklaracji  Ideowo-Programowej, której przyjęcie będzie identyfikacją z fundamentem  ideowym i drogowskazem dla wszystkich wspólnych  działań uczestników Ruchu. Jednocześnie  tezy  Deklaracji  będą stanowić  barierę  dla tych wszystkich, którzy  swym dotychczasowym  postępowaniem wykazali, że wspierają cele przeciwne ( np. nie można  dopuścić  do uczestnictwa  kogoś, kto wspiera: SLD, PO, UW etc., które otwarcie  realizują  cele przeciwne).
W praktycznym podejściu , które zapoczątkuje  tworzenie Ruchu, adresatami  będą środowiska już dzisiaj  formalnie  lub nieformalnie zorganizowane i skupiające aktywnych ludzi, którzy  przyjmą  Deklarację  Ideowo- Programową.  Organizowanie się  wokół jednoczącego hasła, a zarazem nazwy  „ Czyn dla Polski”, powinno następować  oddolnie w danej  jednostce terenowej poprzez zawiązanie trwałych kontaktów. umożliwiających  sprawne i szybkie  porozumienie się między zbiorowymi  uczestnikami Ruchu. Ze względów praktycznych  struktura Ruchu  powinna odzwierciedlać administracyjny podział Polski , a zawiązanie porozumienia na niższym szczeblu winno zawsze poprzedzać decyzję  o nawiązaniu  kontaktu  z szerszymi strukturami. Ważne jest podkreślenie, że uczestnikami  Ruchu powinny być wyłącznie  zorganizowane grupy, które działając niezależnie i autonomicznie stawiają sobie za cel czynienie  choćby  małego Dobra dla Polski.. Osoby  indywidualne  mogą  przystąpić  do Ruchu  wyłącznie  po uprzednim  włączeniu się  w jedno z istniejących  i już uczestniczących  w Ruchu środowisk.
Przykładowi  potencjalni  uczestnicy Ruchu:
1)    Klub „ Myśl dla Polski”,
2)    Chrześcijańskie Stowarzyszenie  im. Ks. Piotra Skargi,
3)    Stowarzyszenie Prawników Katolickich,
4)    Stowarzyszenie  Samorządny Kraków,
5)    Stowarzyszenie  Chrześcijańskich Kupców i Przedsiębiorców,
6)    Stowarzyszenie Morskie i Gospodarcze  im. E. Kwiatkowskiego,
7)    Stowarzyszenie  „ Nie dla UE”,
8)    Stowarzyszenie Katolickich Wychowawców,
9)    Stowarzyszenie Kresowian,
10)    Stowarzyszenie  Zołnierzy AK,
11)    Stowarzyszenie  Obrońców Telewidzów i Radiosłuchaczy
12)    Stowarzyszenie Obrońców Zycia,
13)    Grupa Akcji Katolickiej  przy Parafii NN,
14)    Rodzina Radia Maryja przy Parafii NN,
15)    OgniwoNSZZ „SOLIDARNOSC” NN,
16)    Stowarzyszenie „ Wierność Rzeczypospolitej”,
17)    Stowarzyszenie  Miłośników  Kopca Piłsudskiego , itp.

b)    Jak rozpocząć?

Po nawiązaniu kontaktu  organizuje się  spotkanie informacyjne, na którym  ustala się  wstępne  założenia  zawiązania  terenowej  jednostki Ruchu „Czyn dla Polski”. Ustala się  więc , że wszyscy  uczestnicy pozostaną  w pełni niezależni, a współdziałanie dotyczyć ma  wyłącznie wspólnie  uzgodnionych  spraw  według wspólnie wypracowanych  możliwie  ścisłych procedur. Ustala się dalej, że wszyscy uczestnicy  będą  traktowani równoprawnie, bez względu na liczebność grupy uczestniczącej, a  przedstawione  merytoryczne argumenty będą zawsze jedynym  elementem wpływu podmiotu  uczestniczącego na podejmowane decyzje. Uczestnicy, którzy  są członkami  szerszych, a zwłaszcza ogólnopolskiej  organizacji, mają się  zobowiązać  nie przenosić  na forum „Czynu dla Polski” żadnych  zaleceń, czy  tym bardziej  dyscypliny  związanej z ich organizacją Wszystkie  szczegóły  dotyczące  sposobu współdziałania, metod komunikacji, procedur uzgadniania stanowisk powinny  być opracowane i uzgadniane  wewnątrz  terenowych  jednostek Ruchu, a najbardziej  udane wzory  mogą być w przyszłości powielane przez inne jednostki. .Dopiero  po pewnym  okresie działania  można  najlepsze  i sprawdzone w działaniu wzory  wykorzystać do formułowania  ewentualnego statutu „ Czynu dla Polski”.
W dalszym rozwoju Ruch musi być otwarty na przyjmowanie nowych uczestników, którymi  będą  nowe grupy i środowiska zgłaszające chęć współpracy. Prezydium Rady Koordynacyjnej będzie  przyjmować  także  zgłoszenia i zapraszać  przedstawicieli  nowych grup  na posiedzenia  Rady Koordynacyjnej, aby  umożliwić  prezentację  nowej grupy, dyskusję  dotyczącą jej przyjęcia do Ruchu i podjęcie  wspólnej decyzji o przyjęciu  lub odrzuceniu nowego uczestnika. W tym miejscu trzeba rozważyć  wątpliwości z problemem: Jak zabezpieczyć się przed możliwością  infiltracji Ruchu przez  grupy  lub osoby zmierzające do wykorzystania  Ruchu  dla własnych celów, czy wręcz  próbujące  Ruch rozbić  lub wprowadzić w jałowe działania? Po 14 latach  obserwacji zachowań  ludzi  w różnych  sytuacjach  mamy już  znaczące środowiskowe  rozpoznanie, a właśnie zbiorowe , a nie indywidualne uczestnictwo redukuje możliwość infiltracji. Specjalna komisja  sprawująca  rolę Sądu Koleżeńskiego  będzie na stałe  rozpatrywać  poważne  i uzasadnione  wątpliwości zgłaszane przez uczestników, a zgłaszający  te wątpliwości powinien  też mieć świadomość własnej odpowiedzialności za prawdziwość  przedstawionych  faktów i zarzutów.
Publiczne ogłoszenie powstania Ruchu pobudzi inicjatywę  tworzenia  jednostek terenowych w różnych miastach powiatowych, gminach i wioskach. Przyjęcie Deklaracji Ideowo-Programowej i ogólnych  założeń  Ruchu będzie podstawą  do  takich inicjatyw, ale na  początek utworzenie  struktury uznane może być  jedynie jako deklarowana  identyfikacja z Ruchem a nie uczestnictwo. Konkretna  jednostka  terenowa  stanie się  uczestnikiem Ruchu dopiero po jej  przyjęciu w  szersze struktury.
Wyobraźmy  sobie  sytuacje  ludzi  najbardziej  oddalonych  od  wielkich centrów np. mieszkańców wioski, którzy się  dobrze  znają  i którzy potrafię  docenić  działanie w jedności, bo udało się  już coś  wspólnie  osiągnąć np. udało się  wybrać  sołtysa, który jest  dobrym gospodarzem i bardzo  dobrze się sprawdził  w organizacji  życia  mieszkańców wioski. Jednocześnie  zarówno ten  sołtys, jak  i mieszkańcy wiedzą, że mogłoby  znacznie poprawić warunki działania, gdyby  wójt i władza gminy, do której  przynależy wioska były  bardziej sprawne, kompetentne i uczciwe. Zawiązują więc  w swojej wiosce jednostkę Ruchu „ Czyn dla Polski”(CdP) i wybierają  swojego reprezentanta, który poszuka  kontaktu, a może  pobudzi inne wioski gminy do podobnego  kroku, aby wspólnie  zadbać  o odpowiednio  wczesne, wspólne  poszukiwanie najlepszych  kandydatów do samorządu gminnego. Ten cel  związany  z wyborami  jest tylko przykładem ilustrującym potrzebę samoorganizacji, aby przeciwstawić się  doskonale zorganizowanym  partyjnym klikom, które dotychczas  małym wysiłkiem zapewniały  sobie  kontrolę  wpływu na władzę  samorządową. Jest wiele innych przedsięwzięć, które można  podejmować, gdy na szczeblu gminy powstanie  autentyczny  zalążek  Narodu, świadomego  swych praw, obowiązków  i celów. Dalej , w podobny sposób  Ruch przez porozumienie  struktur  gminnych  ewoluuje  do szczebla  powiatowego, następnie wojewódzkiego, a wreszcie  ogólnopolskiego.
Dwie sprawy wymagają  ustawicznego podkreślenia.
Pierwsza to  pełna  niezależność i odpowiedzialność za swoje  działania jednostek Ruchu  na każdym szczeblu.
Nie ma żadnej hierarchiczności, a związek  z szerszymi strukturami dotyczy wyłącznie  współdziałania  w określonym  i wspólnie uzgodnionym celu.
Druga sprawa to  status  tych reprezentantów, którzy z poparciem  struktur CdP uzyskali w jakichkolwiek wyborach udział w sprawowaniu władzy.
Ludzie  ci zawieszają swój udział  w strukturach Ruchu i wchodzą  w krąg  reprezentacji  politycznej Ruchu, która  w przyszłym  rozwoju  może stanowić  elitę  polityczna prawdziwie  reprezentatywną  dla Narodu. Ludzie ci  oczywiście  podtrzymują  ścisły kontakt i współpracę  z Ruchem, zwłaszcza ze środowiskiem, z którego wyszli, ale nie powinni  mieć bezpośredniego wpływu  na podejmowane w ramach Ruchu decyzje. Ich działanie na niwie publicznej będą stale  monitorowane przez uczestników Ruchu, będą  też  w razie potrzeby znacznie wspierani przez zaplecze  społeczne Ruchu, a jakość  wzajemnej współpracy  będzie głównym argumentem  ich akceptacji lub odrzucenia  w kolejnych wyborach Poważne uzasadnienie  i nagłośnienie  odrzucenia danego  polityka  przez Ruch  powinno  dla niego  oznaczać śmierć polityczną , która może też być usankcjonowana odpowiednim  prawem pozwalającym  wyborcom odwołać go  z pełnionych funkcji w czasie trwania kadencji.  

c)    Ogólnopolski  zasięg Ruchu

Inicjatywa może się  powieść, jeżeli obejmie  najszersze  możliwe  środowiska, a sprzyjać temu może  włączenie się  we wspólne budowanie wszystkich  działających Ruchów i Stowarzyszeń, które skupiają  potencjalnych  uczestników i często  mają  charakter ogólnopolski. Wymieńmy  dla przykładu : Stowarzyszenie  Morskie i Gospodarcze im. E. Kwiatkowskiego, Stowarzyszenie Polska Bogiem Silna, Rodzina Polska, Placówka  czy NSZZ Solidarność.
Członkowie tych stowarzyszeń  działający  w lokalnych  strukturach mogą być  inicjatorami tworzenia jednostek Ruchu. Podstawowym warunkiem, który  musi być  spełniony jest rezygnacja z przenoszenia  na forum Ruchu jakichkolwiek spraw  związanych  ze specyfiką , czy dyscypliną  danej organizacji. Wewnątrz Ruchu  „ Czyn dla Polski” głównym motywem uczestnictwa jest fakt, że istnieje  lokalnie  zorganizowana grupa ludzi, którzy stawiają sobie cele zgodne  z Deklaracja Ideowo-Programową Ruchu. Uczestnicy ci  będą  dalej, bez zakłóceń  działać  w ramach  swoich organizacji, mogą  z nich przenosić  na forum Ruchu ciekawe  i ważne inicjatywy, ale  lokalnie ich  przynależność do danej organizacji nie może  mieć żadnego  znaczenia  w podejmowaniu decyzji o wspólnych działaniach.
Szczególnie cennymi uczestnikami będą grupy, które już  wcześniej były zaangażowane w działalność polityczną , ale różne  koleje losu i rozczarowania spowodowały  ich odejście, często rezygnację  z jakiejkolwiek działalności. Chodzi  o ludzi  wcześniej zaangażowanych  np. w Ruch Odbudowy Polski (ROP), Ligę Polskich Rodzin (LPR), Przymierze Ludowo-Narodowe (PLN),, Ligę Polską ( LP) etc., ale wyłącznie o tych , którzy już  przestali być  członkami  organizacji politycznej. Udział obecnie aktywnych  polityków w strukturach Ruchu musi być  całkowicie wykluczony.. Natomiast , przy  zachowaniu  pełnej wzajemnej autonomii, harmonijna  współpraca Ruchu z politykami, którzy sprawdzają się  w działaniach  zgodnych z celami  Ruchu, jest  jak najbardziej pożądana. Ruch nie jest skierowany przeciw
jakiejkolwiek  partii politycznej, ale  jest zdecydowanie  nastawiony na wspieranie wyłącznie  tych polityków, którzy spełniają oczekiwania  uczestników Ruchu. Dlatego politycy, którzy kierują się prawdziwą  troską  o Polskę  nie mogą  się czuć  zagrożeni działaniami Ruchu. Wręcz odwrotnie ,  powinni  sprzyjać  jego rozwojowi, a jednocześnie  całkowicie powstrzymać się  od prób zawłaszczenia  poszczególnych  ogniw Ruchu dla  swojego pozamerytorycznego wsparcia.
Jeżeli Ruch  nabierze ogólnopolskiego  wymiaru i zaznaczy rosnącą dynamiką, to  przy  centrum Ruchu musi powstać środowisko, które zajmie się wypracowaniem szczegółowych rozwiązań konkretnych problemów dla Polski i będzie  zapleczem programowym dla  sprawdzonych  i wspieranych  przez Ruch polityków.

d)    Konkluzja

Przedstawiony schemat – to jest  właściwie  budowa od podstaw państwa, w którym  Ruch  ma ambicję  całkowicie  kontrolować  system władzy
Nie wszyscy  pragną  silnego  państwa polskiego, a dotychczasowe pseudo-demokratyczne procedury  służą głównie  tym, którzy państwo polskie niszczą. Chodzi  o powrót do idei  państwa., Państwa, które jest emanacja Narodu, które służy  Narodowi i organizuje  Naród  dla  jego dobra. Państwo, które skwapliwie  korzysta  z talentów swych obywateli, wzmacnia ich pozytywne działania dla dobra  całej wspólnoty narodowej, a zarazem karze  tych, którzy dla własnych  indywidualnych  lub grupowych interesów działają na jej szkodę. Dzisiaj Państwo Polskie  zostało zawłaszczone przez ludzi, którzy nie identyfikują się  z Polską i trzeba wielkiego  wysiłku, by żmudną  drogą  go odzyskać.
Ruch  ma ambicje odbudować  i zorganizować  Naród, by był zdolny tego dokonać własną  dojrzałością, ze wsparciem Bożej Opatrzności

3)Efekty tworzenia  i działania  Ruchu „ Czyn dla Polski”

Po przeanalizowaniu  efektów  tworzenia i działania  Ruchu „Czyn dla Polski” w okresie 2004-2010 można stwierdzić biorąc pod uwagę  idealistyczne i nierealne  propozycje prof. R. Brody:
a)    Zarówno w okresie rządów  koalicyjnych Prawa i Sprawiedliwości (PiS)  oraz Samoobrony i Ligi Polskich Rodzin (LPR) (2005-2007), jak i w szczególności w okresie  rządów koalicyjnych  Platformy Obywatelskiej (PO) i Polskiego Stronnictwa  Ludowego (PSL) ( 2007-2010)  nie udało się ani stworzyć  nawet wzorcowych struktur  Ruchu  regionalnego  np. krakowskiego ani tym bardziej  ogólnopolskiego.
b)    W wymienionych latach , w szczególności  w latach  2007-2010 nastąpiło  dalsze  niszczenie i degradowanie  Polski polegające na osłabianiu , a niekiedy na  likwidowaniu strategicznych  sektorów  Polski  jakimi są.:
1)    rolnictwo, leśnictwo i gospodarka rolno-leśna,
2)    energetyka i górnictwo,
3)    hutnictwo, budownictwo  i przemysł materiałów budowlanych,
4)    gospodarka morska i śródlądowa,
5)    przemysł elektromaszynowy,
6)    transport i ekologia,
7)    kultura, edukacja, nauka  i  innowacyjność narodowa,
8)    służba zdrowia i opieka społeczna,
9)    prognozowanie i systemy informatyczne,
10)    bankowość i systemy finansowe,
11)    stosunki międzynarodowe i kontakty zagraniczne,
12)    bezpieczeństwo narodowe.
W efekcie  zamiast  Ministerstwa  Obrony Narodowej  powstało Ministerstwo  Niebezpieczeństwa Narodowego ( dowodem  na to są między innymi katastrofy lotnicze  w Mirosławcu i Smoleńsku),
zamiast Ministerstwa  Zdrowia  - Ministerstwo Eutanazji Narodowej ( dowodem na to są miliony Polaków zmarłych przedwcześnie ze względu na eutanazyjny system opieki zdrowotnej),
zamiast Ministerstwa Kultury  i Dziedzictwa Narodowego – Ministerstwo Antykultury i Wydziedziczenia Narodowego ( dowodem na to jest promowanie w Polsce Herrenvolku – gejów i lesbijek),
zamiast Ministerstwa Rolnictwa – Ministerstwo Rolnictwa Przemysłowego,
zamiast Ministerstwa  Energetyki i Górnictwa – Ministerstwo  Energetyki Antywęglowej,
zamiast Ministerstwa  Hutnictwa i Budownictwa – Ministerstwo  Budownictwa Apartamentowego,
zamiast Ministerstwa  Gospodarki Morskiej i Śródlądowej – Ministerstwo Złomu Stoczniowego i Śródlądowego.
zamiast Ministerstwa  Transportu i Ekologii- Ministerstwo Transportu Antyekologicznego,
zamiast Ministerstwa Edukacji, Nauki i Innowacyjności Narodowej – Ministerstwo Innowacyjności Organizacyjnej i Finansowej,
zamiast Ministerstwa  Prognozowania i Systemów Informatycznych – Ministerstwo  Chaosu  i Systemów Dezinformacyjnych,
zamiast Ministerstwa  Stosunków Międzynarodowych  i Kontaktów Zagranicznych – Ministerstwo Lokajstwa w stosunku do Unii Europejskiej i Federacji Rosyjskiej,
zamiast Ministerstwa  Bankowości i Systemów Finansowych – Ministerstwo Zadłużania Państwa.
A zatem końcowy  wniosek jest pesymistyczny:
Nie udało się dotąd zrealizować  poważnego   Ruchu „ Czyn dla Polski”, mimo  prób wciągnięcia  do tej  akcji  części  Polonii Swiatowej, który jak przewidywał  jego Autor  prof. R. Broda. Ruch taki podjąłby się  przebudowy państwa polskiego w kierunku kontroli zdegenerowanego systemu władzy w Polsce.

B)    Ruch „ Naprawa i Rozwój”

1)    Tematyka spotkań Ruchu  ”Naprawa i Rozwój” w roku 1992

Jednym ze spotkań Ruchu poświęcono  kwestiom gospodarczym.
Wstępem do dyskusji nad  propozycjami działań, które pozwoliłyby  polskiej gospodarce wyjść z zapaści był interesujący referat prof. Jerzego Roberta Nowaka
Mówca  przytoczył  wypowiedzi  zagranicznych  ekonomistów, krytyczne  wobec  programu prof. Balcerowicza, a które  dotychczas nie były szerzej znane opinii publicznej.
Ruch ten tworzyło  ponadpartyjne nieformalne stowarzyszenie, które stawiało sobie za cel wspieranie centroprawicowego rządu  Jana Olszewskiego. Jego działacze  zamierzali opracować ekspertyzy i raporty, traktujące o najważniejszych problemach  Rzeczypospolitej. Chcieli docierać  ze swoimi pomysłami i wnioskami do członków  rządu i posłów.
Inicjatorami Ruchu byli m.in. prof. J.R. Nowak oraz Jerzy Mikre, a w jego  pracach  uczestniczyli m.in. Lech Jęczmyk oraz prof.Włodzimierz Bojarski, członek Zjednoczenia  Chrześcijańsko-Narodowego (ZChN), senator R.P. ( I kadencji).

2)    Apel Ruchu „ Naprawa i Rozwój” do najwyższych  władz R.P. w sprawie ratowania upadającej  gospodarki polskiej

Przedsiębiorcy  i ekonomiści zebrani  w dniu  29  lipca 1992r.  w Warszawie na Forum Gospodarczym zorganizowanym pod  auspicjami Ruchu „Naprawa i Rozwój” występują z apelem do Prezydenta, Sejmu i Senatu oraz Rządu R.P. w sprawie podjęcia zdecydowanych  kroków  mających  na celu wyprowadzenie polskiej  gospodarki ze  stanu pogłębiającej  się recesji.
Już trzeci rok kontynuowana jest „ balcerowiczowska” polityka prowadząca do zapaści gospodarczej. Objęła ona swym zasięgiem nie tylko wymagający generalnej restrukturyzacji sektor państwowy, ale i w  w coraz większym stopniu sektor prywatny, mimo jego  rosnącej roli w życiu  kraju. Powiększające się bezrobocie oraz sztywne ograniczenia placowe ( tzw. popiwek) prowadzą  do systematycznego  ubożenia społeczeństwa. Pogarsza się  sytuacja materialna, zdrowotna i kulturalna  najbiedniejszych  zwłaszcza  jego warstw i następuje generalny  spadek popytu. Grozi to katastrofą  gospodarczą  już w najbliższym sezonie  jesienno-zimowym, całkowitym  zastojem rodzimej produkcji  i inwestycji. Z drugiej strony, również  radykalnym  nasileniem się  strajków  i innych  uzasadnionych  protestów społecznych przy  udziale najbardziej zdesperowanej  części narodu.
Celem uniknięcia takiego , wysoce  prawdopodobnego scenariusza wydarzeń, niezbędne jest  natychmiastowe przeprowadzenie następujących zmian  w dotychczasowej polityce  gospodarczej  Polski:                                                                                                                   1. Postawienie na zdecydowaną  politykę  ożywienia, przy  pomocy  takich  instrumentów jak:
- radykalna obniżka  stopy procentowej banków,
- obniżenie podatku dochodowego dla przedsiębiorstw i osób fizycznych,
- ulgi  kredytowe oraz  podatkowe dla budownictwa i rolnictwa jako wiodących sektorów produkcyjnych w gospodarce polskiej,
-ulgi  podatkowe  z tytułu  podejmowanych inwestycji,
-prowadzenie  proeksportowej polityki  kursowej w odniesieniu do złotego polskiego,
-promowanie rodzimej produkcji i rodzimych towarów
Ożywienie  winno  stać się  priorytetem naszej polityki gospodarczej, zaś walka z inflacją dopiero  drugim jej  celem.
2. Wypracowania  mądrej  polityki  interwencjonizmu  państwowego. Zwłaszcza  na obecnym  etapie transformacji z gospodarki centralnie planowanej do gospodarki rynkowej., w związku  z gwałtownie  pogarszającymi się  warunkami  życiowymi  społeczeństwa, jest on  niezbędnym  uzupełnieniem  oraz czynnikiem  sprawiedliwszego  rozłożenia  wysokich kosztów transformacji..
3. Realizacją  programu  szybkiej  powszechnej  prywatyzacji  ( poprzedzonej reprywatyzacją) ). Jest to  nie tylko  jedyny sposób  na szybkie  przekazanie majątku narodowego w ręce  konkretnego właściciela, ale także  na utrzymanie  tego majątku  w większości w rękach polskich.
4. Godną , nakierowaną na obronę  narodowych  interesów  politykę  wobec  Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i Banku Swiatowego.
5. Integrację z Europejską Wspólnota Gospodarczą  (EWG) na warunkach  gwarantujących  optimum  zabezpieczenia polskiej racji stanu.
6. Za najważniejsze  perspektywiczne działanie  dla  naszej  gospodarki uznajemy jak  najszybsze odrodzenie w nadchodzących  latach  handlu i współpracy  gospodarczej  ze Wschodem.
7. Postulujemy  przyjęcie  przez rząd i instytucje centralne  R.P. jednoznacznego kursu na wspieranie drobnych i średnich  przedsiębiorstw oraz prywatnego  rzemiosła, handlu  i usług.

3)    Stanowisko  Ruchu „ Naprawa i Rozwój” w sprawie problemów  edukacji  narodowej, kultury, nauki i ochrony zdrowia

Członkowie Ruchu „Naprawa i Rozwój” zebrani  w dniu 11 maja 1993r. po dyskusji  nad stanem  edukacji  narodowej, kultury, nauki i ochrony zdrowia stwierdzają ,  co następuje:
1.    Uważamy, że polityka  Rządu  Pani Premier H. Suchockiej  dyskryminuje  edukację  narodową, kulturę naukę i służbę  zdrowia przeznaczając na te dziedziny niedopuszczalnie niskie fundusze. Potwierdzeniem  na to było  votum separatum  Ministra Edukacji Narodowej przy  uchwalaniu budżetu państwa na rok 1993.
2.    Nie zgadzamy się, aby konieczna, ale  dotąd  pozorowana reforma gospodarcza przebiegała w Polsce  drogą stwarzania  nienormalnych  warunków funkcjonowania, a nawet upadłości instytucji  edukacji, kultury , nauki i placówek służby zdrowia.
Dopóki  nie będzie  wdrożony skuteczny  system  finansowania  tych dziedzin również z innych źródeł , państwo  musi  przeznaczać na nie niezbędne środki finansowe.
3.    Uważamy, że obowiązujące  dotychczas ustawodawstwo w zakresie  edukacji  narodowej i nauki dopuszczające  elementy  patologiczne w tych sferach  w warunkach  braku kompleksowego  ujęcia problemów restrukturyzacji  gospodarki narodowej interesie  Polaków, narodu polskiego i państwa polskiego oraz udziału  w niej  nauki i edukacji narodowej, a także  nieodpowiedzialności  Parlamentu i Rządu R.P., doprowadziło do dramatycznej  sytuacji państwa.
Wyrazem tego są strajki w szkołach, wyższych uczelniach i szpitalach, a zatem  w instytucjach, w których wychowawcy  i służba zdrowia nie powinni  decydować się  na tę kontrowersyjną formę protestu.
4.    Rząd prowadzący  niespójną  politykę finansową , degradująca edukację , kulturę , naukę  i służbę zdrowia  doprowadzając  do strajków burzących ład moralny w społeczeństwie powinien  ponieść  za to odpowiedzialność.
5.    Apelujemy do Pani Premier H. Suchockiej., która  w swoim expose deklarowała  respektowanie należnej  roli edukacji narodowej, nauki, kultury i ochrony zdrowia, aby wystąpiła  w trybie pilnym do Parlamentu R.P. o uzyskanie aktualnej opinii w sprawie dalszej działalności  lub odwołania jego Rządu.
Stanowisko Ruchu opracowano na podstawie Projektu , przedłożonego przez  członka Ruchu  prof..P.B. Zbigniewa Dmochowskiego

4)    Uczestnicy spotkań  Ruchu „Naprawa i Rozwój” w Warszawie

Prof. Robert Nowak, Prof. Stefan Kurowski, Dr Peter Raina, Dr Lytko, Prof. Włozimierz Bojarski, Dr Stanisław Krajski, Dr Cieplucha, Prof. Legatowicz, Doc. Tomecki,  Prof. Strzembosz, Dr Jęczmyk, Red. Łętowski, Red. Jerzy Mikre, Red. Stefan Zaryn, Red. Zbigniew Kowalski,  Red, Zeleźnik, Prof. Maciej Giertych, Ks. Prof. Bajda, ks. Prof. Krąpiec, Ks. Kan. Czepułkowski, Red. Krzystek, Red. Z. Lipiński, Prof. P.B. Zbigniew Dmochowski, Prof. Woytowicz, Dr Cielecki, Red. Radia Jutrzenka., Prof. Piotr Jaroszyński, Prof. Zebrowski, Jan łopuszański

5)    Deklaracja  ideowa i programowa  Ruchu „ Naprawa i Rozwój”

Stowarzyszenie  jest  organizacją  dobrowolną  i społeczną  zrzeszająca osoby, dla których  podstawowymi  wartościami są : polskie  wartości narodowe, uniwersalne  wartości  ładu moralnego oraz katolicka nauka społeczna.
Cele  i zadania  Stowarzyszenia  stanowią :
1.    Ugruntowanie  wśród  swoich członków i sympatyków oraz w  szerszych  kręgach naszego społeczeństwa:
- poszanowania  godności każdego człowieka, troski o rodzinę i interes narodowy,
- poczucia godności wysokiej  narodowej i solidarności  Polaków oraz umiejętności  wzajemnego  zrozumienia i współdziałania,
-patriotyzmu, jako  ofiarnego  zaangażowania  dla wspólnego  dobra i współodpowiedzialności za  przyszłość  kraju i Narodu oraz podporządkowania im osobistych ambicji,
-umiłowania ziemi  ojczystej, poszanowania tradycji i dóbr kultury  stanowiących  o tożsamości i sile  Narodu oraz Państwa Polskiego.
2. Popularyzowanie  i inicjowanie  samorządowych  form organizacyjnych w środowiskach  zamieszkania, pracy, działalności społecznej i regionalnej
3. Pobudzenie twórczej myśli i aktywności  obywatelskiej  Polaków poprzez:
- rozpatrywanie  problemów narodowych  i miejsca Polski w Europie w świetle  naszych  wartości  podstawowych oraz wyrażanie  publiczne  stanowiska w tych sprawach,
-aktywny udział  w życiu  publicznym, np.  wypracowanie alternatywnych  programów  społeczno-gospodarczych, wskazywanie kandydatów do organów władzy, udział  w wyborach samorządowych i parlamentarnych,
- współpracę z innymi  stowarzyszeniami i organizacjami uznającymi  te same  wartości podstawowe,  czy realizującymi  podobne cele oraz  tworzenie  społecznego  klimatu i  płaszczyzny spotkań, porozumienia  i bliższej  współpracy  ludzi prawych z różnych środowisk i obozów politycznych , którym  drogie są  wspólne nam  wartości.

6)    Ogólne  zebranie  statutowe  Stowarzyszenia  Ruch  „Naprawa i Rozwój”

W imieniu Komitetu Założycielskiego Stowarzyszenia prof. Włodzimierz Bojarski wystosował zaproszenie na ogólne  zebranie statutowe, które miało się odbyć  w dniu 22 czerwca  1996r. w Centrum  Kultury  Civitas Christiana w Warszawie. Zaproszenie zostało skierowane do Członków Założycieli  Ruchu ( zadeklarowanych  na zebraniu  w dniu 16.03.1996r.) oraz jego dawnych  Uczestników i nowych Przyjaciół..
Porządek zebrania przewidywał :
a)Otwarcie zebrania
b) Omówienie  przez prof. J.R. Nowaka dotychczasowej  działalności  Ruchu  i jego kierunku
c) Omówienie  przez dr. W Ciepłuchę działań Komitetu Założycielskiego Ruchu  i najważniejszych  postanowień  statutu Ruchu
d) Omówienie przez prof. W. Bojarskiego rysu ideowego  Ruchu  i koncepcji  programu działania,
e) Dyskusję ideowo-programową
f) Wybory władz Ruchu
g) Zakończenie zebrania

7)    Ocena trudności  z rozpoczęciem  działalności  Stowarzyszenia Ruch „Naprawa i Rozwój”

W imieniu Rady Naczelnej  Ruchu” Naprawa i Rozwój” jej Przewodniczący prof. Włodzimierz  Bojarski w liście z dnia 30 listopada 1996r. poinformował grono przyjaciół tego Ruchu o zespole trudności związanych z rozpoczęciem działalności Stowarzyszenia Ruch  „Naprawa i Rozwój”:
a)Parę dni temu, w święto  Chrystusa Króla , ks. bp Piotr Jarecki wezwał  nas, katolików, do tworzenia  w Polsce „struktur dobra” -  nie dla  narzekania i bierności, ale do zorganizowanego wprowadzania na własną  odpowiedzialność  zasad Ewangelii do życia  społecznego, gospodarczego, kultury i polityki. Z dawna  przynaglani  taką potrzebą  oraz  zachętami  działaczy  z różnych  stron kraju , pojęliśmy  rok temu  prace  zmierzające do  powołania ogólnopolskiego  stowarzyszenia pod nazwą Ruch „ Naprawa i Rozwój”. Nasze wysiłki  doprowadziły  w marcu 1996r.  do uformowania  grupy  Członków Założycieli i uzgodnienia  statutu Ruchu, w maju do zarejestrowania Stowarzyszenia, a w czerwcu do pierwszego  zjazdu  walnego (kongresu) i wybrania  ogólnopolskich  władz Ruchu. Niestety, jak się zorientowałem , do dziś  nie zostały  dopełnione  ostatnie  formalności, po wyborach władz, związane z rejestracja Ruchu i to jest nasz pierwszy problem.
b)W początku  lipca  1996r.  Rada  Naczelna  Ruchu, w porozumieniu  z Zarządem  określiła  dalsze  najważniejsze  zadania  organizacyjno-:programowe:
- opracowanie i wydanie, do początku  września 1996r. , broszurki ideowo-programowej Ruchu z referatami  ze zjazdu,
- przyjęcie do Ruchu dalszych członków,
- zorganizowanie  kilku  kół Ruchu  w bardziej  aktywnych  ośrodkach kraju,
-podjęcie  weryfikacji  członków  Ruchu przez Naczelny  Sąd Ruchu,
-nawiązanie  przez członków  Ruchu  stałej  łączności  z innymi  bliskimi nam  ideowo stowarzyszeniami i środowiskami,
-organizowanie  kół  zadaniowych  do  opracowania  i  i inicjowania konkretnych  zadań  w różnych dziedzinach.
Orientuję się , że żadne, lub prawie żadne z tych zadań  nie zostało  podjęte do realizacji i to jest nasz drugi problem.
c)    Już w okresie naszego  czerwcowego  walnego zjazdu  złośliwe pomówienia  dotknęły  niektórych  naszych członków i wpłynęły  na wybory  do władz Ruchu. Niestety, nie udało się  tego wówczas  na gorąco wyjaśnić . W ciągu następnych  miesięcy, pomówienia  i urazy  dotknęły  dalsze osoby, a w tym i mnie. Nasze  środowisko okazało się  podatne na tego  typu  manipulację  i destrukcję  i to jest  nasz  trzeci problem.
d)    Jako  przewodniczący  Rady Naczelnej ,próbowałem wraz z członkami Rady, współdziałać z Zarządem Ruchu w podjęciu tych problemów, ale to się nie udało. Parokrotnie  zwracałem się  o informacje dotyczące  działalności Zarządu, ale nie uzyskaliśmy  tych informacji. Zaproszenie Panów  Prezesa i Wiceprezesa lub przedstawicieli  Zarządu  do  udziału  w posiedzeniu  Rady Naczelnej zwołanym  na dzień 16. 11.96r.  – spotkało się z odmową. Wygląda na to, że Zarząd  lekceważy statut Ruchu i Radę Naczelną. i to jest  nasz  czwarty  problem.
e)    W tej sytuacji  w dniu 16  listopada 1996r. w uzgodnieniu  z obecnymi i nieobecnymi  członkami  Rady Naczelnej , podjąłem decyzję  o zwołaniu  Nadzwyczajnego  Kongresu Ruchu w styczniu 1997r.. Już  w czasie  poprzedniego  Kongresu liczyliśmy się  z potrzebą  zwołania  następnego  Kongresu pod koniec 1996r. w celu  dokonania uzupełniających wyborów  do władz Ruchu. Teraz  jest to  tym bardziej  potrzebne dla przezwyciężenia wskazanych słabości i naprawy Ruchu, aby mógł się on pomyślnie  rozwijać  i realizować  cele i  zadania statutowe
f)    Nie jest możliwe , aby Kongres  zajmował się  sprawami pomówień , żalów i osobistych  pretensji.  Dlatego serdecznie  proszę , aby  osoby  dotknięte  pomówieniami lub obrażone podjęły próbę  spokojnego  wyjaśnienia tych spraw we własnym zakresie, a gdy to się nie uda, zwróciły się  z prośbą  o pomoc  do Głównego    Sądu Koleżeńskiego Ruchu. Proszę  członków  Sądu  aby podjęli się  takiej pomocy, rozpatrując  poważniejsze sprawy. Ponawiam  też prośbę , aby Sąd  opracował  praktyczne  zasady  weryfikacyjne członków Ruchu i podjął  tę trudną sprawę, co zawęzi możliwość  pomówień i ich szkodliwość.
g)    Proszę członków  Głównej  Komisji Rewizyjnej  o przygotowanie  na Kongres swego sprawozdania, uwag i wniosków.
h)    Zwracam  się także  tą  drogą do wszystkich  członków Zarządu, a szczególnie do Panów Prezesa i Wiceprezesa z prośba o :
       - przygotowanie na Kongres sprawozdania  z działalności Zarządu,
       - organizacyjne  i techniczne przygotowanie  Kongresu, w porozumieniu z Radą Naczelną  ( z ramienia Rady będzie się w tej sprawie kontaktował z Zarządem  p. Redaktor  Szczepan Zaryn),
-rozesłanie  zawiadomień  o terminie i miejscu Kongresu ( z kalendarza wynika, że odpowiednim terminem będzie 18 lub 25 stycznia 1997r. a więc  zawiadomienia , zgodnie ze statutem, powinny być  rozesłane  w pierwszej połowie stycznia.

8)    Kalendarz działalności  Ruchu „Naprawa i Rozwój” w Warszawie

1992r. – względnie regularne spotkania,
1993r. – ( rok wyborów parlamentarnych) – spotkania nieregularne,
1994r. – względnie regularne spotkania,
1995r. – ( rok wyborów prezydenckich) – spotkania nieregularne,
1996r. – rejestracja  sądowa  Ruchu  „Naprawa i Rozwój” jako stowarzyszenia, powolny zanik działalności stowarzyszenia,
1997r. – ( rok referendum konstytucyjnego i wyborów  parlamentarnych)- brak działalności stowarzyszenia,
1998r. – brak działalności stowarzyszenia,
1999r. – brak działalności stowarzyszenia.

C)    Wniosek końcowy

Zarówno Ruch „ Naprawa i Rozwój” ( 1991-1996) jak i Ruch „ Czyn dla Polski” ( 2004-2010) wyposażone  przez ich  założycieli w interesujące deklaracje  ideowe i programowe nie uzyskały wsparcia w postaci zespołów przygotowanych do organizacyjnego  ugruntowania  i rozszerzenia swej działalności ogólnopolskiej konkurencyjnej dla systemów partyjnych..
A zatem oba Ruchy musiały ponieść porażkę  nie mogąc dokonać ani Naprawy ani Rozwoju Polski ani nawet poważniejszego  czynu dla Polski, jak na przykład odrzucenia  w ramach ratyfikacji TRAKTATU Z LIZBONY niszczącego  ostatnie szczątki  suwerenności narodowej.

Zbigniew Dmochowski

Nadesłał: Tomasz-Jan Czarnik