(z „Powściągliwość i Praca”, 15.04.1912r.)
Narażając się na utratę pracy, sprzeciwiła się Pani asystowaniu przy aborcjach. Za odwagę i kręgosłup moralny została Pani uhonorowana tytułem „Ambasadora Życia i Rodziny” przyznanym przez Centrum Wspierania Inicjatyw dla Życia i Rodziny. Czym jest dla Pani to wyróżnienie?
– Jest to forma nagrody, co chcę wyraźnie zaznaczyć – nie tylko dla mnie, ale dla wszystkich położnych ze szpitala „Pro Familia”. Odbieram to także jako pewną formę docenienia tego, co wypełniając swój zawód, realizując swoje powołanie staramy się robić dla życia nienarodzonych dzieci. Jest to również wielki zaszczyt.
Dla obrońców życia stała się Pani moralnym wzorem człowieka, który umiał powiedzieć aborcji stanowcze NIE!...
– W żadnym wypadku nie czuję się bohaterką. Jestem normalną kobietą, żoną, matką dwójki dzieci, położną, która stara się dobrze wykonywać swoją pracę. To, co zrobiłam, nie jest niczym nadzwyczajnym. Tak czuję i uważam, że każdy powinien w ten sposób podchodzić do życia, życia nienarodzonych, bezbronnych dzieci, którym należy pomagać, a nie je zabijać tylko dlatego, że są słabe czy chore. Ktoś kiedyś zadał mi pytanie, czy to, że postąpiłam tak, a nie inaczej, wypływa może z przynależności do organizacji czy stowarzyszeń katolickich…? Na co roześmiałam się i powiedziałam, że nie trzeba być osobą wierzącą, żeby wiedzieć, iż aborcja to zabijanie, a więc przestępstwo, barbarzyństwo.
Czytaj więcej: Aby stanąć po stronie życia, wystarczy być człowiekiem
Rok temu przez prawicowe media przetoczyła się rocznicowa fala wspomnień o zbrodni wołyńskiej. W tym roku już się nie przetoczy – bo i rocznica nie okrągła, i mainstreamowa prawica zdaje się podtrzymywać w odbiorcach uczucie zakochania w porewolucyjnej Ukrainie. Odtrutką na zapomnienie o Wołyniu mogą być takie książki jak „Strach” Stanisława Srokowskiego. 
