Stanisław Michalkiewicz: Hitler ze Stalinem się radują

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 30 wrzesień 2018

Odsłony: 47

Ocena użytkowników: 0 / 5

Za sprawą politycznej poprawności również w Polsce odżywają ulubione zasady wybitnego przywódcy socjalistycznego Adolfa Hitlera, wśród nich – zasada odpowiedzialności zbiorowej. Wystarczyło na przykład, by ktoś był Żydem, żeby został wpakowany do komory gazowej, a potem – spopielony w krematorium przez Sonderkomando, w którym pracowali inni Żydzi. Wydawałoby się, że kto, jak kto, ale Żydzi powinni zwalczać zasadę odpowiedzialności zbiorowej nawet instynktownie, ale okazuje się, że jest akurat odwrotnie.

Oto na wieść o wyroku wydanym przez panią sędzię Annę Łosik z poznańskiego Sądu Okręgowego, żydowska gazeta dla Polaków pod redakcją pana red. Adama Michnika wprost pieje z zachwytu, że taki „rewolucyjny” ten wyrok i w ogóle. Nietrudno się domyślić przyczyn takiego zachwytu redakcyjnego Judenratu. Wspomniany wyrok został wydany w procesie przeciwko księdzu, który wymuszał obcowanie płciowe z panienką z patologicznej, pijackiej rodziny. Pani sędzia Łosik przyznała panience odszkodowanie w wysokości miliona złotych oraz dożywotnią rentę – ale nie od sprawcy przestępstwa, tylko od Zgromadzenia Księży Chrystusowców, do którego sprawca przestępstwa należał. Wyrok jest „rewolucyjny” o tyle, że polskie prawo karne, podobnie jak ustawodawstwo innych państw cywilizowanych, stoi na gruncie indywidualizacji odpowiedzialności karnej, która polega na tym, że za przestępstwo odpowiada jego sprawca, ewentualnie podżegacz i pomocnik – ale nie jakieś osoby trzecie.

Czytaj więcej: Stanisław Michalkiewicz: Hitler ze Stalinem się radują

Henry Kissinger: „Za 10 lat nie będzie już Izraela”

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 29 wrzesień 2018

Odsłony: 109

Ocena użytkowników: 0 / 5

Zło nie jest jakąś abstrakcją, lecz oznacza osobę, Szatana, Złego anioła, który sprzeciwił się Bogu. „Diabeł” jest tym, który „przeciwstawia się” zamysłowi Boga i Jego „dziełu zbawienia” wypełnionemu w Chrystusie (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1994). Jeśli zatem mówimy o złu, to musimy zdawać sobie sprawę z faktu, że nie jest to jedynie brak dobra.

Przypominamy

 Likwidacja państwa Izrael może nastąpić jedynie w chwili, kiedy państwo to przestanie już być potrzebne, a dojdzie do tego w momencie osłabienia państw arabskich i przejęcia nad nimi kontroli, co właśnie się dokonuje.
- Anna Wiejak (Rok 2022 – koniec Izraela?)

Opinia Kissingera wywołała niemałą burzę. Na stronie Press TV felietonista Kevin Barrett pisze: "Ta opinia Kissingera jest kategoryczna. Nie mówi, że Izrael jest w niebezpieczeństwie i można go ratować jeśli damy mu dodatkowe tryliony dolarów i zniszczymy jego wrogów militarnie... Nie proponuje żadnego wyjścia. Po prostu twierdza fakt: W 2022 Izrael nie będzie istniał”.

Co ciekawe tezę Kissingera potwierdzają badania amerykańskiej Wspólnoty Wywiadowczej [US Intelligence Community], na którą składają się: 16 agencji wywiadowczych. Badania noszą znamienny tytuł: „Przygotowanie do Bliskiego Wscchodu bez Izraela” [Preparing for a Post-Israel Middle East]. „Te 16 agencji wywiadowczych zgadzają się, że Izrael nie może przeciwstawić się nadchodzącemu walcowi palestyńskiemu składającemu się z Arabskiej Wiosny, Islamskiego Przebudzenia i zwiększającego się znaczenia Islamskiej Republiki Iranu” - pisze Barrett.

W samym raporcie napisane jest, że amerykański rząd nie ma już zasobów militarnych i finansowych „by dalej podtrzymywać Izrael wbrew życzeniom ponad miliarda jego sąsiadów”. Intelligence Community zaleca, by "Stany Zjednoczone zajmowały się własnym interesem narodowym i "wyciągnęły wtyczkę" dla Izraela”.

Czytaj więcej: Henry Kissinger: „Za 10 lat nie będzie już Izraela”

Dwuwładza w ONZ i USA?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 29 wrzesień 2018

Odsłony: 105

Ocena użytkowników: 0 / 5

Thierry Meyssan

Mocarstwa zachodnie poruszają się nieuchronnie w kierunku cenzury Internetu, ułatwiając w ten sposób propagandę i indoktrynację wojenną w swoich krajach. W tym kontekście niezwykle gwałtowne napięcie rozdziera scenę międzynarodową. Świadoma wzrastającego ryzyka światowej konfrontacji, Moskwa próbuje znaleźć wiarygodnych rozmówców w ONZ i Stanach Zjednoczonych. To, co dzieje się w tej chwili, nie miało odpowiednika od 1938 roku i mogło ulec degeneracji w ten sam sposób co wtedy.

Podczas konferencji prasowej w Moskwie 20 sierpnia rosyjski minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow potępił instrukcje wydane przez Sekretariat Generalny ONZ dla wszystkich swoich agencji, zabraniające im udziału w odbudowie Syrii w jakikolwiek sposób. Miał na myśli dokument zatytułowany Parameters and Principles of UN Assistance (Parametry i zasady pomocy ONZ) [1], opracowany w październiku 2017 r. przez Jeffreya Feltmana, ówczesnego dyrektora ds. politycznych i numer drugi w ONZ w owym czasie. Możemy tam przeczytać konkretne instrukcje – „ONZ będzie gotowa pomóc w odbudowie Syrii tylko wtedy, gdy pojawi się wszechstronna, autentyczna i otwarta transformacja polityczna, wynegocjowana przez strony syryjskiego konfliktu”.

Ten tekst jest sprzeczny z celami Narodów Zjednoczonych, ale jest broniony przez Sekretariat Generalny. Żadne z państw członkowskich ONZ nigdy nie było zaangażowane w opracowanie tego dokumentu, ani nawet nie było poinformowane o jego istnieniu. Odpowiada to punktom widzenia rządów Wielkiej Brytanii i Francji, ale nie Stanów Zjednoczonych. Pan Ławrow oświadczył, że poprosił sekretarza generalnego ONZ, portugalskiego socjalistę António Guterresa, o wyjaśnienia.

Czytaj więcej: Dwuwładza w ONZ i USA?

Finis Poloniae. Drugi pakt Ribbentrop - Mołotow

Szczegóły

Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo

Opublikowano: 29 wrzesień 2018

Odsłony: 108

Ocena użytkowników: 0 / 5

28 września tego roku obchodzimy 79 rocznicę drugiego układu Ribbentrop-Mołotow, który okazał się gwoździem do trumny sanacyjnego państwa polskiego i spowodował całkowitą katastrofę geopolityczną w środkowo-wschodniej Europie. Mimo, iż niemieccy narodowi socjaliści za jednego z głównych wrogów uważali komunistów, to nie przeszkodziło im to jednak w porozumieniu się, ponad głowami nieświadomych Polaków ze Związkiem Radzieckim. Zbliżenie między dwoma totalitarnymi państwami nastąpiło w drugiej połowie lat 30-tych XX wieku.

Było wyrazem pragmatyzmu, pogardy do państwa polskiego i rozwiązaniem doraźnym, które odwlekało przewidywany konflikt oraz starcie dwóch sobie wrogich ideologii. W geopolitycznych realiach okresu poprzedzającego wybuch przerażającej II wojny światowej sojusz ten umożliwiał wspólne działanie przeciwko znienawidzonej Polsce, uznawanej przez oba totalitaryzmy, za wroga stojącego na przeszkodzie realizacji imperialnej, rewizjonistycznej i agresywnej polityki. Od maja 1939 roku Niemcy i Sowieci zadbali o zbliżenie gwarantujące bezpieczeństwo przy planowanych przez oba państwa podbojach terytorialnych. W sierpniu 1939 roku podpisano wstępne porozumienie o współpracy ekonomicznej i wymianie handlowej.

Czytaj więcej: Finis Poloniae. Drugi pakt Ribbentrop - Mołotow