MIMO NAKAZU MILCZENIA...

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 13 czerwiec 2012

Odsłony: 4387

Jak nazwać dziennikarza, który wykorzystując swoją pozycję i zawód zaufania publicznego staje po stronie władzy i świadomie uczestniczy w największym  kłamstwie III RP? Czy miano to przysługuje komuś, kto na „niezależnym” portalu masowo stosuje cenzurę, ukrywa treści niewygodne dla rządzących i nagłaśnia antypolską, sowiecką narrację? Jaka zasada dziennikarstwa pozwala ukrywać i blokować opinie rzetelnych naukowców pracujących nad wyjaśnieniem narodowej tragedii – tylko dlatego, że ich tezy  przeczą rządowo – sowieckiej wersji, skrojonej na miarę logiki imbecyla? Czy ta sama zasada każe propagować ordynarne paszkwile i bełkotliwe „polemiki” - pisane przez zadaniowaną agenturę i niedouczonych pismaków?

Jeśli dziennikarskim obowiązkiem jest przedstawianie rzeczywistości - szczególnie tej, którą obecny reżim chciałby ukryć przed wzrokiem społeczeństwa – do jakiego zawodu zaliczyć ludzi narzucających Polakom kłamstwo – w imię obrony grupy rządzącej i własnych, zafajdanych interesów?  Jeśli prawem dziennikarza jest stawianie władzy niewygodnych pytań i ujawnianie mechanizmów zła – kim są osobnicy zatrudnieni w firmach medialnych, którzy wspólnie z tą władzą oszukują Polaków i zabiegają, by prawda o śmierci polskiej elity nie dotarła do świadomości obywateli?

Czytaj więcej: MIMO NAKAZU MILCZENIA...

„Inkwizycja po polsku czyli sprawa dr Dariusza Ratajczaka”

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 11 czerwiec 2012

Odsłony: 13550

Wierząc w wolność słowa, w przyrodzony fundament i bezsprzeczny przywilej wolnego człowieka w wolnym kraju, w imię którego dr Ratajczak poświęcił się, jako redakcja NGO zdecydowaliśmy się przybliżyć naszym czytelnikom okoliczności, pierwsze dni i tygodnie bezprzykładnego i zaciętego, depczącego wszelkie normy prawne i etyczne ataku na jego osobę.

Chcemy Państwu przedstawić historię nad przeciętnego naukowca, błyskotliwego i ciętego w swych wypowiedziach historyka, lubianego i zawsze pogodnego człowieka, który, być może naiwnie, wierząc w nieskrępowaną wolność wypowiedzi, dobrowolnie skazał się na niebyt.

W ciągu dni, miesięcy, lat stracił wszystko. Pracę, szacunek, dom, rodzinę, a tragicznym epilogiem jego beznadziejnej walki o wolność historyka do badań naukowych były rozkładające się zwłoki na parkingu pod jednym z opolskich centrów handlowych, znalezione przypadkowo w samochodzie, który stał się jedynym domem dr Dariusza Ratajczaka, pierwszej w historii III RP śmiertelnej ofiary medialnego linczu.

Prezentujemy Państwu fragment książki „Inkwizycja po polsku czyli sprawa dr Dariusza Ratajczaka” wydanej w Poznaniu w roku 2003. Jest to osobisty i przejmujący zapis batalii jaką osamotniony dr Ratajczak stoczył z własną uczelnią, uczelnią która jako pierwsza wydała skazujący wyrok. Później spirala nienawiści nabrała rozpędu.

Czytaj więcej: „Inkwizycja po polsku czyli sprawa dr Dariusza Ratajczaka”

Polityka na manowcach - debata o Polsce

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 11 czerwiec 2012

Odsłony: 2830

Dlaczego politykierstwo zgłuszyło politykę? Wbrew pozorom odpowiedź na to pytanie jest prosta. Tak samo jak zło zagłusza dobro. Wystarczy, nie walczyć ze złem i pozwolić mu się rozwijać! W społeczeństwie wystarczy, by porządni ludzie uwierzyli w to, że polityka jest brudna i nie warto nią się zajmować. Takie podejście sprawia, że polityką zaczynają zajmować się ludzie, którzy zdecydowanie nie powinni tego robić. Do polityki trafiają osoby, które możemy podzielić na trzy grupy.

Pierwsza to psychopaci, którzy żądni są władzy, inni leczą swoje kompleksy, dowartościowują się. Do niej zaliczam też takich, którzy mają zaburzona samoocenę. Uważają, że na wszystkim się znają, a jak nie, to się poznają - obserwują politykierów głupszych od siebie, więc myślą sobie „a dlaczego nie ja”. Czyli ogólnie rzecz ujmując, trafiają do polityki ze względów nazwijmy to osobowościowych. Ta grupa tworzy najwięcej groźnej patologii. Wymusza tzw. wazeliniarstwo. Wystarczy się dobrze podlizywać!

Druga grupa to złodzieje. Idą do polityki dla zysku. Nie są w stanie zarobić pieniędzy a śni im się „duża kasa”, więc wstępują do partii. Zostają radnymi, posłami, ministrami, prezesami, albo by kraść w sposób dosłowny - czyli wymuszać np. na przedsiębiorcach haracze za dopuszczenie do zleceń, albo wspierać swoje rodziny i znajomych, mianując na odpowiednie, wysoko płatne stanowiska. Potocznie nazywa się to ustawianiem pociotków – „ wszyscy kumple królika”. Jest powszechne przekonanie, że nawet sprzątaczką można zostać tylko po protekcji. Ta grupa powoduje powszechny syndrom przestępcy. Prawie każdy boi się, że jeśli choć raz w życiu dał łapówkę, czy prezent, to ma wrażenie, że jakby się coś zmieniło, to pójdzie siedzieć. Więc, woli odpalać działkę i nie chce zmian. Bo teraz wie komu „posmarować”. Wszak jest nawet takie powiedzonko „nie posmarujesz nie pojedziesz”. Jakoś żyć trzeba. Powszechnie wiadomo, że zwyczaj ten przyszedł z zaboru rosyjskiego i rozwinął się w PRL. W III RP – czyli PRL-bis przeżywa on prawdziwy rozkwit.

Czytaj więcej: Polityka na manowcach - debata o Polsce

Chwała należna Maryi

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 09 czerwiec 2012

Odsłony: 4093

Chwała należna Maryi

Wiemy, bracia, że w świecie naturalnym nic nie jest zbędne, niekompletne czy samoistne: poszczególne części wiążą się ze sobą, a wszystkie elementy łączą się w jedną potężną całość. Porządek i harmonia to pierwsze doskonałości, jakie odkrywamy w widzialnym stworzeniu, a im bardziej je badamy, tym lepiej widzimy, jak powszechnie i jak bardzo do niego przynależą. „Wszystko idzie parami – mówi Mędrzec – jedno naprzeciw drugiego, i nie ma w nich żadnego braku”. Oto definicja „nieba i ziemi” przeciwstawionych próżni i chaosowi, które je poprzedziły. Wszystko podlega obecnie ustalonym prawom: każdy ruch, oddziaływanie i skutek mają swoje wyjaśnienie, a gdyby nasza wiedza była wystarczająca, dałoby się je również przewidzieć. Nadto jest jasne, że prawda objawia się w stopniu proporcjonalnym do naszego badania i obserwacji. Chociaż bowiem nawet na pierwszy rzut oka widać, że w jakimś zbiorze rzeczy panuje ustalony i piękny porządek, to w innych przypadkach trudno odkryć prawa, które nimi zawiadują. Słowa takie jak „przypadek”, „ryzyko” i „fortuna” pojawiły się w użyciu jako wyraz naszej ignorancji. Pomyślcie teraz o ludziach bezbożnych, wyrokujących bez należytego zastanowienia, którzy zajęci dzień po dniu interesami tego świata, nagle spoglądają w niebo lub na ziemię i zaczynają krytykować Wielkiego Architekta, argumentując, że istnieją stworzenia niebezpieczne lub niedoskonałe, i zadając pytania, które świadczą jedynie o ich braku naukowego wykształcenia.

Tak samo mają się rzeczy, gdy idzie o świat nadprzyrodzony. Wielkie prawdy objawienia są wzajemnie powiązane, tworząc jedną całość. W jakimś stopniu każdy może to dostrzec od razu, aby jednak w pełni zrozumieć jedność i harmonię katolickiego nauczania, potrzeba studiów i medytacji. Dlatego, jak filozofowie tego świata zakopują się w muzeach i laboratoriach, schodzą do kopalń lub wędrują przez lasy i wybrzeża, tak też badacz prawd niebieskich rozważa je w celi i oratorium, wylewając swe serce w modlitwie, zbierając myśli w czasie medytacji, rozmyślając o Jezusie lub o Maryi, o łasce lub o wieczności, rozważając słowa świętych, którzy żyli przed nim. Aż w końcu przed jego duchowym wzrokiem ukaże się będąca udziałem ludzi doskonałych mądrość ukryta, „którą Bóg przed wiekami przeznaczył dla naszej chwały” i którą „objawia nam przez swego Ducha”. A jak ignoranci mogą przeczyć pięknu i harmonii widzialnego stworzenia, tak też ci, którzy przez sześć dni tygodnia pochłonięci są trudami tego świata, którzy żyją dla bogactwa, sławy, przyjemności lub wiedzy świec­kiej, a rozważaniom religijnym poświęcają jedynie wolne chwile – nigdy nie wznosząc swych dusz do Boga, nigdy nie prosząc Go o oświecającą łaskę, nigdy nie umartwiając swych ciał ani serc, bez stałej kontemplacji prawd wiary, ale za to dogmatycznie i przedwcześnie wyrokując według własnych poglądów lub nastroju chwili – tacy ludzie, powtarzam, równie łatwo mogą być lub na pewno będą zaskoczeni i zgorszeni pewnymi fragmentami prawdy objawionej. Wyda się im dziwna albo trudna, albo przesadna, albo absurdalna – i odrzucą ją w całości lub w jakiejś jej części.

Czytaj więcej: Chwała należna Maryi