Na drogach i bezdrożach dialogu

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 19 styczeń 2011

Odsłony: 5772

Refleksje na XIV Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce

Z ks. prof. Waldemarem Chrostowskim z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, konsultorem Rady Episkopatu Polski ds. Dialogu Religijnego, rozmawia Małgorzata Pabis

Jaki zamysł towarzyszył inicjatywie Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce?
- Ta inicjatywa pojawiła się w połowie lat 90. i stanowiła szczególną odpowiedź na nauczanie Jana Pawła II dotyczące Żydów i judaizmu. Była - i taką pozostaje - bezprecedensowa. Chociaż podobne inicjatywy podejmowano w niektórych diecezjach na terenie Włoch i Austrii, nigdzie nie miały one ogólnokrajowego zasięgu ani takiej rangi jak w Polsce. Kilka lat trwały dyskusje na ten temat, przede wszystkim podczas posiedzeń Komisji, a od 1996 r. Komitetu Episkopatu Polski do spraw Dialogu z Judaizmem. Chodziło o to, by obchody Dnia Judaizmu miały charakter religijny i teologiczny, a nie kulturalny czy polityczny, bo i takie naciski już wtedy istniały, a z czasem nasilały się coraz bardziej.
Była to inicjatywa bardzo odważna i brzemienna w skutki. Gdy jesienią 1988 r. podjąłem wykłady o dziejach i naturze judaizmu, rozpocząłem od pisemnego zapytania studentów o wiedzę i skojarzenia z Żydami. Prawie wszyscy odpowiedzieli, że "Żyd" to dla nich ateista i komunista. Kilka lat później kojarzenie Żydów z judaizmem było częstsze, ale nadal przychodziło bardzo trudno, bo rzadko mieliśmy do czynienia z Żydami, którzy otwarcie deklarowali wyznawanie judaizmu. W uszach wielu osób słowo "Żyd" brzmiało jak przezwisko i sami Żydzi krępowali się go używać. Dam przykład: gdy w ramach dialogowych przedsięwzięć Komisji Episkopatu miało się odbyć kolejne "dialogowe" spotkanie, wysoki rangą urzędnik jednego z wiodących ministerstw zanim przybył partner żydowski, zapytał mnie, jak ma go nazywać, bo gdy powie "Żyd", to on się obrazi, więc może "Żydek" czy jakoś inaczej... Patrząc z tej perspektywy, Kościół katolicki w Polsce wyświadczył Żydom ogromną przysługę. Mocą swego autorytetu i oddziaływania na sumienia wiernych decydująco przyczynił się do tego, że słowo "Żyd" zostało przywrócone językowi polskiemu i nie budzi już tak negatywnych skojarzeń i emocji jak w niedawnej przeszłości.

Czytaj więcej: Na drogach i bezdrożach dialogu

Rzym: nowego ”Syllabusa” w obliczu szerzenia błędów ”ducha Asyżu” chcą prominentni katolicy

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 19 styczeń 2011

Odsłony: 3039

„Ogłoszenie przez Benedykta XVI, po noworocznej modlitwie Anioł Pański, że uda się w październiku na modlitewne spotkanie międzyreligijne w intencji pokoju, na nowo wznieciło kontrowersje i to nie tylko odnośnie tzw. ducha Asyżu, ale także ducha soborowego i posoborowego” – pisze włoski dziennikarz Sandro Magister.

Magister zwrócił uwagę na konferencję, która odbyła się w Rzymie w grudniu ub. roku z udziałem wielu znanych osobistości watykańskich. Prelegenci wystosowali apel do Ojca Świętego z prośbą, aby na nowo przejrzeć dokumenty Soboru Watykańskiego II i by potępić te, które zawierają błędy.

Włoski dziennikarz powołał się na opublikowaną niedawno przez prof. Roberto de Mattei książkę poświęconą historii Soboru Watykańskiego II. Prof. de Mattei przyłączył się do grupy duchownych, domagających się rewizji dokumentów soborowych i potępienia zawartych w nich błędów. De Mattei wraz z innymi osobistościami poprosił papieża, by kolejne spotkanie w Asyżu „nie rozpalało na nowo błędu synkretyzmu,” jaki zapoczątkowało pierwsze spotkanie zwołanie 27 października 1986 r. przez Jana Pawła II. Po owym spotkaniu na świecie rozpowszechnił się przekaz, jakoby wszystkie wyznania były równe i że zbawienie można osiągnąć w każdej religii.

Czytaj więcej: Rzym: nowego ”Syllabusa” w obliczu szerzenia błędów ”ducha Asyżu” chcą prominentni katolicy

Pieśń o ojczyźnie

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 18 styczeń 2011

Odsłony: 7107

Ocena użytkowników: 5 / 5

Jedną z podstawowych rzeczywistości i zarazem świętości, którą obłędna ideologia liberalno-nihilistyczna odrzuca i wyszydza i której też "nie zna" traktat lizboński, jest ojczyzna. Jednak pojęcie ojczyzny funkcjonuje od wielu tysięcy lat jako jedna z podstawowych rzeczywistości, wielkości i wartości dla każdej jednostki i społeczności.


Pojęcie ojczyzny
Ojczyzna (po hebrajsku nahalah, po grecku patris, po łacinie patria, po staropolsku "ojcowizna") to czasoprzestrzenna, materialna, przyrodnicza i ludzka nisza życia, która człowieka zrodziła, kształtuje, zwłaszcza w początkach, utrzymuje i realizuje osobowościowo i duchowo. Składają się na nią trzy główne czynniki: ziemia rodzinna o różnych zakresach, element rodzicielski (rodzice, ród i inni ludzie, którzy tworzyli naszą etnogenezę) oraz środowisko kształtujące nas psychicznie, osobowościowo i duchowo, zwłaszcza w czasach dzieciństwa i młodości (kultura duchowa i materialna, cywilizacja, zespół pojęć i świadomości społecznych, język, historia, sztuki, religia). Rozróżniamy ojczyznę wielką (kraj, państwo, naród, po niemiecku Vaterland) i ojczyznę małą, czyli owe trzy czynniki najbliższe, o małym zakresie (po niemiecku: Heimat). Żydzi i chrześcijanie znają ponadto: praojczyznę (samych początków ludzkości), ojczyznę ziemską, aktualną, i ojczyznę niebieską, do której zdążamy. Jednakże z samym pojęciem ojczyzny stało się u nas coś tragicznego, wprost przestępczego. Pewna dyrektorka katolickiego liceum społecznego z dużego miasta mówi mi, że kiedy na lekcji wymieni się słowo "ojczyzna", to niektórzy uczniowie się śmieją. Jacy terroryści propagandowi i kiedy zatruli całe powietrze ojczyźniane i polskie?

Czytaj więcej: Pieśń o ojczyźnie

Rocznica spornego „wyzwolenia” Warszawy

Szczegóły

Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo

Opublikowano: 19 styczeń 2011

Odsłony: 9726

W operacji warszawskiej trwającej od 14 do 17 stycznia 1945 r. brały udział 1 Armia WP oraz 47 i 61 Armia 1 Frontu Białoruskiego. Była ona częścią wielkiej ofensywy rozpoczętej przez Armię Czerwoną 12 stycznia 1945 r., nazwanej operacją wiślańsko-odrzańską. Obie armie sowieckie, 61 działająca z przyczółka warecko-magnuszewskiego oraz 47 nacierająca od strony Modlina, uderzyły w kierunku Błonia oskrzydlając Warszawę z północnego i południowego zachodu, tworząc tzw. kocioł warszawski, w którym znalazła się 9 Armia niemiecka.

W zaistniałych okolicznościach jej dowódca wydał rozkaz wycofania wojsk z pozycji nadwiślańskich w celu zorganizowania linii oporu nad dolną Bzurą, Rawką i środkową Pilicą. Na Warszawę bezpośrednio uderzała 1 Armia WP, pod dowództwem gen. Stanisława Popławskiego.

Rankiem 17 stycznia 1, 3 i 4 Dywizja Piechoty rozwinęły natarcie od południowego wschodu w kierunku przedmieść Warszawy. Tego samego dnia 2 DP, po przeprawie w okolicach Jabłonny na Kępę Kiełpińską, podjęła działania zaczepne na północnych krańcach stolicy. 6 DP i 1 BK przekroczyły Wisłę i uderzyły na Warszawę odpowiednio z Pragi, ze wschodu i od południa.

Czytaj więcej: Rocznica spornego „wyzwolenia” Warszawy