feed-image W SERCU POLSKA RSS

Szczegóły
Kategoria: Warto przeczytać
Odsłony: 13877

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna

Bitwa Warszawska 1920 r. – Naczelny Wódz Józef Piłsudski dokonał Cudu Nad Wisłą pokonując przeważające siły bolszewików. Każde dziecko o tym wie ale nie ma w tym słowa prawdy. Żadnego "cudu" nie było – była ciężka praca dowódców, żołnierzy i radiowywiadu; siły Armii Czerwonej były mniej więcej takie same jak polskie; Józef Piłsudski nie był w trakcie bitwy Naczelnym Wodzem bo dzień przed jej rozpoczęciem złożył dymisję i opuścił Warszawę udając się najpierw do kochanki i córek pod Tarnów a potem do kwatery w Puławach i nie brał udziału w walkach. Twórcą planu i głównodowodzącym w bitwie był generał Tadeusz Rozwadowski.

Bitwa Warszawska czyli decydująca bitwa wojny polsko – bolszewickiej rozegrała się w dniach 13 – 16 sierpnia 1920 r. Kilka tygodni wcześniej Piłsudski przechodzi psychiczne załamanie, widzi klęskę, chce sobie strzelić w łeb (zresztą nie pierwszy i nie ostatni raz) w czym powstrzymał go min. gen. Rozwadowski. Bolszewicy nacierają, Piłsudski 12 sierpnia składa dymisję na ręce premiera Wincentego Witosa, w obecności wicepremiera Ignacego Daszyńskiego i ministra spraw wewnętrznych Leopolda Skulskiego. Treść dymisji (pisownia oryginalna):

Belweder, 12. VIII. 1920 r.

Wielce Szanowny Panie Prezydencie!

Przed swym wyjazdem na front, rozważywszy wszystkie okoliczności nasze wewnętrzne i zewnętrzne, przyszedłem do przekonania, że obowiązkiem moim wobec Ojczyzny jest zostawić w ręku Pana, Panie Prezydencie, moją dymisję ze stanowiska Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza Wojsk Polskich.

Powody i przyczyny, które mnie do tego kroku skłoniły, są następujące:

Szczegóły
Kategoria: Wiara
Odsłony: 11560

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna
Określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja, zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały Niebieskiej. 

Tyle formuła dogmatu ogłoszonego przez Kościół Katolicki 1 listopada 1950 r. W kilku krótkich, rzeczowych słowach zawarta została cała wiara odnosząca się do Maryi.

W tym roku, w związku ze 150. rocznicą ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, rozważając tajemnicę Wniebowzięcia Matki Bożej, być może uda się wielu z nas przyjrzeć oczyma wiary Jej ziemskiemu życiu. Być może z tej refleksji i nauki Magisterium Kościoła wyciągniemy dla siebie samych wnioski i wskazówki do nadania naszemu życiu odpowiedniego kierunku i przeżywania go w sposób pełniejszy, zgodny z naszym chrześcijańskim powołaniem. Maryja zachęca nas do kroczenia przez życie z twarzą zwróconą ku niebu. Wzywa nas nieustannie, by już tutaj żyć życiem nieba i oswajać się z tym światem, który jest zarazem tak bliski i tak daleki od nas. Tak bliski, gdyż jest w nas, tak daleki, ponieważ o nim ciągle zapominamy i tak słabo rozumiemy.

W Maryi, dzięki Jej całkowitemu otwarciu na Boga i Jego łaskę, najpełniej rozwinęły się wiara, nadzieja, miłość. Wpatrując się w ikonę Wniebowzięcia, warto jest zadać sobie pytanie jakie miejsce te właśnie cnoty wiary, nadziei, miłości zajmują miejsce w moim własnym życiu, tu i teraz, w całym bogactwie doświadczanych przeżyć i wydarzeń. Jakie miejsce zajmują w moim osobistym stosunku do siebie samego, do mojego ciała i duszy, do otaczających mnie ludzi, do Kościoła i do Boga. Na ile staramy się, aby dary Ducha Świętego jakie otrzymaliśmy i otrzymujemy owocowały w codziennym życiu.

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 11229

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna

Śmierć ks. Ignacego Skorupki

W roku 1920 z gimnazjum Łebkowskiego w Warszawie ruszyły do armii ochotniczej dwie najstarsze klasy w komplecie. Jakże nie miały ruszyć? Toć połowa prawie była w nich harcerzy, a w dodatku za prefekta szkoły mieli ks. Skorupkę. Któż by tam śmiał prefektowi w oczy spojrzeć, gdyby nie szedł? Dla ks. Skorupki — poza zbawieniem — Ojczyzna była wszystkim. A i dla nich. Dość, że na pierwszą wieść o ochotnikach, drużynowy Mrozowski z ósmej, podczas pauzy, huknął pięścią w katedrę: — Panowie! Idziemy! Dureń chyba zostanie!

Durnia nie było w klasie. Poszli wszyscy. Do 236 ochotniczego pułku piechoty. Ćwiczono ich ledwie ze trzy tygodnie, bo dłużej się nie dało. Dostali wtedy szkołę! Mocny Boże! Wychudli, sczernieli, a każda żyłka bolała z umęczenia. Dużą w tym czasie pociechą dla nich była stała obecność wśród nich ks. Skorupki. Młody prefekt, ledwie się ze mszą i co pilniejszymi sprawami uwinął, zaraz biegł do koszar. Pogodny, a pełen świętego zapału, był dla nich jak ukochany starszy brat. Umacniał ducha, załatwiał interesy swoich chłopców, paczki i listy z miasta i do miasta nosił chętnie. Nieraz za własny, ciężko zarobiony grosz kupował czekolady na całe dwa plutony. A przede wszystkim ani na chwilę nie zwątpił w polskie zwycięstwo. Mimo najgorszych wieści śmiał się tylko i żartował z Moskwy dobrodusznie :
— Udało się wieprzowi własnego ucha sięgnąć — mawiał pogardliwie — bo i cóż ci Moskale? Znam ich dobrze, bom jeden rok pośród nich spędził, ratując naszych uchodźców podczas wielkiej wojny. Chłopy ciemne, pijane i głupie. Batem ich pędzą, to i lezą. A trafią na wypoczęte wojsko, to staną. A tu już pułków ochotniczych bez liku, Poznańskie z pomocą idzie, cały kraj, jak jeden obóz. I dotychczas Moskwa tylko liczbą bierze. A cóż jest liczba wobec ducha? Nie dadzą wam rady, chłopcy. Nie!

— Pewnie, że nie dadzą — odezwał się poważnie znany żartowniś Zakrzewski. — Wziąć choćby takiego Stasia Wrzoska. Karabin mu się o pięty obija, bagnetem się podpiera jak laską, a niech chuchnie, to trzech chłopa wywróci. Żołnierz jak się patrzy.

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 10164
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna
W cieniu upamiętnienia batalii o pomnik bolszewików w Ossowie, w wołomińskim kościele p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej odsłonięta została, 13 sierpnia 2010 roku, tablica pamiątkowa ku czci obrońców Wołomina z 1920 r. 

Fakt udanej obrony miasta umyka z ogólnego punktu widzenia, został przyćmiony przez krwawe starcia pod Ossowem i w rejonie Radzymina. Do polskiej tradycji uczczenia Bitwy Warszawskiej 1920 r. weszły, bowiem miejsca, w których danina krwi żołnierza polskiego była znacząca. Przez to w zapomnienie poszły te miejsca, w których żołnierz stawił twardą obronę i nie przepuścił wroga.

Linia obrony wojsk polskich pod Wołominem przebiegała od miejscowości Czarna, przez Białe Błota, Sławek, wschodnim skrajem miasta (obecną ulicą Reja) i dalej na południe do Leśniakowizny. Rubieży tej broniły dzielnie pododdziały 47 pułku strzelców kresowych wspierane przez dywizjony artylerii i dwa pociągi pancerne „Mściciel” i „Paderewski”.

Obrona miasta była skuteczna, a pociągi swoimi wypadami w głąb pozycji bolszewickich wprowadzały popłoch w szeregi wroga.

Może tym wydarzeniem uda się wprowadzić do kalendarza obchodów „Cudu nad Wisłą” ten promyk radości, iż świętuje się fakt udaną obronę pozycji przedmościa warszawskiego.

Szczegóły
Kategoria: Wiadomości
Odsłony: 4475
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

Oświadczenie.
Porozumienie Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych w Krakowie jest oburzone zaplanowanym na jutro, tj. 15 sierpnia, odsłonięciem w Ossowie pomnika żołnierzy Armii Czerwonej, którzy polegli podczas Bitwy Warszawskiej.

Pomysł uczczenia w ten sposób i w tym dniu żołnierzy, którzy nieśli na swych bagnetach zbrodniczą ideologię, dążąc do narzucenia jej Polsce, a następnie innym krajom Europy, nie ma nic wspólnego z tradycyjnym szacunkiem dla zmarłych. Czym innym jest bowiem pielęgnacja grobów i odnawianie cmentarzy poległych na terenie naszego kraju żołnierzy wielu różnych armii, nawet zaborczych, czym innym natomiast oddawanie im hołdu, a w takich kategoriach należy rozumieć wznoszenie pomników.
Jeszcze nie zakończyliśmy w Polsce usuwania bądź przenoszenia na wojskowe kwatery cmentarzy komunalnych (jak w Krakowie) pomników ku czci kłamliwie przedstawianej do 1989 roku jako wyzwolicielska Armii Czerwonej, a już ktoś ośmiela się wznosić na jej cześć nowy, rehabilitując w ten sposób komunistyczną wersję najnowszej historii.
Odsłonięcie monumentu upamiętniającego bolszewików niosących zagładę Rzeczypospolitej w 1920 roku w dniu święta Wojska Polskiego jest posunięciem równie skandalicznym, jak haniebnym. Żądamy wyciągnięcia surowych konsekwencji w stosunku do osób i instytucji, które odpowiadają za ten pomysł i jego realizację.

  1. Hieny grzebią w wetach Prezydenta – gdy żył nie potrafiły Go ugryźć
  2. Paralela (o przyzwoitym załatwianiu spraw)
  3. Źródła finansowe komunizmu i nazizmu czyli w cieniu Wall Street
  4. Pieśni o Cudzie nad Wisłą

RadioMaryja.pl

01 listopad 2024

Katolicki Głos w Twoim domu