List Stowarzyszenia Pax Liturqique: Wzajemne ubogacanie się na dobrej drodze

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 30 listopad 2010

Odsłony: 4234

Niedawno uwagę czytelników francuskich zwróciło pewne książkowe opracowanie na temat Nowego ruchu liturgicznego. Ta niewielka książeczka autorstwa księdza Claude'a Barthe'a, znanego z wcześniejszych prac na temat liturgii tradycyjnej, zatytułowana La Messe à l'endroit (msza tak jak należy – przyp. tł.) mówi o uporządkowaniu mszy Pawła VI. Oto jej krótka prezentacja, zaczerpnięta z wywiadu, którego ksiądz Barthe udzielił francuskiemu magazynowi Monde et Vie.
1/ Księdza ostatnie dzieło (*) stanowi zaskakujący dla nas zwrot. Znamy księdza przecież właściwie jako oddanego obrońcę mszy tradycyjnej, zaś przedmiotem ostatniej publikacji jest tak zwana msza „Pawła VI". Skąd to zainteresowanie z księdza strony?

Aktywne uczestniczenie w obronie jednej – mszy tradycyjnej, nigdy nie przeszkadzało mi w interesowaniu się przekształcaniem drugiej – mszy Pawła VI. W 1997 roku, 10 lat przed Motu Proprio, opublikowałem książkę zawierającą wywiady – Reconstruire la liturgie (odtworzyć liturgię – przyp. tł.). Były to rozmowy o stanie liturgii w parafiach (wydawnictwo F-X de Guibert) i rzecz traktowała dokładnie o tym, co ten ostatni „zeszyt”. To oczywiste, że Motu Proprio z 2007 roku odświeżyło temat. Teraz sprawa polega na umiejętności dostrzeżenia, iż obie formy krytyki zmian wprowadzonych za Pawła VI – zarówno krytyka bezpośrednia zmierzająca do szerokiego upowszechnienia starej liturgii, jak i krytyka reformatorska, zwana reformą reformy, dążąca do przeprowadzenia zmian wewnątrz liturgii Pawła VI – dziś bardziej niż kiedykolwiek posiadają wspólny cel.

Czytaj więcej: List Stowarzyszenia Pax Liturqique: Wzajemne ubogacanie się na dobrej drodze

List Pasterski Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego, Metropolity Poznańskiego, na Adwent 2010 roku

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 30 listopad 2010

Odsłony: 9592

„Panna przeczysta w pokorze

wyrokom się poddaje,

iszczą się wyroki Boże,

Słowo Ciałem się staje"

(Spuście nam na ziemskie niwy) 

Drodzy Archidiecezjanie! 

1.         Wsłuchując się w słowa znanej pieśni wkraczamy w Adwent, czyli w oczekiwanie na przyjście Zbawiciela. Łączymy się w naszym oczekiwaniu ze wszystkimi sprawiedliwymi synami i córkami Izraela; z Joachimem i Anną, rodzicami Maryi, z Elżbietą i Zachariaszem, rodzicami św. Jana Chrzciciela, ze starcem Symeonem i prorokinią Anną. W sposób zaś szczególny łączymy się z Maryją i jej przeczystym Oblubieńcem, św. Józefem, dla których Adwent - od chwili Zwiastowania - przyjął kształt radosnego wyczekiwania na narodziny Jezusa, który mocą Ducha Świętego począł się cudownie w łonie Dziewicy z Nazaretu.  

Również dla nas Adwent nie jest niczym innym jak oczekiwaniem na narodziny Boga-Człowieka, tego Życia, które stanowi źródło i początek każdego ludzkiego istnienia i całej ludzkiej przyszłości. „W Jego ręku - tchnienie życia i dusza każdego człowieka" (Hi 12,10). Benedykt XVI podczas swojej ostatniej pielgrzymki do Hiszpanii uczył: „Jak Bóg mógłby objawić się ludziom, gdyby nie chciał zatroszczyć się o nich? Bóg jest źródłem naszego bytu oraz podstawą i szczytem naszej wolności, a nie jej przeciwnikiem". Człowiek zaś - stworzony na obraz i podobieństwo Stwórcy - jest powołany do przekazywania i podtrzymywania daru ludzkiego życia. 

2.         W sobotę 27 listopada Ojciec Święty celebrował w Bazylice św. Piotra Nieszpory Pierwszej Niedzieli Adwentu połączone z czuwaniem w intencji życia nienarodzonego. Nabożeństwo to miało charakter wynagradzający za grzechy przeciwko życiu, od jego poczęcia aż po naturalną śmierć. W łączności z papieżem podobne nabożeństwa odbyły się na całym świecie. Po raz pierwszy w swojej historii cały Kościół modlił się jednocześnie w intencji ludzkiego życia. Również w naszej archidiecezji - poprzez to czuwanie obchodzone w łączności z Ojcem Świętym - prosiliśmy o łaskę potrzebną do nawrócenia serc i opowiedzieliśmy się za kulturą życia i miłości. 

Czytaj więcej: List Pasterski Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego, Metropolity Poznańskiego, na Adwent 2010 roku

Tusk - pierwszym premierem w historii Polski, który po zakończeniu kadencji znajdzie się w więzieniu

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 29 listopad 2010

Odsłony: 3730

Wielki pic

Rafał Ziemkiewicz

– Tusk stał się spełnieniem marzeń Polaka o tym, żeby było znowu jak za Gierka. Jego panowanie to wypisz wymaluj powtórka z gierkowskich rządów – mówi Rafał Ziemkiewicz w rozmowie z Jakubem Jałowiczorem.

– Czy Pana spór ze środowiskiem „Gazety Wyborczej” miał wpływ na to, że poszedł Pan na Marsz Niepodległości 11 listopada?
– Powody były znacznie poważniejsze, aczkolwiek ta kampania „Wyborczej” miała tu istotne znaczenie. „Wyborcza” dla pognębienia swoich przeciwników stara się wsadzić ich do jednego wora z tym, co niewątpliwie zasługuje na potępienie, utożsamić ich z antysemityzmem i faszyzmem. Teraz chodziło jej o „poszerzenie” ONR. Kazano wygwizdać Marsz Niepodległości, całą tradycję polskiego ruchu narodowego, przedstawiając to w ten sposób – kto jest przeciw „Wyborczej”, ten jest razem ze skinheadami. I chociaż szedłem tam z duszą na ramieniu, obawiając się, czy rzeczywiście nie wyskoczy jakiś łysy hajlując i krzycząc: „Żydzi do gazu”, to uważam, że cała impreza skończyła się moralnym zwycięstwem narodowców, bo pokazali całej Polsce, że to oni są spokojnymi ludźmi, a faszystami są ci, którzy ich próbowali zablokować. A po drugie organizatorzy tej blokady poczuli się w obowiązku przeprosić publicznie za język nienawiści. Nawet pan Seweryn Blumsztajn i inni redaktorzy „Wyborczej” zauważyli wreszcie sierpy i młoty, Che Guevary, emblematy Czerwonych Brygad. Dostrzegli, że jest coś nie w porządku w okrzykach: wieszać kapitalistów! Nie mówię, że tzw. antyfaszyści przestali być świętymi krowami, ale po 11 listopada są nimi troszkę mniej.
– Czy polityka będzie się teraz częściej przenosić na ulice?
– To jest temat na długą dyskusję, bo nasza demokracja jest słabo ugruntowana i czerpie wzorce z Zachodu, a problem z demokracją jest właśnie na Zachodzie. Jest bardzo niepoprawnie politycznie o tym mówić, ale w uczonych rozprawach stworzono politycznie poprawne pojęcie, którego wolno używać: deficyt demokracji. On się na Zachodzie niewątpliwie nasila. I to jest łatwe do zrozumienia, bo jeżeli zanika demos, czyli warstwa średnia zdolna kierować państwem i kontrolować władzę wykonawczą, to i zanika demokracja. W elitach zachodnich narasta fascynacja Chinami i także w jakimś stopniu Putinem. 20 lat temu mówiło się, że Zachód przymyka oczy na brak demokracji w Rosji, bo chce robić z nią interesy i liczy na to, że Rosja się zdemokratyzuje. W tej chwili to raczej Zachód marzy o tym, żeby się sputinizować. Tzn. liczy na to, że rządząca elita technokratyczna uzyska trwałą legitymację niby-demokratyczną, czyli stałe 80–90 proc. poparcia w każdych wyborach, tak jak Putin, jednocześnie sprawując władzę nie mającą nic wspólnego z demokracją. Przynajmniej od lat 30. ubiegłego wieku nie było takiego kryzysu idei demokratycznej, jak w tej chwili. A jeżeli jest kryzys idei demokratycznej, to w przeciągu pięciu –dziesięciu lat można się spodziewać, że ten, kto będzie w stanie skrzyknąć odpowiednio silną bojówkę, będzie miał dużo większe szanse objęcia władzy niż ten, kto założy partię i będzie przedstawiał wyborcom sensowny program.

Czytaj więcej: Tusk - pierwszym premierem w historii Polski, który po zakończeniu kadencji znajdzie się w więzieniu

Wielki Głód na Ukrainie

Szczegóły

Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo

Opublikowano: 29 listopad 2010

Odsłony: 17340

To nie są zdjęcia z Auschwitz. Hitlerowcy tworzyli w Polsce obozy. Rosyjscy bolszewicy zrobili z Ukrainy jeden wielki obóz koncentracyjny.

W latach 1932-1933 rosyjscy komuniści doprowadzili na Ukrainie do sztucznego głodu. Nie wiadomo ilu ludzi wtedy zginęło. Szacunki wahają się od 3 do 10 milionów. Ofiary po wojnie „dopisano” hitlerowcom.

Czytaj więcej: Wielki Głód na Ukrainie