feed-image W SERCU POLSKA RSS

Szczegóły
Kategoria: Państwo
Odsłony: 3320
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna
Jest gorzej – czyli tak jak przewidywaliśmy, spodziewaliśmy się tego, wszystko jest pod kontrolą, a lada miesiąc będzie lepiej – tak minister finansów Jacek Rostowski odpowiada na podane przez Główny Urząd Statystyczny wyniki polskiego przemysłu. Sprawianie wrażenia, że rząd ma jeszcze cokolwiek w naszej gospodarce pod kontrolą, miałoby pozwolić ekipie PO – PSL na dotrwanie na stołkach do końca kadencji. 

Opublikowane przez GUS grudniowe dane dotyczące naszej gospodarki wskazują na wyraźną zapaść w przemyśle. O 10,6 proc. spadła w porównaniu z ubiegłym rokiem produkcja sprzedana przemysłu, a aż o 24,8 proc. – produkcja budowlano-montażowa. Wyniki te są tym bardziej niepokojące, jeśli porównamy je do tych sprzed roku. Choć w żadnym wypadku nie można powiedzieć, iż mamy do czynienia w ostatnich kilkudziesięciu miesiącach z dobrą koniunkturą gospodarczą, to jednak w grudniu 2011 r. produkcja sprzedana przemysłu wcale nie spadła, lecz wzrosła o 7,7 proc., a produkcja budowlano-montażowa zwiększyła się o 14,6 procent. Rośnie natomiast bezrobocie. Pod koniec grudnia stopa bezrobocia przekroczyła 13 proc., które rząd Donalda Tuska zapisał w budżecie państwa jako prognozę, ale na koniec rozpoczętego właśnie roku – i wyniosła już 13,3 procent. – To słabe dane, dokładnie zbieżne z naszymi oczekiwaniami – mówił na początku tygodnia minister finansów w radiu RMF o wynikach podanych przez GUS. – My przewidujemy i myślę, że prawie wszyscy poważni ekonomiści – nie tylko w Polsce, ale także w Europie – że pierwsza połowa tego roku będzie słaba, a potem, w drugiej połowie, sytuacja gospodarcza zacznie się poprawiać – dodał Rostowski.

Szczegóły
Kategoria: Komentarz polityczny
Odsłony: 7409

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna

Podobno Komorowski ma 69% poparcia w polskim społeczeństwie.

Mówię 'podobno', bo te nasze CBOS-y i inne sondażownie lubią mijać się z prawdą, by realizować zadane im cele. Zdaje się zaufał tym wynikom dziennikarz tygodnika "Uważam Rze", który pisze: "Kończy się czas energetycznego Donka, nadchodzi era wujka Bronka. (...) Prezydent Komorowski trafnie wyczuwa tęsknotę dużej części społeczeństwa za świętym spokojem".

Faktem jest jednak, że Komorowski ma - niezrozumiałą dla autora tej notki - znaczną akceptację społeczną. I przykre jest, że dopiero naruszenie tego 'świętego spokoju' stwarza szansę, by najwyższe urzędy były sprawowane przez osoby o najwyższych kwalifikacjach intelektualnych i moralnych. Komorowski nie wytłumaczył się dotąd ze swych hańbiących wypowiedzi skierowanych przeciw prezydentowi RP śp. Lechowi Kaczyńskiemu czy dotyczących tragedii smoleńskiej. Nie wyjaśnił też, jaką rolę odegrał w wykluczeniu wiceministra obrony Romualda Szeremietiewa z polityki.

Gdy przypomnimy sobie postawę obecnego prezydenta wobec krzyża na Krakowskim Przedmieściu czy równoczesną próbę stawiania pomnika sowieckim najeźdzcom, możemy sobie zadawać pytanie, czy i w jakim stopniu reprezentuje Komorowski polską rację stanu. Wczoraj w wywiadzie dla TVP1 mówiła nasza głowa państwa: "Do 2015 roku Polska powinna spełnić kryteria wejścia do strefy euro. (...) Przyjęcie euro będzie korzystne z punktu widzenia polskiej pozycji politycznej".

Nie będzie korzystne i o tym wiedzą Polacy. Wyrazili to jednoznacznie w komentarzach pod streszczeniem wywiadu:

---  "Panie Komorowski, co pan wygaduje! Strefa euro rozpada się, popada w kryzys, a my mamy do niej wchodzić? Chore!

---  Komorowski, z czym ty błaźnie chcesz wchodzić do strefy euro!

Szczegóły
Kategoria: Komentarz polityczny
Odsłony: 4983

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna
Izabela Brodacka 

Na początku tak zwanej transformacji ustrojowej,  podczas obiadu u mnie w domu,  rodowity Francuz  Jean Paul, mąż mojej przyjaciółki, zaczął przekonywać i pouczać obecnych, że własność sama w sobie jest tak wielką  wartością, że  właściwie wszystko jedno kto będzie właścicielem. Jean Paul był zafascynowany tym co się dziej e w Polsce i bardzo go gorszył nasz krytyczny stosunek do przemian , w tym do  złodziejskiej prywatyzacji.„Dlaczego w takim razie Jean Paul bierzesz czynsz od lokatorów w swojej kamienicy w Wersalu?” – zapytałam złośliwie. Ojciec Jean Paula był kiedyś merem Wersalu i ta bogata, mieszczańska rodzina posiada nieruchomości w całej Francji, nawet na Lazurowym Wybrzeżu.

  „ Jeżeli to wszystko jedno, kto jest właścicielem” - ciągnęłam-„ przepisz na lokatorów domy i mieszkania, no i przede wszystkim natychmiast zacznij płacić im czynsz”. Jean Paul jest człowiekiem rozsądnym, więc roześmiał się tylko i powiedział : „touche”  [trafiony.. md]

Przygotowując się do wielkiego rabunku, wdrukowano polskiemu społeczeństwu różne stereotypy myślowe. Przede wszystkim, że to wszystko jedno kto będzie właścicielem domu, fabryki, lasu czy jeziora.

Według tego stereotypu tylko prywatny właściciel zapewnia właściwy zarząd własnością. Zarząd własnością publiczną skłania do gospodarki rabunkowej, a prawdziwy właściciel we własnym interesie będzie o własność dbać.

Nie sprecyzowano jednak według jakiego klucza mamy te wszystkie dobra rozdawać. Wmawiano nam również , że własność to wielka odpowiedzialność, więc należy skorzystać z oferty szlachetnych ludzi, którzy gotowi są społeczeństwo od tej odpowiedzialności uwolnić.

Może nie wszyscy w to uwierzyli ale dotąd istnieją tacy naiwni, którzy oddaliby za darmo w prywatne ręce wszystko - Kasprowy Wierch , jeziora, lasy, szosy i Pałac Kultury.

Wydaje się, że nie rozumieją, że właściciel lasu może zakazać wstępu do niego, może również wyciąć wszystkie drzewa. Właściciel szosy będzie pobierał za przejazd myto, właściciel jeziora zabroni połowu ryb i żeglowania. Właściciel kamienicy wyrzuci lokatorów i zbuduje apartamenty dla nowych ruskich, a właściciel szpitala zamieni go na jakieś spa czy jak to się to paskudztwo nazywa.

Wielu z nas chętnie zresztą wzięłoby sobie za darmo, albo za niewielka zapłatą  takie jezioro, szpital, czy kamienicę godząc się nawet ponosić upiorny ciężar posiadania, okazuje się jednak, że nie dla psa kiełbasa gdyż prywatyzacja w Polsce ma swój specjalny klucz.

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 17127

Ocena użytkowników: 3 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

 

 

 

 "Wszystko co polskie jest moje: niczego się wyrzec nie mogę. Wolno mi być dumnym z tego, co w Polsce jest wielkie, ale muszę
przyjąć i upokorzenie, które spada na naród za to co jest w nim marne."

- Roman Dmowski (Myśli nowoczesnego Polaka)

 

 

 

Jacek Bartyzel  -  Społem w przepaść!

150 rocznica największej tragedii epoki porozbiorowej – i zarazem największej tragedii naszych dziejów aż do Powstania Warszawskiego – czyli wybuchu Powstania Styczniowego już nie tylko skłania, ale wprost zmusza do refleksji nad sensem tej historii. W niniejszym przyczynku skupimy się na dwu wymiarach: polityczno-ideowej specyfiki tego powstania na tle tradycji insurekcyjnej w polskiej polityce oraz na uwydatnieniu jego skutków. 

W potocznej – i trzeba to powiedzieć jasno, składającej się z kilku mglistych haseł i stereotypów a nader skromnej wiedzy o faktach – świadomości Powstanie Styczniowe zlewa się w jedną całość z drugą z największych XIX-wiecznych insurekcji, tj. z Powstaniem Listopadowym, jako zarazem i wyraz bezkompromisowej woli walki o niepodległość, i (bez względu na to jak oceniany) czynny wykładnik etosu romantycznego oraz mesjanizmu narodowego. Tymczasem, w rzeczywistości są to dwa bardzo różne fenomeny, jeśli rozpatrywać je rzetelnie tak pod pierwszym, jak i drugim względem.

Jeśli chodzi o stronę militarną (ale również wynikające stąd konsekwencje dla recepcji nie tyle zdarzeń, co symboli z nimi związanych), to samo określenie „Powstanie Listopadowe”, jako obejmujące cały ciąg wypadków od 29 listopada 1830 do 21 października następnego roku jest co najmniej nieścisłe, a w gruncie rzeczy zupełnie nieadekwatne. W ścisłym tego słowa znaczeniu „powstanie” trwało właściwie tylko tę jedną – tragiczną a chwilami tragikomiczną (gdy przypomnimy, że jednego z generałów wiernych przysiędze konstytucyjnemu królowi zabito „przez pomyłkę”) i wciąż pełną niewyświetlonych zagadek noc listopadową. Potem były dwa miesiące szamotaniny wszystkich, aby znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, w którą niespodziewanie wtrąciła ich akcja rozgorączkowanych młokosów – podchorążaków i grupki cywili-literatów, którzy sami nie wiedzieli, co właściwie należy dalej robić. Ewentualnie, można by powiedzieć, że „powstanie”, jako akcja z natury rzeczy hors-la-loi, „instytucjonalizuje się” wraz z wyłonieniem (3 grudnia) Rządu Tymczasowego lub ustanowieniem (5 grudnia) dyktatury gen. Chłopickiego oraz formalnym ogłoszeniem manifestu powstańczego przez Sejm Królestwa (20 grudnia), kończy zaś aktem detronizacji króla Mikołaja I przez ten Sejm, co jest jednoznaczne z aktem niepodległości i zerwania unii personalnej, i w dalekim stopniu realnej, dwu nierównoprawnych podmiotów: Królestwa z Cesarstwem Rosyjskim. Odtąd trwa już nie „powstanie”, lecz wojna polsko-rosyjska, toczona przez dwa samodzielne państwa i ich regularne armie. Jeśli zatem Wojsko Polskie z czasu tej wojny jest pod każdym względem prawdziwą, normalną armią, ze ścisłą hierarchią i stopniami, strukturą podziału rodzajów broni i związków taktycznych, sztabem i kwatermistrzostwem, komendą i dyscypliną, mundurami i dystynkcjami, to nie jest to nieregularne „powstanie”, lecz należy ono (a jak się okazało – kończy ów okres) do kilkunastoletniej epopei polskich formacji wojskowych z okresu wojen napoleońskich i Księstwa Warszawskiego. Czy to w roku 1809, podczas wojny polsko-austriackiej, czy to w latach Wielkiej Wojny 1812-14, czy w 1831, walczący zbrojnie Polak, to Polak w mudurze regularnej polskiej armii, i ta historia kończy się właśnie wraz z klęską w wojnie 1831 roku – na bardzo długo, bo aż do I wojny światowej. Fakt ten ma także ogromne konsekwencje dla postrzegania „Powstania” Listopadowego w polskiej świadomości (a raczej podświadomości) zbiorowej, przede wszystkim tę, że mimo przegranej występuje ono raczej w „jasnych barwach”, należy do sfery obrazowania „mitu kolorowego ułana”, wojskowej trąbki i caprztyków, brawurowych szarż i huku armat, nie nosi więc stygmatu klęski.

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 13211

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna
22 stycznia obchodzimy kolejną rocznicę jednego z najbardziej tragicznych wydarzeń w dziejach Polski, jednej z naszych największych narodowych klęsk – rocznicę wybuchu powstania styczniowego. Powstania – trzeba to powiedzieć od razu jasno i dobitnie – całkowicie Polsce niepotrzebnego, nie służącego też żadnym rozumnie pomyślanym celom polskim, lecz w istocie tak naprawdę interesom jej śmiertelnych wrogów, wreszcie, w ostatecznym rozrachunku, dla sprawy polskiej niezmiernie szkodliwego.
Powstanie to, podobnie jak powstanie listopadowe 1830-31, krakowskie 1846, ruchy powstańcze 1848, było typowym przedsięwzięciem z kategorii działań: „za Wolność waszą i naszą”, tzn. było mocno podszyte wpływem międzynarodowego ruchu rewolucyjnego, inspirowanego przez takie siły, jak choćby masoneria i węglarstwo. Zostało ono podyktowane nie żadną trzeźwą kalkulacją polityczną, ale głównie przez emocje i swego rodzaju niezdrową patriotyczną egzaltację.

Powstanie styczniowe wybuchło w chwili, gdy w Europie wyraźnie zarysowywał się proces zmiany układu sił, idący w kierunku odwrócenia dotychczasowych sojuszy. Jego istotą było daleko posunięte zbliżenie się Rosji do Francji, wyrażone w tajnym układzie zawartym przez te dwa państwa w marcu 1859 r. Układ ten miał wielki wpływ przede wszystkim na rozwój wydarzeń we Włoszech – ułatwił ich zjednoczenie. Pociągnął też za sobą bardzo poważne konsekwencje w płaszczyźnie stosunku Rosji do Polaków. Mianowicie, ponieważ Francja od czasów napoleońskich tradycyjnie przejawiała sympatię wobec polskich dążeń niepodległościowych (mimo często instrumentalnego wykorzystywania ich dla własnych celów), dla Rosji stała się koniecznością zmiana kursu wobec swoich polskich poddanych z represyjnego na politykę pewnych koncesji, zwłaszcza w stosunku do obszaru Królestwa Kongresowego. To był w istocie niezbędny warunek trwałej przyjaźni i sojuszu z Francją. Była to rzecz bardzo pożądana także i z czysto polskiego punktu widzenia, gdyż rozluźniały się tym samym więzy łączące państwa zaborcze i zachodziło prawdopodobieństwo ich istotnego poróżnienia się, co było warunkiem wstępnym jakichkolwiek skutecznych starań na rzecz odzyskania w przyszłości niepodległości.

  1. Dariusz Zalewski - Pedagogiczne porwanie
  2. Waldemar Jan Rajca - „Kryształowy świecznik”
  3. Julian Tuwim - ANONIMOWE MOCARSTWO
  4. Michalkiewicz ostro o antypolonizmie: Czemu to Żydzi nie zrobili niczego, by uchronić 3,5 miliona Polaków?

RadioMaryja.pl

15 maj 2025

Katolicki Głos w Twoim domu