Przyssani do szwabskiego cyca

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 15 październik 2014

Odsłony: 5316

Doktor Grzegorz Kostrzewa-Zorbas, ekspert prawa międzynarodowego przez rok prowadził śledztwo, którego wyniki niedawno opublikował na łamach tygodnika „wSieci”. Udowodnia on, że Polska nigdy skutecznie nie zrzekła się prawa do odszkodowań za II wojnę światową i może dzisiaj wystąpić do Niemiec o ich wypłatę. O jaką kwotę chodzi?

Grzegorz Kostrzewa-Zorbas: Łączną wartość strat materialnych, które poniosła Polska z powodu polityki niemieckiej III Rzeszy, oszacowano na 258 mld zł z sierpnia 1939 r. – równowartość 49 mld ówczesnych dolarów amerykańskich. Według Zarządu Rezerw Federalnych USA kwota 49 mld dol. z sierpnia 1939 r. odpowiadała w sierpniu 2014 r. kwocie 845 mld dol. Takie nominalne zwielokrotnienie wynika tylko ze skumulowanej inflacji, bez oprocentowania za zwłokę.

Zwróćmy uwagę, że ta gigantyczna kwota nie uwzględnia strat ludzkich. Oto okazuje się, że polski rząd może dzisiaj zwrócić się do Berlina i na mocy prawa międzynarodowego domagać się wypłaty niemal 3 bilionów złotych odszkodowań co daje nam kwotę zbliżoną do dziesięcioletnich dochodów polskiego państwa.

I tu mamy ciekawą oraz zagadkową sytuację. Dlaczego przez dwadzieścia pięć lat takiego śledztwa oraz wyliczeń nie dokonał żaden mieniący się polskim rząd? Skąd zmowa milczenia na ten temat w mediach począwszy od Gazety Wyborczej, TVN, TVN24 po Polsat i Telewizję Publiczną? Skoro potrafią owe media uzasadniać i usprawiedliwiać łupienie Polaków podatkami to skąd taka litość nad podatnikiem niemieckim? Dlaczego wyniki śledztwa dra Grzegorza Kostrzewy-Zorbasa zostały totalnie przemilczane i zignorowane?

Czytaj więcej: Przyssani do szwabskiego cyca

Prezydent Poroszenko wykopuje kolejny rów pomiędzy Ukrainą a resztą Europy

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 15 październik 2014

Odsłony: 9257

"Ciekawy jestem, co ci ostatni teraz zrobią? Pobiegną z kwiatami i gratulacjami do ambasady Ukrainy? Czy też krzykną "Polacy, nic się nie stało!" i będą dalej wzywać do wspierania ukraińskich bojowników np. poprzez dostawy konserw mięsnych, hełmów i kuloodpornych kamizelek?"

---

Prezydent Ukrainy Petro Poroszenko w najnowszym swoim rozporządzeniu zadecydował, że 14 października co roku będzie obchodzone nowe święto państwowe - Dzień Obrońcy Ojczyzny. Skąd wzięła się taka data? Otóż 14 października 1942 r. na bazie banderowskiej frakcji Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów utworzona została Ukraińska Powstańcza Armia.

Formacja ta wbrew swojej nazwie nie była powstańcza, bo nie podjęła walki z ówczesnym okupantem, czyli z Niemcami. Co więcej, kolaborowała z nimi, a pod jej skrzydła przyjęła wielu hitlerowskich kolaborantów, w tym Ukraińców z policji pomocniczej i złowieszczej SS "Galizien". Trudno też powiedzieć, że była ona armią, bo przez pierwsze lata nie walczyła z innymi zbrojnymi oddziałami, ale zajmowała się wyłapywaniem ukrywających się kresowych Żydów oraz barbarzyńskim wyrzynaniem bezbronnych polskich wiosek, najpierw na Wołyniu, a później na Polesiu, w Małopolsce Wschodniej oraz na Lubelszczyźnie i obecnym Podkarpaciu. Oprawcy nazywali to "akcją antypolską", a w rzeczywistości było to klasyczne ludobójstwo.

  Prezydent Ukrainy Petro Poroszenko (P) gratuluje nowemu ministrowi obrony Stepanowi Połtorakowi/SERGEY DOLZHEKO /PAP/EPA

Z rąk upowców zginęło ponad 150 tys. Polaków, głównie kobiet, dzieci i starców, a także niezliczona liczba Żydów, Ormian, Czechów oraz tych sprawiedliwych Ukraińców, którzy starali się ratować swoich polskich i żydowskich sąsiadów. UPA rzeczywiście później walczyła z Armią Czerwoną, ale już po dokonaniu ludobójstwa, czyli po zakończeniu II wojny światowej.

Czy prezydenta Poroszenko nie zna tych faktów historycznych? Oczywiście, że zna, ale tak jak w wypadku jednego z swych poprzedników, prezydenta Wiktora Juszczenki, świadomie podjął taką decyzja. Jest to decyzja cyniczna, która nie liczy się ani z odczuciami rodzin ofiar ludobójstwa, ani nawet z pomocy jaką Polska udziela państwu ukraińskiemu od chwili jego zaistnienia na mapie Europy, czyli od 1991 r. Jest to także, co trzeba wyraźnie podkreślić, policzek wymierzony całemu polskiemu narodowi. Prawdopodobnie Poroszenko, kalkuluje, że polski establishment polityczny, słaby i wewnętrznie skłócony, a przy tym bezkrytycznie wierzący w tzw. mit Jerzego Giedroycia, będzie i tak nadal go wspierać. Nawet wtedy, gdy zapłatą będą kolejne afronty i upokorzenia.

Czytaj więcej: Prezydent Poroszenko wykopuje kolejny rów pomiędzy Ukrainą a resztą Europy

Stanowisko ZG LPR w sprawie euro.

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 15 październik 2014

Odsłony: 4648

    W bieżącym roku minęła 90 rocznica reformy walutowej premiera Władysława Grabskiego, która ustabilizowała sytuację gospodarczą i pozwoliła na rozwój Polski. Ustanowiono nową walutę – złotego i powołano Bank Polski jako wyłącznego emitenta polskich pieniędzy.    

    Po odzyskaniu niepodległości politycznej w roku 1918, odzyskiwała Polska, w roku 1924, jeden z ważniejszych atrybutów suwerennego bytu państwa – możliwość emisji własnej, narodowej waluty.
     Warto o tym kluczowym fakcie pamiętać dziś, kiedy słowo niepodległość odmieniane jest we wszystkich przypadkach, ale zbyt często słychać nawoływania do pozbywania się jednej z jej podstawowych prerogatyw.
     Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (artykuł 227, pkt. 1) bardzo wyraźnie wskazuje Narodowy Bank Polski jako centralny bank państwa, któremu przysługuje wyłączne prawo emisji pieniądza oraz ustalanie i realizowanie polityki pieniężnej.

Mamy nadzieję, że nigdy nie znajdzie się parlamentarna większość gotowa zmienić polską Konstytucję w powyższym zakresie.  
Nie wolno dopuścić do likwidacji własnej waluty, co byłoby równoznaczne z oddaniem kompetencji z zakresu polityki pieniężnej w ręce Europejskiego Banku Centralnego we Frankfurcie. Taka perspektywa oznaczałaby dla Polaków wzrost cen, oraz trwałe uzależnienie od decyzji finansowych zapadających poza granicami naszego kraju, podejmowanych w obcym interesie. Państwo bez własnej waluty, zwłaszcza w okresie kryzysowym, staje się bezbronne, ponieważ bank centralny jest w Niemczech.

Czytaj więcej: Stanowisko ZG LPR w sprawie euro.

Marian Piłka - Bitwa o handel

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 15 październik 2014

Odsłony: 4531

" Także polityka gospodarcza państwa polskiego, nie tylko w zakresie prywatyzacji, ale także w zakresie warunków inwestycyjnych i podatkowych, preferowała kapitał zagraniczny."

W Polsce mamy do czynienia z dobijaniem polskiego handlu. Zagraniczne sieci handlowe wypierają polskie sklepy, które padają pod wpływem zagranicznej konkurencji. Polskie sklepy nie maja szans na konkurencje z supermarketami, dlatego, ze jako detaliści płacą znacznie wyższe ceny hurtowe, niż sieci marketów, które najczęściej stworzyły także własne zaplecze hurtowe. W rezultacie polskie sklepy znikają i ich rynek jest przejmowany przez zagraniczny handel operujący na polskim rynku. Pozornie polscy klienci mogą być zadowoleni, bo sieci na ogół oferują tańsze ceny. Ale jest to tylko strategia supermarketów dążąca do monopolizacji polskiego handlu. We Francji, gdzie handel jest najbardziej zmonopolizowany przez sieci handlowe, mamy najdroższa żywność w Europie. I jest to najbardziej prawdopodobny scenariusz w Polsce. Gdy monopolizacja handlu przez zagraniczne sieci doprowadzi do praktycznej eliminacji drobnego polskiego handlu, należy się spodziewać bardzo wyraźnego wzrostu cen, a tym samym wzrostu zysków ich właścicieli i ich transferu poza granice Rzeczpospolitej.

W Polsce handel wieko-powierzchniowy jest praktycznie zdominowany przez kapitał zagraniczny. Co prawda istnieją polskie sieci handlowe, ale są one stosunkowo nieliczne i tym samym nie odgrywają zasadniczej roli na rynku detalicznym. Handel jest najbardziej dobitnym przykładem neokolonizacji polskiej gospodarki. Żadna gospodarka nie jest w stanie wyjść z ekonomicznych peryferii, bez rodzimego handlu, bowiem handel jest krwioobiegiem gospodarczym. Bez rodzimego handlu, zawsze mamy do czynienia z ekonomiczną eksploatacją kraju, w którym operuje obcy kapitał. Bez rodzimego handlu nie jest możliwe zbudowanie zdrowej struktury gospodarczej, struktury, która jest zdolna do trwałego rozwoju i do wyrównania swojego poziomu z najbardziej rozwiniętymi gospodarkami. Rezygnacja z rodzimego handlu, to zgoda na to, że nigdy nie będziemy w stanie dogonić najbardziej rozwiniętych gospodarek. To zdecydowane utrudnienie rodzimym przedsiębiorcom skutecznego akumulowania kapitału potrzebnego do dalszego rozwoju. Rezygnacja z unarodowienia handlu, to zgoda na trwały transfer zysków poza granice naszego kraju. To skazanie się na gospodarczą podrzędność ze wszystkimi negatywnymi tego konsekwencjami.

Czytaj więcej: Marian Piłka - Bitwa o handel