Ks. Rafał Trytek: Wolno palić tęczę

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 14 listopad 2013

Odsłony: 6167

- Spalenie tęczy to dewastacja mienia publicznego, a z drugiej strony… No właśnie, co mógłby o tym powiedzieć teolog?
Prawo naturalne ma większą wartość niż pozytywne, czyli stanowione. To pierwsze pochodzi od Boga, a to drugie od człowieka, dlatego pod pewnymi warunkami można - odwołując się do prawa naturalnego - nie stosować się do przepisów prawa stanowionego, zwłaszcza jeżeli uderza ono w publiczną moralność. Z tego powodu palenie tęczy jest moralnie uzasadnione, choć nielegalne. Inna sprawa czy zawsze takie postępowanie jest roztropne.
- Ale niech mi Ksiądz nie mówi, że łysi i kibice to współcześni krzyżowcy walczący o cywilizację łacińską i takie tam…

Oczywiście ani skinheadzi ani stadionowi chuligani nie są krzyżowcami, którzy walczą za chrześcijaństwo, co nie zmienia faktu, że od czasu do czasu stają po właściwej stronie i bywają przydatni, gdy trzeba zwalczać np. propagandę homoseksualną. Ich postępowanie często jest naganne, ale nie sądzę, żeby byli bardziej zdemoralizowani niż ogół społeczeństwa.

- Jechałem na Marsz Niepodległości z jednym młodym księdzem. W straży Marszu widziałem też jakiegoś kleryka. Jeden ksiądz ze Szczecina nawet zabrał głos przed Marszem i pobłogosławił zebranych. Ale ogólnie duchowni stronią chyba od narodowców.

Tak zwany kościół posoborowy lubi namiętnie dialogować ze wszystkimi, ze szczególnym upodobaniem do wrogów katolicyzmu takich jak masoni, socjaliści czy lewicowi liberałowie. W przypadku potencjalnych sojuszników widać natomiast ogromny dystans i często włączanie się do chóru potępień ze strony mainstreamu. Inna sprawa, że współczesny ruch narodowy jest tylko cieniem, a czasem karykaturą przedwojennego i miejsca na jakiś dialog nie ma zbyt wiele.

Czytaj więcej: Ks. Rafał Trytek: Wolno palić tęczę

„Roman Dmowski – twórca naszych pojęć”, czyli o jego ogromnym wpływie na odzyskanie niepodległości

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 13 listopad 2013

Odsłony: 11371

W Warszawie zwycięstwo Dmowskiego było kompletne: zarówno właściciel domu jak stróż, zarówno ziemianin jak chłop lub parobek, chcieli bronić Rosjan, chcieli walczyć z Niemcami. Zwolennicy orientacji austriackiej i Legionów byli nieliczni i nikomu nieznani. Na opinię publiczną w Królestwie nie mieli w okresie początków wojny absolutnie żadnego wpływu. Rosja upadła w wielkiej wojnie, jednak kalkulacje Dmowskiego na zwycięstwo państw zachodnich okazały się słuszne.

Wychowawcą społeczeństwa polskiego, które zobaczyło niepodległą Polskę, nie była więc szkoła krakowska. Nie był nim także komendant Piłsudski. Przez cały czas istnienia niepodległej Polski Piłsudski decydował o polityce polskiej, nawet z trumny oddziaływał na wydarzenia polityczne.

Dmowski społeczeństwo to wychowywał, kształtował jego poglądy. Zwycięstwo Dmowskiego nad Piłsudskim, to Ozon, ta organizacja piłsudczyków, Rydzów i Koców, która przyjęła program ideowy nie Piłsudskiego, lecz Dmowskiego. Nie znaczy to wcale, bym Dmowskiego uczynił odpowiedzialnym za Ozon, albo choćby za program Ozonu.

Myśląc o Piłsudskim i Dmowskim, myślę czasami, że instytucja ostracyzmu ma swoje uzasadnienie i że nieszczęściem dla ula pszczół jest, gdy zamiast jednej, ma dwie matki. Piłsudski był człowiekiem genialnym i Dmowski był człowiekiem genialnym. Gdybyż można było ich rozsunąć w czasie! Współżycie tych ludzi w jednej epoce było elementem osłabiającym Polskę. Historia, którą piszę, mogłaby się nazywać Piłsudski i Dmowski. Dzieje mego pokolenia, to walka tych dwóch ludzi. Gdybyż mogli iść razem! Piłsudski proponował to w 1919 roku „kochanemu panu Romanowi” – Dmowski odrzucił, bo tak byli obaj stworzeni, że żaden z nich nie mógł być zastępcą drugiego. Nie to, że każdy chciał – jak mówią dzieci – lecz każdy musiał być pierwszy w narodzie.

Czytaj więcej: „Roman Dmowski – twórca naszych pojęć”, czyli o jego ogromnym wpływie na odzyskanie niepodległości